The Immortal วิญญาณอมตะนิรันดร์

ลำดับตอนที่ #2 : นักเรียนใหม่...อาจารย์ใหม่

"ดูนั่นสิผู้ชายคนนั้นหล่อดีนะ"

"เด็กนั่นเป็นไรวะ"

อาจารย์กรรณิการ์ปรบมือเรียกความสนใจจากเด็กนักเรียนในห้อง ซึ่งนั่นทำให้เสียงจอแจเงียบกริบลงด้วยความเร็วสูง

"แนะนำตัวหน่อยสิคะ"อาจารย์สาววัยกลางคนบอกแก่คนข้างตนทั้งสอง

"ผมนที มาเป็นอาจารย์ฝึกสอนวิชาสังคมและจะเป็นอาจารย์ประจำชั้นห้องม.4/2ห้องนี้ครับ"ชายหนุ่มกล่าวยิ้มๆ

"ฉัน...คิรัญ..." เมื่อเด็กหนุ่มพูดจบพลันเกิดความเงียบเข้าครอบงำ ทุกสายตาภายในห้องจับจ้องไปที่เด็กที่ชื่อคิรัญเป็นตาเดียว ยกเว้นมินตาที่กำลังเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างในเวลานี้

"เอ่อ...งั้นฝากที่เหลือด้วยละกันอาจารย์นที"หลังจากนั้นอาจารย์กรรณิการ์ก็ออกจากห้องไป นักเรียนเริ่มส่งเสียงฮือฮาพูดคุยกันอีกครั้ง บ้างก็พูดถึงอาจารย์ใหม่ บ้างก็พูดถึงคิรัญซึ่งคงเป็นนักเรียนใหม่

"ที่ตรงนั้นว่างใช่มั้ยครับ"นทีถามพลางชี้ไปที่นั่งข้างมินตาซึ่งมีวิญญาณเด็กสาวนั่งอยู่โดยที่ไม่มีใครเห็น หลายคนไม่กล้าตอบ บางคนหน้าซีด มีส่วนนึงพยักหน้า นทีจึงตัดสินใจ"งั้นคิรัญไปนั่งตรงนั้นนะครับ"

เด็กหนุ่มพยักหน้ารับเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปยังที่ตรงนั้นตามที่อาจารย์หนุ่มนามนทีบอก ความเงียบปกคลุมห้องนี้อีกครั้ง

ตึก...ตึก...ตึก

เสียงรองเท้ากระทบกับพื้นกระเบื้อง ทุกย่างก้าวของคิรัญอยู่ในโสตประสาทของทุกคนราวกับมีมนต์สะกด

"มินตา มินตา!"พลอยพยายามสะกิดเรียกเพื่อนสาวที่เหม่ออยู่ มินตาหันมาหาพลอย

"อะไร"

"มีเพื่อนใหม่จะมานั่งตรงนี้ ฉันไปก่อนนะ" วิญญาณเด็กสาวหายไป มินตาเริ่มรู้สึกถึงไอเย็นบางอย่างและหันไปมองก็พบว่ามีดวงตาสบกลับมา

'หนาว'

จู่ๆมินตาก็ขนลุกขึ้นมาอย่างเสียมิได้ อย่างกับว่าดวงตาสีเกล็ดน้ำแข็งนั่นกำลังแช่แข็งเธอ สักพักเขาก็เป็นฝ่ายหันหน้าหนีไปแล้วนั่งประจำที่ของตัวเอง เด็กสาวจึงหันกลับไปมองหน้าต่างพลางครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

"หวัดดี"คิรัญเอ่ยเสียงเย็นเบาๆ แต่ไม่ได้สบตากับมินตา เธอเลยไม่แน่ใจว่าเขาพูดกับเธอรึเปล่า

"เอาล่ะครับ นักเรียนทุกคน วันนี้เป็นวันแรกที่ผมจะมาสอน ยังไงก็ฝากตัวด้วยนะครับ"นทีพูดพร้อมรอยยิ้มพิมพ์ใจ

"ก่อนอื่นก็ต้องเช็คชื่อนะครับ"อาจารย์ประจำชั้นคนใหม่เรียกชื่อคนในชั้นเรียนไปเรื่อยๆ พอถึงชื่อเด็กสาวแค่ยกมือขึ้น หลังจากนั้นนทีก็พูดคุยสัพเพเหระกับคนอื่นๆและสนิทกับทุกคนได้เร็วจนน่าตกใจ ซึ่งมินตาไม่ได้สนใจ ในหัวของเธอคิดถึงเรื่องความรู้สึกเมื่อครู่ ปล่อยให้เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว

"คิรัญ ไปกินข้าวด้วยกันมั้ย" จนถึงเวลาพักกลางวัน มีพวกคนอื่นๆบางคนมาชวนคิรัญไปทานอาหารเที่ยง ซึ่งไม่ว่าใครจะมาชวนคำตอบของคิรัญมีเพียง...

"ไม่"

...เท่านั้น บวกกับบรรยากาศเย็นยะเยือกรอบๆตัวทำให้คนอื่นถอยห่าง ไม่กล้าเซ้าซี้

"เธอ.."คิรัญพูดขึ้น มินตาหันไปหาเด็กหนุ่มเขามองเธออยู่ ถึงจะไม่ได้มองตาเหมือนกับเลยไปด้านหลังแต่ข้างหลังไม่มีใครก็คงจะเรียกเด็กสาวนั่นแหละ

"อะไร"

"ไป..."

"คิรัญ!"

คิรัญพูดได้แค่คำเดียวก็มีเสียงแปลกปลอมแทรกเข้ามา ทั้งสองหันไปมองต้นกำเนิดเสียง...นที ที่ปรึกษาคนใหม่ของห้องนั่นเองที่ในมือถือถุงพลาสติกข้างในมีกล่องโฟมสีขาวอยู่

"มินตาอยู่ด้วยเหรอ"นทีทัก มินตาแปลกใจที่เขาจำชื่อเธอได้แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร

"เอานี่มาให้ครับ"อาจารย์นทีวางของที่ถือมาลงบนโต๊ะของคิรัญ คิรัญขมวดคิ้ว ดูไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่

"ทำไม..."

"คิรัญเป็นเด็กใหม่ ยังไม่ค่อยรู้อะไรผมก็เลยซื้อมาให้น่ะ"

"...ขอบคุณ"

เอ่ยจบคิรัญจึงหยิบกล่องโฟมขึ้นมาเปิดออกและปิดแทบจะในทันทีที่เห็นของข้างใน จากนั้นก็ส่งให้มินตาที่รับมาแบบงงๆ เด็กสาวลองเปิดดูพบว่ามันคือ...ข้าวผัดกุ้งนั่นเอง

"อะไรเหรอครับ"นทีถาม

"ฉ...ผมไม่กินกุ้ง"

"อ้าว งั้นเหรอ"อาจารย์หนุ่มเหมือนจะตกใจถึงจะดูเสแสร้งมากกว่า คิรัญเดินออกจากห้องไปในทันที

"งั้นมินตาทานไปก็แล้วกับครับ"นทียิ้มให้ ชั่วขณะหนึ่งเด็กสาวรู้สึกใจเต้น หน้าขึ้นสีจางๆ อาจจะเป็นเพราะอาจารย์คนนี้มีหน้าตาดี มีเสน่ห์ บวกกับความรู้สึกเป็นมิตรที่แผ่ออกมาไม่ว่าใครก็อยากเข้าใกล้ มินตาไม่ได้สังเกตเลยว่าดวงตาสีเทาอ่อนเหมือนมีประกายสีฟ้าขึ้นมาแล้วหายไปในทันที

เมื่อนทีออกไปแล้ว มินตาจึงเริ่มทานอาหารในกล่องเรื่อยๆจนหมด ไม่นานนักพวกนักเรียนก็เริ่มทยอยกลับเข้าห้องเรียนเนื่องจากใกล้หมดเวลาพัก เมื่ออาจารย์วิชาต่อไปเดินมาสอนนักเรียนทุกคนก็อยู่ในห้องแล้ว ยกเว้นคิรัญที่เพิ่งเข้ามาหลังจากเริ่มเรียนไปประมาณสิบนาที อาจารย์ตำหนิเขาเล็กน้อยแต่ดูเหมือนคิรัญจะไม่ฟัง ก้มหน้าก้มตาเดินมานั่งที่ของตน

การเรียนดำเนินไปอย่างเรียบร้อย จนถึงเวลาเลิกเรียน คิรัญออกจากห้องไปเป็นคนแรก มินตาอยากจะออกไปเหมือนกันถ้าไม่ติดว่าเธอนัดพลอยไว้ที่ศาลาหลังโรงเรียน เธอเองก็อยากกลับบ้านเร็วๆเหมือนกัน

มินตาถอนหายใจเมื่อเพื่อนร่วมชั้นกลับไปจนหมด ตอนนี้ทั้งห้องเหลือเพียงเด็กสาวคนเดียวเท่านั้น มินตามองไปยังนาฬิกาบนฝาผนังห้อง เกือบจะหกโมง ถือเป็นเวลาที่เย็นมากแล้ว เธอไม่กังวลว่าผู้ปกครองที่บ้านจะเป็นห่วงในเมื่อเธออาศัยอยู่กับป้าและป้าของเธอก็ไปทำงานที่ต่างประเทศ มินตาจึงอยู่บ้านคนเดียว

ตึก ตึก ตึก

เสียงฝีเท้าดังขึ้น มินตาสะดุ้งเล็กน้อย ที่จริงเสียงฝีเท้าแบบนี้เธอเคยเจอบ่อยๆกับพวกวิญญาณ แต่อยู่ดีๆเสียงก็ดังขึ้นเป็นใครก็ต้องตกใจ

เด็กสาวหยิบกระเป๋าผ้าสีขาวของตัวเองเดินออกมานอกห้องโดยไม่ลืมปิดประตูห้อง พระอาทิตย์ใกล้ตกดินเพราะเป็นฤดูหนาวฟ้าจึงมืดเร็วเป็นพิเศษ

ตึก ตึก

เธอได้ยินเสียงฝีเท้าอีกแล้ว มินตามองไปรอบๆอย่างระแวงก็ไม่พบอะไร แม้แต่วิญญาณสักดวงก็ไม่มี

"เธอ!"

เสียงเรียกของใครบางคนทำให้มินตาหันไปมอง บุคคลที่เรียกเธอคืออาจารย์นทีนั่นเอง

"ยังไม่กลับอีกเหรอครับ"

"กำลังจะกลับค่ะ"เด็กสาวตอบ ถึงแม้จะสงสัยว่าเขาโผล่มาจากไหนก็ตาม

"เหรอครับ งั้นผมไปนะ"

แล้วชายหนุ่มก็เดินจากไป มินตาจึงมุ่งหน้าไปยังศาลาที่นัดพลอยไว้ ไม่นานนักก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าศาลาเป็นที่เรียบร้อย

"มินตา"พลอยที่นั่งอยู่ในศาลาร้องเรียกพลางโบกมือไปมา เด็กสาวรีบตรงไปหาเพื่อนของเธอทันที

"เรียกมามีอะไรเหรอ"มินตาวางกระเป๋าแล้วนั่งลง

"ไปสำรวจโรงเรียนกัน"

"อะไรนะ"มินตาถามอีกครั้ง แทบไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน ปกติพลอยจะไม่ค่อยเดินไปเดินมาเวลากลางคืน เพราะมันค่อนข้างอันตราย

"นะๆไปกัน"ไม่ว่าเปล่า พลอยรีบลากมินตาออกมาจากศาลาเดินตรงไปที่อาคารเรียนทันที

พระอาทิตย์ตกดินไปแล้ว ยังดีที่ในโรงเรียนมีไฟเปิดเอาไว้เผื่อมีอาจารย์อยู่เวรหรือยาม ทำให้ไม่มืดเท่าไหร่นัก เด็กสาวและวิญญาณเพื่อนสนิทอยู่ที่ชั้นสี่ซึ่งเป็นชั้นที่เธอเรียนอยู่

"จะไม่มีคนเห็นเหรอ"มินตาเริ่มกังวลเอ่ยถาม พลอยไม่ได้ตอบอะไรพลางเร่งความเร็วขึ้นแล้วเข้าไปในห้องม.4/2 ห้องเรียนของเธอ มินตาเดินตามไปก็พบสิ่งผิดปกติ

ประตูถูกเปิดไว้ทั้งที่เธอมั่นใจว่าปิดแล้วแทัๆ แน่นอนว่าพลอยที่เป็นวิญญาณคงไม่ได้เปิดเป็นแน่เพราะเธอเห็นว่าเพื่อนของเธอเดินเข้าไปเลย แต่ก็เลิกสนใจเมื่อนึกได้ว่าอาจเป็นยามหรือไม่ก็อาจารย์มาเดินตรวจแล้วลืมปิดประตู

"มีอะไร"มินตาเอ่ยถามทันทีที่เข้ามาในห้อง

"จำที่ฉันบอกได้มั้ย ที่ฉันรู้สึกถึงพลังวิญญาณมหาศาล ฉันหาที่มาของมันไม่ได้เลยต้องมาสำรวจ แต่ก็ไม่เจอเลยให้เธอมาช่วย เหลือแค่ดาดฟ้าที่ยังไม่ได้ไปดู ไปด้วยกันนะ"

"ไม่ได้ มันอันตราย"

"แต่ถ้าไม่ทำอะไรเลยมันอาจจะร้ายแรงกว่านะ"

มินตาอยากรู้เหมือนกันว่าพลังวิญญาณที่พลอยพูดถึงมาจากไหนก็เถอะ แต่ว่าสำหรับพลอย ไม่สิ สำหรับสิ่งที่มีพลังวิญญาณทุกชนิดก็อันตรายทั้งหมดนั่นแหละ พวกที่มีพลังวิญญาณมาก แสดงว่าสะสมพลังวิญญาณจากผู้อื่นมามาก โดยเฉพาะถ้าอีกฝ่ายเป็นยมทูต วิญญาณอย่างพลอยต้องโดนพาตัวไปเป็นแน่ ทว่าพลอยหายตัวไปแล้ว

"บ้าจริง"มินตาสบถออกมา เมื่อกี้พลอยบอกจะไปที่ดาดฟ้า พอนึกขึ้นได้ก็รีบวิ่งไปในทันที

สายลมพัดบนดาดฟ้ายามหัวค่ำกับอากาศที่ค่อนข้างเย็นไม่ทำให้ร่างทั้งสองสะเทือนแม้แต่น้อย
ร่างหนึ่งเป็นของชายหนุ่มกำลังมองอีกร่างที่เป็นของหญิงสาวในชุดสีขาว ใบหน้าซีดเผือด เส้นผมสีดำกระเซอะกระเซิง

"เอาล่ะ เรามาจบเกมกันดีกว่านะครับ"

ชายหนุ่มเอ่ยด้วยสีหน้าพึงพอใจ แต่โทสะของหญิงสาวกลับมีมากขึ้น หญิงสาวพุ่งเข้าใส่ชายหนุ่ม พลันมือของก็มีเล็บยาวแหลมคมหมายจะทำให้ชายหนุ่มบาดเจ็บสักเล็กน้อยก็ยังดี ชายหนุ่มเห็นดังนั้นจึงหยิบบางสิ่งในกระเป๋ากางเกงออกมาแล้วพูดพึมพำอะไรสักอย่างก่อนจะยื่นสิ่งนั้นไปข้างหน้า ทันทีที่สิ่งนั้นเรืองแสง หญิงสาวก็หยุดชะงักลง

"กรี๊ดดดด!!!"หญิงสาวกรีดร้องอย่างทรมาน ทั้งๆที่ไม่มีบาดแผลอะไรเลยแม้แต่น้อย ชายหนุ่มสาวเท้าเข้าไปใกล้หญิงสาวที่ทรุดลงไปกองกับพื้น

"เป็นยังไงล่ะครับ ยันต์ของผม ความจริงปกติวิญญาณอย่างคุณคงหายไปแล้วล่ะ แต่ผมยังไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ เพราะฉะนั้นคุณยังหายไปไม่ได้นะครับ"

ชายหนุ่มยิ้มขำๆแต่เนื้อหาที่พูดมาไม่มีอะไรตลกเลยสักนิด วิญญาณสาวกำมือแน่นอย่างเคียดแค้นที่ทำอะไรคนตรงหน้าไม่ได้เลย

"แกต้องการอะไร"หญิงสาวเค้นเสียงถาม

"ผมว่าผมบอกไปหลายรอบแล้วนะครับ คุณนิศา"

"ฉันหมายถึง แกต้องการพลังวิญญาณไปทำไม มนุษย์อย่างแกเพิ่มพลังวิญญาณไม่ได้นี่"

"เรื่องนั้น..."ชายหนุ่มจิกหัวของหญิงสาวขึ้นมา นิศาถลึงตามอ

"คุณไม่จำเป็นต้องรู้ครับ"ชายหนุ่มยิ้มกวนแล้วปล่อยมือ"ผมจะให้ดูอะไรบางอย่าง"ว่าจบชายหนุ่มก็หยิบอัญมณีสีฟ้าใสขึ้นมา"นี่ล่ะครับ คำตอบของผม"

ชายหนุ่มหลับตาลง พลันเกิดแสงสว่างสีฟ้าอ่อนสว่างจ้าออกมาจากอัญมณีเม็ดนั้น จนหญิงสาวต้องเพ่งตามอง

"นี่มันอะไร!?"จู่ๆก็มีสายน้ำมาล้อมรอบตัวนิศา ก่อนที่จะกลายเป็นกำแพงน้ำขังเธอไว้ข้างใน หญิงสาวสะดุ้งเฮือกเมื่อปริมาณน้ำเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

"คิดจะทำอะไร!!"

"รอดูไปเถอะครับ"

หญิงสาวอารมณ์เสียกับท่าทีของชายหนุ่มที่ไม่ยอมบอกอะไรเลย ปริมาณน้ำเพิ่มขึ้นถึงเอวเธอแล้ว

"อความารีนนี่สวยดีนะครับ"ชายหนุ่มชวนหญิงสาวคุย เขาเริ่มเบื่อกับการรอ

"อะไรของนาย"

"ก็อัญมณีนี่ไงครับ"ชายหนุ่มโบกอัญมณีสีฟ้าที่กำลังส่องแสงไปมา

"นักเดินเรือสมัยโบราณเชื่อว่าอความารีนเป็นของนำโชคที่นางเงือกสร้างขึ้นมาจากน้ำตาของพวกนาง แต่ตอนนี้คุณคงไม่อยากรู้สินะครับ"

ตอนนี้ระดับน้ำขึ้นมาถึงคอของหญิงสาวแล้ว นิศาเริ่มรู้ว่าชายหนุ่มตรงหน้าคิดจะทำอะไร เขากำลังจะทำให้เธอจมน้ำ

"แก..."

"วิญญาณตายซ้ำสองไม่ได้ แต่สลายไปได้นะครับ ถ้าระดับน้ำขึ้นมาจนเต็มเมื่อไหร่ คุณจะสลายไปในทันที"

"หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!"

เสียงหนึ่งแทรกเข้ามา ปรากฏร่างของเด็กผู้หญิงผมสีน้ำตาลยาวประบ่าพร้อมที่คาดผมสีดำในชุดนักเรียนโดยมีบาดแผลเต็มตัว

"พ...พลอย"

"รู้จักกันเหรอครับ"เมื่อเห็นนิศาเรียกชื่อเด็กผู้หญิงตรงหน้า ชายหนุ่มจึงถามออกไปด้วยความสงสัย

"รุ่นพี่คะ!"

พลอยถลาเข้าไปหาหญิงสาวที่กำลังจะจมน้ำ และพยายามทำลายกำแพงน้ำที่ชายหนุ่มสร้างขึ้น นิศา...เป็นนักเรียนม.6ที่ฆ่าตัวตายด้วยการกระโดดตึกเพราะสอบเข้ามหาวิทยาลัยไม่ได้ ด้วยการที่พลอยชอบสนิทกับทุกคนเลยรู้จักรุ่นพี่คนนี้

ชายหนุ่มดีดนิ้ว พลันกำแพงน้ำทั้งหมดหายไป หญิงสาวทรุดตัวลงกับพื้นในสภาพที่เนื้อตัวเปียกโชก พลอยวิ่งไปหาหมายจะเข้าไปประคองแต่ถูกกั้นไว้ด้วยกำแพงน้ำ

"เห็นทีผมต้องเอาจริงกับคุณแล้วนะครับ คุณนิศา"ชายหนุ่มมองสองสาวด้วยสีหน้าเรียบเฉย ใบหน้าที่เคยยิ้มแย้มบัดนี้ปราศจากรอยยิ้มใดๆ เป็นภาพที่ทำให้หญิงสาวสั่นไปทั้งตัว

"อัญมณีแห่งท้องทะเล ตัวแทนของความอ่อนวัย ความงาม ความหวัง ความซื่อสัตย์ กักเก็บพลังวิญญาณ ของวิญญาณตรงหน้า เอาไว้ด้วยเถิด"

พอชายหนุ่มพูดจบ ก็เกิดอักษรแปลกๆเรืองแสงสีฟ้าอ่อนล้อมรอบตัวนิศาเป็นวงกลม อัญมณีที่เคยอยู่ในมือชายหนุ่ม บัดนี้ลอยไปอยู่ตรงหน้าหญิงสาว ไม่ว่าเธอจะดิ้นรนยังไงก็ขยับไม่ได้
ไอสีฟ้าขาวลอยออกมาจากตัวนิศา แล้วซึมเข้าไปในอัญมณี

"กรี๊ดดดดด!!!!!"

ไอสีฟ้านั่นคือพลังวิญญาณของนิศานั่นเอง ใบหน้าของหญิงสาวเริ่มมีแผลเหวอะหวะ ตาข้างซ้ายว่างเปล่าเป็นเบ้าตาลึกโหลมีเลือดไหลออกมา สภาพของหญิงสาวเหมือนตอนตายใหม่ๆไม่มีผิด คงเป็นเพราะพลังวิญญาณที่ทำให้หญิงสาวรูปร่างเปลี่ยนไป

"รุ่นพี่!!"พลอยร้องเรียกรุ่นพี่ของตน แต่กำแพงน้ำนั้นขวางอยู่เลยไปช่วยไม่ได้ หญิงสาวเริ่มโปร่งแสงและกลายเป็นลูกไฟสีขาวลอยไปมา ชายหนุ่มเดินไปเก็บอัญมณีที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมา ก่อนจะหันไปหาพลอย
"ต่อไปตาคุณแล้ว"

มินตาที่แอบดูสถานการณ์ทั้งหมดอยู่หลังประตู ได้รับรู้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด  เด็กสาวรู้สึกตื่นตระหนกและตกใจเมื่อได้รู้ว่าใครเป็นคนทำ

"อย่างคุณผมคงไม่ต้องทำอะไรมาก ขนาดเปลี่ยนรูปร่างตัวเองยังทำไม่ได้ งั้นผมขอพลังวิญญาณของคุณไปเลยก็แล้วกัน"ชายหนุ่มสลายกำแพงน้ำเพื่อจะเดินไปหาพลอย มินตาเมื่อเห็นเพื่อนของเธอกำลังเดือดร้อนจึงเปิดประตูออกจากที่ซ่อนทันที

"จะทำอะไรน่ะ!อาจารย์นที!"