คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Ma bae 3 (V x Jimin)
Ma bae 3
(V x Jimin)
เฮ้ออออ ไรว่ะ วันหยุดอะไรมันสั้นจัง รู้สึกเหมือนยังไม่ได้หยุดเลยว่ะ
“จีมิน วันนี้วีซ้อมบาสนะ”
“อ่อโอเค เดี๋ยวรอนะ”
“คร้าบบ”
ตอนนี้ฟ้าก็เริ่มมืดแล้ว ผมยังคงนั่งรอวีซ้อมบาสอยู่ เพื่อนนักกีฬาคนอื่นๆก็กลับบ้านกันหมดแล้ว แต่วีบอกว่าวีอยากจะซ้อมต่ออีกหน่อย
“วี กลับบ้านกันมั้ย”
“ยังอ่ะ วีว่าจะซ้อมต่ออีกหน่อย”
“อ่า..”
“ถ้าจีมินอยากกลับ วีกลับด้วยก็ได้”
“ไม่เป็นไร วีซ้อมต่อเถอะ จีมินอยากดูวีซ้อมต่อ”
“อ่า แปปนึงนะครับ”
“ไม่ต้องรีบหรอก”
ผมนั่งดูวีที่กำลังเคลื่อนย้ายร่างกายไปมาตามลูกบาส หน้าตาที่ดูนิ่งบวกกับสายตาที่กำลังจดจ้องลูกบาสนั้นบ่งบอกให้รู้ว่าอีกคนกำลังตั้งใจมากขนาดไหน ผมที่เปียกชื้นจากเหงื่อที่เห็นแล้วอยากจะเอาผ้าไปซับให้
มือที่กำลังเดาะลูกบาสพร้อมกับขาที่กำลังมุ่งตรงไปที่แป้นบาสไม่ได้เรียกร้องความสนใจจากเขาเท่าไหร่เมื่อเทียบกับใบหน้านิ่งเรียกเปียกเหงื่อนั้น
เขาไม่รู้เลยว่าวีกลายเป็นคนที่จริงจังแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ตอนนี้วีกำลังทำเพื่อเขาหรือเปล่านะ? ถึงจะไม่ใช่อย่างนั้นก็เถอะ แต่ก็ขอคิดเข้าข้างตัวเองสักหน่อยล่ะกัน ถึงวีจะไม่ได้ตกลงพนันกับเจโฮปไว้ตอนนั้น แต่ถ้ามีคนมาขอท้าขนาดนี้ ก็คงไม่มีใครอยู่เฉยหรอก จริงมั้ย?
วีเป็นคนที่มีเสน่ห์ที่ทำให้หลายคนหลงใหล แต่ไม่เคยที่จะมีใครได้เห็นเสน่ห์อีกอย่างที่ซ้อนไว้ของเขา วีเป็นคนขี้อ้อน มีแค่จีมินเท่านั้นแหละที่ได้เห็นไม้อ้อนนั้น ก็ลองไปอ้อนคนอื่นดูสิ...
เหงื่อที่เปียกท่วมไปทั่วชุดนักเรียนสีขาวที่ตอนนี้กำลังแนบเนื้อสีแทนจนไม่เหลือความขาวนั้นช่างดูหน้าหลงใหล แต่เสียงหอบหายใจที่ดูก็รู้ว่าคงจะเหนื่อยมากพอแล้วนั้นเรียกให้จีมินต้องตื่นจากภวัง์เพื่อบอกให้เขาหยุดได้แล้ว
“วี พอเถอะ”
“แต่..”
“ไม่มีแต่ วีเหนื่อยมากแล้วนะ”
“แต่ว่า..”
“ถ้าไม่หยุด จีมินจะโกรธนะ” ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่ออดอ้อนแล้วหันหลังให้กับวี แบบนี้ต้องใช้ไม้อ้อนแล้วล่ะ ถึงจะหยุด
มือของวีค่อยๆเลื่อนมากอดเอวของผมไว้จากข้างหลัง หน้าของอีกคนที่กำลังซุกอยู่ตรงไหล่ของผม ลมมหายใจร้อนจากอาการหอบเมื่อกี้เป้ารดอยู่ที่ซอกคอ รู้สึกอบอุ่น
โคตรอบอุ่น..
“จีมินอ่า..”
“...”
“ไม่ซ้อมแล้วครับ อย่าโกรธวีนะ”
ผมจับมือของวีออกจากเอว ก่อนจะหันไปเผชิญหน้ากับอีกคน พร้อมทั้งเอามือคล้องไว้ที่คอของอีกคน
“วี ฟังนะ”
“…”
“จะชนะหรือไม่ชนะก็ชั่ง”
“…”
“แค่วีทำให้เต็มที่ก็พอ”
“…”
“จีมินอยู่ข้างวีนะ”
“…”
“จีมินรักวีนะ”
“วีก็รักจีมิน”
“…”
“ถ้าวีชนะ ต้องให้รางวัลด้วย”
“…”
“…”
“จะชนะหรือไม่ชนะก็มีรางวัลให้”
“รางวัลอะไรอ่ะ”
“ไม่บอกหรอก”
“งั้น..”
“...”
“มัดจำไว้ก่อนได้ไป”
“อื้มม..”
รู้สึกร้อนที่หน้าอย่างบอกไม่ถูก ใจเต้นสนั่นไม่หวาดไม่ไหวเพราะจูบที่อ่อนโยน มันอ่อนโยนเหลือเกิน ไม่มีความรุนแรงและการรุกล้ำใดๆทั้งสิ้น..
“สู้ๆนะวี”
“ครับบ”
“จำไว้นะว่าจีมินอยู่ข้างวีเสมอ”
“จำขึ้นใจเลยล่ะ”
“...”
“จีมิน”
“…”
“จุ้บหน่อย”
“ห้ะ?”
“จุ้บวีหน่อย”
จุ้บบบ
“ล ลงสนามได้แล้ว เขาเรียกแล้ว”
“อืมม วีไปก่อนนะ”
“วี!!”
“…”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“รักวีนะ”
ตอนนี้การแข่งขันบาสกำลังเข้มข้นมากเลยล่ะ มันมาถึงเซตสุดท้ายแล้วล่ะครับ หน้าตาของทุกคนดูจะจริงจังมาก ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมกัน ทั้งวีและเจโฮปหน้าขึ้นสีอีกครั้งเพราะความเหนื่อย ผมเชื่อ เชื่อว่าวีจะชนะในครั้งนี้ เพราะอะไรนะหรอ เพราะวีเอาไม้ตายมาใช้แล้วไงล่ะ
ไม่ใช่ความรุนแรง ไม่ใช่ความโมโห ไม้ตายของวีก็คือการทำหน้าตากวนฝ่ายตรงข้ามเพื่อเรียกร้องความสนใจให้อีกฝ่ายโมโห และไม่จดจ่ออยู่ที่ลูกบาส
และแน่นอนเมื่อได้จังหวะที่ดีแล้ว วีก็คงต้องจริงจังขึ้นมาเพื่อเลี้ยงลูกไปที่แป้นบาสแล้วโยนลูกให้ลงห่วง ใช่!! วีจริงจังแล้ว แล้วเมื่อวีจริงจัง ทุกอย่างก็จะสำเร็จ
ปรี้ดดดดดดด!!
“เยยยยยยยยยยยยยย้!!” นั้นไม่ใช่เสียงใครที่ไหน เสียงของผมเองแหละ ผมบอกแล้วว่าวีต้องชนะ เพราะอะไรนะหรอ เพราะความเชื่อใจไงล่ะ (ไม่เกี่ยวป่ะว่ะ)
“เป็นไงวี เหนื่อยมั้ย”
“วีเหนื่อยมากเลยล่ะ เหนื้อยยยยยเหนื่อยยยย เมื้อยยยยเมื่อยยยยย” อืมม อยากจะถามมันจังว่าบ้านมันปลูกสตอเบอรี่หราาาาา
“เหนื่อยมากเลยหรออออ” จากที่ค่อยๆเช็ดหน้าเช็ดตาให้ แต่ด้วยความหมันไส้ที่เต็มเปี่ยมทำให้ผมต้องเขกหัวมันไปที่นึง แต่มันไม่บ่นสักคำ แถมยังยิ้มโชว์ฟันอีก มันบ้าป่ะว่ะ แข่งบาสจนเพี้ยนไรงี้?
"จีมินน แทฮยอง" ใครว่ะ อ้ออ เจโฮปนี่เอง
"อ้าวเจโฮป เป็นไง เหนื่อยป้าวว"
"มันไม่เหนื่อยมากหรอกน่าจีมิน วีนี่สิเหนื่อยย"
"หึ.."
"มีอะไรรึเปล่าเจโฮป"
"อ่าา ไหนๆมึงก็ชนะแล้ว.."
"..."
"ตามที่กูเคยบอกว่าให้มึงขอกูได้อย่างนึง"
"แต่กูไม่ได้พนันกับมึง"
"กูถือว่ากูพูดไปแล้ว.."
"..."
"..."
"แค่มึงเลิกยุ่งกับกูและจีมิน.."
"หึ..ไม่ได้หรอก"
"ทำไม มึงยังไม่เลิกชอบจีมินอีกรึไง"
"กูไม่ได้ชอบจีมิน จีมินเป็นเพื่อนกู แล้วอีกอย่างกูก็มีแฟนแล้ว.."
"ห้ะ" อ้าวว นี่วียังไม่รู้หรอ
"นี่ไงแฟนกู ยุนกิ.."
"พ พี่ยุนกิ.. จริงอ่อพี่"
"อ อืมม.." พี่ยุนกิที่วีเคยหึงผมนี่แหละพูดขึ้น
"คิก"
"ขำไรจีมิน"
"ก็เขารู้กันหมดแล้วไง ทำไมวียังไม่รู้ล่ะ"
"เฮ้ออ ช่างเหอะ"
"เออ งั้นกูกับยุนกิไปก่อนล่ะ"
"เออ รีบไปเลย"
“ไปเปลี่ยนชุดไป จะได้กลับบ้าน”
“ไม่เปลี่ยนได้มั้ย กลับแบบนี้แหละ”
“ซกมก”
“หูยยย ยังไงก็ต้องอาบน้ำอยู่ดีป่ะ”
“อือๆ ไปก็ไป”
“วี ลุกไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“แปปนึงนะ”
“ไม่แปป ลุกเดี๋ยวนี้เลย”
“งื้ออ จีมินง่ะ”
“ไม่ต้องมาอ้อน”
“ไม่ได้อ้อน..”
“…”
“แค่จะทวงสัญญา”
“สัญญา?”
“ไม่ต้องมาทำลืมเลย”
“…”
“คนหล่อชนะแล้ว..”
“แล้ว..”
“ให้รางวัลคนหล่อยังครับ” เชี่ยยยย ลืมรางวัลไปสนิทเลยว่ะ
“ไหนล่ะ รางวัล”
“เอ่ออ..”
“ลืมล่ะสิ”
“ป้าวนะ ไม่ได้ลืม!” เอาแล้วว นี่กูพูดอะไรออกไปว่ะเนี่ยยย
“แล้ว..”
“เอ่อออ..”
“…” เอาว่ะ เป็นไงเป็นกันว่ะจีมิน
“ห ให้จีมิน..”
“…”
“อ อาบน้ำให้นะ”
“อาบน้ำให้หรอ อื้มม..ทำไมต้องอาบน้ำให้ล่ะ”
“ก ก็..”
“ก็?”
“ก็ ห ให้รางวัล ง ไงเล่า” แม้งไม่พูดอะไรแล้ว หนีเข้าห้องน้ำดีกว่า จะให้พูดทำไมหลายๆรอบว่ะ เขินนน
“…”
“รีบๆตามเข้ามาล่ะ” จีมินเอ๊ยยยย พูดอะไรออกไปอีกแล้ววววววว
{End Jimin}
{V}
“รีบๆตามเข้ามาล่ะ” หื้มมม นี่เปิดทางขนาดนี้เลยหรอว่ะเนี่ย นี่คือรางวัลจริงๆใช่ม่ะ แม้งดีว่ะมีรางวัลแบบนี้ ดีกว่าได้เป็นสิ่งของอีก วีชอบบบบ
“กำลังเข้าไปแล้ว เตรียมตัวไว้ให้ดีเลย ปาร์คจีมิน หึๆ”
CUT
คุณเคยอยากกินสบู่มั้ย?
(แปะเมลล์ไว้นะคะ)
ความคิดเห็น