ridiculous❞.

ลำดับตอนที่ #6 : ลำดับตอนที่ 6

- MELVYN -

' ตาหนู พ่อซื้อตุ๊กตามาให้ชอบไหม นี้เป็นแบรนด์xxxเชียวนะ '
' จริงเหรอครับ ขอบคุณมากเลยฮะ '
ผมเหลือบมองตุ๊กตาหมี หน้าตาโง่ๆแวบนึง ก่อนจะฉีกยิ้มร่าเริง

' ตาหนูชอบไหม '
' ชอบสุดๆเลย ขอบคุณมากเลยฮะ '
ผมเอื้อมมือ คิดจะคว้าคุณพ่อมากอดเหมือนที่เคยทำ แต่กลับรู้สึกถึงการหลบอย่างเห็นได้ชัด

อ่ะ อีกแล้วสินะ

' งั้นพ่อไปทำงานแล้วลูกอยู่เงียบๆ อย่าซนละ พ่อวางตุ๊กตาไว้ตัวนี้ '
มืออุ่นๆ ทาบลงบนหัวของผมแล้วขยี้ไปมา มันรู้สึกดีจริงๆ
ผมเงยหน้าขึ้นมองแต่ความรู้สึกนั้นก็หายไปอย่างรวดเร็ว พร้อมเสียงประตูบ้านที่ปิดลง

ความเงียบเริ่มกระจายไปทั่วตัวบ้าน
มองตุ๊กตาหมีหน้าโง่ที่เหมือนกำลังยิ้มแสยะ จนเผลอเอาเท้ากระทืบลงไป

 ' ไม่ได้นี้เป็นของที่คุณพ่ออุตส่าห์ซื้อให้ ต้องรักษาอย่างดี '
จับตุ๊กตาหมีมาปัดฝุ่น อุ้มเข้าไปห้องนอนของตัวเอง ว่าไปกอดตุ๊กตานี้ก็อุ่นดีจริงๆนะ
ผมล้มตัวนอนหลับบนเตียงที่ไม่ว่ากลิ้งยังไงก็ไม่มีทางตก
เตียงราคาแพงที่ซื้อเพื่อแก้ปัญหาการนอนไม่หลับ แต่ไม่มีใครรู้ว่าสาเหตุที่นอนไม่หลับ คือความ เหงา

พลิกตัวไปได้สักพัก เหมือนมีเสียงดังก็อกแก็กจากด้านล่างจนผมต้องลุกขึ้นจากเตียง
ผมแง้มประตูออกไปทีละนิด มองเห็นหญิงผิวขาวร่างอ้วนท้วม ใบหน้าแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางค์เพื่อปกปิดรอยเหี่ยวย่น

' แม่ '
ผมเอ๋ยเสียงเรียก แต่เหมือนเธอจะไม่ได้ยิน สงสัยเสียงของผมจะดังไม่พอ
ผมเข้าไปประชิดตัวร่างท้วมโอบกอดจากด้านหลัง แม่หันมายิ้มแล้วผลักผมออก

' แม่ครับ ผมขอกอดหน่อยได้ไหม '
ผมกอดแม่จากทางด้านหลังอีกครั้ง แต่ก็ถูกผลักออกเช่นเดิม
' โตขนาดนี้ยังต้องกอดอีกเหรอ จะสายแล้ว แม่ไปก่อนล่ะ '

' ขอกอด .... '
การพยายามอีกครั้งเริ่มขึ้น ผมกอดรัดแน่นกว่าเดิม ซบหน้าบนไหล่ของผู้เป็นแม่
ความเจ็บแปลบเกิดขึ้นจนต้องปล่อยออก ผมมองรอยหยิกสีแดงกับรอยฝ่ามือบนแขนตัวเอง

' ลูกคนนี้นี่!!! แม่บอกว่าแม่จะสายแล้ว '
' แม่ ... '
' อยู่เฝ้าบ้านดีๆเข้าใจที่แม่พูดใช่ไหม '
' ครับ '
ผมพยักหน้า ไม่ลืมจะยิ้มกลับไป ยกมือขาวซีดโบกมือไปมาให้ดูร่าเริง
และ ทรุดลงไปเมื่อประตูปิดลง ผมมองบันไดสลับกับประตู ตัดสินใจนอนรอพ่อกับแม่ตรงนี้

_________________________________

' ความตายจะไม่ทำให้เราแยกจากกัน เธอว่าจริงไหม '

ผมลอกข้อความในหนังสือ หันไปถามความเห็นจากเพื่อนใหม่ ร่างของหญิงสาวผิวขาวที่ถูกย้อมด้วยเลือดสีแดง

นานแล้วที่ผมไม่ได้เจอหน้าพ่อกับแม่ นานแล้วที่ถูกทิ้งไว้คนเดียว
แต่มันทำให้ผมได้เจอ หญิงสาวคนหนึ่งที่เคาะประตูบ้านผมตอนสายฝนพร่ำๆ
เธอคนที่มอบกอดครั้งแรกให้กับผม และ เธอที่หันมีดใส่ผม

ผมตบแก้มร่างบาง วันนี้เธอเงียบจัง ผมไม่ได้ยินเสียงแหบของเธอที่พยายามเรียกผมอีกเลย ทำไมกัน
แนบใบหูลงบนร่างนั้น ไม่มีเสียงใดตอบรับมีเพียงแต่ความเงียบ

' น่าเสียดายจัง เธอหนีผมไปอีกคนแล้วเหรอ '
ผมกระชับเธอเข้ามาในอ้อมแขน เกลี่ยผมที่ปรกหน้านั้นออก ปิดตาที่เหมือนจะถลกออก
อุ้มร่างไร้ชีวิตไปที่ห้องหนึ่ง ห้องที่ทุกคนจะอยู่ด้วยกัน

' สวัสดีคุณหมี '
ผมทักทายตุ๊กตาหมีตัวโปรด ก่อนจะวางร่างบางไว้กับ หญิงสาวคนอื่นๆ
รินชาแก้วเล็กไว้หน้าตุ๊กตาหมีเหมือนมีชีวิต และ รินชาอีกแก้วให้ตัวเอง

' รอบต่อไป จะเป็นสาวแบบไหนดีครับคุณหมี '
' ผมก็คิดว่าอย่างนั้น สาวผมสีดำดีที่สุด '

ผมมองภาพสะท้อนผู้ชายผมสีดำ ใบหน้าธรรมดา แต่แววตาที่คลอด้วยน้ำใสๆกับดึงดูดสายตา กว่าปากเล็ก จมูกโด่ง
ผิวซีดเหลืองเด่นชัดขึ้นเมื่อมีสูทสีดำ ผมยิ้มให้ภาพนั้นเบาๆ

' สวัสดีตัวผม เราไปออกล่ากันเถอะ'

_________________________________

แก้วเหล้าแก้วที่เท่าไรไม่รู้ ผมนั่งอยู่ในบาร์แห่งหนึ่ง
มีสาวแวะเวียนมานั่งดริงคไม่น้อย แต่ยังไม่เจอสาวผมสีดำที่ตามหาสักที่

หรือวันนี้โชคไม่เข้าข้างผมนะ สงสัยต้องกลับไปมือเปล่า
ผมวางแก้วก่อนจะหายเข้าฝูงชนอย่างรวดเร็ว ทำไงได้ผมไม่มีเงินติดตัวนิน่า มีแต่ชุดสูทราคาแพงที่ไว้หลอกสายตาคนอื่น

ขณะที่ผมเดินตามซอกซอยอย่างชำนาญเสมือนเป็นถิ่นของตัวเอง
ได้สวนกับหญิงสาวเข้า เธอมีผมสีดำและดูลึกล้ำ ไม่ยากเลยที่จะตัดสินใจเดินตามไป

' นายตามฉันมาทำไม? '
เธอหยุดนิ่งก่อนจะหันมาทางผม แม้เสียงของเธอจะทุ่มแปลกๆ แต่ใครสนใจกัน ตอนนี้ผมแค่อยากกอดใครสักคน

' ขอกอด .... '
' หืม? '
เธอชะงัก เมื่อผมเดินไปหาเธออย่างรวดเร็ว ก่อนรัดเธอแนบแน่น
น่าแปลกทำไมกลับไม่รู้สึกว่ากำลังกอดหญิงอยู่ แต่ว่าไปแบบนี้ก็อุ่นดี แต่นี้ไม่ใช่เวลาเคลิ้ม อุตส่าห์เจอของดีก็ต้องรีบเก็บกลับ

ผมตะหวัดมือเพื่อสับท้ายทอยด้วยความเร็วที่ใครก็แปลกใจ แต่ต้องตระหนกเมื่อถูกดีดไปชิดกำแพง
ผมโอดครวญเบาๆ มองคนตรงหน้าอย่างตะลึง


' ทำไมเธอหลบได้? '
' ก็เกือบจะไม่ทัน แต่นายควรเปลี่ยนสรรพนามเรียกฉันได้แล้ว เพราะฉันเป็นผู้ชาย '
ผู้ชายหรอกเหรอ นี้ผมเดินตามผู้ชายมาตั้งนานสองนาน ผมเหยียดตัวขึ้นตรง กระชับสูทตัวเอง

' งั้นผมก็ไม่มีธุระอะไรกับคุณ ลาละครับ '
ผมโบกมือเบาๆ พลางยิ้ม ก่อนจะเดินออกไปให้เร็วที่สุด เสียเวลาจริงๆ
' เดียวคุณเมลวิน '
ผมหันไปตามเสียงเรียกชื่อตัวเอง แสงสะท้อนทำให้ผมเห็นชัดเจนว่าร่างตรงหน้าเป็นชายแท้แน่นอน
ว่าแต่ทำไม เขารู้จักชื่อผม?

' ครับ ? '
ผมเอ๋ยตอบไป อยู่ดีๆ เสียงบาดอากาศดังขึ้น จนผมต้องเบี่ยงตัวหลบจนตัวกระตุก
แต่พลาดท่าเมื่อเห็นขาของคนตรงหน้าตะหวัดขึ้นมา เหมือนคาดเดาไว้ล่วงหน้า

' แค่จะบอก ยินดีต้อนรับสู่ คาร์นิวอร์ '
นั้นเป็นเสียงสุดท้ายที่ทุกอย่างจะดับวูบลง