คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : __________my answer. PART 2
So what. Part2
วันสอบสัมภาษณ์.
เช้าวันพฤหัสบดีที่อากาศร้อนอบอ้าวตั้งแต่ต้นวัน วันนี้เป็นวันd-day สำหรับคนที่จะสอบสัมภาษณ์คณะวิศกรรมเครื่องยนต์ คนตัวเล็กหรี่ตามองนาฬิกาแขวนอยู่บนหน้าต่างบานใหญ่ มือเรียวยกแขนขึ้นมาบดบังแสงแดดที่สาดส่องมาตรงหน้าเป็นเพราะผ้าม่านสีขาวบางกรองแสงอาทิตย์ได้ไม่มากพอ
เข็มสั้นชี้ที่เลขแปด เข็มยาวชี้ที่เลขสิบสองเศษๆ ตอนนี้เป็นเวลาแปดโมงเช้า เขาไม่ลืมเวลาที่จะต้องไปสอบสัมภาษณ์ ที่คณะวิศวกรรมสาขาใหญ่ คนตัวเล็กชายตามองที่ข้างๆเตียงนอนอีกข้างที่มีหมอนข้างกั้นไว้อยู่ กลับพบแต่ความว่างเปล่า
“เขาไปไหนแล้วอะ”
สิ้นคำถามชวนสงสัย คนที่เขาเพิ่งถามหาเมื่อครู่ก็ได้ปรากฏตัวขึ้น ในสภาพเหมือนครั้งแรกที่เห็น เปลือยท่อนบนผูกผ้าขนหนูท่อนล่าง มือหนาหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กที่วางพาดบนราวแขวนผ้าชั้นเล็กหน้าห้องน้ำขึ้นมาขยี้ผมเปียกเบาๆ
“มองทำไม”
“....”
“ฉันอยู่กับพวกถ้ำมองรึเปล่าวะเนี่ย”
“ถ้ำมองบ้านแกสิ ออกมาเร็วๆจะใช้ห้องน้ำ”
คนตัวเล็กลุกออกจากเตียงหลังใหญ่ เดินพรวดพราดเข้าห้องน้ำไป แต่หน้าฮันบินมันคุ้นตาจินฮวานเอามากๆ เหมือนเขาเคยเห็นที่ไหนมาก่อน
หน้าโหลละสิ...
จินฮวานถอดเสื้อสีชมพูตัวบางวางกองลงบนพื้น ถอดกางเกงตามมา จนเหลือแต่กางเกงลิงตัวเล็กชิ้นสุดท้าย เท้าเรียวก้าวเข้าไปในตู้อาบน้ำสีขาวขุ่น ถอดกางเกงชิ้นสุดท้ายเกี่ยวไว้ที่นิ้วชี้ เขายื่นมือข้างนั้นออกมา แล้วปล่อยของชิ้นนั้นลงบนพื้น
ท่าทางคนชอบน้ำอุ่นเจอน้ำอุ่นที่มันน่าจริงๆ... จินฮวานนั่งยองยอให้น้ำอุ่นๆจากฝักบัวไหลผ่านทุกส่วนบนเรือนร่าง มือเล็กกดสบู่เหลวกลิ่นอโรมาเทอร์ราพีเต็มมือแล้วละเลงบนร่างกาย กลิ่นหอมชวนดม เป็นเอกลักษณ์ดีจริง เขายืนแช่น้ำใต้ฝักบัวอีกครั้ง จินฮวานควานหาผ้าเช็ดตัวที่ปกติจะพาดอยู่ตรงประตูห้องอาบน้ำ แต่ตอนนี้ คงลืมเอาเข้ามา.. จินฮวานคิดอยู่ครู่แล้วขอความช่วยเหลือจากเมทที่ค่อนข้างจะไม่ชอบหน้า?
“ฮันบิน เอาผ้าเช็ดตัวที่พาดอยู่ราวตากผ้าให้หน่อยสิ”
“…”
“นี่ คิมฮันบิน ได้ยินม้ายยยยยยยย”
“พูดให้เพราะกว่านี้หน่อยสิ ถ้าอยากให้ช่วย”
“… shit” “ฮันบินอ่า ฮันบินครับ เอาผ้าขนหนูสีครีมมาให้ผมหน่อยครับ”
“น่ารักมาก เอาไป” ผ้าขนหนูถูกคว้างมาตามแรง
“-_-“
ว้าว คิมฮันบินแต่งตัวหล่อเชียวเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวไม่ผูกไทด์ กางเกงสแลคสีดำสนิท กับรองเท้าหนังขัดเงาแว้บ วันนี้เขาคงต้องไปสัมภาษณ์งานที่ไหนสักแห่งชัวๆ ฮันบินหยิบเป้สีแดงแล้วเดินออกจากห้องแห่งนี้ไป โอ๊ะ จะสิบโมงแล้วนี่ จินฮวานรีบแต่งตัวและนั่งแท็กซี่ไปมหาลัย
ที่ตึกวิศวะกรรมนี้ไม่ใช่เพียงแต่สาขาเครื่องยนต์อย่างเดียวที่มาสัมภาษณ์ แต่สาขาอื่นๆในแขนงก็เป็นวันสัมภาษณ์เช่นกัน ที่ๆจินฮวานยืนอยู่ตรงนี้คนจึงเยอะมากกกกกกๆ ความสูงที่ไม่เอื้ออำนวยทำให้เขาหายใจลำบาก จินฮวานเร่งฝีเท้าออกมาจากฝูงคนคับคลั่ง มาถึงที่หน้าห้องน้ำของตึก
ความรู้สึกที่เหมือนถูกมองอยู่ จินฮวานเริ่งกังวลที่ออกมาจากที่ฝูงชนแต่กลับมาอยู่ที่เปลี่ยวๆ มือเรียวล้วงไอโฟนห้าออกจากกระเป๋ากางเกงเพื่อเป็นอาวุธ อย่างน้อยเหล็กแข็งๆอันนี้ก็คงทำให้คนที่กำลังมองเขาหัวแตกได้ละ จินฮวานเอียงคอทำมุมทีละน้อย ทีละน้อยจนมองคนๆนั้นได้เต็มสองตา
“ฉิบหายแล้ว..” จินฮวานสยบคำพูดออกจากปากเบาๆ
“ว่าไงจินฮวาน”
“...” รออะไรละ เผ่นสิครับ เท้าเล็กเร่งฝีเท้าหนักหน่วงให่วิ่งไวที่สุด และกลับเข้าไปในฝูงชนอีกครั้ง
ปลอดภัยแล้ว... ใช่ไหม
เสียงประกาศดังจากทำโพงข้างเสาดังขึ้น “ขอให้ว่าที่นักศึกษาที่มีสิทธิ์สอบสัมภาษณ์ทุกคนเข้าสัมภาษณ์ในสาขาของตัวเอง” จินฮวานเหลียวซ้ายแลขวา วิ่งหน้าตั้งเข้าสาขาเครื่องยนต์
เก้าอี้ตั้งเรียงรายเป็นแถวจำนวน50ตัว ว่าที่นักศึกษาต่างก็พากันตั้งหน้าตั้งตาอ่านสคริปติวก่อนสอบสัมภาษณ์ จินฮวานกวาดสายตามองรอบๆห้อง ยังไงคนก็ไม่ถึง50คนแน่นอน เกณฑ์ที่จะรับเข้าศึกษาอยู่ที่15คน จะรวมกับพวกที่สอบเข้าธรมมดา(จ่ายค่าเทอม)อีก20คน และสุดท้ายพวกใช้เงินเข้า(ค่าเทอม+ค่าเข้าคณะ)ประมาณ10คน รวมๆในคณะนี้จะมี45คน ยังไงผมก็ต้องเข้าเป็นเด็กทุนให้ได้ ฮ่า
การสัมภาษณ์เริ่มต้นขึ้นแล้วหละ ความประหม่าได้ครอบงำจินฮวานไปหมดแล้ว แต่คนอย่างจินฮวานมีความกล้าพออยู่แล้วถึงคิวที่เข้าต้องเข้าไปแล้ว แต่ละคนใช้เวลาน้อยมากจึงถึงเวลาของเขาเร็วขึ้น เสียงผู้หญิงวัยกลางคนเดินออกจากประตูพร้อมกับประกาศหมายเลขที่จะเข้าสัมภาษณ์ 40741
เจ้าของหมายเลขลุกขึ้นยืนจากที่นั่ง เดินอย่างกระชับกระเฉงผ่านประตูบานนั้นไป มีกรรมการนั่งอยู่หลังโต๊ะตัวยาวอยู4คน เขาโค้งอย่างสุภาพและเริ่มแนะนำตัว
“สวัสดีครับ ผผมชื่อคิม จิน ฮวาน” เสียงกระเซ่าเล็กน้อยจากความตื่นเต้น
“ผมอายุ19ปีครับ จบจากโรงเรียนมัธยมฮันซอง สายวิทย์คณิตครับ”
“ทำไมถึงอยากเข้าคณะนี้”
จินฮวานก้มหน้ายกยิ้มเบาๆ “ครับ เพราะ..”
จินฮวานเดินออกจากห้องสัมภาษณ์ด้วยหน้าตาระรื่นเปื้อนยิ้มแห่งความสุข เขาทำได้แล้ว หนึ่งในคณะวิศวะกรรมเครื่องยนต์ ฝีเท้าคนตัวเล็กหยุดลงเพราะมีคนยืนขวางทางอยู่หน้าประตู จินฮวานโยกตัวไปทางขวา เขาก็โยกตาม โยกมาทางซ้าย เขาก็ทำตาม จึงเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้า
“…”
“คิมฮันบิน .. นายมาทำอะไรที่นี่”
“มาสัมภาษณ์สิ หลบ”
“บ้าหน่า คณะนี้เนี่ยนะ”
“ใช่ หลบสิ ฉันรีบ” ฮันบินเดินเลี่ยงจินฮวานไปทางขวา
เขาเดินกลับมานั่งเก้าอี้ตัวเดิมด้วยความงงงวย ทำไมฉันถึงไม่รู้มาก่อน ไม่คุ้นชื่อด้วย? ความรู้สึกเหมือนโดนจับจ้องเกิดขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขาอยู้ใกล้พอที่จะจับตัวจินฮวานได้
“ไม่ต้องวิ่งหรอกน่า จินฮวาน”
เขาจะเป็นใครได้ถ้าไม่ใช่คนที่จินฮวานเพิ่งวิ่งหนีมาก่อนจะเข้าสัมภาษณ์ เคยได้ยินไหมครับ ว่ายิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ. จินฮวานลุกขึ้นยืนและใส่เกียร์หมาวิ่งให้เร็วที่สุดในชีวิต ฮึฮึ มันไม่รู้รึไงว่าจินฮวานคนนี้ได้ที่หนึ่งรายการแข่งขันวิ่ง100เมตรเลยนะรู้จักฉันน้อยไปซะแล้ว
“คิมจินฮวานหยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ” เสียงแว่วๆมาจากข้างหลังดังตามมา
“5555 โทษทีเว้ยมิโน ตอนนี้กูยังไม่มีวะ คราวหน้านะ”
จินฮวานหันหลังกลับมาหัวเราะเยาะมิโนในขณะที่กำลังวิ่งอยู่ “ไอ้จิน ระวัง..”
.
พลั่ก
.
จินฮวานนอนทับร่างใครสักคนอยู่แน่ๆ ล้มหน้าแนบอกจึงไม่เจ็บมาก โอ๊ย อายจนอยากจะมุดดินหนี มิโนรีบวิ่งตามมาหิ้วปีกจินฮวานให้ยืนขึ้น มิโนเป็นห่วงเพื่อนที่วิ่งหนีตัวเองสุดชีวิตอย่างมาก
“จิน มึงไม่เป็นไรใช่ปะวะ”
“เออๆกูไม่เป็นไร”
“เป็นอะไรวะ เงยหน้าดิ ร้องไห้ป่าววะ”
มิโนเป็นคนที่ไม่มีเซนต์อะไรขนาดนี้ เพื่อนที่ยืนอยู่ข้างๆเขากำลังอายแทบบ้า จินฮวานยืนหันหลังให้คนที่เขานอนทับ เขาขอโทษใครไม่ค่อยเป็นหรอก แต่สถานการณ์ตอนนี้ทำให้ต้องพูดคำนั้นแน่ๆ มิโนทำท่าเหมือนเขารู้จักคนๆนั้น
“โอ๊ะ .. เห้ย มึงเป็นไงบ้างวะ กลับมาเมื่อไหร่” มิโนเดินไปตบไหล่ตามประสาคนที่คุ้นเคยกัน .
“จินฮวาน.. มึงไม่ต้องหันหน้ามา เดี๋ยวกูไถ่โทษแทนเอง มึงไปเหอะ ไปเลย อย่าหันกลับมา”
ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ.
ชายในเสื้อเชิ้ตขาวแขนยาวกางเกงสแลคสีดำเรียบหรูเข้ากับรองเท้าหนังสีน้ำตาลเข้มต่างหูทรงแหลมประดับอยู่บนหูข้างซ้าย หันหน้าสบตากับคนตัวเล็ก “จินฮวาน”
ความรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวมากมายมันจุกอยู่ในคอ เป็นเพราะล้มเมื่อครู่นี้รึปล่าวนะ หรือมันเป็นเพราะได้เห็นหน้าคนที่กำลังสบตาอยู่กันแน่
TALK ;
สวัสดีค่าาาาาาาาทุกคน เรื่งราวของ3Pกำลังจะเริ่มแล้วนะ ฝากติดตามด้วยค่าาาา
ความคิดเห็น