ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 : เห็นไม้เท้าผมไหม ?
|
IS FAIRY HAMET ( ? ) " ท่านริว !! " สิ่งมีชีวิตที่แสนน่ารักที่ใครเรียกกันว่า ราฟ กำลังวิ่งเข้ามาหาพร้อมกองหนังสือ ขนาดใหญ่ ที่เหมือนจะเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตไปของเขาไปแล้ว ชายหนุ่มหน้าละอ่อน เดินมาหยุดข้างๆ สาวผมแดงที่ในมือหิ้วไม้เบสบอลเดินไปเดินมาอยู่บริเวณโถงทางเดิน ทั้งสองมีบางอย่างเหมือนกันคือแจ็คเกตสีน้ำตาล บริเวณอกมีอักษรย่อ F.H. และดาวหนึ่งดวง " โอ้ราฟคุง วันนี้อากาศช่างสดใส เจ้ามีอะไรจะคุยกับข้าเหรอ " รอยยิ้มเรียกแสงแสบตาปรากฎขึ้น ราฟ ส่ายหน้าเบาๆรีบพูดธุระของตน " ท่านริว เห็นไม้เท้าผมไหม " เขาถามพร้อมวาดมือบนอากาศ ละอองฝุ่นเริ่มจับตัวคล้ายไม้ยาวๆ ริวปัดภาพออกฝุ่นกระจายไปทั่วอากาศเรียกอาการจามจากหนุ่มเจ้าตัวเรียกฝุ่น " ข้าไม่เห็นหรอก เจ้าจำได้ไหมว่าครั้งสุดท้ายเก็บไว้ไหน " " ตู้เสื้อ!! แต่ผมหาแล้วนะ แต่มันไม่มี ทำไงดี " ราฟกังวล ดวงตากลมโตเริ่มแดงขึ้นเรื่อยเหมือนจะร้องไห้ เรียกคะแนนเอ็นดูได้ไปได้อย่างท่วมท้น " ทำไมเจ้าไม่ลองถาม เขา ละ " เกนริวบอกหนทางเป็นนัยๆ " เขา ? " หันไปตามนิ้วที่ริวชี้ไปบนหลังคา มีเงาของคนผู้หนึ่งกำลังสยายปีกไปมาตามลม " ขอบคุณมากท่านริว ! ท่านปักษา !!!!!! เห็นไม้เท้าผมไหม !?! " ร่างน้อยวิ่งไปจนสุดลับตา เกนริวเพียงส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะเดินไปห้องจิบชา ห้องที่ไว้ทำทุกอย่าง แม้กระทั่งก่อสงคราม " สวัสดีท่านริว " โบโบ้ หนึ่งในสี่สาวของกลุ่มหนึ่งละจากนิยายเล่มล่าสุด ขึ้นมาทักทายคนแรกก่อนจะกลับไปตั้งใจอ่านเรื่อง ' สาวน้อยใจว้าวุ่น ' เช่นเดิม ริวมองรอบก่อนจะนั่งลงข้างหม้อไฟ ที่เป็นอาหารประจำกลุ่มหนึ่ง เวลาประชุมหรือพูดคุยกัน " ท่านแก่ ลดพลังของหนอนชาเขียวหน่อยสิ " แอนโบนี่ สาวน้อยอีกนางหนึ่ง เธออยู่ในชุดที่ดูกระชับ ทุกคนในห้องมีแจ็คเกต ตรา และดาวเช่นเดียวกัน ยกเว้นชายหนุ่มที่กำลังนั่งจิบชาอย่างสบายอารมณ์บนหัวโต๊ะ ที่เครื่องแบบแตกต่างกว่าทุกคน " ข้าคงช่วยเจ้าไม่ได้หรอก ทำไมเจ้าไม่ไปใช้อุปกรณ์ที่ข้าให้ " " ยังกับข้ามี ... ท่านแก่ขาาา ขึ้นทะเบียนอาวุธให้ข้าสักชิ้นสิ " แอนนี่เริ่มออดอ้อน ภารกิจฆ่าหนอนชาเขียวเป็นภารกิจทดสอบที่ต้องทำถึงจะข้ามไปภารกิจอื่นได้ มันเหมือนจะผ่านไปได้ง่าย ถ้ามอนสเตอร์ไปโรคจิต ขนาดมีระเบิดตัวเองเมื่อถูกโจมตีเก้าครั้ง สมาชิกกลุ่มหนึ่ง ต่างติดเหง็กเมื่อหาหนทางฆ่ามันไม่ได้ ยกเว้นเสียแต่ ... " เจ้าก็ไปขโมยไม้เท้ากับกระจกสิ หึหึหึ " " จริงด้วย หึหึ " ทั้งสองเริ่มหัวเราะชั่วร้าย และเหมือนเป็นเชื้อโรคทุกคน ต่างเริ่มหัวเราะตามกัน ยกเว้นเสียแต่ โบโบ้ ที่กำลังพยายามซ่อนกระจกของตัวเอง " โบโบ้ที่รัก ข้าขอกระจกเจ้าได้ไม " แอนนี่เริ่มเล็งเหยื่อเธอตระครุบไหล่โบโบ้เหมือนแม่เสือ " ถ้าท่านขอยืม ข้าก็ .... " " ให้ - ไม่ให้ " เสียงคาดครันดังลอดฟัน โบโบ้รีบพยักหน้ารัว " เยี่ยม~ แล้วข้าจะคืนหลังใช้เสร็จ " แอนโบนี่ ฉกกระจกไปอย่างรวดเร็ววิ่งร่าออกจากห้องมุ่งไปสนามประลอง เพี๊ยะ " โอ๊ย ท่านริน ข้าเจ็บนะ " เกนริวลูบมือที่จะคีบหมึกแล้วบีบน้ำตาร่ำไห้ " นั้นมันของท่านโลลิคนะคะ " ริวหันไปมองด้านข้างของรินเซ่ พบอีกหนึ่งหนุ่มที่ตั้งตากินอาหาร เขากลืนอาหาร โบกมือเบาๆ " ไม่เป็นไรหรอกริน ท่านริวนี้ข้ายกให้ " โลลิคคีบปลาหมึกให้อย่างใจดี " ท่านโลลิค่อนช่างน่ารักนัก ข้าน้อยจะไม่ลืมพระคุณ ~ " ทำมือคำนับเหมือนหนังจีน เรียกเสียงหัวเราะเบาๆ " ฮะฮ่า ไม่เป็นไร แต่ท่านเลิกเรียกข้าว่าโลลิค่อนสักทีเถอะ " เกนริวแลบลิ้นเรียกโลลิค่อนล้อเลียนต่อไปอย่างสนุกปาก ตูม !!!!!!! โครม !!!!!!!!!! " หืม ? เสียงอะไร " ทุกคนละจากหม้อสุกี้ร้อนๆ หันไปมองหน้าต่างอย่างสนใจ ความเงียบเริ่มปกคลุมในห้องเรื่อยๆ " กำลังเริ่มแล้วสินะ หึหึหึ " เสียงหัวเราะเบาๆ จากร่างที่กำลังจิบชาอยู่บนหัวโต๊ะ " ข้าอยากลงไปเล่นด้วยจัง ~ " วิกเตอร์มองท่านแก่อย่างเอื้อมระอา |
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น