คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ถ้าบอกเพื่อนว่า : มึงจะลากกูไปไหน
3
ถ้าบอกเพื่อนว่า : มึงจะลากกูไปไหน
วันนี้วันจันทร์ สภาพผมพร้อมเต็มร้อยกับการสู้รบเต็มที่ ตลอดวันอาทิตย์ผมหมกตัวอยู่ในห้องทั้งวัน ไม่โพล่หน้าไปให้ใครหน้าไหนมันเห็นแม้แต่ไอ้หม่อนกับไอ้ลมที่มาเคาะประตูห้อง ผมจะบ้าตาย ที่ไอ้ลมมันพูด
แม้ว่าจะไม่พยายามคิดก็เถอะ แต่สุดท้ายมันก็ต้องคิดอยู่ดี L
แต่....
....ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้
.... ไม่ได้สังเกต
.....หรือทำตัวงี่เง่า
.....เพียงแต่ผมไม่อยากเชื่อเท่านั้นเอง
การแอบรักใครสักคนเป็นเรื่องที่สวยงามแต่เจ็บปวด ผมเลยไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเอง การกระทำของมันเหมือนมีใจ เพียงแต่ผมกลัวตัวเองหวังไว้สูงเกินไป เพราะเวลาตกลงมาเจอกับความจริงผมคงไปต่อไม่เป็นเลยล่ะมั้ง
เพราะงั้นผมจะไม่ทำตัวเกินเลย พยายามทำตัวให้ปกติ ขีดเส้นใต้คำว่าเพื่อนให้ชัดเจน มันคงจะดีล่ะนะ
ผมยืนพิงลิฟที่ตอนนี้ไม่มีคน มีแต่ผมคนเดียว
ติ๊ง! ‘16’
ลิฟจอดลงชั้น 16 ชั้นเดียวกับห้องไอ้ลม ฮะๆ พระเจ้าน่ารักจริงๆ คนที่เดินเข้ามาก็คือคนที่พยายามหลบหน้าเมื่อวาน มันมองผมนิ่งๆ ผมก็แค่ยักไหล่และไม่พูดอะไร เราตกอยู่ในความเงียบ
“เมื่อวานมึงเป็นไร” เสียงทุ้มต่ำของไอ้ลมดังขึ้นเบาๆ แต่ก็พอทำให้ผมได้ยิน
“กูง่วง ปวดหัว” ผมตอบมันไป พยายามตรวจดูว่าปุ่มกดมันมีฝุ่นบ้างหรือเปล่า
“งั้นหรอ...แล้วหายรึยัง”
“หายแล้ว ทำไม เมื่อวานมึงมีอะไร”
“แค่จะชวนไปเที่ยว ไอ้หม่อนกับไอ้ซันก็มา”
“อืม ” เงียบบบบ มันเงียบจริงๆนะขอบอก ผมเลิกดูไปและว่าปุ่มกดลิฟมีฝุ่นรึเปล่า เพราะกูหาไม่เจอ
ทำไมลิฟมันช้างี้ฟะ
“คุณ...มึง..”
ติ๊ง!!!!
ลิฟลงมาถึงสักที เอ๊ะเมื่อกี๊ลมมันจะพูดอะไรรึเปล่าหว่า ผมหันไปมองมัน มันก็มองผมอยู่เหมือนกัน ผมเลิกคิ้วเป็นเชิงถามแต่มันก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา แล้วมันก็เดินผ่านหน้าผมไปเลย อ๊าวว! หรือเมื่อกี๊กูหูฝาด
ผมมองมันงงๆ ก่อนจะเดินไปที่รถตัวเอง ปกติผมจะเอารถไปเอง ผมโยนกระป๋าลงเบาะข้างคนขับ
เอี๊ยดดดด
เสียงเบียดล้อรถกับพื้นคอนกรีตดังผ่านผมไป ไอ้เชี่ยลมเป็นไรเนี่ยขับยังกับจะไปนรก! แล้วผมจะยืนมองมันอีกนานมั๊ยเนี่ย ผมกระโดดขึ้นรถก่อนจะขับตามมันไป
-School-
“มึงก็ส่งมาดิวะ”
“ส่งเฮี้ยไรมึง กูกับมึงคนละฝั่งเหอะ ฟาย”
“เออน่า มึงเพื่อนกูป่ะล่ะ”
“พ่อมึงดิ เวลานี้เค้าไม่นับเพื่อนกันหรอกเว้ยย”
“มึง! ไอ้ฟาย”
“โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย!! พวกมึงจะเล่นมั๊ยเนี่ยฮะ ไม่เล่นก็ออกไปทั้งสองตัวเลยป่ะ”
ในที่สุดไอ้แทคก็ทนไม่ไหวกับการทะเลาะที่ปัญญาอ่อนมาก ของไอ้ซันกับไอ้หม่อน ตอนนี้พวกผมอยู่สนามบาส พากันมาเล่นบาสเพราะไอ้ซันอยากออกกำลังกายตอนเช้า และไอ้หม่อนกับไอ้แทคก็บ้าจี้ตาม ชวนเพื่อนทั้งห้องมาเล่น แล้วผมก็ถุกลากมานั่งฟังบทสนทนาอันหาสาระไม่ได้ของเชี่ยหม่อนกับเชี่ยซัน แม่งแย่งลูกบาสกันอยุ่ได้ ผมส่ายหน้าละเหี่ยใจไอ้พวกบ้าพลังก็ปล่อยให้มันเล่นไป ส่วนพวกปัญญาชนอย่างผมก็นั่งกระดิกเท้าลอกการบ้านกันไป
“ก็ดูมันดิ!” ไอ้หม่อนกับไอ้ซันหันไปหาไอ้แทคก่อนจะพูดพร้อมกัน พวกมึงเตี๊ยมกันมารึเปล่าเนี่ย หันแทบจะองศาเดียวกัน
“พอเหอะพวกมึงอ่ะ กูล่ะเครียด มา เป่ายิงฉุบ! ใครชนะได้ลูก” วิธีที่เป็นธรรมที่สุดและถ้าพวกมึงจะปัญญาอ่อนกันขนาดนี้
“กูขอลูกชาย” ไอ้ซันหันไปบอกไอ้แทคพลงทำหน้ากวนส้นตีนใส่ และไม่ทันจบสองวิ เต็มๆเลยครับท่าน! ลูกบาสแสกหน้าไอ้ซันเลยครับ! กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก! สมน้ำหน้า
“มึงไปเล่นกับลูกสาวตามึงไป๊” ไอ้แทคพูดแค่นี้ก่อนจะเดินไปเล่นบาสเลยทิ้งไอ้ซันนอนตายอยู่ตรงนั้น ฮ่าๆๆ
“ซัน ซัน มึงตายย๊างงงงง” ไอ้หม่อนด้วยความเป็นห่วงเพื่อนมาก มันนั่งเอาไม้เขี่ยๆไอ้ซันอยู่นั่นแหละ สรุป! บาสวันนี้ไอ้ซันกับไอ้หม่อนไม่ได้เล่นครับ แมร่งนั่งเขี่ยกันไปมาอยู่นั่นแหละ เอ้อ เพื่อนกู
-พักกลางวัน-
“กินอะไรดีวะ” ไอ้หม่อนหันมาถามพวกผมที่เดินอยู่ข้างๆมัน
“เอมเค อยากกินเป็ด” ไอ้ซันหันไปตอบไอ้หม่อน
“ก่อนแดกเป็ดแดกส้นตีนกูก่อนมั๊ย” รวมของกูด้วยนะหม่อน กูไม่ไหวแล้ว
“ไม่เอา ตีนไม่อร่อย กูไปซื้อข้าวดีกว่า” ไอ้ซันเดินไปพร้อมลากคอไอ้หม่อนไปด้วย พวกมันสนิทกันดีเนาะแบบแปลกๆด้วยประสาทแปลกๆนะ
หลังจากไอ้ส้นตีนสองคนมันไปแล้วผมกับไอ้แทค ไอ้ลมก็เดินไปหาข้าวกิน ส่วนคุณชายเอกแม่งนั่งเป็นคุณชายจองโต๊ะให้พวกผมซื้อข้าวไปประเคน
“มึงว่ามะ ทำไมผัดไทเค้าต้องเรียกว่าผัดไทด้วยอ่ะ” ไอ้หม่อนเงยหน้าจากจานผัดไทยขึ้นมาถาม
“แดกๆไปเหอะมึงอ่ะ” ไอ้ลมหันมาพูดอย่างรำคาญ
“เฮ้ย มึงลองคิดดูดิ แม่งใส่เส้นลงไปผัดชัดๆ ทำไมถึงเรียกว่าผัดไทอ่ะ”
เออเนาะ ทำไมไม่เรียกว่าผัดเส้นอ่ะเนาะ
“มันอาจจะไอ้นี่ไง คนทำชื่อไทเปล่า แล้วแบบพอมีคนกินอร่อยติดใจ เลยเรียกกันว่าผัดไท ไรงี้”
คนที่จะคิดอย่างงี้ได้มีไอ้เชี่ยซันคนเดียว คนเดียวเท่านั้นแหละ
“เออ มีเหตุผลๆ” หม่อนแมร่งก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย พลางนั่งจ้องผัดไทของมันอยู่นั่นแหละ
“กูว่าพวกมึงกินๆไปเหอะ กูรำคาญ” ด้วยความรำคาญผมบอกพวกมัน ไอ้เหี้ยหม่อนจะได้กินๆสักที และผมก็หันไปหาไอ้
แทคให้แมร่งหยุดกินสักที แมร่งแดก ลูกชิ้นไปเป็นสิบไม้ หลังจากที่ฟาดก๋วยเตี๊ยวไปสองทำไมมึงไม่เป็นหมูวะเนี่ย
“ก็กูหิวนี่” ไอ้แทคตอบหลังจากมันกลืนลูกชิ้นไม่ที่สิบจนหมด อื้อหือ ถึงหิวก็เหอะมึงไปแดกช้างได้เลยนะ
“แดกขนาดนี้มึงแดกช้างเป็นโขลงเลยมั๊ย”
“กูกำลังโต!”
“โตเป็นควายและมึง พอๆ ไป มึงจะแดกอะไรนักหนา” ผมยกจานลูกชิ้นหนีมัน แมร่งเดี๊ยวก็เดินไม่ไหวกันพอดี ไปตายอดตายอยากมาจากไหนวะเนี่ย
“มึงเอามา คุณมึงเอาลูกชิ้นกูม๊า!!” ไอ้แทคโวยวายเป็นเด็กๆ นั่น ทุบโต๊ะด้วยเว้ย
“นี่กูหวังดีนะมึงจะได้ไม่อ้วนไงแทค” ใช่ กูหวังดีนะแทค มึงจะได้เลิกกินมาให้กูกินแทน เอ๊ย อ้วนแทน ฮ่าๆ
“หวังดีพ่อมึงดิ เอามา กูกินด้วย”
กูไม่แบ่งมึงหรอก เพราะ กูแย่งมึงไม่ทัน คนหรือET แดกเร็วฉิบหาย
“มึงไปเคี้ยวหญ้าป่ะ กูไม่แบ่งมึงหรอก” ผมยักคิ้วกวนตีนไอ้แทค พลางยกจานลูกชิ้นหนีไอ้แทค ทำไมแขนมึงยาวจังวะ+
“ลม! มึงดูแม่งดิ แม่งแย่งลูกชิ้นกู” เอาจากผมไม่ได้ก็ไปง้อแง้งใส่ไอ้ลม มึงฟ้องมันคิดว่ากูจะกลัวหรอ โห่!
“ฮ่าๆๆ มึงคิดว่ามึงจะได้กินหรอแทคน้อย”
“คุณกูกินบ้าง ให้กูกินเถอะ” ไอ้แทคทำตาหน้าสงสาร กูยอมรับนะถ้ามึงทำใส่สาวๆเค้าให้มึงแน่ แต่กูไม่ให้!
“ไม่ กูไม่ให้มึงกิน แดกเยอะแล้วมึงอ่ะ” ผมพูดพลางหยิบลูกชิ้นมากิน
“คู๊นนนน” เสียงโหยหวนของไอ้แทคก็ยังดังต่อไป
“มึงให้มันไปเหอะ กูรำคาญ” ไอ้ลมหันมาบอกผมก่อนจะแย่งจานลูกชิ้นไป โอ๊ย กูไม่ให้ ผมแย่งกลับ
“ไม่ มึงเอามา” ผมดึงจานมา*
“ให้มันไปเหอะ” มันดึงจานไป*
“ไม่เอา กูจะกิน” ผมดึงกลับ*
“ก็แบ่งมันบ้างดิ” มันดึงไป*
“แม่งกินเยอะแล้ว ให้กูกินบ้าง” ยื้อกลับมา*
“คุณ” มันดีงกลับไป*
“ลม! ” ดึงกลับมา*
“ปล่อยดิ มึงแบ่งคนอื่นเค้ามั่ง” ดึงไป*
“ไม่ปล่อย ลมมึงก็ปล่อยดิ” ดึงมา*
“จะปล่อยไม่ปล่อย” ดึงไป*
“ไม่! มึงอ่ะปล่อย” ดึงมา*
“เอ่อ...กูไม่กินแล้วก็ได้” เสียงไอ้แทคลอยมา
“มึงเงียบไปเลย ลมมึงปล่อยดิ”
“ไม่ปล่อย” ดึงไป*
“ปล่อย~~~” ดึงมา*
“ไม่” ดึงไป*
“ปล่อยดิวะ!!” ดึงสุดแรงแล้ว
“ไม่ เฮ้ย!” มันจะดึงกลับแต่ผมปล่อยไปแล้ว จานลูกชิ้นเลยไปแปะเต็มเสื้อมันเลย = =
“สมน้ำหน้าอยากแย่งกูดีนัก” ผมยืนกอดอกเยาะเย้ยมัน มันทำตาขวางใส่ผมเลย เฮอะ
“เวรเอ๊ย” มันสบถ ก่อนจะ เฮ้ย แม่งถอดเสื้อออก
“เดี๊ยวๆ มึงถอดทำไม”
“ก็มันเลอะ ” กูรู้แต่มึงไม่ต้องถอดก็ได้
“ไม่ต้องถอดก็ได้มึงเอาน้ำป้ายๆ ก็พอ”
มันถอดเสร็จก็โยนใส่หัวผมเลย ไอ้ห่า เหม็นนะเว้ย
“โยนใส่หัวกูทำไมเนี่ย ”
“มึงต้องเอาไปซักให้กู” พูดจบแม่งก็ลากผมไปเลย เฮ้ย! มึงจะให้กูไปไหนนนนน
-โต๊ะอาหารที่ถูกทิ้งไว้-
“เอ่อ หม่อนเมื่อกี๊มันอะไรกันวะ” แทคทำหน้างง หันไปหาหม่อนทียังถือช้อนและทำหน้าเหวอๆใส่จานผัดไท
“เอ่อ ผัวเมียทะเลาะกันมั้ง” หม่อนหันมาตอบแทค
“ไม่เกี่ยวกับกูใช่ป่ะ” แทคพูดขึ้น
“กูว่าตอนแรกก็เกี่ยวกับมึงแหละ แต่หลังๆกูว่าลมแม่งอยากจะหาเรื่องไอ้คุณมากกว่า” หม่อนตอบก่อนจะยัดผัดไทเข้าปาก
“เฮ้อ เรื่องของผัวเมียเค้ามึงอย่าไปยุ่งเลย” ซันพูดขึ้น
“สรุปคุณมันเสร็จไอ้ลมแล้วจริงดิ”
“เอ่อ ...”
และทั้งโต๊ะก็เงียบ
ผ่านไปสองนาที...
"เสร็จไปแล้วแหละ" เอกที่นั่งเงียบมานานตอบทุกคน
"อ้าวว! มึงอยู่ด้วยหรอเอก" ซันหันมองหน้าเอกงงๆ
"กูอยู่มาตั้งแต่แรกแล้วนะ"
"........"
-TBC-
- T^T ไม่มีใครเมนท์ให้เลยอย่าเข้ามาดูและจากไปสิค๊าาาาาาาาา เค้าอยากอ่านเมนท์!!
kuma
ความคิดเห็น