[SF / OS BTS] ficL A S T {all JIMIN}

ลำดับตอนที่ #8 : Hate (YoonMin) : 1 (100%)

(Yoongi x Jimin)







เมื่อไหร่กันนะ ที่ความสัมพันธ์ของเรามันจะชัดเจนได้เหมือนคู่ชองคนอื่นๆ
ใครๆก็ต้องอยากเดินจับมือกับคนที่รักอย่างเปิดเผย

แต่ถ้าเรื่องของใครบ้างคนมันเปิดเผยไม่ได้ล่ะ


เพราะอะไรกันถึงไม่อยากให้ใครรู้

เพราะความเขินอาย?

เพราะความกลัว?

หรือเพราะความไม่รัก ...











 

"พี่ยุนกิ"
"หื้ม?" คนถูกปลุกค่อยเปิดเปลือกตาที่ปิกสนิทขึ้นเมื่อรู้สึกถึงเสียงกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหูในขณะที่กำลังหลับ
"นอนด้วยดิ ตรงนู้นมันหนาวอ่ะ"
"ไม่ๆ กลับไปนอนนู่นเลย ผ้าห่มก็มีนิ เดี๋ยวคนอื่นมาเห็น" ยังไม่ทันที่คนตัวเล็กจะล้มตัวลงนอน เจ้าของเตียงก็ไล่เขากลับไปนอนที่เตียงของตัวเองซะแล้ว
"แต่มันหนาว.. จริงๆนะ"
"..." เมื่อไม่มีเสียงตอบรับจากอีกฝ่าย ก็ทำให้คนตัวเล็กรู้แล้วว่าเขาควรจะกลับไปนอนที่เตียงตัวเองต่อให้หนาวขนาดไหนก็ตาม









เอาอีกแล้ว แบบนี้อีกแล้ว..
กลัวคนอื่นเห็นอีกแล้ว..






ก็ไม่รู้ว่าเขาจะทนรับกับเรื่องแบบนี้ได้อีกนานแค่ไหนกัน..












==Jimin==

"กลัวคนอื่นเห็นอีกแล้วหรอ"
"กลัวคนอื่นเขารู้เรื่องของเรางั้นหรอ ฮ ฮึกก.."
"ฮ ท ทำไมพี่ทำแบบนี้นะฮึกก.."
"ทำไมพี่ใจร้ายแบบนี้นะ.."
"นายควรจะทบทวนนะจีมิน ว่าเขารักเรารึเปล่าฮื้อออ.."

==End Jimin==














"ไปปลุกจีมินสิ้จองกุก"
"คร้าบบพี่นัมจุนน" เมื่อได้รับคำสั่งจากหัวหน้าวงอย่างคิมนัมจุน มักเน่อย่างจองกุกจึงต้องจำใจทำตามคำสั่งอย่างขัดไม่ได้

"จีมินนี่ ตื่น"
"..."
"จีมินนี่ ตื่นนนน"
"..."
"ทำไมตื่นยากตื่นเย็นจังจีมินนี่ ตื่นนน ฮ เฮ้ยย ทำไมตัวร้อนงี้ว่ะ"
"..."
"ทุกคนนนน จีมินนี่ไม่สบาย ตัวร้อนจี๋เลยยย ต ตาบวมด้วยอ่ะ"
"จะตะโกนทำไมจองกุก" เจ้าของร่างเล็กที่นอนซมอยู่บนเตียงต้องบ่นขึ้นเพราะเสียงของมักเน่ที่ทำให้ทุกคนวิ่งกรูเข้ามาหาเขา
"ตัวรอนขนาดนี้ไปซ้อมไม่ไหวหรอกมั้งจีมิน"
"งั้นผมขอพักนะครับพี่นัมจุน"
"เอาสิ งั้นพวกพี่ไปซ้อมก่อนนะ"
"ครับ"
"มีไรโทรมานะจีมิน"
"ครับพี่จิน"








==V==

"ทุกคนนนน จีมินนี่ไม่สบาย ตัวร้อนจี๋เลยยย ต ตาบวมด้วยอ่ะ" หื้มม ตัวร้อน? ไม่สบาย? ตาบวม? หรือว่าจะเป็นเพราะเรื่องที่เขาได้ยินเมื่อคืนนี้น่ะ
"จีมิน" เมื่อผมเดินไปถึงที่เตียงคนป่วย ผมก็เรียกเจ้าของเตียงทันที
"มึงเป็นไรมากมั้ย?"
"กูแค่ไม่สบายเฉยๆเองนะมึง"
"ไม่ใช่ กูหมายถึง.."
"..."
"เรื่องเมื่อคืน"
"ห ห๊าา "
"กูได้ยินทุกอย่างนะ"
"เอ่ออ"
"ถึงกูจะไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร ถึงเขาจะไม่อยากให้ใครรู้.."
"..."
"แต่มึงบอกกูได้นะ มึงร้องไห้กับกูได้นะ"
"ฮ ฮึกก วี ฮื้ออ กูขอบคุณมึงมากนะ แต่มันคงไม่มีอะไรแล้วล่ะ.."
"วีเร็วๆหน่อยยยย"
"คร้าบบบบ พี่จินนน กูไปซ้อมก่อนนะ แล้วเดี๋ยวโทรหา"
"อื้มม"

==End V==





































         หิวครับ บอกเลยว่าหมูหิวมากๆ ถึงจะป่วยก็เถอะ แต่เรื่องกินนี่สำคัญกว่าเรื่องอื่นๆใดๆในโลกใบนี้ หมูจะเขมือบของกินทุกอย่างบนโลกใบนี้ ให้นอนอยู่เฉยๆมันน่าเบื่อ


"อ้าวว จีมิน ตื่นแล้วหรอ" เสียงพี่ยุนกิ? บ้าา คิดถึงจนหูแว่วเลยหรอเรา
"มากินข้าวสิ พี่ทำไว้ให้แล้ว กินเสร็จจะได้กินยา"
"พ พี่ยุนกิ"
"ทำไมอ่อ"
"ไม่ไปซ้อมหรอครับ"
"ไม่ล่ะ วันน้ขี้เกียจ"
"ขี้เกียจ แค่นั้นหรอครับ.."
"อะไรนะ"
"อ่อ เปล่าครับ"

อ่าาา แค่ขี้เกียจสินะ
















==Yoongi==


         ผมรู้ ทำไมผมจะไม่รู้ล่ะ ว่าเรื่องทั้งหมดมันเป็นเพราะใคร แต่ที่ผมไม่รู้ก็คือ ผมทำเด็กนี่ร้องไห้ไปกี่ครั้งแล้วนะ ผมแอบฟังที่จีมินคุยกับวี ผมรู้สึกสงสารเด็กน้อยของผม เพราะความขี้อายของผมที่ทำให้คนตัวเล็กต้องเสียใจ




          หลังจากออกมาจากหอพัก ผมรู้สึกได้ว่าตอนนี้จีมินคงไม่ได้อยากอยู่คนเดียว จีมินอาจอยากอยู่กับผม แล้วผมก็อยากอยู่กับจีมินเหมือนกัน




"พวกมึง"
"อะไรพี่ยุนกิ"
"กู.. คือ.."
"..."
"จีมินไม่สบายก็เพราะกู"
"..."
"กูรู้ว่ากูผิด กูรู้ว่ากูเห็นแก่ตัว กูมันขี้อาย ไม่อยากถูกคนอื่นล้อ.."
"พี่ยุนกิเองสินะที่ทำให้ไอหมูร้องไห้"
"อะไรกันว่ะ"
"เมื่อคืนผมได้ยินจีมินร้องหะ.."
"กูไม่อยากเห็นจีมินเสียใจอีกแล้ว กูกับจีมิน.."
"..."
"เรารักกัน.."
























          เงียบ ตอนนี้ความเงียบเข้าครอบงำ หลังจากที่จีมินกินข้าวกินยาเรียบร้อยแล้ว ก็มานั่งอยู่ข้างๆอีกคนที่กำลังนั่งดูทีวีอยู่ ระยะห่างที่ห่างกันพอสมควร ยิ่งทำให้รู้สึกอึดอัดเข้าไปใหญ่ มันเงียบมาก รู้สึกว่ามันเงัยบจนเกินไป





"อ เอ่ออ.. พี่ยุนกิ"
"หื้มม?"
"คือ.." ไม่ชอบ ปาร์คจีมินไม่ชอบเลย ความสัมพันธ์แบบที่ไม่มีใครสามารถรู้ได้..
"..."
"เรา.. เลิกกันนมั้ยครับ.."
"ทำไมล่ะ"
"พี่คงอึดอัดเวลาที่อยู่กับผม หรือเวลาที่อยู่ต่อหน้าคนอื่น"
"..."
"พี่ยุนกิคงอยากไม่อยากมีใคร"
"..."
"พ พี่ยุนกิคง.."
"..."
"ม ฮึกก ฮ ไม่ได้รักผม ฮึกก.."
"ทำไม.."
"..." เมื่ออีกคนไม่ตอบ ผมจึงเชยิบเข้าไปหาอีกคน แล้วจับหัวน้อยๆของอีกคนเข้ามาซบ ลูบผมเด็กน้อยของผมที่กำลังส่งเสียงสะอื้นอยู่อย่างเบามือ



"ทำไมถึงคิดอย่านั้น หื้มม?"
"..."
"อย่าพูดคำเมื่อกี้อีกนะ"
"..."
"จีมิน"
"..."
"จีมินครับ"
"..."
"พี่ขอโทษที่ไม่ชัดเจน ขอโทษที่ไม่อยากให้ใครรู้เรื่องของเรา"
"..."
"พี่กลัวคนอื่นล้อ พี่เห็นแก่ตัว"
"ฮึก..ก"
"แต่พี่รักเรานะ รักเราคนเดียว.."
"พ พี่ยุนกิ"
"ต่อจากนี้ใครรจะล้อพี่ไม่สนใจแล้วล่ะ สนแค่เรื่องของเราพอ"
"พี่ยุนกิ"
"ครับ"
"ผมรักพี่นะ" ผมจับหน้าของคนตัวเล็กให้มาเผชิญหน้ากับผม นิ้วของผมค่อยๆไล่ปาดน้ำตาของอีกคน พร้อมทั้งปากของผม.. ที่ค่อยๆพรมไปทั่วใบหน้าของอีกคน






ทั้งหน้าผากขาวเนียนนั้น..
ทั้งเปลือกตาที่ค่อยๆปิดลง..
ทั้งสองแก้มที่มองเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ..
ทั้งจมูกรั้นเรียวเล็ก..
และริมฝีกปากที่เห็นกี่ครั้งก็อยากสัมผัส..

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

อย่างอ่อนโยน..









 

 

CR.SHL