คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Episode 1: โจทย์ปัญหา
EPisode 1 :
โจทย์ปัญหา
ข้อความ เหตุการณ์จากกิจกรรมที่ดำเนินชีวิตที่มีความเกี่ยวข้องกับจำนวน ซึ่งมีความเกี่ยวพันที่หลากหลายที่
นักเรียนจะต้องแยกแยะหรือวิเคราะห์ออกมาให้ได้ว่าต้องใช้ตัวดำเนินการชนิดใดทางกระบวนการทางคณิตศาสตร์มาแก้ปัญหาโจทย์
คาบคณิตศาสตร์
“โจทย์ข้อต่อไปพลอยไพลิน” เสียงเข้มของอาจารย์สอนคณิตศาสตร์ดังขึ้นเพื่อออกคำสั่งให้แก่นักเรียน
“พลอยไพลิน” เสียงเข้มดังขึ้นอีกครั้ง
“…” ไร้การตอบรับใดๆจากเพทาย ทำให้สายตาและความสนใจของคนทั้งห้องอยู่ที่เพทายคนเดียว
“พลอยไพลิน”
“…”
“พลอยไพลิน!” อาจารย์ตะคอกเต็มเสียง พร้อมกับเดินมาที่โต๊ะของเธอ
“ค่ะ ค่ะ” เสียงนั่นทำให้เพทายตื่นจนได้ เธอตื่นขึ้นมาด้วยความงุนงงที่อยู่ดีๆทั้งห้องก็มองแต่เธอ แต่จะไม่ให้มอง
ได้ยังไงละ ในเมื่อเธอแอบนอนหลับในคาบคณิตศาสตร์ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคาบที่ไม่มีใครกล้าขยับเลยแม้แต่คนเดียว
“คุณรู้หรือเปล่า ว่าคนที่ทำผิดในห้องจะเจอบทลงโทษยังไง!”
โรงอาหาร
“ฮ่าๆ ฮ่าๆ ฮ่าๆ” เสียงหัวเราะของฝาแฝดสองพี่น้องอย่างเมตรและไมล์ดังขึ้นทันทีที่รู้ว่าเพทายโดนทำโทษวิชา
คณิตศาสตร์
“ขำอะไรกันยะ” เพทายส่งสายตาขวางไปทางทั้งคู่
“ก็ขำเธอนั่นแหละพาย อยู่ดีๆไปหลับในห้องทำไม” ไมล์น้องสาวฝาแฝดของเมตรเอ่ยถาม
“ก็มันง่วงนี่นา” เพทายเบ้ปาก
“ฮ่าๆ ก็สมควรแล้วละ” ไมล์ตอบขำๆ
“เธอต้องอยู่ตอนที่ไอ้พายโดนทำโทษ ฉันยังขำไม่หายเลยตอนมันตื่นมาทำหน้าตามึนๆ ฮ่าๆ” เมตรหันไปคุยกับ
ไมล์ที่นั่งข้างๆเขา
“จริงหรอ?” ไมล์เบิกตากว้างพร้อมทำเสียงตื่นเต้นแล้วหันหน้าไปหาเมตรทันที
“ใช่ แล้วอาจารย์ก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟเลย”
“ฮ่าๆ เธอนี่ก็แปลกเนอะพาย ชอบความท้าทายหรอ ฮ่าๆๆ” ไมล์เอียงคอถาม
“เฮ้ย! คิดได้ไง ฮ่าๆๆ” จากนั้นเมตรและไมล์ก็ประสานฝ่ามือเข้าหากันดัง แปะ ด้วยความสนุกสนาน ปล่อยให้
เพทายได้แต่นั่งเท้าคางทำหน้าอึนอยู่คนเดียว เธอก็เข้าใจหรอกนะว่าทั้งคู่เป็นพวกไม่ให้กำลังใจ แถมยังซ้ำเติม เหยียบย่ำ และสมน้ำหน้าเธอทุกครั้งที่เธอทำผิด - -“ นี่ตกลงเธอควรคบคนพวกนี้เป็นเพื่อนอีกหรือเปล่า? แต่ก็นะ ที่เธอผ่านปัญหาหลายๆอย่างมาได้ก็เพราะคนพวกนี้นั่นแหละ
“พาย...” เสียงไมล์เรียกชื่อเธอพร้อมสะกิดไหล่เธอเบาๆ แต่ตอนนี้เพทายคงไม่ได้ยินอะไรแล้ว ในใจของเธอมัน
ลอยไปไกลแสนไกล นัยน์ตาก็มองซ้าย ขวาไปทั่วเหมือนเธอกำลังตกอยู่ในภวังค์
“พายๆ” คราวนี้เป็นเมตรที่เรียกบ้าง แต่ก็เหมือนเดิมเพทายยังคงเหม่อ เหม่อ และเหม่อ
“เพทาย!” เมตรและไมล์ประสานเสียงพร้อมกันทำให้เพทายหลุดจากความคิดความฝันของเธอจนได้
“อะ อะไร”
“ช่วงนี้เธอเหม่อๆนะ ไปตกหลุมรักใครมาหรือเปล่า?” ไมล์ถาม
“จะบ้าหรอ”
“ก็ช่วงนี้เธอแปลกๆไป” เมตรแทบจะจ้องหน้าเพทายทุกซอกทุกมุม
“...” กลับสู่สภาวะเหม่อลอยของเพทายอีกครั้ง = =” เมตรและไมล์เริ่มจะทนไม่ได้กับการเหม่อบ่อยๆโดยไม่มี
เหตุผลของเพทายแล้ว
“เฮ้อ…” เสียงถอนหายใจดังมาจากทั้งคู่ แต่แล้วด้วยความที่ว่าเมตรเป็นคนขี้สงสัย เลยทำให้เขาเกิดอยากรู้ขึ้นมา
ว่าเพทายเหม่ออะไร
เหมือนโลกหยุดหมุนทันทีที่สายตาของเพทายไปหยุดอยู่ที่ซีนอน เธอกับเขาเจอกันอีกครั้ง เขามองเธอก่อน
เหมือนเคย เธอมองเขา ทั้งคู่มองหน้ากันเป็นครั้งที่ 2 ในใจก็สนแต่สิ่งที่มองอยู่อย่างเดียว ผู้คน โต๊ะ ม้านั่ง และบรรยากาศรอบๆดูเหมือนว่างเปล่า มีแค่เธอกับเขาเท่านั้น
เมตรที่เห็นเพทายหยุดสายตาไปที่ใดที่หนึ่งก็สะกิดไมล์ให้มองตามสายตาคู่นั้นของเพทายทันที เมื่อเมตรและไมล์
มองตามเพทาย ทั้งคู่ก็ต้องพบกันความแปลกใจ เพราะคนที่เพทายมองอยู่คือซีนอน คนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคุณชายประจำโรงเรียน และที่สำคัญกว่านั้นเขาก็กำลังมองเธอยู่เช่นกัน เมตรและไมล์มองซีนอนสลับเพทายจนหัวแทบหลุด แต่สายตาของทั้งสองก็ยังคงมองกันไม่หันไปไหน
“ไปนั่งตรงนั้นเหอะซี” แล้วสายตาของซีนอนก็ไปสนใจทางอื่นก่อนเพทายอีกครั้งเมื่อเพื่อนของเขาเดินมาสะกิด
ไหล่แล้วชี้ไปทางโต๊ะทานข้าว
“อ่อ อืม” เขามองเธอด้วยหางตาก่อนจะเดินไป
“#@!!^$(*^%$%^&*()@#$%^&!@#$%^!@#$%^@#$%^@#$%^&*”
“โอเคนะ” เมตรเอ่ยถามไมล์
“โอเคเลย!” ไมล์ตอบตกลง
แปะ
เมตรและไมล์ตบมือกันอีกครั้ง พร้อมกับหัวเราะคิกคักเหมือนมีแผนอยู่ในใจ ซึ่งพฤติกรรมแบบนั้นมันเบี่ยงเบน
ความสนใจของเพทายได้อย่างดีเลย
“เป็นอะไรกันมากหรือเปล่า?” เพทายถามอึนๆ
“อ๊ะ เปล่านะๆ><” ไมล์โบกมือไปมาถี่ๆ
“เฮ้อ…พวกแกมันแฝดพิลึกหลุดโลก” เพทายมองทั้งคู่ที่นั่งหัวเราะคิกคักด้วยสายตาสุดจะเอือมระอา
“เฮ้ยพายเมื่อกี้เธอว่าไงนะ” เมตรทวนคำถาม
“อ๊ะ เปล่านะๆ><” เพทายทำท่าล้อเลียนไมล์อย่างขำๆ ก่อนที่เมตรจะขัดขึ้นมาก่อน
“เออ พายพวกฉันมีแผนให้แกทำงานเสร็จละ”
“เฮ้ย! จริงดิ? วิธีไหนอ่ะ? ทำไง?” เพทายรีบเอ่ยถามเมตรทันที เย่! เย่! ในที่สุดเพื่อนที่คอยเหยียบย่ำ(?)ก็หา
ทางออกให้เธอจนได้ มีหรือคนอย่างเพทายจะไม่สนใจ
“จริงสิ แต่มันต้องใช้ความพยายามของเธอด้วยนะ” เมตรเสนอพร้อมพยักหน้าถี่ๆเพื่อสร้างความน่าเชื่อถือ
“เอาน่า บอกฉันหน่อยเร็วๆ><” เพทายเขย่าแขนเมตรแรงๆ
“โอ้ย! ไอ้บ้าทำแบบนี้มันเจ็บนะเว้ย” เมตรใช้มือเรียวตบหลังมือของเพทาย ก่อนที่เพทายจะดึงมือของตัวเองออก
ด้วยความเจ็บ
“แล้วแกมาตีแขนฉันทำไม-3-”
“พูดมากน่า เดี๋ยวก็ไม่บอกวิธีเลย”
“ก็รีบๆบอกสิยะ” เพทายเบ้ปาก
“แกต้องไปขอให้ใครสักคนช่วย” เมตรเอ่ยเสียงตื่นเต้น
“ใครละ- -” เพทายถึงกับต้องกุมขมับเมื่อเมตรเสนอความคิดเห็น
“ก็คนเมื่อกี้ไงซีนอนนะ” ไมล์แสดงความคิดเห็น พร้อมกับพยักหน้าถี่ๆให้เพทายเห็นว่าเขาช่วยเธอได้จริงๆ
“ใครนะ” เพทายถามทวนคำตอบอีกครั้ง
“ก็ซีนอนคนที่ได้ท็อปคณิตฯทุกปีไง นี่พายเธออย่าบอกนะว่าเธอไม่รู้จักเขานะ” ไมล์จ้องหน้าเพทายไม่ละสายตา
โถ่เอ้ย! ให้มันได้อย่างนี้สิ เธอจะหาคนช่วยทำงานให้เพทายแล้วแท้ๆ แต่ทำไมเธอยังบื้ออยู่แบบนี้ละ
“งั้นหรอ”
16:30 น.
“เอาเลยๆ” เมตรและไมล์ดันหลังเพทายแรงๆเพื่อให้ขาของเธอก้าวออกไปข้างหน้า
“จะดีหรอ ให้ฉันไปขอผู้ชายเนี่ยนะ” เพทายท้วง
“ขอให้ช่วยยะ พูดให้มันครบด้วย” ไมล์บ่นใส่หน้าเพทายทันที ก็แหม…ซีนอนออกจะหล่อ -//- แถมยังเลิศเลอ
เพอร์เฟค สุภาพ อ่อนน้อม พร้อมทั้งกาย วาจา และหัวใจ >////< แบบนี้ใครไม่หลงก็ตาบอดแล้วละ เอ๊ะ หรือเพทายตาบอด = =
“เออๆ นั่นแหละๆ ฉันไม่กล้านี่หว่าดูเพื่อนเค้าสิ” ว่าแล้วเพทายก็ถอนหายใจ ปรกติเธอไม่ค่อยจะสนใจผู้ชาย
เท่าไหร่ถ้าบอกให้เธอเข้าไปหาก็ทำได้อยู่หรอก แต่เข้าไปแล้วบอกให้เขาช่วยทำงานให้แบบนี้นะหรอ มันชักยังไงๆนะ
“ฉันเห็นแล้ว หล่อเหมือนกัน>/////<” ไมล์เขินหน้าแดงพร้อมกับบิดลำตัวไปมาซ้าย ขวาๆแรงๆ
“เธอหยุดคิดเรื่องผู้ชายหล่อสักสามวินาทีก่อนได้มั้ยไมล์” เมตรโมโหใส่ เขาไม่ชอบเลยที่น้องเขาบ้าคลั่งตั้งแต่
ดารายันคนขายขวด
“ก็มันหล่อนี่นา>///<”
“ฉันหล่อกว่าตั้งเยอะ”
“นายนะ ฉันเห็นจนเบื่อแล้วยะ”
“พอๆ พอทั้งคู่เลยฉันปวดหัวมากพอแล้ว ตอนนี้ฉันต้องการสมาธิถ้าจะทะเลาะกันออกไปที่อื่น” เพทายพูดเสียงดุ
พร้อมกับชี้ไปทางสนามหญ้าข้างนอก มันได้ผลดีกับสองพี่น้อง ทั้งเมตรและไมล์ พวกเขารู้ดีว่าวิธีนี้จะช่วยเพทายได้ เพราะถ้าให้เธอทำโจทย์เอง ไม่รู้ว่าอีก 100 ปีผ่านไปจะเสร็จหรือเปล่า
“กลับบ้านก่อนก็ได้นะ ฉันคงเตรียมใจอีกนาน” เพทายเอ่ย
“เรารอเธอได้^^” ทั้งคู่ยืนยัน เพทายมองตาของเมตรและไมล์ก่อนจะตัดสินใจเดินไปหาซีนอน
“นายคิดว่าพายจะเป็นไง” ไมล์เอ่ยถามเมตรที่มองตามหลังเพทายไปด้วยความเป็นห่วง
“ฉันคิดว่าเธอน่ารักดี”
“ตอบให้มันตรงคำถามหน่อยสิ” ไมล์หันไปตบบ่าของเมตรเบาๆ
“ก็ถามให้มันตรงคำตอบบ้างสิ” เมตรดึงมือของไมล์ลงแล้วใช้มือของเขาโอบไหล่ของไมล์แทน
“พี่เมตร -///-” ไมล์กำมือทุบหน้าอกของเมตรเบาๆ
“เขินทีไรเรียกพี่ตลอด ฮ่าๆ” ยิ่งไมล์ทุบเมตรก็ยิ่งโอบไหล่ของเธอแน่นขึ้นเท่านั้น หลายคนไม่เข้าใจความสัมพันธ์
ของพี่น้องคู่นี้เท่าไหร่นัก เพราะบางเวลาก็เหมือนเพื่อน บางเวลาเหมือนพี่น้อง และบางเวลาก็เหมือนคู่รัก
เพทายเดินตรงเข้าไปหาซีนอนทันที โชคดีที่เขาประสาทไวเลยมองเห็นเธอก่อน เขามองหน้าเธองงๆ เธอส่งซิกให้
เขาเดินออกมาหาเธอโดยการทำหน้าทำตาและพยักหน้าถี่ๆ แต่สงสัยความฉลาดเขามันมีมากไปทำให้เดาไม่ออกว่าเธอต้องการอะไร แต่ก็ยังดีที่เพทายยังพอมีบุญอยู่บ้าง ทำให้ซีนอนบอกอะไรกับเพื่อนของเขานิดหน่อยก่อนที่จะเดินมาหาเธอ
แต่…
ปี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
“คุณหนูครับ” เสียงคุณลุงคนขับรถของบ้านซีนอนดันมาขัดจังหวะซะก่อน ทำให้เพทายแทบจะทรุดตัวลงกับพื้น
ทำไม ทำไม ทำไม T0T เธอกำลังจะได้คุยกับซีนอนอยู่แล้วเชียว ซีนอนโค้งตัวนิดหน่อยให้เพทายเพื่อเป็นการขอโทษก่อนที่จะขึ้นรถไปตามปรกติ
“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” เพทายขยี้ผมตัวเองจนหัวฟูไปหมดก่อนจะเดินคอตกมาหาเมตรและไมล์ที่
ยืนรอเธออยู่
“เป็นไง?”
“อย่างที่เห็น เขากลับบ้านT^T”
22:00 น.
“เอ็กซ์เท่ากับลบสี่ส่วนสาม เป็นรากของสมการเอเอ็กซ์กำลังสองบวกสิบเอ็ดเอ็กซ์บวกสี่เท่ากับศูนย์ แล้วรากอีก
รากหนึ่งของสมการนี้ มีค่าเท่ากับเท่าใด”เพทายอ่านทวนโจทย์ข้อแรกเป็นรอบที่ 13 เธออ่านแล้วอ่านเล่าแต่ก็ไม่ได้ทำให้เธอเข้าใจโจทย์มาขึ้นเลยแม้แต่น้อย ยิ่งกลับทำให้เธอไม่เข้าใจมากขึ้นไปอีก แต่เธอก็พยายามที่สุดแล้วนะ หรือว่าเธอไม่มีความฉลาดทางด้านนี้จริงๆ แต่มันก็แค่โจทย์คณิตศาสตร์ธรรมดาๆนี่ ทำไมเธอถึงทำไม่ได้ หรือว่าเธอยังพยายามน้อยเกินไป
นี่ก็ 4 ทุ่มแล้วเธอยังไม่ได้ทานข้าวเย็นเลย หรือว่าช่วงนี้ดวงเธอตก ใช่แล้ว! ดวงของเธอต้องกำลังตกอยู่ในหลุม
ดำแน่ๆ ไม่ได้การแล้วเธอต้องรีบไปทำบุญแก้เคล็ดแล้ว แต่…เธอไปเชื่อเรื่องพวกนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ - - เฮ้อ…แล้วทำไมวันนี้เธอถึงได้โชคร้ายจัง -3- อยู่ดีๆก็มีทั้งโจทย์ ทั้งปัญหาเข้ามาในชีวิต
ลืม ลืม ลืม เพทายได้แต่ท่องคำว่าลืมอยู่นานสองนานทั้งในปากและในใจ เธอหวังว่ามันคงเป็นแค่ความฝันที่
พรุ่งนี้ตื่นมาแล้วมันจะหายไป แต่ยังไงมันก็คงเป็นได้แค่ความฝันที่เธอสร้างขึ้นมาเพื่อปลอบใจตัวเอง
ความคิดเห็น