สอนรัก

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

            ความร้อนในฤดูร้อนกำลังจากไป กลุ่มเมฆฝนที่เริ่มเคลื่อนตัวเข้ามาพร้อมๆ กับใบไม้เขียวขจีที่พากันผลิใบ สดใสต้อนรับเปิดเทอมใหม่ในเดือนพฤษภาคม แต่ถึงกระนั้นอากาศตอนนี้ก็ยังไม่ได้จัดว่าเย็นสบายนัก ใบหน้าขาวๆ ของ พิมพ์ศจีแดงระเรื่อจากความร้อนอ้าวในห้องพักครูของโรงยิม

            ร่างสูงขยับคอเสื้อของตนเล็กน้อยเพื่อระบายความร้อนออก เหงื่อเม็ดเล็กซึมออกมาตามไรผมและดูเหมือนว่า ผมสั้นที่เซ็ทมาอย่างดีเมื่อเช้าจะเริ่มเสียทรงจากเหงื่อแล้วด้วย น้ำแข็งในแก้วกาแฟเย็นทรงสูงละลายผสมกับกาแฟจน รสชาติของกาแฟจืดจางลง ร่างสูงฝืนดูดกาแฟที่ซื้อมาจากหน้าโรงเรียนให้หมดเร็วๆ ก่อนที่รสชาติมันจะจืดไปกว่านี้

            ครืด~

            “ครูพิมพ์ เดี๋ยวจะมีประชุมใหญ่ตอนบ่ายโมงนะ ออกไปพร้อมกันเลยมั้ย?”

            เสียงทักของเพื่อนร่วมงานที่เพิ่งแบกของพะรุงพะรังเข้าห้องมาเรียกความสนใจจากพิมพ์ศจีได้มากทีเดียว

            “ครูชลว่าไงนะครับ? ประชุม?”

            ร่างอวบในชุดวอร์มหันมาหาร่างสูงที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน นัยน์ตาเล็กยิบหยีหรี่ลงจนแทบมองไม่เห็น คิ้วเรียวที่เริ่ม จะมีสีเทาแซมออกมาขมวดแน่น พิมพ์ศจีสาบานได้ว่าไม่ได้ตาฝาดแน่ๆ ที่เห็นประกายสะท้อนของแว่นตาทรงกลมพุ่งมา จากอาจารย์สายชล

            “ก็ประชุมสรุปงานก่อนเปิดเทอมไง นี่คุณลืมแล้วหรือ? อีกอย่างจะให้ฉันเตือนคุณอีกกี่ครั้งเรื่องคำลงท้าย การใช้ คำว่าครับจะทำให้เด็กๆ สับสน กรุณาใช้ให้ถูกด้วย”

เมื่อพูดจบร่างอวบก็หันควับเดินจ้ำพรวดออกไปจากห้องทันที ทิ้งให้พิมพ์ศจีนั่งยิ้มแห้งๆ อย่างรู้สึกผิดอยู่ในห้อง คนเดียว ไม่แปลกที่เขาจะคิดลงท้ายคำว่าครับเพราะตั้งแต่หลุดจากโรงเรียนมัธยมไปเข้ามหาวิทยาลัยก็ไม่เคยมีใครเข้าใจ ว่าเขาเป็นสตรีเพศแต่กำเนิดอีกเลย ด้วยรูปร่างที่สูงโปร่งเครื่องหน้าที่ติดไปทางบิดามากกว่ารวมถึงทรงผมตัดสั้นด้วยแล้ว ยิ่งทำให้ดูเผินๆ แล้วก็อาจจะทำให้เข้าใจผิดว่าเขาเป็นผู้ชายได้ แต่พิมพ์ศจีก็ไม่เคยมีความคิดจะไปปลูกหนวด เสริมเครา เปลี่ยนอวัยวะอย่างทอมคนอื่น เขาเชื่อว่าจะต้องมีคนเข้าใจในสิ่งที่เขาเป็น

นาฬิกาบอกเวลา 12:35 เขาควรจะออกไปหาอะไรลงท้องได้แล้ว ก่อนที่จะไปประชุมสาย ร่างสูงลุกจากเก้าอี้กด รีโมทปิดเครื่องปรับอากาศที่ไม่ได้ช่วยให้เย็นขึ้นเสียเท่าไหร่ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป

โรงเรียนนิศากัลยาณีเป็นโรงเรียนสตรีชื่อดังที่สุดในประเทศไทยแถมยังติดอันดับโรงเรียนสตรีที่นักเรียนหญิง อยากเข้าเรียนมากที่สุดในประเทศอีกด้วย เนื่องจากที่ตั้งโรงเรียนตั้งอยู่ใจกลางจังหวัดใหญ่บรรยากาศในโรงเรียนถูก โอบล้อมด้วยธรรมชาติงดงาม อาคารและอุปกรณ์การเรียนที่ทันสมัย รวมถึงเครื่องแบบนักเรียนที่ถูกโหวตว่าน่ารัก ที่สุดทำให้ไม่น่าแปลกใจที่ผู้ปกครองจะยอมทุ่มค่าเทอมที่แพงแสนแพงเพื่อส่งเหล่าลูกสาวน่ารักๆ เข้ามาเรียนที่นี่

ตัวเธอเองก็เป็นคนหนึ่งที่อยากมาเรียนที่โรงเรียนนี้ตั้งแต่เด็กๆ แต่ด้วยฐานะทางบ้านที่ไม่เอื้ออำนวยทำให้ไม่ได้ เข้าเรียนที่นี่ดังที่หวังไว้ อรนันท์ยังไม่ยอมแพ้ด้วยความทีชื่นชอบโรงเรียนนี้มากๆ ขนาดที่ถ้าให้แข่งแฟนพันธุ์แท้แล้วล่ะก็ เธอคงต้องติดรายชื่อผู้เข้าชิงแน่ๆ จึงทำให้เธอตั้งใจเรียนคณะคุรุศาสตร์เพื่อเข้ามาเป็นครูของโรงเรียนแห่งนี้

หลังจากผ่านความพยายามทั้งการเรียนและการทดลองงานในหลายๆ โรงเรียนในที่สุดก็มีจดหมายตอบรับจาก โรงเรียนนิศากัลยาณีเสียที ตอนที่จดหมายตอบรับถึงที่บ้านไม่ต้องบอกเลยว่าเธอดีใจแต่ไหน

อรนันท์ยิ้มกับความสำเร็จของตัวเองในขณะที่เดินถือจดหมายตอบรับของตัวเองเข้าโรงเรียนมาโดยไม่ทันระวัง

โอ๊ย

เสียงอุทานจากคนที่เธอเดินชนทำให้ร่างเล็กรีบหันไปขอโทษขอโพยทันที อรนันท์ก้มศีรษะขอโทษโดยไม่ทันมอง หน้าคนที่ตนเองชนด้วยซ้ำ 

“ไม่เป็นไรครับ คุณเป็นอะไรตรงไหนมั้ย” เสียงนุ่มเอ่ยตอบรับทำให้อรนันท์ต้องรีบเงยหน้ามอง

เรียวคิ้วบางขมวดเข้า ดวงตากลมหรี่ลงด้วยความสนเท่ห์ คนตรงหน้าไม่ว่าจะมองจากมุมซ้าย มุมขวา มุมบน มุมล่าง ดูอย่างไรก็ผู้ชายชัดๆ แต่เธอแน่ใจว่าเธอเข้ามาในเขตโรงเรียนนิศากัลยาณีแล้ว นี่คือเขตต้องห้ามของบุรุษอย่าง แน่นอน แล้วร่างสูงตรงหน้าเข้ามาได้ไง

“ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าคุณเข้ามาที่นี่ได้อย่างไรคะ” อรนันท์เอ่ยถามผู้บุกรุก(?) ทันที

“ก็จอดรถไว้ตรงนั้นแล้วเดินมาครับ” เสียงนุ่มตอบพาซื่อ ดูเหมือนว่าพิมพ์ศจีจะยังไม่รู้ตัวว่าตัวเองกำลังตกเป็นผู้ ต้องสงสัยกรณีบุกรุกเขตหวงห้าม

“ใครอนุญาตให้คุณเข้ามาคะ” อรนันท์ถามด้วยน้ำเสียงที่สูงขึ้น

“เอ่อ..” พิมพ์ศจีกำลังงงกับคำถาม ทำไมต้องมีคนอนุญาตเขาด้วย หรือว่าการเข้าโรงเรียนของเขามีคนอนุญาต แล้วคนนั้นใครล่ะ คนที่อนุญาตให้เขาสอนอย่างผู้อำนวยการหรือคนที่เปิดประตูโรงเรียนให้เขาอย่างรปภ. เมื่อไม่รู้จะตอบ อะไรพิมพ์ศจีเลยได้แต่กระพริบตาปริบๆ มองร่างเล็กตรงหน้าอย่างจนปัญญา

“ฉันถามว่าใครอนุญาตให้คุณเข้ามาคะ ที่นี่เป็นเขตหวงห้ามนะคะ ให้เข้าได้เฉพาะผู้หญิงเท่านั้น”

เมื่ออรนันท์ย้ำคำว่าผู้หญิงเท่านั้นก็ทำให้พิมพ์ศจีเข้าใจสถานการณ์ทันที ร่างสูงหลุดถอนหายใจปนขำออกมา ก่อนจะส่งยิ้มอย่างเป็นมิตรให้กับสตรีตรงหน้า แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลนักเพราะรอยยิ้มนั้นดูเหมือนจะเพิ่มความขุ่นเคือง ให้กับร่างเล็กตรงหน้ามากกว่าสังเกตได้จากสีหน้าของเธอที่ดูหยุ่งเหยิงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

“เอ่อ.. คือ ’ดิฉัน’ เป็นครูที่นี่ ‘ค่ะ’ แล้ว ‘ดิฉัน’ ก็ใช้คำว่า ‘นางสาว’ นำหน้าด้วย” พิมพ์ศจีแกล้งย้ำคำว่า ดิฉัน และ คำลงท้ายแบบผู้หญิงให้อรนันท์ได้ยินชัดๆ

ถึงแม้ว่าจะตกใจในคำตอบของคนตรงหน้า แต่อรนันท์ก็ยังคงไม่สามารถเชื่อได้สนิทใจอยู่ดี ก็ร่างสูงตรงหน้า ดูออกจะเหมือนผู้ชายขนาดนี้ เหมือนว่าพิมพ์ศจีจะอ่านสายตาของอรนันท์ออกเขาหยิบกระเป๋าสตางค์ที่สอดบัตรประจำ ตัวครูออกมาโชว์ต่อหน้าหญิงสาวตรงหน้า

...นางสาวพิมพ์ศจี มัทนาวรรธ ประจำกลุ่มสาระการเรียนรู้สุขศึกษาและพละศึกษา...

รวมถึงรูปถ่ายของคนตรงหน้าที่แปะหราอยู่ที่บัตร ทำให้อรนันท์ถึงกับหน้าเจื่อนลงไปเลยทีเดียว หญิงสาวได้แต่ ยิ้มแห้งๆ ส่งให้คู่กรณีก่อนจะ เอ่ย ขอโทษออกมาเบาๆ พิมพ์ศจีไม่ถือสาผู้หญิงตรงหน้าเท่าไหร่ เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขา โดนเข้าใจผิด พิมพ์ศจีส่ายหน้าเป็นเชิงว่าไม่เป็นไร ก่อนจะเดินไปอีกทาง

“เอ่อ ขอโทษนะคะ อาจารย์พิมพ์ศจี คือว่าดิฉันเพิ่งมาใหม่น่ะค่ะ ไม่ทราบว่าไปอาคารสาวิตรีไปทางไหนคะ”

อรนันท์รีบเอ่ยถามทันทีเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังจะเดินไป พิมพ์ศจีหันมามองร่างบางที่อยู่ในชุดสูททางการสีเทา อ่อนที่กระชากวัยขึ้น(ไป) กับกระเป๋าเอกสารเชยๆ ที่ถือมาด้วย สมองของพิมพ์ศจีกำลังประมวลผลอย่างรวดเร็ว เท่าที่จะทำได้

“อ๋อ คุณเป็นครูคนใหม่... ว่าแต่ เขาไม่ได้เรียกรายงานตัวตอน 10 โมงเช้าหรือ?”

“13:00 นาฬิกานะคะ...ดิฉัน...”

เมื่อได้ยินคำถามนั้นทำให้อรนันท์ต้องก้มดูเอกสารของตนอีกที เมื่อเห็นว่ามีรอยหยดน้ำมาเปื้อนหมึกที่ทำให้เลย 10:00 กลายเป็นเลข 13:00 แล้ว ใบหน้าหวานซีดเผือด ดวงตากลมโตเบิกกว้างทันที

“...ฉันจะทำยังไงดี...”