Friends! ถ้าบอกรักเพื่อน...? [Yaoi]

ลำดับตอนที่ #2 : ถ้าบอกเพื่อนว่า : คืนนี้มึงนอนห้องกูป่ะ?

  

2

ถ้าบอกเพื่อนว่า : คืนนี้นอนห้องกูป่ะ?

  ถึงเมื่อคืนผมจะหมายหมั้นปั้นมือ(ดูมันใช้คำ) ว่าจะลองรุกไอ้ลมดูสักตั้ง

....แต่นี่มันอะไรกันวะเนี่ยยยย!!!!

ผมสะบัดหัวสองทีก่อนจะหันไปมองไอ้ลมที่นอนอยู่ข้างๆผม

 เฮ้ยยยย! แม่งไม่ได้ใส่เสื้อ ผมก้มมองตัวเอง

เวร!เวรรร!  ผมไม่มีผ้าติดตัวซักชิ้น

โอ๊ยยยยปวดหัวเว้ยยยย

แล้วไอ้ลอยแดงนี่มันอะไรก๊านนนนนนนนน

 เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นวะ!

(ย้อนความ)

...............




..........................





..............................

เมื่อคืน

“อืมมมมมมมมมมมม ลมมมมม” ผมทำเสียงงัวเงียประมาณว่ากูเมามากแต่ที่จริงกูยังตาใสอยุ่เลย หึหึ

“มึงเมาแล้วเราะ” ไอ้ลมมันหันมาผลักหัวผมที่ซบอยู่บนไหล่มัน และมีหรือที่คน(แกล้ง)เมาอย่างผมจะถอย ไม่มี้! ซบไหล่มันอย่างเหนียวแน่น มือก็เกาะแขนเกาะตัวมันไป ( ขอหน่อยเหอะ กร๊ากก) 

“ลมมมมมมจ๋า ล๊มมมมมมมม” ผมก็จัดเต็มอ้อนมันเต็มสตรีม ไอ้เชี่ยลมก็ไม่ให้ความร่วมมือใดๆทั้งสิ้น แกะแขนผมออกแล้วหันไปดื่มเหล้าต่อ ฮ่วย! มันตายด้านไงวะ! กูอ่อยขนาดนี้

“อื้มมมมมมม ลมจ๋า ลมมมมม ของคุณณณณณร ” แรดได้อีกอ่ะ อายตัวเองแล้วนะ ผมช้อนสายตามองไอ้ลมอย่างออดอ้อน นี่กูเต็มที่แล้วนะ

ลมมันก็แม่งหาได้สนใจผมไม่ หันมามองผมแบบรำคาญๆ(กระซิก) ก่อนจะหันไปถามไอ้หม่อนอย่างน่าตบมากว่า

“มึงเอารัยให้มันแดกเนี่ย มึงลืมเอาเพดดีกรีให้มันหรอหม่อน” ไอ้ฟายยยย เพดดีกรีพ่อมึงดิ

ไอ้หม่อนหันมามองผมแบบหมันไส้ ยักคิ้วให้ไอ้ลมแสร้งทำหน้าเครียด

“อืม แม่งเสือกหมดพรุ่งนี้มึงอย่าลืมเตือนกูนะลม เดี๊ยวแม่งลงแดงตาย”

“ไอ้ฟายยยยย”  ผมหันไปด่ามันอย่างลืมตัว ชะอุ้ย! ลืมตัวว่าเค้าเมาอยู่ ผมหันไปมองไอ้ลมที่มองผมแบบขำๆ

“มึงเป็นไรของมึง” มันพูดพลางมองผมอย่างอ่อนโยน(หม่อน:ที่จริงมันมองแบบกวนตีนต่างหากไอ้คุณแม่งเพ้อ 555+)

“มันติดสัดนะมึงระวังมันด้วยละกัน” ไอ้แทคที่ออกไปป้อสาวเดินกลับมาตั้งแต่เมื่อไหรไม่รู้ มาเป็นกองเสริม ไอ้ห่า ใครติดสัด

“เฮ้ยๆ ไอ้คุณมันเป็นตะกวดแม่งติดสัดได้หรอวะ” ไอ้หม่อนหันไปถามไอ้แทคด้วยใบหน้าสงสัยที่น่าถีบน่าชกมากกกก

“ไอ้เฮี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!” ผมหันไปมอบคำชมให้พวกมันแถมด้วยนิ้วกลางงามๆเป็นของขวัญ ไอ้สัดพวกนี้ก็หัวเราะกันเข้าไป ไอ้ลมมันก็เงียบ กูรู้นะว่ามึงเป็นคนเงียบๆแต่มึงเป็นพระเอกของกูนะเว้ย อย่าทำตัวไม่มีบท เหมือนไอ้สัดเอกได้ไหมมมมม(เอก:กูขอโทษที่กูไม่มีบท)

แล้วผมก็ดื่มแบบจัดหนัก กูอุตส่าห์ใจกล้าแต่เสือกตายด้าน แล้วอย่างนี้ไอ้คุณ จะทำยังไงดีเนี่ย หรือว่า เฮ้อก็ไม่อยากจะคิดอ่ะนะว่ามันแลผมต่างก็เป็นผู้ชาย โอ๊ยยยยย คิดแล้วขออีกแก้ว แล้วผมก็จำอะไรไม่ได้เลย นอกจากจำได้ว่าตัวเองดื่มแล้วดื่มอีกแก้ว อีกแก้ว และ อีกแก้ว

จบการย้อนความ

.....

...............

................................

...................................................

O__O !!!!!!!

แล้วสภาพนี้มันอะไรก๊านนน!!!!

โอยยย ปวดเอว ปวดหัว ผมคงไม่.. ไม่บ่ะบ่ะโอ้บ่ะกับไอ้ลมหรอกนะ โอยยยย ทำไงดีวะเนี่ย!!

ฮือๆ ทำไงดีวะ

“อื้มมมมมมมมม” ไอ้หล่อที่นอนอยู่ข้างๆ ขยับตัว มันเงยหน้าขึ้นมามองผม อ๊าก ไม่กล้าสู้หน้าทำไงดี ผมหันหน้าหนีมันทันที จะทำไงดีว้า

“คุณ”  ผมหลับตาปี๊ ทำไงดีวะ อาจจะไม่เป็นอย่างที่ผมคิดก็ได้ ผมอาจจะแค่เมา แล้วร้อนไง เออใช่ ไอ้ลมคงถอดให้ ใช่ๆ ส่วนไอ้รอยแดงๆนี่ ก็

ยุงกัด ที่ปวดเอวเพราะว่านอนผิดท่า ฮ่าๆ

“คุณ” มันเรียกผมอีกครั้ง ทำไงดีอ่ะ ไม่กล้าสู้หน้า

“คุณ” !! เสียงทุ้มต่ำของคนที่น่าจะนอนอยู่ข้างๆกลับรอยอยู่ข้างหู  ผมหันขวับ จมูกแทบชนกับหน้ามัน โอ๊ยยย ทำไมห้องนี้มันร้อน

ผมสบตาคมนั้นนิ่งด้วยใจเต้น หวังว่ามันคงไม่ได้ยินนะ ใบหน้าหล่อคมของมันค่อยๆอมยิ้ม ผมมองรอยยิ้มนั้นแบบเบลอๆ ตื่นมาก็เจอหมัดน็อคเลยกู ไอ้คุณอยากตาย

“เอ่อ ฮ่าๆ โทดที กูเมาไปหน่อย เลยถอดเสื้อผ้าออก ฮ่าๆ”

ผมหัวเราะเจื่อนๆ ไอ้ลมหุบยิ้มก่อนจะทำหน้าตึง มันไม่พูดสักคำก่อนจะลุกออกไปจากเตียง และ เฮ้ย!!! แม่งโป๋!! ขาวโคตรรร หุ่นมึงนี่มัน!! ไอ้คุณขอลาตายยยยยย

“มึงจำไม่ได้จริงหรอ”

มันที่นุ่งผ้าเช็ดตัวเรียบร้อย หันมาถามผม

จำ? จำอะไร?

“อ่า กูคงเมามากโทดที แฮะๆ กูจำไม่ได้”

ผมจำไม่ได้จริงๆนะ ผมลมตัวนอนลงต่อ บางทีนี่อาจจะเป็นแค่ฝัน ถ้าตื่นอีกทีผมอาจจะอยู่ที่ห้องนอนเละอยู่บนเตียงตัวเองก็ได้ ผมหลับตาลงทำเป็นไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าที่กำลังเดินมาทางนี้

“ถึงมึงจะจำไม่ได้ แต่เมื่อคืน”

ผมกลั้นหายใจ เสียงทุ้มต่ำดังอยู่บนหัว

“....มึงน่ารักมากเลยนะคุณ”

สัมผัสอุ่นๆแนบกับหน้าผากผม จนได้ยินเสียงประตูปิด ผมลืมตาขึ้น

อะไร นี่มันอะไร น่ารักอะไรกันวะ! อ๊ากกก

ไอ้คุณขอลาตายยยยยยยยยยย!!!

   ตื่นมาอีกที ก็บ่ายสามแล้ว นี่ผมหลับเป็นตายเลยหรอเนี่ย ผมลุกเข้าห้องน้ำจัดการตัวเองเรียบร้อย ยืมเสื้อไอ้เจ้าของห้องเนี่ยแหละเสือกไม่พากูกลับห้องเอง ผมเดินออกจากห้องนอน ห้องชุดที่ใหญ่เกินไปสำหรับอยู่คนเดียวว่างเปล่า เดินหาทั่วไปหมดเปิดประตูทุกห้องแต่ก็ไร้แววเจ้าของห้อง ไปไหนของมันกัน ผมเปิดตู้เย็น ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ ว่าไอ้ลมมันทำอาหารเป็นแถมอร่อยด้วย ของสดเต็มตู้ มีกล่องสีเหลืองสดใส สีโปรดของผม ....

เป็นอันรู้กันดีว่าไอ้ลมมันทำอาหารเก่งขนาดไหน ที่ห้องมันจึงมีจานขามเครื่องใช้ประจำตัวเพื่อนแต่ละคน เป็นคนละสี ของผมสีเหลือง ของไอ้หม่อนสีฟ้า ของไอ้ซันสีแดง และของไอ้เอกสีขาว ส่วนของเจ้าตัวก็เป็นสีดำ ในห้องมันจึงหลากสีมาก แต่ส่วนใหญ่ ห้องมันจะเป็นสีดำ..ตัดกับสีเหลือง

ผมมองกล่องสีเหลืองในมือ มีโพสอิสสีเหลืองแปะไว้บนกล่อง

‘เผื่อหิว อุ่นกินด้วย’

ผมยิ้ม ก็เพราะมันเป็นอย่างงี้ไงผมถึงได้...เฮ้อ

ผมเปิดกล่องจัดการอุ่นในไมโครเวฟ  ระหว่างรออุ่นก็มองห้องครัวมันไปเรื่อย สะอาดสะอ้านดีจริงๆ มันเป็นผู้ชายจริงป่ะวะเนี่ย

เสียงเตือนดังขึ้น ผมนั่งจัดการข้าวผัดหมูฝีมือเจ้าของห้องที่ยังไม่เห็นแม้แต่เงา น้ำตาแทบไหล เพิ่งรู้ว่าตัวเองหิวโคตรๆ

ผ่านไปห้านาที ข้าวผัดหมดเกลี้ยง เกลี้ยงจริงๆไม่เหลือแม้ข้าวสักเม็ด อิ่มแปล้~ =..=

ผมจัดการล้างจานถึงจะทำกับข้าวไม่เป็นแต่เรื่องทำความสะอาดเนี่ยบอกไอ้คุณ ทำเป็นหมดตั้งแต่ล้างจานยันถูพื้น ไม่อยากจะคุย(ไม่ใช่ว่าคุยไปแล้ว?)  พอเช็ดจานเก็บเข้าตู้เสร็จ ผมก็เดินกลับห้อง อ่านกันไม่ผิดหรอกเดินกลับ เพราะห้องผมอยู่ห่างจากห้องมันสองชั้นเดินขึ้นลิฟสองนาทีถึง แล้วไอ้คุณชายมันก็ไม่ยอมไปส่งผมที่ห้อง ห่างกันแค่สองชั้นเองอ่ะนะ

ผมเปิดห้อง ห้องผมต่างกับห้องลมมากมายนัก ห้องไอ้ลมออกโทนดำ ห้องผมนี่เหลืองแสบตามาก ตรงโซฟาเป็นสีแดงตัดกับผนังห้องสีเหลืองกองเป็ดน้อยเต็มโซฟา ผมไม่ได้ชอบเป็ดหรอก โน่น ไอ้หม่อนกับไอ้ซันโน่นขยันซื้อมาเหลือเกินอย่าให้เจอ แม่งซื้อหมดที่เป็นเป็ด และไม่รู้ทำไมมันถึงต้องเอามากองไว้ห้องผมก็ไม่รู้ บ้านแมร่งก็มี งี้แหละสันดานมากเพื่อนผม

พรุ่งนี้วันอาทิตย์ เฮ้อออออออ อยากจะบ้าตายน่าเบื่อเป็นบ้า ไม่มีอะไรทำเว้ยยยย  เด็กม.6 จะมีอะไรทำเยอะแยะครับ นอกจากอ่านหนังสือเตรียมสอบ เพียงแต่ผมติดแล้วก็แค่นั้น จะจบม.6แล้วคร้าบบบบ

ไม่อยากจะบอกเห็นแบบนี้ไอ้คุณเข้าหมอนะคร้าบ   หุหุหุ ส่วนไอ้พวกนั้นแต่ละคน ไอ้ลมเห็นแบบนั้นแมร่งจะเข้าวิศวะ ไอ้หม่อนไอ้เหี้ยนี่ มันเข้าสถาปัตย์ หน้าอย่างมันไม่เหมาะที่จะเรียนอะไรแบบนี้เลย หน้าไม่สร้างสรรค์ ไอ้ซันเข้าบริหาร นี่ก็อีกคนหน้ามันก็ออกจะโง่ ส่วนชายเอกเข้านิติครับ เข้ากันคนละคณะเลยแต่ไม่เป็นไรพวกผมยังต้องใช้กรรมร่วมกันอีกเยอะ เข้ามหาลัยเดียวกันหมดครับ

ว่าแล้วก็ไปเอารายงานมานั่งทำดีกว่า ครูก็นะเด็กจะจบก็ไม่ให้จบดีๆสั่งรายงานมายังกะจะเอาไปถมที่

ผมนั่งทำรายงานไปเรื่อยๆ เหลือบตาดูนาฬิกาอีกที สามทุ่ม นี่ผมนั่งทำงานตั้งแต่สี่โมงยันสามทุ่ม โฮ่! แต่ก็เสร็จอ่ะนะ

“อื้มมมมมมมมม”  ผมบิดขี้เกียจ เมื่อยชะมัดกับการปั่นงาน หิวแฮะ

ผมเดินไปเปิดตู้เย็น โอเคมีแต่เครื่องดื่ม จริงนะผมไม่ค่อยกินหรอกส่วนมากจะดื่ม มีตั้งแต่นมสดยันเบียร์สิงค์ =..=   ขยันซื้อครับ ผมหยิบนมขึ้นมาเปิดขวดและยกซดเลย

ก๊อก ก๊อก !!

เสียงเคาประตูห้องดังขึ้น ใครมันมาป่านนี้ ที่จริงไม่แปลกใจเท่าไหร่เพราะถ้าจะออกไปเที่ยวพวกมันก็ออกกันเวลานี้แหละ คราวนี้ใครไอ้หม่อนหรือไอ้ซัน?

ผมเดินไปเปิดประตู มองคนที่อยู่หน้าห้อง ไม่ใช่ไอ้หม่อน หรือไอ้ซันแต่อย่างใด เป็นอย่างที่ทุกคนจิ้นกันอยู่อะแหละ(จิ้น จิ้นอารายย><) ไอ้ลมครับ มันไม่ได้มามือเปล่าถุงผักผลไม้ อะไรไม่รู้เต็มมือไปหมด ผมต้องหนีบขวดนมไว้ช่วยมันถือของ

“อะไรเนี่ยมึงง จะเอามาใหว้ใคร” ไอ้ลมส่ายหัวเบาๆยิ้มมุมปาก ก่อนจะเข้ามาในห้องผมและ...ถีบประตูปิด มึงมีมารยาทมากกกก

“กินข้าวกัน^^” และมันก็ยิ้ม ถ้ามึงจะยิ้มแบบนี้นะ ต่อให้แดกแรดกูก็กินนนนนนน!!!

“อารมณ์ไหนวะชวนกูแดกข้าว”

“ก็...อยากกินกับมึง”  !!! กูคิดนะ จะบอกให้!

“เหอะๆ กูคิดค่าตัวแพงนะ”

“เท่าใหร่?”

“เป็นล้านนน~” ผมยักคิ้วกวนตีนมัน

“มึงรวมค่าสินสอดรึยังล่ะ”  มันยักคิ้วให้ผมกลับ แสรดดดดด

“ยัง พ่อกูคิดแพงมากกก~” ยังไม่เลิก

“ไม่เป็นไร กูมีตังเดี๊ยวให้พ่อไปขอ” มาให้จริงนะมึง!

“ฮะๆ เล่นไม่หยุดนะมึง มึงจะทำไรเนี่ย” ผมเปลี่ยนเรื่อง ยิ่งคุยบอกตรงๆ...ยิ่งเขินนนน

“อยากกินไรอ่ะ” มันแกะถุงเปิดนู่น ล้างนี่ เออดีเนาะ มาเข้าครัวบ้านกูเหมือนบ้านตัวเองเลย แล้วเมื่อใหร่จะมาอยู่ด้วยกันล่ะนี่ ฮิ้ววว (??)

“มึงจะทำอะไรอ่ะ เอามาเหอะกูแดกหมด”

“เลี้ยงง่ายนะมึง หึ”  เลี้ยงง่ายแล้วจะเลี้ยงป่ะล่ะ  ได้แต่คิดที่พูดออกไปอ่ะ

“ฟายย กูไม่ใช่หมา”    T_T ชีวิตช่างน่าเศร้า

“มึงไม่ใช่หมา มึงมันเฮี้ย คุณ” อ้าวสัส มาด่ากูงี้เลยหรอ

“สัสสส! ไปตายไป๊” 

ผมนั่งลงตรงเคาเตอร์ ครัว นั่งซดนมดูลมทำนู่นทำนี่ไปเรื่อย มันทำครัวคล่องมาก หยิบนู่นจับนี่ มึงรู้ได้ไงอ่ะกูเอาส้อมไว้ไหน บางทีกูยังหาไม่เจอเลยนะเว้ย ไอ้ลมผัดนู่นหั่นนี่ เพลินดี มีความสุขดีเฮะเห็นมันทำนู่นทำนี่ บางครั้งมันหั่นผักหั่นอะไรไม่รู้เงยหน้าขึ้นมา เราก็สบตากัน ก่อนที่ผมจะหลบตามันและมันก็หันไปวุ่นวายในครัวต่อ โฮยยยย หัวใจกูเต้นเบาๆหน่อยก็ได้เดี๊ยวมันรู้หมด

สักพักผมกับไอ้ลมก็นั่งกินข้าวพร้อมกันที่โต๊ะอาหาร อื้อหือ กับข้าวสามอย่างมีแต่ของโปรดมัน มึงจะทำให้กูกินหรือตัวเองกินกันแน่เนี่ย

“หูยยย อะไรเข้าสิงให้มึงมาทำกับข้าวให้กูกินเนี่ย”

“กินๆไปเหอะ” มันตักข้าวให้ผม ผมทำอะไรมั่งอ่ะหรอ ไม่เลยครับ นั่งเฉยๆอย่างเดียวฮ่าๆ

“แหมมม ฝึกหัดไปเป็นเขยบ้านไหนครับเนี่ย ” ผมแซวมันเล่นๆ

“แล้วบ้านนี้ต้องการลูกเขยรึเปล่าครับ” มาพร้อมกับยิ้มพิฆาต กูแค่แซวเล่นๆ นะเฮ้ย

“ไม่อ่ะ ไปเสริมนมกับตัดหางมึงก่อน แล้วค่อยมาใหม่นะหนู ฮ่าๆ” ผมก็พูดไปเรื่อยทั้งๆที่ตอนนี้หน้าคงแดงไปถึงหู

“หึหึ”

ผมกับมันกินข้าวกันเงียบๆ ไม่เลอะเทอะหรือเสียมารยาทแต่อย่างใด คุณชายอ่ะครับแม่สอนมาดี ฮ่าๆ พอกินเสร็จ ผมก็เก็บจานไปล้าง ที่จริงผมจะไม่ทำนะ แต่ไอ้คุณชายลมกินเสร็จแมร่งลุกไปนั่งเล่นเกมเลย แถมหันมาบอกผมว่า

“กูทำแล้ว มึงเก็บไปดิ” ผมก็ต้องเก็บไปโดยปริยาย พอล้างจานเสร็จ ผมก็เดินไปสะกิดไอ้ลมที่นั่งเล่นเกมอย่างเมามันมาก มันจะเข้าไปสิงอยู่ในไอโฟนแล้วอ่ะ

“มึงทำรายงานชีวะเสร็จยัง”

“เสร็จแล้วว่ะ จะลอกหรอ” ชิ นึกว่าจะยังไม่ทำ

“เฮอะๆ ระดับไหนแล้วครับน้อง เสร็จแล้วว่ะ” ผมตบหัวมันเบาๆก่อนจะใช้ตีนเขี่ย ไอ้ลมให้ลงไปนั่งข้างล่าง มันหันมาปาหมอนใส่ผมแต่ก็ยอมลงไปนั่งพิงโซฟา ส่วนผมนอนยึดพื้นที่เต็มอัตราเลยครับ ก่อนจะเปิดทีวีดู..ทอมแอนเจอร์รี่ การ์ตูนเรื่องโปรดผมเลยครับ แมวอะไรโคตรโง่อ่ะ ฮ่าๆๆๆ ผมนั่งหัวเราะดูไอ้แมวสีเทากับหนูสีส้มตีกัน ไอ้ลมที่ดูเหมือนจะรำคาญปาหมอนใส่หน้าผม

อีกและนะมึง เดี๊ยะๆ อย่าให้กูเอาคืน เดี๊ยวมึงจะหนาวววว (เพราะแอร์ห้องกูเย็น ฮ่าๆ)

ผมมองมันที่หันไปหมกมุ่นกับเกมอย่างกับในไอโฟนมีน้ำมันปาล์มแจก

“ลม” 

“หืมมม”

มันไม่ได้ละสายตาจากไอโฟนมันมาที่ผม แต่ผมรู้ว่ามันฟังอยู่

ผมเงียบ จนไอ้ลมหันมามองหน้าผมก่อนจะเลิกคิ้วเหมือนจะถามผมว่า มีอะไร ผมมองหน้ามันกลับ เราสบตากัน มันเงียบรอฟังว่าผมจะพูดอะไร

“คืนนี้นอนห้องกูป่ะ”

และผมก็พุดออกไปแล้วว  มันเงียบมองหน้าผมนิ่งๆ ผมเงียบรอฟังมัน กูอุตส่าห์กลั้นใจพูดนะมึง

มันยิ้มมุมปาก ผมที่ลุ้นๆก็ลุ้นตัวโก่ง แสรดดดดดดดดดด มึงรีบพูดดิวะ หน้าผมคงออกอาการมากหรือไงไม่รู้มันเลยหัวเราะออกมา

ฟายยยยยยยยยย

“ไม่อ่ะ กูกลับไปนอนห้องดีกว่า”  แล้วมึงจะให้กูลุ้นเพื่อ ผมเงียบ

“กูไปดีกว่า ” แล้วมันก็ลุกขึ้น ผมลุกเดินตามมันไปส่งมันที่หน้าประตู บอกตรงๆเลยว่าตอนนี้ผมช็อคมาก ที่มันปฏิเสธผม อายมากด้วยอุตส่าห์กลั้นใจพูดแต่ดูมัน ฮึ่ย! ผมค้อนมันอย่างเคืองๆ ก่อนจะรีบปิดประตูใส่หน้ามัน ไม่สนใจที่มันจะอ้าปากพูดอะไร

ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ผมเปิดอย่างอารมณ์เสีย มองหน้าไอ้ลมที่ยิ้มอยู่นั่นแหละมึงจะยิ้มทำเอี้ยอะไรเนี่ย

“อะไร”

“เปล่า จะถามว่างอนหรอ”

“งอน งอนอะไร ไม่ได้งอน”

“ขมวดคิ้วทำไม”

“ง่วงนอน!”

“หึหึ ที่ไม่นอนน่ะมีเหตุผลนะ”

“…..”

 ผมเงียบยืนฟังมัน ถ้ามีก็พูดมาเลย

“ที่ไม่นอนน่ะ........กูกลัวมึง’ไม่ได้นอน’”

“ฮะ!!!” ผมมองมันตาโต เฮ้ย ไม่ใช่อย่างที่กูคิดใช่ไหม!!

“ไปและครับ ฝันดีครับJ” มันยิ้มก่อนจะรีบเดินออกไปทิ้งให้ผมค้างอยู่ที่เดิม

ลม...

มึงจะรู้ไหมว่ากูคงไม่ได้นอนหรอกคืนนี้!!!~

‘ กูกลัวมึงไม่ได้นอน’

เชี่ยเอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!

มึงกลับมาพูดให้รู้เรื่องเลยนะสาดดดดดดดด!!!!



-TBC-

>< อยากอ่านคอมเมนต์!!!!!!! (เขียนถูกป่าวหว่า-.-) 

Shirakuma