วิวาห์ตราบาป (reup)

เพราะความแค้นและการอยากรู้ความจริง

เธอจึงนำตัวเองไปตกอยู่ในบ่วงเสน่หา

แม้เขาจะชัง แต่เธอก็ยอมทน

---------------------------------

      “เม….พรุ่งนี้เราไปหย่ากันนะผมจำเป็นต้องหย่า” ในที่สุดเขาพูดมันออกไปด้วยหัวใจที่เกรงกลัว สายตาจับจ้องร่างนิ่งงัน ภายในเกิดสภาวะอึมครึม ก่อนที่ไม่นานจะเกิดเสียงดังราวฟ้าผ่าเมื่อเมรีหันมาตวาดกร้าว    

      “ฉันไม่หย่า” 

      “แต่ผมต้องหย่าเม ผมมีเหตุผล” 

      “แต่ฉันไม่หย่า ไม่ว่าคุณจะมีเหตุผลอะไร จำไว้ฉันไม่หย่า” เจ้าหล่อนร้องตะโกนลั่น ก่อนหมุนตัวมามองเขาแวบหนึ่งแล้วเบือนหน้าหนีเพราะชิงชัง  

      “แต่ผมจะหย่าเม พรุ่งนี้ไปเจอกันที่อำเภอ” จะไม่รีรออะไรอีกแล้ว เรื่องราวทั้งหมดต้องยุติลงตรงนี้ และพรุ่งนี้ก็คือเส้นตายที่เขากำหนดให้ฝ่ายหญิง    

      “ฝันไปเถอะคุณจอมทัพ หากอยากจะหย่าคุณจะได้รับกับความเกลียดชัง ฉันจะเกลียดคุณ” 

      “โธ่เมอย่าดื้อดึงอีกเลยนะ อย่ารั้งผมไว้เพราะความแค้นของคุณอีกเลย ผมเองก็อยากจะมีความสุขบ้าง”     

      “ความสุขมักจะไม่มาพร้อมกับความรับผิดชอบใช่ไหมคุณจอมทัพ แต่ยังไงฉันก็จะไม่หย่า” 

      “เม ผมชักจะหมดความอดทนกับคุณแล้วนะ ทำไมถึงอยากจะให้คนอื่นจมอยู่กับความแค้นของคุณนักหนา ผมจำเป็นจริงๆ นะคราวนี้ ถ้าผมไม่หย่ากับคุณ แขก็จะต้องแต่งงานกับคนอื่น”

-------------------------------

      “เมท้องเหรอ….ลูกของเราอยู่ในนี้ใช่ไหม ผมขอโทษ” น้ำเสียงที่ถามสั่นระริก รู้สึกผิดจับใจ เมื่อคิดไปได้ว่า ตนเองเกือบทำร้ายเลือดเนื้อเชื้อไข

      “ปล่อยฉันคุณจอมทัพ ออกไปห่างๆ เดี๋ยวนี้ ออกไป” คนโมโหไม่มีทางยอมฟังและอยู่นิ่งแน่ เจ้าหล่อนสะบัดตัวออกห่างสุดกำลัง สีหน้าเดือดดาล ตบท้ายด้วยการตบตีคนกอดรัด เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมามองหล่อนก็ตบหน้าเขา ยามที่เขาซุกหน้าลงหล่อนก็ทุบที่ร่างกาย แต่คงไม่หายแค้น  

      “เมผมขอโทษ ผมไม่รู้ว่าเมท้อง ผม….ผม” ได้แต่ก้มหน้ายอมรับผิด และยังกอดรัดไม่ยอมปล่อย   

      “ทำไมคุณจอมทัพ ถ้ารู้คุณจะไม่ขอหย่าอย่างนั้นสิ แต่ฉันขอบอกคุณไว้อย่างนะว่า ฉันไม่หย่า อย่างไรลูกของฉันก็ต้องมีพ่อ” น้ำเสียงของเมรีเริ่มขาดหาย ลมหายใจเริ่มถี่เมื่อทั้งตบตีหรือทุบอย่างไรอีกฝ่ายก็ไม่ยอมขยับ