คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตุ๊กตากระเบื้องแก้วแสนสวย
อาารอรสาหนัเอาารอยู่เหมือนัน ร่าบาไร้เรี่ยวแรและับไ้ัวร้อนแทบะลอเวลาทำให้ภัทรไม่วาใ ที่สุเา็ไม่ยอมห่าไปไหน แม้ระทั่ไปทำานที่บริษัท แ่็ให้นเอาเอสารมาให้เ็น์ที่บ้าน เาะยอมผละห่า็่อเมื่อเห็นว่ารสานอนหลับพัผ่อนเท่านั้น
ยามลาืนร่าสู็ะอระับไม่มีารรัแเธออีเพราะสสารเธอที่ำลัอ่อนแอ แ่เา็มีวามสุที่ไ้นอนหลับใหลไปพร้อมๆ ันับเธอ
รสาเริ่มุ้นเยับารื่นมามีร่าสูๆ อเาิาย หรือมีเาเินไปมา้าเีย วามูแลเอาใใส่อเาทำให้บาทีรสา็นึรำา แ่หิสาวไม่รู้ะบออย่าไรให้เาปล่อยเธอไว้ลำพับ้าเพราะนเอาแ่ใอย่าเาไม่มีอะไรเปลี่ยนวามั้ใไ้
เสียโทรศัพท์มือถือที่ัึ้นทำให้รสามอหาที่มา ในห้อไม่มีร่าสูอภัทรเพราะมีนเอาเอสารมาให้เาเ็น์้าล่าทำให้อนนี้เธอไ้อยู่เพียลำพั ร่าบายับลุไปยัโ๊ะในห้อแ่ัวเพื่อหยิบระเป๋าัวเอมาหาูโทรศัพท์มือถือที่ส่เสียร้อ
“เี๋ยวสิ รอ่อน อยู่ไหนนะ..” รสาบ่นพึมพำับัวเอมือ็ว้าระเป๋ามาหาโทรศัพท์ พอไ้มาถือในมือะรับ็มีมือให่มาว้าไปเสียอี
“เอ๊ะ!” รสาร้ออย่าใ มือให่ว้าโทรศัพท์มือถืออเธอมามอื่อเบอร์ที่เรียเ้า ‘าน์’ ื่อที่โว์ทำให้ริมฝีปาอเาเม้มหาัน เาำไ้ว่าเป็นื่อเียวับนที่ฝา้อวามเสียไว้ที่เรื่อรับโทรศัพท์ที่อนโอรสา วาวาววูบหนึ่่อนที่เาะปิเรื่ออหิสาว
“ุภัทร! เอาโทรศัพท์อสาืนมานะ” รสาร้ออย่าไม่อบใ เาไม่มีสิทธิ์้าว่ายับเรื่อส่วนัวอเธอแบบนี้
ภัทรมอใบหน้าีาวอนป่วยที่พยายามทำัวเป็นแม่เสือรหน้าแล้ววามโมโห็ลายเป็นวามสสาร ร่าบอบบาเพราะสุภาพไม่อำนวยทำให้เธอูราวุ๊าแ้วที่พร้อมะแสลาย ทำให้เาพยายาม่มวามรุนแรออารม์หึหวามประสานที่หวาระแวว่าเธอมีนอื่นนอาเา
“ไปนอนนะ” ภัทรยัโทรศัพท์มือถืออเธอเ้าระเป๋าาเอเาแล้วหันมา้อนร่าบาอรสามาอุ้มเินลับไปที่เีย
“เอามือถือสาืนมานะ”
“ุไม่สบาย ้อพั”
“แ่มีนโทรหาสา..”
“ุไม่สบาย นไม่สบายวรพัมาๆ ไม่วรถูรบวน นอนเสียีๆ” เสียอเาำับในะที่วาเธอลบนเียว้าอเา รสามอใบหน้ามสันอเาอย่าไม่รู้ะทำอย่าไร
..นใร้ายเอาแ่ใ.. ไม่เยิถึใเธอเลยนอาัวเอ.. รสาไ้แ่นึ่อว่าเาในใ แววาท่าทาฮึฮัอเธอล้ายเ็โนัใอย่าที่ภัทรไม่เยเห็น เายิ้มมออย่าเอ็นู
“เป็นอะไร๊ะ โรธผมเหรอ” ภัทรสบาร่าบาที่แม้ะวาเธอลนอนแล้วเา็ไม่ถอยห่าไปไหน ใบหน้ามสันโามมา สอแนอเาที่ท้าวร่อมไว้ทำให้รสาพลิัวหนีไปทาไหนไม่ไ้นอาเบือนหน้าเท่านั้น ริมฝีปาบาที่เม้มปิับปลายมูเิรั้นทำให้ภัทรยิ้ม
..เารัทุอย่าที่เป็นเธอ..
“ว่าไ โรธผมเหรอ”
“…” เียบ ไม่มีเสียอบารสา แถมหิสาวยัปิเปลือาหนีเสียอี ใบหน้าที่เอียหนีทำให้ภัทรอยาแล้ เา่อยๆ ้มลเลาะเล็มใบหูบาอเธอ
“อือ.. อย่านะ” ราวนี้ร่าบาหันลับมาู่
“นึว่าะไม่ยอมุยับผมเสียอี เอาๆ ไม่แล้แล้ว็ไ้ แ่นอนนะ๊ะ” ภัทรบอ แล้วฝารอยสัมผัสอริมฝีปาเาไปบนหน้าผาไ้รูปอเธอ มือ็เลื่อนผ้าห่มมาลุมให้
“อโทรศัพท์สาืนไม่ไ้เหรอะ” รสาร้อออีรั้ แววาอเธอที่มอเาอ้อนวอน มือบา็เอื้อมไปับแนเาไว้ เธอไม่อยาถูัาาโลภายนอแบบนี้ ภัทรมอสบาเธอนิ่ั่ใ
“ผมะืนใหุ้แ่ไม่ใ่อนนี้” ำอบอเาทำให้รสาปล่อยมืออย่าัใ
“นใร้าย” รสาบ่นเบาๆ ับัวเอ แ่ภัทร็ยัอุส่าห์ไ้ยินและยับามมาหา
“ถ้าุทำัวีๆ แล้วเรา่อยมาุยันใหม่เรื่อโทรศัพท์อุ”
“ทำัวีๆ?”
“ใ่ ทำัวีๆ ไม่ื้อับผม ามใผมไละ” ภัทรบอ แววาอวาวระยับ
..ไม่ื้อับเา..ามใเา.. บ้านะสิ นี่นาเธอไม่ามใเา ยัเป็นแบบนี้เลย..
รสามอนรหน้าแล้วสะบัหน้าหนี เธอเลือที่ะปิานอนหลับเสียีว่าที่ะ่อปา่อำอะไรับนเอาแ่ใัวเออย่าเาอี
ลอเวลาที่รสาป่วยายหนุ่มะอยวนเวียนใล้ๆ ไม่ห่า อยูแลารทานอาหาร ทานยา ารพัผ่อน่าๆ อนเย็นายหนุ่มะอุ้มเธอออมานั่ทานอาหารที่ระเบีย เาูแลเธอราวับเป็นุ๊าระเบื้อแ้ว ึ่็ทำให้รสาสบายใไ้อย่าหนึ่เพราะเาไม่มีทีท่าระรานเธออีเมื่อเธอไม่สบายแบบนี้ อย่าหนึ่ที่รสาอประหลาใไม่ไ้ือวามอ่อนโยนอย่าไม่น่าเื่ออเาและารพูาอภัทร ที่บารั้ะลท้าย๊ะ๋าอย่าอ่อนหวาน
รสาหันมอห้อว้าอเาที่เธออยู่มาหลายวัน น่าแปลวามรู้สึหวาระแวแม้ะยัมีอยู่บ้าแ่เหมือนะลน้อยลว่ารั้แรๆ อาะเป็นเพราะท่าทีอ่อนโยนอภัทรหรือเปล่ารสา็บอไม่ถู
เธอวาสายาไปเรื่อยนไปหยุที่ร่าสูให่อภัทรที่ำลัทำานอเาบนโ๊ะมุมหนึ่ในห้อ ใบหน้ามสันอเาที่ำลัสนใานรหน้าูน่ามอเมื่อไม่มีวี่แวววามเ้าอารม์ โลอเธอที่ถูัันให้มีแ่เา ในบริเวที่อยู่ในสายาอเาเสมอูะทำให้เาอารม์ี นลายเป็นายหนุ่มน่ารัเ้าเสน่ห์อย่าไม่น่าเื่อ
..ไม่สิ รสา..ลืมไปแล้วหรือว่าเาทำอะไรับเธอ เธอไม่ไ้อยาอยู่ในสภาพอย่านี้ไม่ใ่หรือ.. รสาย้ำับัวเอ
“ื่นแล้วเหรอ๊ะ ยัปวหัวหรือเปล่า” ภัทรเอ่ยถามหิสาวที่อยู่ในหัวใลอเวลาอย่าอ่อนโยนเมื่อหันมาเห็นวาู่สวยอเธอ้อมออยู่ รสารีบหลบา เธอลัวใัวเอะอ่อนไหวไปับท่าทาแสนีอเา
“ุไม่ไปทำานเหรอ่ะ สาเห็นุหยุเป็นเพื่อนสามาหลายวันแล้วนะะ”
“ผม็ทำานอยู่นี่ไ เพียแ่ไม่ไปที่ออฟฟิสเท่านั้นเอ ผมอยาอยู่ใล้ๆ ุนี่นารสา” ภัทรพูพร้อมับยิ้มให้เธอ ใบหน้ามสันอ่อนละมุนเพราะแววอวามสุที่ไ้ใล้ิับเธอ วามี้โมโหอเาหายไปเมื่อร่าบาใล้ัวไม่ื้อไม่ัใ
“ุพัอีหน่อยีไหม เี๋ยวพอื่นแล้วเราะไ้ทาน้าวันนะ๊ะ” ภัทรพูพร้อมับลุาโ๊ะที่ัวเอ้าเียให่ที่เายึเป็นที่ทำานมาหลายวันยับเ้ามาใล้รสา แล้วร่าสูให่็ทิ้ัวนอนล้าๆ
“ุไม่ทำานแล้วเหรอะ” รสาถามายหนุ่มที่ำลัลูบไล้ผมอเธอไปมา
“อยานอนอุมาว่า” ำอบอายหนุ่มทำให้รสาแ้มร้อนผ่าวอย่า่วยไม่ไ้
“หายเร็วๆ นะรสา ผมมีอะไรๆ อยาทำร่วมับุเยอะเียว ุไม่สบายอย่านี้ผมเลย้อรอไป่อน” ภัทรล่าวในะที่รสาหน้าแ่ำที่เียว เาอยาทำอะไร..หรือว่า..
“อะไรันหน้าแเียว ิว่าผมะวนทำอะไรเหรอ” ภัทรยิ้มล้อเลียน
“ุหมายวามว่าอะไรละ่ะ” รสาเอ่ยเสียเบาอย่าลัวใ เธอำลัรู้สึสบายใึ้นมาที่เาลท่าทีุามรัแเธออยู่เียว
“วามลับ ผมอยาใหุ้ประหลาใ หายเร็วๆ นะนีอผม” ภัทรพูแล้วประทับริมฝีปาบนหน้าผาอหิสาว แล้ว็โอบประอ มือหนึ่็ลูบหลัล้ายะล่อมร่าบาให้นอนหลับพัผ่อน
ท่าทีอเาที่ยัอ่อนโยนเอาใไม่มีวี่แววะรัแเธออย่าที่ลัวทำให้รสามีล้าเอ่ยับเาอี
“สาีึ้นมาแล้ว่ะ วันพรุ่นีุ้ไปทำานไ้แล้วนะะ สาไม่เป็นอะไรแล้ว่ะ”
“ไป้วยันไหวไหม ผมอยาใหุ้อยู่ใล้ๆ แล้วุะไ้ไปสอนานเ็ใหม่ให้ผมทีเถอะ ผมรับเ็มา่วยานุหนึ่น านี้ไปุะไ้ไม่้อเหนื่อยไ๊ะ”
“ุะให้สา ออาานเหรอะ” รสาถาม
“ใรบอ ผมะเลื่อนำแหน่ใหุ้่าหา เลื่อนมาเป็นเลาส่วนัวอผมไ ผมะไ้มีุอยู่ใล้ๆ ลอเวลาไ๊ะ”
“เป็นอะไรไป ทำไมเียบไปละ” ภัทรถามเมื่อเห็นหิสาวเียบไป
“เราะอยู่ันไปอย่านี้เหรอ่ะ” รสาถามโยไม่มอหน้าายหนุ่ม
“ใ่ เราะอยู่ันอย่านี้ มีุมีผมอย่านี้ไละ” ภัทรที่ไม่ไ้ิถึวามนัยอำถามอหิสาวอบ แล้ว็ทามริมฝีปาอุ่นบนแ้มบา ึ่เ้าอหลับาลเมื่อรู้สึว่าน้ำารื้นมาลอา
...อยู่ันไปอย่านี้... รสาะทำไ้ยัไ ..ไม่มีวามรั ไม่มีารแ่าน ไม่มีารยย่อ.. วันนี้อย่าน้อยมีหมอนพลนหนึ่ละที่รู้เรื่อนี้ เธอยันึไม่ออว่าถ้าไ้เอหน้าเารั้่อไปะทำหน้าอย่าไร
แล้วไหนะุอารยาอีละ วันหนึ่ที่เา้อแ่านไปับุอารยาสภาพอเธอไม่แล้วผู้หิั่วรั้ั่วราวอภัทร เธอะมีีวิอยู่่อไปไ้อย่าไรัน ่อให้เายัีับเธออ่อนโยนับเธอ็เถอะ.. เธอะทนไ้อย่าไรันับารที่ะ้อินน้ำใ้ศอใร
..หิสาวิอย่าเ็บปวโยที่ายหนุ่มไม่ไ้เอะใเลยสันิ..
ความคิดเห็น