วันก่อนสอบสัมภาษณ์.2015
ผมนั่งรถทัวร์จากบ้านเกิดมาถึงโซล7ชม.เต็มๆ การเดินทางลำบากเหลือเกินครับ ป้าข้างๆเอาลูกมาด้วย งอแงตลอดทาง เดี่๋ยวนอนมาเกยที่นั่งผลน้ำลายยืดใส่กางเกงอีก.. เดี๋ยวกินขนมก็ตอแยให้ผมกินด้วย
กูไม่กินนนนนนนนนนนนนน!! คงได้แค่คิดในใจ.. มันผ่านไปแล้วใครจะสนละ อดีตคืออดีต สนใจตรงนี้ที่ผมยืนอยู่ดีกว่า โซล..ครั้งแรกในชีวิต ตึกตรงหน้าที่สูงเฉียดฟ้าสองสามตึก มันวิเศษจริงๆ
ข้างๆนั่นยังมีรถไฟใต้ดินให้ลงไปนั่งอีก ป้าดติโธ่ สุดยอดอีหลี..
ร่างสูงกระทัดรัดหยิบแผ่นกระดาษออกจากกระเป๋าหลังกางเกงยีนส์เพื่อดูข้อมูลบางสิ่งที่เขาทำไว้ "ทางไป หอพักเยกูทีyekooT" เริ่มจากห้างโซลทวินส์ตรง500เมตร เลี้ยวซ้ายเข้าซอย7จะเจอร้านกาแฟ
เดินเข้าไปในร้าน สั่งมอคค่าเย็น2แก้ว เห้...สั่งไมวะ ร่างสูงเดินออกมาจากร้านพร้อมกับมอคค่าเย็น2แก้ว เขากางแผนที่อีกครั้ง ..ซอยข้างๆร้านกาแฟ
หืม ตรงนี้หรอ ..
เขาชะเง้อคอมองสถานที่ข้างๆร้านกาแฟ หลังรั้วสีขาวนวลมีหอ?สูง2ชั้นอยู่เดี่ยวๆ ข้างหน้ามีสวนย่อมเล็กๆและมีป้าย Welcome to YekooT ผมมั่นใจแล้วละว่ามาถึงจริงๆ ฮ้าาาาาาา เยกูทีแอมเฮียร์!
ร่างสูงจัดการเปิดประตูรั้วบ้านและเดินเข้าไปในตัวหอเพื่อทำการติดต่อที่อยู่ บรรยากาศที่นี่ดีทีเดียว ถึงแม้ตอนนี้จะเป็นฤดูร้อนก็เถอะ คุณเจ้าของหอขอบัตรประชาชนผมเพื่อทำสัญญาการเช่า
คุณ คิม ..
ใช่ครับ ใช่
ครับ ผมชื่อจองฮุน เป็นลูกเจ้าของหอมีอะไรโทรเรียกได้เลยนะ ห้องของคุณคือ204ครับ
ผมยื่นแก้วกาแฟให้จองฮุน2แก้ว เขาหัวเราะแห้งๆแล้วบอกขอบคุณ ร่างสูงแบกสัมภาระอันเล็กน้อยขึ้นห้องของตัวเอง ทางเดินไปห้องค่อนข้างจะน่ากลัวนะ แต่การตกแต่งสวยดีลดความหลอนลงได้บ้าง
"204" ร่างสูงยืนมองป้ายอยู่หน้าประตูสักพัก รอช้าทำไมละครับ ห้องกว้างๆที่นอนนุ่มๆรอเราอยู่ มือหนาหยิบคีย์การ์ดในซองสีขาวขึ้นมาแตะช่องเลเซอร์
ตี๊ด
ประตูบานใหญ่สีขาวปลดล็อคออก ร่างสูงผลักประตูเข้าหาตัวห้อง
ผ่างงงงงงงงงง
ป้าดดดดดด ห้องใหญ่หลายเด้อ อยู่10คนยังได้ ร่างสูงกระโดดลงบนเตียงสีขาวที่นุ่มละมุน อืมมมม หน้าเนียนถูกไถไปกับผ้าห่มผืนใหญ่ กลิ่นหอมมากๆเหมือนน้ำหอมของผู้ชาย ร่างสูงยกข้อมือซ้าย
ขึ้นมาดูเวลา .. 5ทุ่ม ดึกโฮกกกกก ไม่ได้ๆๆนะ เอจองของผมจะนอนรึยังนะ เธอต้องคุยกับผมก่อนนอนทุกคืน มือหนาหยิบสมาร์ทโฟนจอคับมือขึ้นมาจิ้มแอพลิเคชันสีเหลือง ขึ้นรายชื่อคนแรก
"My Ajung"
- เอจองอาาาาาา
- เอจองจ้ะ เธอนอนรึยังอะ
- ตอบพี่หน่อยสิ
- เอจองอ่าาาา พี่คิดถึงเธอนะ
- เธอคงนอนแล้วสินะ
- ฝันดีครับที่รัก
วันนี้ผมไม่ได้คุยกับเธอจะหลับลงได้ยังไงวะนี่ย มือหนาขยี้ผมตัวเองจนยุ่งเหยิง เอาวะ ดึกแล้วนับแกะไปพลางๆคงหลับ วันแรกที่โซลทำไมมันน่าหงุดหงิดอย่างนี้ละ คิดฮอดอิพ่อ อิแม่..
เหนื่อยล้าเหลือเกิน ร่างสูงหยิบเครื่องอาบน้ำเพื่อชำระร่างกายตัวอง แต่แปลกใจนิดหน่อยที่ในห้องน้ำมีขวดแชมพูที่เหมือนจะใช้แล้ว(?) เห้ ไม่หรอกน่า หอคงจะหลงเอาของเก่ามาให้
ร่างสูงเปิดฝักบัวโดยที่ไม่เปิดฮีตเตอร์ก่อน
จ๊ากกกกกกกกกก เย็นชิบหาย
ขนกายลุกชันทั่วเรื่อนร่าง เขาเลยลองเปิดน้ำทิ้งไว้สักพัก ใช้เท้าทดลองอุณภูมิของน้ำโดยการแตะ อืม อุ่นแล้ว ร่างสูงจัดการชำระร่างกายตัวเอง ทำธุระเสร็จแล้วผูกผ้าขนหนูปิดถ่อนล่าง ก่อนจะเดินออกจาก
ห้องน้ำ คุณพระ.. แอร์ในห้องนี้เย็นมาก แต่หน้าผมนี่เย็นยิ่งกว่า ชาเลยหละ เตียงที่ผมกำลังยืนอยู่ตรงข้ามอยู่ตอนนี้ มี มี มีผชหน้าตาสะสวย แก้มแดงก่ำ นั่งไขว้ห้างอยู่บนเตียง
“คุณเข้ามาในห้องผมได้ไง” ร่างสูงเปลือยท่อนบนยิงคำถามใส่คนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนเตียง ท่าทางงเป็นไก่ตาแตกของเขามันน่าขำจริงๆ
คนตัวเล็กทำหน้าระรื่นหัวเราะในคอเบาๆแล้วคลี่ยิ้มออกมา
“ขำอะไร ผมถามอยู่นะ มีสิทธิ์อะไรเข้ามาในห้องของผม ถ้าไม่ตอบจะเรียกรปภ.จริงๆแล้วนะ” ร่างสูงเดินไปยกหูโทรศัพท์ประจำห้อง หยิบแผ่นรายชื่อเบอร์โทรศัพท์โทรด่วน ที่มีเพียง3เบอร์เท่านั้น และกวาดสายตามองทั่วกระดาษ
“ที่นี่ไม่มีรปภ.หรอก เพิ่งลาออกอาทิตย์ที่แล้ว” คำพูดแรกที่คนแปลกหน้าคนนี้พูดออกมา พูดราวกับรู้จักที่แห่งนี้เป็นอย่างดี
“หรอ ไม่รู้แหละ รีบออกไปจากห้องนี้ก่อนที่ผมจะลากคุณออกไป” โห้โห พูดใส่อารมณ์สะด้วย ...... เมทใหม่อารมณ์ร้อนใช่เล่นแหะ เล่นกับเขาสักหน่อยแล้วกัน
“ผมไม่ออก แล้วทำไมต้องออกด้วย” คนตัวเล็กยักไหล่เบ้ปาก
“พูดดีๆแล้วนะ ผมจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย ออกไป” คนตัวสูงเริ่มโมโหเข้าไปทุกที
“ผมก็จะพูดอีกครั้งเหมือนกัน ผมไม่ออกไป” เขาย้ำพยางค์สุดท้ายสุดแรงเกิด ผมไม่ออกไปปปปปปปปปป
เหอๆกวนประสาทชะมัด ไอ้ตัวเตี้ยนี่เป็นใครกันทำยังกับเป็นเจ้าของห้อง ท่าทางดี๊ด๊าสนุกสนาน รู้สึกดีมากไหมที่เข้ามารบกวนคนอื่นเนี่ย ต้องจัดการสักหน่อยแล้ว
“ครับ ไม่ออกไปใช่ไหม ได้ครับ ผมจัดให้”
คนตัวสูงยังอยู่ในสภาพเดิม เขาเคลื่อนเข้าไปใกล้ๆเตียง ใกล้ๆคนตัวเล็กนั่นแหละ นัตย์ตาสีน้ำตาลเข้มจ้องมองมาที่ตาของอีกฝ่าย คนตัวเล็กหน้าระเรื่อเป็นสีชมพูอ่อนเช่นเดียวกับริมฝีปากเรียวบางน่าสัมผัส เขาย่อตัวลงมาให้ระดับหน้าเท่ากับคนตัวเล็ก ขยับใบหน้าขาวเนียนเข้าใกล้กับหน้าแล้วกระซิบเบาๆข้างใบหู “ผมบอกคุณแล้วนะ”
มือหนาทั้งสองข้างกอบกุมเอวบางกลมของตัวเล็ก แล้วยกขึ้นพาดบ่ากว้างๆก่อนจะใช้มืออีกข้างตบตูด2-3ที
“นาย วางฉันลงก่อน วางงงงงงงงงงงง” คนอะไรซาดิสชะมัด มือเรียวทุบลงบนหลังของร่างสูงแต่ดูเหมือนเขาจะไม่เจ็บอะไร TTT
“ปล่อยสิวะ ปล่อย” ตัวเล็กดิ้นเพื่อให้หล่นจากบ่ากว้าง ตีขาก็แล้ว ทุบก็แล้ว ยิ่งดิ้นยิ่งกอดเอวแน่นขึ้น เขาจะเดินไปเปิดประตูแล้วนะ พอแล้วววววว
“ปล่อยดิวะ คิม”
“คิมฮันบิน ปล่อย!”
ไอ้ตัวเล็กนี่รู้จักชื่อผมได้ยังไงกัน สตอคเกอร์ป่าววะ หรือเจ้าของหอ ไม่น่าจะใช่ มิจฉาชีพปะวะ
“รู้ชื่อผมได้ไง”
“วางฉันลงก่อน” คนตัวสูงหรือคิมฮันบินทุ่มคนตัวเล็กลงบนเตียง
“โอ๊ยยยยยยเจ็บนะ วางลงดีๆไม่เป็นรึไง” คิมฮันบินยืนกอดอกมองหน้ามาหาผม
“พูดสิ”
“คิมฮันบิน นายลองเบิกตากว้างๆของนายแล้วมองดูให้ทั่วๆห้องสิว่ากรอบรูปหลายๆทั้งปวงเป็นรูปใคร”
ด้วยความเหนื่อยล้าของคนตัวสูงที่รีบเข้าไปอาบน้ำจนไม่ทันสังเกตสิ่งของที่อยู่รอบๆห้อง กรอบรูปทั้งหลายมีแต่หน้าไอ้ตัวเล็กทั้งนั้น
“งั้นนายก็เป็นเจ้าของห้องคนเก่าที่ยังเก็บของออกไม่หมดใช่ไหม”
“เปล่า ฉันเป็นเจ้าของห้องนี้ พูดง่ายๆก็คือ ฉันเป็น . . . รูมเมท ร่วมกับ คิม!ฮัน!บิน!”
ความคิดเห็น