คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Hate (YoonMin) : 2
'ก๊อก ก๊อก'
"พี่ยุนกิ"
"..."
"พี่ยุนกิครับ"
"ว่าไง?"
"เข้าไปได้มั้ย?"
"เข้ามาสิ"
'กึกก'
มีอะไรรึเปล่า"
"เอ่ออ..คือ ผมเอาเพลงที่แต่งมาให้พี่ดู"
"อืมม"
"ช่วยดูหน่อยว่ามันโอเคมั้ย"
"ไหนเอามาดูสิ้"
"นี่ครับ"
ผมหบิบซองสีน้ำตาลที่ภายในมีกระดาษเนื้อเพลงที่ผมแต่งเอาไว้ยื่นใหพี่ยุนกิ พี่ยุนกิรับซองไปแล้วเปิดซองหยิบเนื้อเพลงขึ้นมาดูทันที ผมหยุดยิ้มไม่ได้เลยจริงๆกับการกระทำของอีกคนที่กำลังจ้องมองใบกระดาษที่อยู่ในมืออย่างจริงจัง
"ทำไมมีแต่ชื่อจองกุกล่ะ?" พี่ยุนกิถามผมด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ
"ก็ผมแต่งให้จองกุกไงครับ"
"..."
"..."
"..."
"พี่ว่ามันเป็นยังไงบ้างครับ คือผม.."
"นี่ปาร์คจีมิน.."
"ค ครับ?"
"นายแต่งอะไรของนายมาเนี่ย?"
"เอ่อ.."
"นี่มันไม่ได้เรื่องเลยนะ"
'พรึ่บ'
ผมก้มหน้าลงพื้นทันทีเมื่อเห็นกระดาษเพลงที่ผมแต่งไว้กองอยู่บนพื้น ซึ่งมันถูกทำให้อยู่บนพื้นด้วยน้ำมือของคนที่เพิ่งดูกระดาษเพลงเมื่อกี้
"นายเอามันไปทิ้ง แล้วก็ล้มเลิกความคิดที่จะแต่งเพลงเถอะ"
"..."
"..."
"พี่ทำแบบนี้ทำไม"
"..."
"พี่โยนมันทิ้งทำไม"
"..."
"ถึงพี่ไม่ชอบพี่ก็ไม่ควรโยนมันทิ้ง"
"..."
"มันไม่ดีตรงไหนทำไมพี่ไม่บอกดีๆ"
"..."
"ผมมาถามเพราะผมไว้ใจพี่"
"..."
"แต่สิ่งที่พี่ทำมัน..."
"จีมิน พี่บอกว่าพี่ไม่ได้ว่างขนาดนะ.."
"พี่ก็เป็นแบบเนี่ยอ่ะแหละ!!"
"..."
"พี่สนใจแต่ความรู้สึกของตัวเอง ใส่ใจแค่ตัวเอง"
"..."
"แล้วความรู้สึกผมล่้ะ? พี่เคยให้ความสนใจมันบ้างมั้ย"
"..."
"พี่มันคนเห็นแก่ตัว!"
"จีมินคือ.."
"พี่มันใจร้าย!!"
"..."
"ฮึกก พี่ใจร้ายมากเลยนะครับ.."
"จีมิน.."
"ฮ ฮึก คนใจร้าย!!"
"จีมินฟังพี่ก่อน.."
'ปึงง'
==Yoonki==
"ทุกคนนน กินข้าวกันได้แล้ว"
"คร้าบบบบ"
"อ้าวแล้วจีมินล่ะ"
"อยู่บนห้องรึเปล่า"
"งั้นเดี๋ยวผมไปตามให้ครับ"
"จองกุก ไม่ต้อง.." ผมพูดออกไป
"ค ครับ?"
"เดี๋ยวพี่ไปตามเอง"
"ห้ะ พี่ยุนกิเนี่ยนะไปตาม 5555555"
"ฉันไปตามแล้วทำม่ะ?"
"ปกติพี่ขี้เกียจจะตาย"
"ไอโฮป"
"มึงลืมไปรึเปล่าว่าเขาเป็นอะไรกัน ไปตามจีมินเถอะ"
"ฝากไว้ก่อนเหอะ"
'กึกก'
ผมเดินมาถึงหน้าห้องนอนของจีมิน แล้วค่อยเปิดประตูออกอย่างเบามือ เพื่อไม่ให้จีมินรู้ แล้วก็จัดการปิดประตูลงอย่างเบามืออีกเช่นกัน
เมื่อเดินเข้าไปก็พบกับคนตัวเล็กที่กำลังถูกห่อหุ่มด้วยผ้าห่มผืนหนา กำลังนอนหลับใหลอยู่ ผมจึงนั่งลงข้างๆเตียงที่ว่างอยู่อย่างเบาเพื่อไม่ให้จีมินตื่น
นั่งมองคนตัวเล็กที่กำลังหลับตาพริ้มอยู่ อีกทั้งคิ้วที่ขมวดเข้าหากันบ่งบอกได้ว่าหน้าตาแบบนี้ไม่ค่อยจะรู้สึกดีเท่าไหร่ เหมือนคนกำลังฝันถึงเรื่องร้ายๆ จะฝันถึงผมรึเปล่านะ แต่คิดอะไรได้ไม่นานร่างเล็กตรงหน้าก็ทำให้ผมตื่นจากความคิดบ้าๆนั่น
"คนใจร้าย.."
"หื้มม"
"ทำไมพี่ใจร้ายแบบนี้"
"ละเมอหรอ"
"พี่ยุนกิใจร้าย"
"เฮ้ออ.." ผมได้แต่ถอนหายใจเมื่อคนตัวเล็กยังคงละเมอถึงเรื่องนั้น
ผมค่อยๆลูบปอยผมของอีกคนที่ตกลงมาอย่างเบามือ น่ารัก ไม่ว่าปาร์คจีมินจะทำหน้ายังไงก็น่ารัก แล้วอย่างนี้จะให้ผมไปไหนรอดล่ะ ก็มีแค่เด็กนี่แหละที่ทำให้ผมพูดเยอะขึ้น ทำให้ผมรักใครเป็น..
"จีมิน"
"..."
"จีมินครับ.."
"อืมม.."
"ลงไปกินข้าวกัน"
"พ พี่ยุนกิ พี่มาได้ไง"
"เดินมาไง"
"พี่ปล่่อยผมเลยนะ ผมไม่อยากคุยกับพี่"
"ก็พี่อยากคุยกับเรานิ"
"พี่มันใจร้าย"
"จีมินอ่า.."
"..."
"พี่ขอโทษ"
"พี่ทำแบบนี้ทำไม"
"ก็เราอ่ะ..เฮ้ออ"
"ผม?"
"แต่งเพลงให้จองกุกทำไม"
"ก็.."
"พี่ไม่ชอบให้เราไปให้ความสำคัญกับคนอื่น มากกว่าพี่.."
"..."
"ไม่รู้รึไงว่าพี่รู้สึกยังไง"
"..."
"พี่ทั้งหึงทั้งหวงเรา ทั้งรักทั้งหลงเราแทบบ้า"
"พี่ยุน.."
"พี่อยากให้เราให้ความสำคัญพี่แค่คนเดียว" เพราะแบบนี้ไง ผมถึงโยนมันทิ้งไป เพราะผมอยากให้เด็กนี่ให้ความสำคัญผมแค่คนเดียว ผมหวง
"แต่เพลงนั้นผมแต่งให้เป็นของขวัญย้อนหลังวันเกิดจองกุกนะ"
"อ อ้าว พี่ไม่รู้นิ"
"พี่ไม่ถามนิ"
"..."
"..."
"ไม่รู้ล่ะ เราทำให้พี่หึงไปแล้ว"
"พี่ยุนกิ พี่ก็รู้ว่าผมรักพี่คนเดียว ผมมีพี่แค่คนเดียวนะ"
"แต่นายน่ารักไง คนอื่นชอบมอง"
"ก็ปล่อยเขาสิ ผมรักพี่"
"รู้แล้ว"
"ดังนั้นเลิกน้อยใจ"
"ไม่น้อยใจแล้ว"
"น่ารักที่สุดเลยยย"
"รักให้มันนานๆด้วยล่ะ"
"พี่ก็รักผมตลอดไปด้วย"
"ทำตัวแบบนี้จะไปไหนได้ล่ะ"
"นี่พี่ไปหลับตามไอหมูมารึไง"
"ใครหมูว่ะวี"
"เขาไปสวีทกันมาป้าว"
"เออเนอะ"
"คงกินกันจนอิ่มแล้วล่ะ"
"เงียบไปเลยไอโฮปไอวี"
"ทำแม่ะ หวงอ่อ"
"..."
"จีมินน่ารักจังเลย"
"มึงจะเงียบมั้ยไอโฮป"
"หึๆ เบื่อคนแก่หวงก้ากว่ะ"
"พี่ๆ พูดไรเกรงใจพี่จินหน่อย"
สวัสดีรีดที่รัก
ตอนนี้ไรท์ฟิคอีกเรื่องนึงด้วยนะค่ะเผิ่อใครไม่รู้
ฝากฟิคนี้และฟิค Let me know ด้วยนะค่ะ
และตอนนีไรท์ก็กำลังแต่งเรื่องใหม่อยู่อีกด้วย
ความคิดเห็น