คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1
Chepter 1
"นายหญิงครับ รับประทานอะไรหน่อยไหม กายาของท่านซูบผอมขึ้นทุกวันเลยนะครับ"
เสียงของพ่อบ้านที่มีใบหน้าหวานงดงามราวรูปแกะสลักได้เอ่ยกับนายหญิงผู้ที่ตนให้ความเคารพรักและซื่อสัตย์เสมอไปเวลานานตั้งแต่ยังเป็นแวมไพร์เลือดใหม่
นายหญิงที่ว่าเป็นหญิงสาวรูปงามที่งามทั้งกายและจิตใจ ด้วยรูปร่างเพรียวสวยระหงส์ของหญิงสาว ใบหน้ามนสวยรูปไข่เป็นที่หมายปองของเหล่าผองชายเพศตรงข้ามมากมาย หญิงสาวหลายคนได้แต่อิจฉาในความงามและความสมบูรณ์แบบที่ได้ตั้งแต่เกิด
แต่เหตุใดนายหญิงถึงอาภัพเรื่องความรักเฉกเช่นนี้…
"ไม่ล่ะอีทึก ขอบคุณนะ เจ้าไปพักเถิด นี่มันใกล้เวลาฟ้าสางแล้ว"
นายหญิงเอื้อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแต่หนักแน่นกับหัวหน้าพ่อบ้าน อีทึกได้ยินคำเอ่ยบอกเช่นนั้นจึงได้โค้งตัวทำความเคารพ ก่อนที่จะเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ...
"ท่านพี่ ข้ามาหาท่านพี่ทุกวัน แล้วใยท่านพี่ถึงไม่ตื่นขึ้นมาซักที..."
มือเรียวดุจเล่มเทียนสีนวลลูบไล้ตามโครงหน้าคมคายของผู้ที่เป็นที่รักดั่งดวงใจของตน ตาสวยกลมแพรวพราวระยิบระยับที่เคยงดงามบัดนี้เจือความเศร้าโศกห่วงหาไว้มากมายมองร่างตรงหน้าที่นอนนิ่งไม่สนองกับสัมผัสที่ตนเองมอบให้
ไม่กระทั่งแม้แต่จะตอบสนองหรือรู้สึกใดใด...
ร่างของชายแกร่งสมส่วนหน้าตาหล่อเหลาราวถูกปั้นแต่งด้วยพระเจ้า สวมชุดเสื้อผ้าสีขาวยาวบริสุทธิ์คลุมตั้งแต่คอจรดปลายเท้า ร่างงดงามนั้นนอนเหยียดแน่นิ่งอยู่บนแท่นบัลลังก์ยาวขนาดพอดีตัว แสงนวลของดวงจันทร์วันเพ็ญในค่ำคืนรัตติกาลที่ส่องสว่างส่องกระทบใบหน้าคมสันที่แม้จะมองกี่ยามก็ยังคงไม่เปลี่ยนไป
มันเป็นเช่นนี้ได้พันปีแล้ว...
"วันนี้ข้าเอาดอกลิลลี่ขาวที่ท่านพี่ชอบมาเปลี่ยนให้ด้วย ท่านพี่ตื่นมาดูมันหน่อยสิ ข้าตั้งใจหาดอกที่มีสีชมพูและสีฟ้าแซมอย่างที่ท่านพี่เคยบ่นว่าอยากเห็น ท่านพี่จำได้มั้ย..."
ปากอิ่มที่ยังคงพูดรำพันเสียงไพเราะเช่นดั่งวันวานที่ร่างที่นอนอยู่นั้นเคยบอกว่าแสนชอบนักชอบหนาบัดนี้น้ำเสียงนั้นเจือปนความเศร้า
ร่างบางเพรียวระหงษ์ยืนจัดแจงชื่อดอกไม้สีสวยงามบริสุทธิ์ลงบนแจกันที่ก่อนหน้านี้มีดอกไม้ค่อนข้างเหี่ยวเฉาออก มือเรียวจัดดอกไม้ด้วยความบรรจงอย่างประณีต และเดินกลับมานั่งที่ประจำของตนดังเดิม
แต่กระนั้นชายผู้ที่ชื่นชอบมันก็ไม่ได้ตื่นขึ้นมาเชยชมความงามของมัน...
"ท่านพี่ วันนี้พระจันทร์นั้นงามยิ่งนัก แสงของมันสาดกระทบใบหน้าของท่านพี่แล้วมันทำให้ให้ท่านพี่นั้นดูงามเหมือนเดิมไม่มีผิดเพี้ยนเลย ฮึก..."
เสียงสะอื้นเล็ดรอดออกมาให้ได้ยินแค่เพียงแผ่วเบา หยดน้ำตาเม็ดใสไหลออกจากหางตาเรียวสวยเป็นทาง แก้มขาวผ่องแนบกับมือหยาบของชายผู้เป็นที่รักอย่างห่วงหาเสียงสะอื้นเล็ดรอดออกมาให้ได้ยินแค่เพียงแผ่วเบา
ทำเฉกเช่นนี้ทุกวัน เพื่อหวังว่าสักวันคนที่ตนรักจะฟื้นคืนมา
ปากอิ่มกดก้มลงจูบบนหลังมือของคนรักอย่างอ้อยอิ่งด้วยความรักใคร่ น้ำตาใสไหลไม่ยอมหยุดเมื่อยามใดที่นึกย้อนไปคิดถึงคำสัญญาที่ชายผู้นี้ได้มั่นหมายกับตนก่อนที่จะเป็นเช่นนี้...
'ไม่ว่าจะเกิดเหตุอย่างไรที่จะทำให้เรานั้นต้องพรากจากกัน พี่จักสัญญาด้วยหัวใจของพี่และความรักที่มีให้น้องว่าพี่จะอยู่ข้างน้องเสมอ แม้ว่าร่างของพี่นั้นจะเป็นกายละเอียดจับต้องไม่ได้หรือกระนั้นพี่ต้องตายไป แต่พี่สัญญาว่าพี่ยังคงจะอยู่ในนี้ ในใจของน้อง เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป......เจ้าคือหญิงที่ข้ารักมากที่สุด...และจะรักตลอดไป...'
ประโยคเอื้อนเอ่ยบอกคู่หมั้นผู้เป็นที่รักวาจาสุดท้าย ก่อนที่จะเกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันไว้
ล่าแวมไพร์...
เหตุร้ายแรงที่ต้องทำให้สัญเสียญาติพี่น้องผองเพื่อนเหล่าแวมไพร์ผู้เป็นที่รักจำนวนมากมาย...
และหนึ่งในนั้นก็คือผู้ที่เป็นที่รักของนายหญิงรูปงามคนนี้...
สวรรค์เล่นตลก ฝูงหมาป่าจอมตะกละและเหล่ามนุษย์ผู้น่ารังเกลียด บุกเข้าโจมตี มันพ่ายแพ้แต่ได้จองจำร่างของชายผู้เป็นที่รักไว้ในนิทรา...ก่อนที่มันจะหนีไป....
นายหญิงผู้งดงามตกอยู่ในภวังค์ความคิดเนิ่นนาน.....
เพียงไม่นานนักรุ่นสางก็มาเยือนแทนที่รัตติกาลที่มืดมน แสงแดดอ่อนๆยามเช้าของพระอาทิตย์ที่ค่อยๆฉายโผล่ขึ้นจากขอบฟ้าสาดแสงอุ่นจ้าเข้ามาภายในห้อง ร่างบางเอื้อมแขนปิดม่านสีดำทะมึนคล้ำช้าๆ เพื่อเป็นการป้องกันแสงแดดที่ระคายต่อแวมไพร์อย่างตน ร่างบางค่อยๆก้มตัวลงและกดจูบเบาๆบนริมฝีปากเรียวได้รูปของผู้ที่เป็นที่รัก เนิ่นนานจนรู้ถึงเวลาของตนจึงค่อยๆผละออกมาช้าๆ...
"ท่านพี่ ข้าจะรอวันที่ท่านฟื้น ข้าจะรอวันที่ท่านกลับมาเรียกชื่อข้าอีกครั้ง ข้าจะรอวันนั้น วันที่เราพร้อมหน้ากัน วันที่มีแต่รอยยิ้มและเสียงหัวเราะให้ได้ยินดั่งเช่นอดีต วันที่เราทั้งสองมีความสุขดั่งเช่นวันวาน ข้าจะรอ..."
มันเป็นฟิคชั่ววูบ ฟิคดายหญ้า ฟิคยามาฮ่า ฟิคดองน่า วันดีคืนดีอาจมาอัพบ้างแหละ เนอะ บายส์
ความคิดเห็น