--- ลูกผู้ชายตัวปลอม ---

เนื้อเรื่อง

นานมาแล้ว.. ผมได้ขึ้นรถเมลล์คันหนึ่งเพื่อเดินทางกลับหอพัก  ผมนั่งอยู่เบาะรองสุดท้าย  กระเป๋ารถเมลล์หนุ่มกำลังเก็บตังค์กับผู้สารคนอื่นอยู่  ไล่เก็บมาเรื่อย จากหัวรถ สู่ท้ายรถ  จนมาถึผม…  

     กระเป๋าหนุ่มมองหน้าผมอยู่ครู่หนึ่ง(เค้าคงกำลังคิดอยู่ว่า “ไอ้นี่จ่ายตังค์ยังวะ”)  ตอนแรกผมก็มองหน้าเค้า  สักพักผมก็หลบสายตา ทำเฉย  ด้วยความหวังในใจว่าจะได้นั้งรถฟรี…  แล้วผมก็ได้นั่งรถฟรีจริง ๆ !!  เค้าคงจำไม่ได้ว่าว่าเก็บตังค์ผมรึยัง  (ซึ่งผมก็มีหน้าตาที่ควรค่าแก่การจดจำเหลือเกิน)  นี่เป็นครั้งในชีวิตที่ได้นั่งรถเมลล์ฟรี

     หลาย ๆ ๆ วันต่อมา  ผมได้ขึ้นรถเมลล์คันหนึ่งเพื่อเดินทางกลับหอพัก  คราวนี้ได้ยืนแฮะ  กระเป๋ารถเมลล์หนุ่มน้อยก็ยืนอยู่แถวนั้น  เขากำลังเก็บค่าโดยสารกับคนอื่นอยู่  สักครู่เขาก็มาเก็บกับผม  ผมก็จ่ายไป  รถเมลล์ก็แล่นไปตามทางของมัน…  ผมยืนจับราวโลหะอยู่นาน…(ไม่ถึงซะที)   จู่ ๆ  ก็มีเรื่องเกิดขึ้น!!!

     ชายวัยกลางคนคนหนึ่ง  หุ่นล่ำ ผิวคล้ำ  หน้าตาดุ ๆ เหี้ยม ๆ ใส่กางเกงขายาวเก่า ๆ เสื้อยืดสีหมอง สะพายกระเป้โทรม ๆ รูปร่างท่าคล้ายคนงานก่อสร้าง  ขอเรียกแกว่า “น้า” แล้วกัน  เดินตรงเข้าไปหากระเป๋ารถเมลล์หนุ่มน้อยด้วยสีหน้าเคร่งขรึม  แล้วตะโกนว่า
     “น้อง!”   เพื่อเรียกกระเป๋ารถเมลล์
     พอกระเป๋ารถเมลล์หนุ่มน้อยเห็นหน้าน้า  ก็ยืนขาแข็ง...
     “ค้าบบ..”  กระเป๋ารถเมลล์ขานรับด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ…
     …..
     จากนั้น..น้าแกก็ควัก!!  





     เหรียญห้าบาท
     ให้กระเป๋าหนุ่มน้อย กระเป๋าหนุ่มยืนนิ่งอยู่ 1.3 วินาที จึงรับเหรียญและฉีกตั๋วให้น้า  น้ารับไว้ แล้วกดกริ่ง..  ลงรถไป…

     ความรู้สึกของผมในตอนนั้นคือ “อึ้ง ทึ่ง เสียว ซึ้ง” …  อึ้ง+เสียว คือ กลัวว่าน้าจะทำอะไรไม่ดีไม่งาม เพราะท่าทางแกน่ากลัวพอดู … ทึ่ง+ซึ้ง คือซาบซึ้งในการทำสิ่งที่ถูกที่ควรอย่างน่าประหลาดใจของน้า… ฅนอย่างนี้นีแหละหนาที่สมควรเรียกว่า “ลูกผู้ชายตัวจริง”

     แล้วเมื่อไม่นานนี้เอง  ผมได้ขึ้นรถเมลล์เพื่อจะเดินทางกลับอาพาร์ทเม้นต์(อยู่อาพาร์ทเม้นต์แล้วโว้ยย..)   ผมนั่งเบาะสุดท้าย  ควักเหรียญห้าจากกระเป๋าแล้วกำไว้ในมือเพื่อรอจ่าย  กระเป๋ารถเมลล์รุ่นคุณป้ากำลังเก็บตังค์กับผู้โดยสารคนอื่นอยู่  ไล่เก็บมาเรื่อยจากหัวรถจนมาถึงผม…  กระเป๋ารถรุ่นป้ามองหน้าผมครู่หนึ่ง  แล้วแกก็เดินจากไป…  

     “กูได้นั่งฟรีอีกแล้ว!!”  ผมนึกในใจ   ผมรู้สึกดีใจ  สะใจที่ได้นั่งรถฟรีอีกครั้ง   แต่แล้วอะไรก็ไม่รู้  ดลใจให้ผมคิดถึงน้าหน้าเถื่อนคนนั้นขึ้นมา…

     คิดถึงตอนแรกก็เฉย ๆ  แต่พอคิดไปสักพัก… ความละอายใจก็เกิดขึ้น!!
     “อาชีพกระเป๋ารถเมลล์ก็ไม่ได้มีรายได้ดีอะไร  ต้องอดทนทำงานหนัก สู้ชีวิต   ขนาดน้าหน้าเถื่อนคนนั้นยังจ่าย แล้วทำไมคนอย่างกูจะไม่จ่ายว่ะ!   เออ..อีกอย่าง เหรียญห้าก็กำอยู่ในมือแล้วแท้ ๆ\"   ผมพูดกับตัวเอง

     สักพัก  เมื่อใกล้จะถึงที่หมาย  ผมค่อยเดินไปหาป้า  หยุดยืนข้างป้า แล้วกระซิบเบา ๆ ที่ข้างหู..  เอ้ย! ไม่ใช่  แล้วบอกป้าว่า
     “ป้าครับ.. ผมยังไม่จ่าย”  พร้อมกับวางเหรียญห้าลงบนฝ่ามือป้า   ป้ามองหน้า แล้วฉีกตั๋วรถมาให้  ผมกดกริ่ง  ลงรถ  แล้วจากไป  ส่วนรถเมลล์ก็แล่นไปตามทางของมัน…


     ผมยังรู้สึกชื่นชมน้าหน้าเถื่อนอยู่เสมอ.…