ผูกรักพันใจ

ภูมินทร์ อินทรลักษณ์ บุตรชายคนเล็กของบริษัทส่งออกอัญมณีรายใหญ่ของประเทศเข้าทำงานเป็นอาจารย์ที่คณะวิศวกรรมศาสตร์สาขาเครื่องกลหลังเรียนจบปริญญาโทจากประเทศเยอรมัน ด้วยความที่ไม่ชอบอยู่กับของสวยงามที่ชายหนุ่มมองว่ามันก็เป็นเพียงแค่กรวดหินดินทรายธรรมดา ภูมินทร์จึงออดอ้อนมารดาและบิดาให้ยอมอนุญาตให้เจ้าตัวได้ทำงานที่ชอบ ด้วยความที่เป็นลูกชายคนเล็กจึงทำให้ถูกตามใจจากทั้งบิดามารดาและพี่สาวพี่ชายทั้งสาม ภูมินทร์จึงมักได้ทำสิ่งที่ต้องการเสมอเพียงแค่ส่งส่ายตาและคำพูดออดอ้อน ภูมินทร์เป็นคนเจ้าชู้เพราะหน้าตาที่หล่อเหลา คารมดี เข้าตำรารูปหล่อพ่อรวยและหน้าที่การงานดี ชายหนุ่มจึงมีสาว ๆ มาให้ควงด้วยเสมอหากเจ้าตัวไม่เคยจริงจังด้วย ภูมินทร์ติดอาหารรสมือของร้านอาหารขนาดเล็กใกล้บ้านซึ่งมีแม่ครัวปากกรรไกรชื่อลูกชุบ ลูกชุบหรือปวีร์ไม่ชอบหน้าภูมินทร์หากไม่สามารถกำจัดชายหนุ่มไปจากรายชื่อลูกค้าได้ ด้วยบ้านของชายหนุ่มเป็นลูกค้ารายใหญ่ของร้านอาหารบ้านเธอ มารดาของชายหนุ่มมักมาจ้างให้หญิงสาวและมารดาทำอาหารให้ทุกครั้งที่มีงานที่บ้านอินทรลักษณ์ไม่เว้นแม้แต่ที่บริษัท เพราะฉะนั้นแม้ปวีร์จะไม่ชอบหน้าภูมินทร์เพียงใดก็ไม่สามารถไล่เค้าไปได้ ทุกวันหลังเลิกงานภูมินทร์จะแวะมากินอาหารที่ร้านเธอเสมอหรือไม่ก็แวะมารับอาหารก่อนกลับบ้าน ด้วยเจ้าตัวทำงานไม่เป็นเวล่ำเวลาไหนจะพาสาวไปเที่ยวบ่อย ๆ จึงมักโทรมาสั่งอาหารแล้วให้เธอรอเค้าแทบทุกวันเป็นเวลากว่า 3 ปีแล้ว และทุกครั้งปวีร์ก็จะจิกกัดและเหน็บแนมภูมินทร์ตลอดเวลา จึงเป็นเรื่องธรรมดาสามัญของลูกค้าประจำที่เห็นทั้งสองคนทะเลาะเถียงกันตลอดเวลาจนกลายเป็นความเคยชิน 

ปวีร์รับงานล่ามชั่วคราวที่ต่างจังหวัดเป็นเวลาหนึ่งเดือน การหายไปของปวีร์ทำให้ภูมินทร์รู้สึกแปลก ๆ เพราะทุกวันเค้าจะต้องได้มาพูดคุย ทะเลาะและฟังหญิงสาวบ่นและกินอาหารเมนูอะไรก็ได้ที่หญิงสาวทำให้ทุกวันเพราะตัวเองกินยากและวันไหนที่ทำงานเลิกดึกหญิงสาวก็จะโทรไปถามเรื่องอาหารและรอจนกว่าเค้าจะมากินอาหารทุกวัน  เมื่อปวีร์กลับจากการทำงานภูมินทร์เห็นหญิงสาวมากับชายหนุ่มหน้าตาดีก็เกิดอาการไม่ชอบใจและพาลหาเรื่องที่หญิงสาวไปทำงานแล้วไม่บอกทำให้เค้าไม่ได้กินอาหารได้อย่างปกติ ปวีร์ไม่สนใจชายหนุ่มแม้แต่น้อยและให้ความสนใจแกชายหนุ่มอีกคนแทน ภูมินทร์รู้สึกเหมือนตัวเองถูกหยามและท้าทายจึงตัดสินใจจะจีบปวีร์เพื่อให้เธอรู้ว่าถ้าเค้าอยากได้อะไรต้องได้และเธอเป็นแม่ครัวร้านประจำที่ต้องดูแลเค้าไม่ใช่ลูกค้าขาจรคนอื่น ภูมินทร์สร้างความปวดเศียรเวียนเกล้าให้ปวีร์เป็นอย่างมากเพราะเค้าป่วนลูกค้าผู้ชายหลายคนที่เข้ามากินอาหารที่ร้านของเธอและเข้ามาวุ่นวายในชีวิตของเธอจนปวีร์เริ่มกลัว ความรู้สึกที่ภูมินทร์มีให้หญิงสาวเริ่มเปลี่ยนไปลึกซึ้งมากขึ้นและหลงรักหญิงสาวเข้าเต็ม ๆ หากเจ้าตัวไม่ยอมรับแต่คิดไปว่าตนเองต้องการเอาชนะหญิงสาวเท่านั้น เมื่อความอ่อนหวาน อ่อนไหวและใกล้ชิดทำให้ปวีร์อ่อนลงและมีความรู้สึกดี ๆ ให้ชายหนุ่ม ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็ดำเนินไปอย่างดี จนกระทั่งภูมินทร์บังเอิญไปเจอเพื่อนในวันที่ตามปวีร์ไปซื้อของที่ห้างใหญ่ เมื่อเพื่อน ๆ แซวว่าเปลี่ยนรสนิยมมาเป็นสาวธรรมดาก็กลัวเสียหน้าและเสียฟอร์มจึงบอกเพื่อน ๆ ไปว่าแค่จีบเล่น ๆ แก้เซ็งและต้องการให้หญิงสาวได้อายเพราะมาตกหลุมรักผู้ชายที่ตัวเองชอบดุด่าว่า ปวีร์ได้ยินจึงบอกภูมินทร์ว่าเธอขอโทษที่ทำให้เค้าต้องอายเพราะความธรรมดาของเธอและเค้าไม่จำเป็นต้องเป็นห่วงว่าเธอจะทำให้เค้าต้องอับอายเพราะเธอกับเค้าไม่ได้เป็นอะไรนอกจากแม่ค้ากับลูกค้า ปวีร์ตัดขาดจากชายหนุ่ม ไม่พูดคุย ไม่ต่อล้อต่อเถียง เมื่อภูมินทร์ตามมาง้อที่ร้านหญิงสาวก็ไม่สนใจ ปวีร์ผิดหวังที่เมื่อเธอมอบความรู้สึกดี ๆ ให้แก่ภูมินทร์ทว่าชายหนุ่มกับเพียงแค่ต้องการเอาชนะให้เธอเสียหน้า หญิงสาวไม่ได้เป็นคนหลงตัวเองแต่เมื่อชายหนุ่มมอบความรู้สึกดี ๆ ให้เธอจึงหวั่นไหว ปวีร์ตัดสินใจจะรับงานประจำและย้ายไปก่อนไปจึงไปบอกลาบิดามารดาของชายหนุ่มด้วยเธอจะพามารดาไปอยู่ด้วยและจะปิดร้านอาหารและรวมถึงไม่สามารถทำงานล่ามและงานแปลให้กับบริษัทของบิดามารดาของภูมินทร์ได้อีก เมื่อภูมินทร์รู้จึงตัดสินปรับความเข้าใจกับหญิงสาวเพราะรู้ตัวเองแล้วว่าขาดเธอไม่ได้ ปวีร์ให้เวลาชายหนุ่มถามใจและพิสูจน์ตัวเองจนในที่สุดทั้งสองก็ลงเอยด้วยดี