คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Lost 1
Lost 1
หอบังทัน
{ Jungkook }
“จีมินฮยอง”
“…”
“ฮยองไปไหนมา?”
“…”
“กลับมาเหนื่อยๆ กินน้ำก่อนมั้ยครับ”
“ฮยองเป็นอะไรรึเปล่า โกรธอะไรผมหรอ”
“วุ่นวายน่าจองกุก”
“ฮยองเป็นอะไรกันแน่อ่ะ”
“…”
“ทำไมไม่ตอบคำถามผม ทำไมต้องหลบหน้าผม”
“ม ไม่มีอะไร.. ”
“มันต้องมีอะไรแน่ๆ ใช่มั้ย?”
“…”
“ทำไมไม่ตอบล่ะ? ” ผมล่ะไม่เข้าใจคนตรงหน้านี้เอาซะเลย ทำไมอยู่ๆถึงเป็นแบบนี้นะ ก่อนไปก็ยังดีๆอยู่เลย เราเป็นแฟนกันนะ ทำไมมีอะไรไม่บอกผม
“จีมินฮยอง...”
“จองกุก”
“ครับ”
“ร เรา..”
“…”
“เลิกกันเถอะ”
“ท ทำไม”
“ฉันไม่ได้รักนาย ที่ผ่านมาฉันไม่เคยรักนายเลยจองกุก..”
“ฮยองอย่าเป็นแบบนี้ดิ อย่าล้อเล่นดิ”
“ฉันไม่ได้ล้อเล่น”
“…”
“เราเลิกกันเถอะนะ”
ปังงง!!!
“จีมินฮยองงง ออกมาคุยกันก่อน”
“ปาร์คจีมิน ออกมาเดี๋ยวนี้นะ!! ”
“ฮึก..ผมทำอะไรผิด ผมขอโทษ อย่าเป็นแบบนี้นะครับ”
“จีมินนี่..”
{End Jungkook}
{Jimin}
“จีมินฮยองงง ออกมาคุยกันก่อน”
“ปาร์คจีมิน ออกมาเดี๋ยวนี้นะ!! ”
“ฮึก..ผมทำอะไรผิด ผมขอโทษ อย่าเป็นแบบนี้นะครับ”
“จีมินนี่..”
“จองกุกอ่า…” ผมได้แต่พูดเสียงแผ่วเบา เพื่อไม่ให้คนข้างนอกได้รับรู้ว่าผมก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน
{End Jimin}
การทะเลาะกันของสองร่าง ตกเป็นเป้าหมายในสายตาของเมมเบอร์ทุกคน ใครจะไปรู้ว่าปาร์คจีมินกับจอนจองกุกจะทะเลาะกันถึงขั้นบอกเลิก ทั้งที่ปกติรักกันมากขนาดไหน
แปลกๆ
ปาร์คจีมินดูแปลกๆ..
ในขณะที่จองกุกร้องไห้จนเผลอหลับไปแล้ว แต่ในขณะที่อีกคนนึงกลับยังไม่เปิดประตูออกมาสักที
ไม่คิดจะออกมาอธิบายหน่อยรึไง ปาร์คจีมิน..
{Taehyung}
‘กึกก’ เสียงลูกบิดประตูทำให้ผมละสายตาจากจอทีวีมองไปยังต้นเสียงผ่านความมืด รู้ได้ทันทีว่าเป็นใคร เพราะห้องนั้นเป็นห้องของจองกุกและจีมิน แต่ตอนนี้จองกุกนอนอยู่ในห้องจินฮยองแล้ว ก็คงเหลือแต่...
“แทฮยองหรอ?”
“อืออ ฉันเอง”
“…”
“ไม่มีใครอยู่” ดูเหมือนคนตรงหน้าต้องการมองหาอะไรสักอย่าง ซึ่งผมก็รู้ดีว่าคนตรงหน้าต้องการมองหาอะไร
“จ จองกุก...หลับแล้วหรอ?”
“อื้มม ร้องไห้จนเผลอหลับไปล่ะ”
“…” แววตาจีมินดูอ่อนลง ดูเหมือนจะรู้ตัวว่าตัวเองกำลังทำผิด
“จีมิน กูไม่รู้หรอกนะว่ามึงเป็นอะไร”
“…”
“แต่ฉันคิดว่าจองกุกคงไม่รู้เรื่องนี้ ใช่มั้ย?”
“ฮึกก..”
“มีอะไรมึงบอกกูได้นะจีมิน เราเป็นเพื่อนกันนะ”
“ฮึกก..ท แท..กู..”
“ใจเย็นๆจีมิน”
“ก กู..จ เจ็บ..” ผมค่อยๆลูบหัวทุยๆของเพื่อนตัวเล็กที่กำลังร้องไห้อย่างหนัก ผมคงทำอะไรได้ไม่มาก ในเมื่อจีมินต้องการให้เรื่องเป็นแบบนี้ คงทำได้แค่ปลอบ..
{End Taehyung}
3 อาทิตย์ผ่านไป
ว่างเปล่า... ความรู้สึกมันว่าเปล่า สายตาที่ว่างเปล่ามันคืออะไรกัน? จองกุกไม่แม้แต่จะมองหน้าจีมิน แถมยังคอยพูดหยามเหยียดจีมินอีก ไปอ่อยคนอื่นบ้าง รักใครไม่เป็นบ้าง...
คำพูดแต่ล่ะคำ ล้วนแล้วแต่ทำให้จีมินเจ็บปวด
จีมินรู้ว่าจองกุกเจ็บ
แต่จีมินก็เจ็บไม่แพ้กัน...
“หึ วันนี้ไปอ่อยใครมาล่ะ”
“ปล่อย! ฮยองเหนื่อย”
“เหนื่อยหรอ ไปทำอะไรมาล่ะ?”
“จอนจองกุก!!”
“ครับ จีมิน ฮ ย อ ง”
“เฮ้ออ ปล่อย”
“…”
“บอกให้ปล่อยไงล่ะอ้ะ..”
“จองกุก นายทำบ้าอะไรของนาย!” แรงผลักของจองกุกทำให้จีมินล้มลงไปกับพื้นอย่างแรง
“ก็ปล่อยไง เหอะ!” จีมินได้แต่ก้มหน้าลงเพื่อกลั้นน้ำตาที่กำลังไหลออกมาจากดวงตาเล็กทั้งสองข้าง พยายามกลั้นไม่ให้มันไหลออกมา ไม่อยากให้คนตรงหน้ารู้ว่าเขากำลังร้องไห้ และรู้ว่าเขายังรัก..
จีมินเจ็บ เจ็บตัว แต่คงเจ็บไม่เท่ากับสิ่งที่จองกุกกำลังทำกับเขา..
{Taehyung}
ผมเดินไปยังต้นเสียงของสองคนที่ทะเลาะกันด้วยความตกใจ ผมตกใจมากกับสิ่งที่จองกุกทำ ผมคิดว่าจองกุกทำกับจีมินแรงเกินไป
“จีมิน เป็นยังไงบ้าง” ผมเดินเข้าไปหาจีมินที่นั่งอยู่ที่พิ้น ค่อยๆพยุงร่างเล็กให้ลุกขึ้นมา แล้วถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรหรอกแทฮยอง”
“เข้าไปพักผ่อนก่อน นายเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว”
“อ อือ”
‘กึกก’
เสียงปิดประตูที่ดังขึ้นเล็กน้อย เป็นสัญญาณที่บอกว่าผมต้องเคลียร์กับคนตรงหน้านี้
“เมื่อกี้นายทำไร”
“…”
“ฮยองถามว่าเมื่อกี้นายทำอะไร!!”
“ก็แค่ปล่อย..”
“นายไม่คิดว่าจีมินจะเจ็บบ้างรึไงที่นายทำแบบนั้น”
“เขาเจ็บด้วยหรอ เขาจะเจ็บได้ยังไงล่ะ เขาไม่ได้รักผมเลย เขาบอกเลิกผม เขาเจ็บยังไงล่ะฮยอง!!”
“…”
“ตอบผมมาดิ!! ว่าปาร์คจีมินเจ็บยังงะ..”
“นายก็ไปถามคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแม่นายไป๊!!” ผมไม่ทนแล้ว ผมไม่ยอมให้จองกุกเข้าใจจีมินผิดอีกแล้ว ผมสงสารจีมิน ในขณะที่จีมินทำเพื่อจองกุก ยอมทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้จองกุกไปจากชีวิตเขา แต่ของกุกกลับไม่รู้เรื่องอะไรเลย
“ม แม่?”
“…”
“แม่ผมทำไม!!?”
“…”
“ฮยอง ผมขอร้อง..”
“…”
“ได้โปรด..”
“แม่ของนาย..”
“…”
“บอกให้จีมินเลิกยุ่งกับนาย..”
ความคิดเห็น