คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2
Chepter 2
กึก กึก กึก กึก
เสียงรองเท้ากระทบกับพื้นบันไดหินอ่อนมันวาวไปจังหวะตามการเดินดังไล่ลงมาและหยุดอยู่ที่ปลายบันได
ใบหน้าสวยใสประดุจพระเจ้าสรรค์สร้างแย้มยิ้มให้กับเหล่าบรรดาเพื่อนพี่น้องแวมไพร์ทุกคน
"รัตติกาลสวัสดิ์ครับนายหญิง"
พ่อบ้านอีทึกกล่าวกับนายหญิงของคฤหาสน์ ก่อนที่แวมไพร์ทั้งหลายในห้องโถงจะโค้งให้นายหญิงอย่าพร้อมเพรียง
"รัตติกาลสวัสดิ์นะคะทุกท่าน คืนนี้แสงจันทราอ่อนแรงยิ่งนัก เหมาะสำหรับการล่าเหยื่อมิใช่น้อยนะว่าไหม?"
นายหญิงยกยิ้มขึ้น
"ใช่แล้วครับ"
"ใช่แล้วค่ะ"
เหล่าแวมไพร์ขานรับ พร้อมหัวเราะในลำคอแผ่วเบา
"พ่อบ้านอีทึก นี่ก็ได้เวลาแล้วใช่หรือไม่"
นายหญิงหันไปเอ่ยถามพ่อบ้านที่ยืนอยู่ข้างๆตน พ่อบ้านรูปงามพยักหน้าเล็กน้อยเพื่อเป็นคำตอบให้กับนายหญิง
"ถึงเวลาแล้วครับ"
สิ้นเสียงของพ่อบ้าน ดวงตาสีดำสนิทของเหล่าแวมไพร์ทั้งหลายก็แปรเปลี่ยนเป็นสีแดงฉานราวกับเลือดสดๆทันที
"ขอให้พี่น้องทุกท่านมีความสุขกับรัตติกาล"
แวมไพร์ทุกตนเอ่ยพร้อมกันก่อนจะแยกย้ายกันออกไปทางบานประตูและหน้าต่างกว้างอย่างรวดเร็ว
เหลือเพียงแต่แวมไพร์ 2 ตนที่ยังคงยืนนิ่งสนิทอยู่กับที่
"นายหญิงครับ นายหญิงควรออกล่า"
อีทึกพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
"....."
ไม่มีเสียงตอบรับใดใดจากผู้เป็นนายหญิง มีก็เพียงแต่รอยยิ้มบางเบาเพียงเท่านั้น
"ผมก็เข้าใจนายหญิงนะครับ ว่ามันยากที่ต้องรอคอย...."
หากแต่ไม่ทันที่อีทึกจะพูดต่อ เสียงใสกังวานก็เอื้อนเอ่ยขึ้นมาก่อน
"ข้าอิ่มแล้วอีทึก อิ่มใจที่ได้อยู่เคียงข้างคนที่ข้ารัก แม้ท่านพี่จะหลับไหลไปแสนนาน.....อีทึก แล้วเรื่องที่ข้าให้เจ้าไปหาหล่ะ...ได้ความรึยัง?"
"ได้ความแล้วขอรับ"
อีทึกตอบรับ นายหญิงอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าสื่อความหมายให้นำ 'เรื่องที่มอบหมาย' มาเสนอ
"เชิญ ท่าน คังอิน"
สิ้นเสียงของอีทึก บานประตูไม้ของห้องโถงใหญ่ก็เปิดกว้างขึ้นพร้อมกับร่างสูงใบหน้าคมหล่อเหลาที่ก้าวเข้ามาในห้องโถงพร้อมกับกระเป๋าหนังในมือ
"รัตติกาลสวัสดิ์ ท่านคังอิน"
นายหญิงแย้มยิ้มให้กับผู้มาเยือนอย่างเป็นมิตร สามารถทำให้บุคคลที่มาเยือนอุ่นใจกับท่าทางใจดีของหญิงผู้นี้ได้อย่างไม่ยาก
"รัตติกาลสวัสดิ์ครับ"
คังอินยิ้มอบอุ่นให้กับนางหญิง พลางมองสำรวจใบหน้างามเรียวรูปไข่ที่แฝงความเศร้าหมองเอาไว้
ก่อนที่จะละสายตาหันไปยิ้มให้กับอีกคน....
ทันทีที่สบตากับพ่อบ้านอีทึกดวงตาคมเข้มก็ต้องสั่นระริกเมื่อใบหน้าสวยงามของอีกคนแทรกทรึมเข้าดวงใจอย่างรวดเร็ว
บ้าจริง.....ข้าเป็นอะไรไป.........
"เอ่อ ท่านคังอิน ท่านคังอินครับ"
น้ำเสียงนุ่มของอีทึกทำให้คังอินหลุดจากภวังค์ ก่อนที่จะเอ่ยถามพ่อบ้านที่เรียกตน
"ท่าน ว่าอะไรนะ?"
คังอินถามอีทึกทันทีที่ได้สติ
"ข้าบอกให้ท่านอธิบายให้นายหญิงฟัง แต่ดูเหมือนท่านจะจ้องหน้าข้าจนเหม่อนะ..มีอะไรรึเปล่า"
อีทึกถามคังอินด้วยแววตางุนงง
แต่กลับเรียกรอยยิ้มน้อยๆจากนายหญิงได้
อ่า....ท่านคังอิน ท่านจะมาตกหลุมรักพ่อบ้านของข้าได้ยังไงกัน~
แววตาล้อเล่นของนายหญิงทำให้แวมไพร์หนุ่มหล่ออย่างคังอินถึงกับเขิน...
อ่า...กลับมาที่เรื่องปัจจุบันดีกว่า..
เรื่องที่คังอินต้องเดินทางมาที่นี่...
"เชิญนั่งครับ"
อีทึกเอ่ยขึ้นตามมารยาท
หลังจากที่ทุกคนนั่งประจำที่บนโซฟาบุหนังคังอินก็ยกกระเป๋าหนังสีดำสนิทที่ตนได้นำมาด้วยวางไว้บนโต้ะระหว่างโซฟา
คังอินกวาดสายตาไปทางนายหญิงและอีทึกเป็นนัยถามว่าพร้อมจะรับฟังหรือยัง
นายหญิงยิ้มบางเบาและพยักหน้า
"อธิบายเล่ยครับ ท่านคังอิน"
สิ้นเสียงของอีทึก คังอินก็เปิดกระเป๋าหนังออกและหยิบหนังสือเล่มหนาออกมาจากดระเป๋าและวางลงตรงหน้าของทั้งสามคน
"ข้าได้ทราบจากคนของท่านที่ติดต่อข้าว่าท่านหญิงเคยทำทุกวิธีทางให้คนรักของท่านฝื้น หากแต่วิธีของท่านนั้นมาจากตำราของยุโรปทั้งหมด ซึ่งถิ่นกำเนิดของท่านทั้งสอง ไม่ใช่ชาวยุโรป แต่เป็นเอเชีย"
คังอินเกริ่นนำออกมาทำให้อีทึกร้องอ๋อ ออกมาแผ่วเบา
ใช่แล้ว นายหญิงและแวมไพร์เกินครึ่งของคฤหาสน์นี้มาจากเอเชีย แต่การตั้งถิ่นฐานที่สวิสเซอร์แลนด์นั้นย่อมดีกว่าที่เอเชีย
"นี่คือตำราเก่าแก่จากพวกฝั่งเอเชีย ท่านน่าจะลองวิธีปลุกคนรักของท่านจากตำราที่มาจากถิ่นกำเหนิดของท่าน"
คังอินพูดขึ้น มือใหญ่ดันตำราเล่มหนาไปตรงหน้าของนายหญิงที่มองมันด้วยความสงสัย
"วิธีในตำรานั้นเป็นอย่างไร"
นายหญิงถามด้วยความรู้สึกหลากหลาย อีกไม่นาน เราจะได้อยู่ด้วยกันนะคะท่านพี่
"แต่พิธีกรรมนี้ต้องทำพร้อมกันสองตน ตนแรกคือผู้ที่อยู่ในนิทรา อีกตนคือผู้ที่มีสติอยู่แล้ว"
นายหญิงและอีทึกพยักหน้าเข้าใจ คังอินจึงอธิบายต่อ
"แต่......."
"แต่อะไรหรือ ท่านคังอิน" อีทึกถามเมื่อคังอินมีสีหน้าลำบากใจ
"การทำพิธีนี้ คนที่หลับใหลจะตื่น ส่วนคนที่ตื่นอยู่แล้ว จะต้องหลับไหลแทน"
คังอินพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นแต่แผ่วเบาราวกับการกระซิบ
แต่เสียงนั้นก็ดังพอให้อีกสองคนได้ยินอย่างชัดเจน
"คนหนึ่งตื่น อีกคนหลับ"
นายหญิงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่บ่งบอกอารมณ์ ทำเอาบุคคลทั้งสองนั้นไม่สามารถคาดการณ์ว่านายหญิงผู้สง่างามคนนี้กำลังคิดอย่างไรอยู่
"นายหญิงครับ ผมจะทำพิธีนี้เอง"
อีทึกพูดด้วยน้ำเสียงและแววตาที่หนักแน่น
เขาจะหลับแทนท่านชายเอง นายหญิงรอท่านชายเป็นเวลานานมากนัก เขาจะไม่ปล่อยให้ทั้งสองต้องพรากใจจากกันอีก บุญคุณของทั้งสองมีมากนัก เขาจะทดแทนมันเอง
"อีทึก"
นายหญิงเอ่ยเรียกพ่อบ้านคนสนิทด้วยน้ำเสียงใสกังวาน
"ครับ"
"เจ้าน่ะ ดูแลท่านชายให้ดีนะ"
"หมายความว่าอะไรครับนายหญิง"
"ก็หมายความว่า…"
"....."
"ข้าจะทำพิธีนี้เอง"
อีทึกเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง
คืนนี้แล้วสินะ ที่ท่านชายจะฟื้นขึ้นมา อยู่ดูแลคฤหาสน์และเหล่าพี่น้องแวมไพร์ ไปอีกตลอดกาล
คืนนี้แล้วสินะ ที่ท่านหญิงจะเข้าสู่นิททราตลอดกาล
หลังจากที่คังอินแวมไพร์หนุ่มมากความรู้นั้นอธิบายและเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับพิธีกรรมต่างๆเสร็จ ทั้งคฤหาสน์ก็ถูกเตรียมการทำพิธีกรรมกันยกใหญ่ มีหลายเสียงค้านนายหญิงเรื่องที่จะทำให้ตนเองหลับใหลแทนท่านชาย
แต่นายหญิงไม่ฟังใครเลย
.........
.....
..
.
.
"เพื่อคนที่ฉันรัก
.
.
ฉันทำได้"
แต่อีทึกคนนี้ ไม่อยากให้นายหญิงและท่านชายต้องจากกันอีกแล้ว
ช่วงเวลาเป็นพันปีที่ผ่านมานั้น นายหญิงได้ดูแลคฤหาสน์ และ เหล่าแวมไพร์ในเขตของพวกเราเป็นอย่างดี นายหญิงหนักแน่นและอ่อนโยน
แต่ภายในคืนนี้ พวกเราจะได้ท่านชายคืนมา แต่ต้องเสียนายหญิงไป แม้นายหญิงจะไม่ได้ตายจาก แต่ก็ต้องลาจากใจไป....
"ท่านคิดอะไรอยู่หรือ"
คังอินถามอีทึกที่ดูเหม่อลอย
"ข้า....."
ยังไม่ทันที่อีทึกจะพูดอะไรต่อคังอินก็ดึงมือของอีทึกมากุมไว้หลวมๆ
"ข้าเข้าใจท่านนะ แต่ตอนนี้ใกล้ถึงพิธีแล้ว ไปรวมตัวกันที่ห้องโถงเถิด"
อีทึกยิ้มเศร้า แต่ก็เดินมาที่ห้องโถงซึ่งถูกเปลี่ยนเป็นลานประกอบพิธี
.
...
......
....
..
.
วันนี้นายหญิงสวยสง่าผมสีน้ำตาลเข้มถูกปล่อยสยายถึงบั้นเอวบางใบหน้าที่ตกแต่งด้วยเครื่องสำอางจากสมุนไพรเบาบาง แต่งกายด้วยชุดกระโปรงขาวบริสุทธิ์ กระโปรงที่ฟูฟ่องยาวระพื้นหินอ่อนของคฤหาสน์
โดยปกติแล้วนายหญิงจะเปียผมยาวสลวยนั่นแล้วรวบเป็นมวยเอาไว้ และมักจะแต่งกายด้วยชุดที่ทะมัดทะแมงต่อการล่าเหยื่อ แต่ในวันนี้นายหญิงแต่งตัวงดงามเต็มยศช่างดูดีเสียเหลือเกิน....
"อีทึก เจ้ามองข้าเช่นนี้ ข้าดูผิดแปลกมากหรือ"
นายหญิงถามพ่อบ้านคนสนิทยิ้มๆ
"ไม่ครับ นายหญิงดูสวยมากครับ"
อีทึกรีบพูดแก้ตามความเป็นจริง และหัวเราะแห้งๆให้กับตัวเอง
"ใกล้เวลารึยังท่านคังอิน"
นายหญิงหันไปถามชายสมส่วนที่ยืนอยู่ข้างๆพ่อบ้านอีทึกด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
"ใกล้แล้วครับ นำท่านชายเข้ามาได้ครับ"
สิ้นเสียงคังอิน เหล่าแวมไพร์หนุ่มร่างใหญ่ก็ได้นำร่างท่านชายที่นอนอยู่บนแคร่สำหรับหามคนเข้ามาภายในห้องโถงสำหรับทำพิธี และช่วยกันจัดแจงให้นอนบนแท่นหิน
นายหญิงมองร่างที่หลับใหลด้วยสายตาที่เปี่ยมล้นไปด้วยความรัก
รัก......
.
.
.
รักมากเหลือเกิน
มือเรียวสวยสัมผัสใบหน้าของชายผู้เป็นที่รักอย่างแผ่วเบาและอ่อนโยน ค่อยๆเกลี่ยปอยผมสีดำสนิทแล้วก้มลงจุมพิตที่หน้าผากแกร่งอย่างแผ่วเบา ริมฝีปากบางค่อยๆเลื่อนลงจุมพิตที่สันจมูกโด่งได้รูป ลมหายใจเย็นๆปัดเป่ารดใบหน้าของอีกคนและริมฝีปากบางจุมพิตที่ริมฝีปากของคนที่นอนนิ่งสนิทอย่างหนักแน่นและเนิ่นนาน
"ข้ารักท่านพี่นะ.......ข้ารักท่านนะ"
ร่างบางพูดด้วยใบหน้าที่แจ่มใส ไม่มีร่องรอยของน้ำตา แต่กลับกันที่ใบหน้านั้นฉายถึงความสุขที่เปี่ยมล้น
"แล้วเราจะได้เจอกันนะท่านพี่"
ภาพตรงหน้าทำให้เหล่าแวมไพร์หลายตนถึงกับต้องเงยหน้ากลั้นหยดน้ำตา
.
.
.
นายหญิงของเราช่างอ่อนโยนและเข้มแข็งเสียเหลือเกิน
ไม่สนุกอ่อ เราว่ามันสนุกดีนะ #จ่ะ
ความคิดเห็น