คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : __________my answer .PART 3
My answer. PART 3
ความรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวมากมายมันจุกอยู่ในคอ เป็นเพราะล้มเมื่อครู่นี้รึปล่าวนะ หรือมันเป็นเพราะได้เห็นหน้าคนที่กำลังสบตาอยู่กันแน่
สายตาคู่นั้น ที่เขาทั้งสองห่างหายมานานมันยังคงเหมือนเดิม ‘จุนฮเว’ลุกขึ้นยืนปัดฝุ่นออกจากก้นและลำตัว เสื้อเชิ้ตสีขาวจั๊วเปรอะเปื้อนดินจนเห็นเป็นคราบ ถึงจินฮวานจะไม่ค่อยอยากขอโทษใครแต่เขาก็ยังมีความรับผิดชอบและเป็นห่วงคนอื่นอยู่เสมอ
“เจ็บตรงไหนรึเปล่า”
“ไม่เป็นไร ไม่เจ็บเลย”
“พี่ละ..”
“.....”
จินฮวานจอมตาไวและมีไหวพริบ มองสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้า เขาโตขึ้นนะ ร่างกายก็โตอย่างอื่นจะโตขึ้นด้วยมั้ย ... ความคิดน่ะ สายตาแหลมคมต้องสะดุดอยู่ตรงที่มือข้างขวา เลือดสีแดงสดไหลออกผ่านง่ามนิ้วมือจนไหลติ๋งๆที่ปลายนิ้วชี้
จินฮวานจับมือหนาขึ้นมาประคองไว้บนมือ มืออีกข้างหยิบผ้าเช็ดหน้าสีน้ำเงินเข้มมากดห้ามเลือดให้จุนฮเว ท่าทางของเขาดูจะเป็นห่วงคนตัวสูงเอามาก
“บอกว่าไม่เป็นไร”
“ก็เห็นอยู่ว่าเลือดไหลจะบอกว่าไม่เป็นไรได้ยังไง” จินฮวานตะคอกเสียงใส่ เขาโมโห โมโหตัวเองที่ต้องทำให้จุนฮเวเจ็บตัว
“เหมือนเดิมเลยนะ” จุนฮเวมองคนตัวเล็กที่เอาแต่ก้มหัวปฐมพยาบาลบนมือตัวเอง
“อย่าพูดมาก” จินฮวานเงยหน้าขึ้นมาสบตาแล้วต่อว่าคนสูงโข่ง
~ตือ ตื่อ ตึ้งงงงง
เสียงเรียกเข้าดังขึ้นมาจากโทรศัพท์ของจินฮวาน ‘คนหล่อ’ เบอร์ที่โทรเข้ามาตอนนี้เป็นเบอร์ที่เมมชื่อไว้แล้ว แล้วเขาบันทึกชื่อชื่อคนหล่อไว้ตั้งแต่ตอนไหน ที่จำได้ก็ไม่เคยทำ
“ยอโพเซโย”
“อ่อ จินฮวาน ฉันเองๆ”
“ฉันไหนหละ”
“คนหล่อของนายไง .. ฮันบิน”
“แหวะ..โทรมามีอะไร”
“นายจะกลับหอพร้อมฉันไหม”
“อืม ไม่อะ จะไปดูหนังกับไอ้วอน เอ้ย เพื่อนฉันๆ”
“อ๋อ”
“แล้วแกไปบันทึกชื่อ// ตู๊ดดดดดดดดดดดดดด ตู๊ดดดดดดดด”
ไอ้บ้านี่ให้ฉันพูดจบก่อนไม่ได้รึไง
จินฮวานบ่นใส่โทรศัพท์หลังเพื่อนคนหล่อจะตัดสายไป นิ้วเรียวกดแอพลิเคชันสีเหลืองอ๋อยจิ้มแชทล่าสุดที่เพื่อนสนิท ‘จีวอน’เพิ่งจะส่งข้อความมา
จินฮวาน ถึงไหนแล้วรีบมา
ไอ้จิน หนังรอบบ่ายนะเว้ยไม่ใช่ชาติหน้าตอนบ่ายๆ
อีก10นาทีหนังจะฉาย
ไอ้กร๊วก ถ้ามึงไม่มาจะเอาสาวมาดูแทนแล้วนะ
ซวยแล้วจินฮวานนนนน ถ้าไม่ไปต้องโดนไอ้วอนเอาฟันเฉาะหน้าแน่ๆ ทำไงดีละ หนังจะฉายแล้วด้วยที่เห็นๆอยู่ตอนนี้ก็แค่มิโนและคนที่เขายืนห้ามเลือดให้อยู่ตอนนี้นี่แหละที่มีรถ แล้วโรงหนังที่จะไปก็ไม่มีรถไฟฟ้าผ่านด้วย หนีเสือป่าจระเข้จริงๆ เอาวะงานนี้จะไดโนเสาร์ก็ต้องไปส่งเขาให้ได้ เพื่อมิตรภาพระหว่างเพื่อนรัก..
“ไปส่งฉันหน่อยดิ” จินฮวานเอ่ยขอร้องให้พาเขาไปส่งที่จุดหมาย แต่คนที่โดนขอร้องหัวเราะในลำคอแสดงสีหน้าที่บ่งบอกว่าสุดท้ายก็เป็นกู
“ไปสิ คิดเพิ่มนะ”
“เออออออ”
รถบิ๊กไบค์คันใหญ่สีเหลืองดำสตาร์ทรถจนเกิดเสียงดังเหมือนถังแตก คนตัวเล็กพยายามก้าวขาขึ้นรถแต่พยายามยังไงขาก็ไม่ถึง เพื่อนซี๊คนขับรถหันหลังพูดให้เพื่อน
“จินฮวาน อย่าโง่ เหยียบที่พักเท้าสิ”
“อ๋อ ตรงนี้หรอ ก็ไม่เคยขึ้นอะ”
“ตอแหล นั่งบ่อยกว่ากูอีกมั้ง”
จินฮวานใช้เท้าซ้ายเหยียบที่พักเท้า ยกขาอีกข้างเหวี่ยงตัวให้คาบรถได้สำเร็จอย่างมืออาชีพ มือทั้งสองข้างกอบกุมเอวคนขับ เหยียบที่พักเท้าอย่างระวัง อุ่นเครื่องไม่ถึงนาทีได้ออกรถไปตามเส้นทางลัดที่คนขับคุ้นเคยอย่างดี โรงหนังอยู่ใกล้ๆนี่เอง ใช้เวลาเพียงน้อยนาทีเท่านั้นก็ถึงจุดหมายอย่างปลอดภัย
“ฝีมือดีนี่หว่า ขอบใจเว้ย” จินฮวานตบไหล่มิโนก่อนจะลุกออกจากที่นั่งคนซ้อน มิโนเพียงพยักหน้าหงึกๆแล้วขับออกไป
คนตัวเล็กยกนาฬิกาบนข้อมือซ้ายขึ้นมาดูเวลา อีก3นาทีหนังจะเริ่มฉาย วิญญาณนักวิ่งยังอยู่ในตัวเขาเสมอมา ขาเรียวเร่งฝีเท้าขึ้นบันไดไปชั้น4 ลมหายใจถี่ๆประกอบกับใจที่สั่นรัวมันทำให้ลมแทบจับ เหงื่อไหลอาบข้างแก้มหยดลงเสื้อเชิ้ตสีขาว
ผู้ชายดูดีตัวขาวผอมและสูงหุ่นเฟิร์มกล้ามเป็นมัด ยืนหน้ามู่อยู่หน้าลานขายป๊อปคอร์น ใช่แล้ว เขาคนนั้นคือจีวอน คิมจีวอน ตอนยังไม่ยิ้มดูจะเป็นเหมือนคนขรึมๆหน้าหาเรื่อง แต่พอยิ้มเท่านั้นแหละ ฟันออก.. เอ้ย ตาตี่ๆรอยยิ้มที่สดใสมันแทบคิลคนที่อยู่ใกล้เขาได้เลยนะ ความสามารถพิเศษของเพื่อนสนิทคิมจินฮวานเลยแหละ
จินฮวานโบกมือให้จีวอน และวิ่งเหยาะๆเข้าไปหา พร้อมกับเปิดซิบกระเป๋าและควักตุ๊กตาหมีพูห์ตัวน่ารักออกมาให้จีวอน จากหน้ามู่ๆตอนนี้กลายเป็นรอยยิ้มสดใส จนเห็นฟันแล้วหละ วันนี้เป็นวันเกิดของจีวอน เขาเลยเลี้ยงหนังเพื่อนซี๊ตั้งแต่สมัยมัธยม
!
50%
ความคิดเห็น