คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ทำไมนำตาถึงไหล
วันที่ 13 / 3 /48
วันนี้ก็เหมือนวันธรรมดาๆทั่วๆไปแต่แหมเลขวันมันไม่ดีเลยเนอะ เหอๆๆและฉันก็มีลางสังหอนแปลกๆด้วยแต่วันนี้ก็เป็นวันจันทร์ธรรมดาๆนี่แหละเนอะแล้วฉันจะมาคิดอะไรในแง่ – ทำไมละ
“สวัสดีจ้า”ฉันทักทายเพื่อนของฉันเหมือนเคยและกำลังจะเดินไปที่โต๊ะของเชนแต่
“เชนยังไม่มาเลยเวียนี่ก็จะเข้าเรียนคาบแรกอยู่แล้วนะแฟนแกเป็นอะไรไปป่าววะ”ยิบซีถามขึ้นอย่างสงสัย
“อ่าว หรอนี้ยังไม่มาอีกเหรอ”ฉันก็สงสัยเหมือนกันเพราะเชนเป็นคนที่มีสุขภาพดีจะตาย หรือว่าจะเกิดอะไรขึ้นนะ
++++++++
เลิกเรียน
จากฝัน…ก็กลายเป็นมากกว่าฝัน ฝันกลายเป็นจริงขึ้นมา เมื่อในเวลานี้มีเธอทั้งคน...
“เชน!!ทำไมวันนี้ไม่มาโรงเรียน”เมื่อถึงเวลาเลิกเรียนพอดีเปะเชนก็โทรมาทันที
“คือตอนนี้เชนอยู่ที่สนามบินนะเวียคือว่าธุระที่คุณพ่อกับคุณแม่ต้องทำที่เมืองไทยนะจบลงแล้วละเราต้องกลับแล้ว”เชนพูดจึ้นเร็วมากแต่กลับทำให้หัวใจของฉันชาแล้ะหมือนกับว่ามันจะหยุดเต้นไปเลยทีเดียว
“นายอย่ามาล้อเล่นนะ”ฉันตะโกนกลับไปด้วยเสียงที่ดังมาก
“เชนไม่ได้ล้อเล่นหรอกเวียนี่นะมันเป็นเรื่องด่วนมากคุณพ่อคุณแม่ก็บอกเชน
วันอาทิตย์ฉันขออยู่ต่อแต่ว่าท่านจะต้องกลับแล้วจริงๆนะขอโทดด้วยนะเวียเชนขอโทด..”
“นายไม่ต้องมาพูดแก้ตัวทำไมถึงไม่ยอมบอกฉันก่อนน่านี้ละทำไม!!!ฉันนะเกลียดคนอย่างนายที่สุดเลย”ระหว่างที่ฉันพูดกับเชนทางโทรศัพท์นั้นน้ำตาแห่งความเสียใจก็ไหลเป็นทาง
“อย่าเกลียดเชนนะเวียเชนขอร้อง เชนจะต้องขึ้นเครื่องแล้วสุดท้ายนะเชนอยากจะบอกเวียนะว่าเชนนะรักเวียที่สุดเลยรักมากเลยนะเวียอย่าร้องไห้นะถ้าเวียร้องไห้นะน่าเวียจะไม่น่ารักนะยัยแก้มป๋องของเชนอย่าร้องไห้นะ”เชนพูดขึ้นด้วยเสียงที่พยายามจะทำให้ร่าเริงมากที่สุดแต่ฉันก็รู้นะว่านานยะต้องพยายามเข้มแข็งเพื่อฉัน
“สัญญานะเวียว่าอย่าร้องไห้เพื่อเชนเด็ดขาดเลยนะ”เชนเริ่มมีเสียงสะอื้นแต่เจ้าตัวก็พยายามกลั้นน้ำตาให้ได้มากที่สุด
“ฉ..ฉันสัญญาจะว่าจะไม่ร้องไห้เด็ดขาดฉันสัญญา...”
น่าขำสิ้นดีถึงฉันจะไปสัญญากับนายอย่างนั้นแต่ฉันกลับทำไม่ได้เลยถึงแม้เวลาจะร่วงเลยมาถึง 1 ปีก็เถอะทำไมนะเชนทำไมนายต้องทิ้งฉันไปด้วย..
ฮือๆๆทำไมกันนะฉันไม่อาจหยุดน้ำตาไว้ได้เลยเมื่อคิดถึงนายทีไรทำไมนะน้ำตาถึงต้องไหลด้วยทั้งๆที่ฉันสัญญากับเชนไว้แท้ๆแล้วหลังจากวันนั้นรอยยิ้มที่จริงใจความร่าเริงและความสุขก็ได้หายไปจากตัวฉัน..
http://my.dek-d.com/Writer/story/viewlongc.php?id=133283&chapter=45
“เอะ ฝนหรอ”ฉันไม่มีร่มจึงต้องยืนอยู่อย่างนั้นเพราะทั้งฝนและน้ำตามันผสมกันไปหมดแล้วนี่..
.......
เอะทำไมฝนถึงหยุดละ ไม่ใช่นี่แล้วฉันก็หันกลับไปดูว่าใครเป็นคนใจดีที่ช่วยไม้ให้ฉันเปียกฝน
“สาวน้อยมายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้ล่ะ”เสียงของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นข่างหลังฉัน
“เออคือ... อ่าวพี่วูดู!!!”ฉันมีอาการที่ค่อนข้างจะแปลกใจก็นี่นะมันพี่ของยัยยิบซีนี่หน่า
“งัยยัยเวีย”พี่วูดูพูดไม่มีอาการที่แสดงความตกใจเลยแม้แต่น้อย
“พี่มาทำอะไรที่นี่กันค่ะ”ฉันถามพี่วูดูต่อ
“มาเดินเล่นแต่เห็นว่ามีสาวน้อยคนนึงยืนอยู่พอรู้ว่าเป็นเพื่อนของยัยน้องสาวบ้าๆนั้นก็เลยเข้ามาหางัย”พี่วูดูอธิบายแต่เมื่อพูดถึงยัยยิบซีก็พูดด้วยหน้าที่ค่อนข้างจะบูดเล็กน้อยหรือก็อาจจะไม่น้อยนะ หึหึ
“อ๋อ ค่ะ ขอบคุณนะค่ะ”ฉันกล่าวอย่างจริงใจ
“ว่าแต่เราเถอะมายืนแอคชั่นเป็นนางเอกมิวสิคฉันเกลียดน้ำตาตัวเองหรืองัยหะมายืนอย่างงี้นะก็เปียกหมดดิ”พี่วูดูพูดพลางมองหน้าฉันที่เปียกปอนไปทั้งตัว
“”นั้นสินค่ะ..”ฉันพูดแล้วทำหน้าเศร้าเพราะมันตรงกับที่พี่วูดูพูดจริงๆ
“อ่าว เป็นอะไรไปละ พี่พูดอะไรผิดไปหรอ”พี่วูดูกระวนกระวายใหญ่เลยเพราะเห็นว่าฉันทำหน้าเศร้าเหมือนจะร้องไห้
“ป่าวหรอกค่ะ งั้นหนูขอตัวนะฝนหยุดแล้วละ”ฉันพูดแล้วจะเดินออกไปแต่รู้สึกเหมือนมีคนดึงไว้ไม่ไห้ไป ก็พี่วูนั้นเเหละ
“ค่ะ”ฉันตอบรับอย่างง่ายดายเพราะฉันนะกลัวผีมากๆเลยแล้วมันก็มืดแล้วด้วย
“อืมแล้วบ้านเวียอยู่แถวไหนละ”พี่วูถาม
“ลาดพร้าว 2 3ค่ะ”ฉันตอบไป
“เหรองั้นนั่งแท็กซี่ไปละกัน”พี่วูตอบเพราะมันไกลจากตรงนี้มาก
“มาทำอะไรละ ดึกๆป่านนี้”
“มาเดินเล่นค่ะ”
“อืม เหรอ”
+++++++++
“ขอบคุณนะค่ะที่มาส่ง^-^”ฉันยิ้มแล้วเดินลงไป
“ไม่เป็นไรหรอก เข้าบ้านดีๆละ”พี่วูตอบแล้วแท็กซี่ก็วิ่งออกไป
พี่วูนี่นิสัยดีจังเลยนะ ....แล้วฉันก็กลับเข้าบ้านไป
ความคิดเห็น