ประชาธิปไตยแห่งราชอาณาจักรสยาม

เนื้อเรื่อง

          เมื่อปีพุทธศักราช 2475 เกิดการเปลี่ยนแปลงการปกครองของประเทศไทย จากระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชย์เป็นระบอบประชาธิปไตยอันมีพระมหากษัตริย์ทรงเป็นพระประมุข อย่างไรก็ตามการดำเนินไปของระบอบประชาธิปไตยในประเทศไทยนั้นไม่ได้ราบรื่น แถมยังต้องเจอกับเหตุการณ์ต่างๆมากมายจนทำให้ประชาธิปไตยไม่ได้พัฒนาเท่าที่ควร
          ปีพุทธศักราช 2475 คณะราษฎรได้เปลี่ยนแปลงการปกครอง โดยมีผู้นำคือ พระยาพหลพลพยุหะเสนา โดยได้ทูลเชิญพระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัวให้ทรงยินยอมตรารัฐธรรมนูญทั้งยังจำกัพระราชอำนาจแห่งพระมหากษัตริย์อีกด้วย อย่างไรก็ตามพระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงมีพระราชดำริที่จะให้ประเทศไทยเปลี่ยนระบอบการปกครองเป็นประชาธิไปตยอยู่แล้ว จึงทรงยินยอมและพระอง๕ไม่ทรงต้องการเห็นคนไทยต้องฆ่ากันเอง แต่เมื่อคณะราษฎ์ได้อำนาจในการปกครองประเทศแล้ว คณะราษฎ์ไม่ได้ดำเนินวิถีทางที่เป็นไปตามประชาธิปไตยอย่างถูกต้อง เห็นแก่พวกพ้องในการดำเนินงานต่างๆ จนเป็นเหตุให้ระคายเคืองต่อเบื้องพระยุคลบาทจนในที่สุด พระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจอาญุ่หัวทรงสละราชสมบัติและเสด็จไปประทับที่ประเทศอังกฤษ ก่อนที่พระองค์จะเสด็จไปนั้นได้มีพระราชกระแสรับสั่งว่า อำนาจอธิปไตยที่พระองค์พระราชทานให้นั้น ทรงพระราชทานให้กับประชาชนชาวไทยทุกคน มิได้พระราชทานแก่คณะหรือกลุ่มบุคคลใดบุคคลหนึ่ง และพระองค์ทรงหวังเป็นอย่างยิ่งว่าประชาธิปไตยของประเทศสยามนั้นจะต้องเป็นไปด้วยความถูกต้องและโปร่งใส แต่แล้วกลับไม่ได้เป็นไปตามนั้น หลังจากนั้นแล้วประเทศไทยต้องผ่านการใช้ประชาธิปไตยอย่างผิดๆมามากมาย เกิดการปฏิวัติ รัฐประหารมากมายนับครั้งไม่ถ้วน จนประชาธิปไตยในประเทศดำเนินไปอย่างล้มลุกคลุกคลาน ดังเช่นเหตุการณ์พฤษภาทมิฬ หรือ เหตุการณ์ 14 ตุลา เป็นต้น เหตุที่เกิดเหตุการณ์ต่างๆเหล่านี้เพราะผู้มีอำนาจในการบริหารสมัยนั้นไม่มีความสุจริตโปร่งใสพอในการทำงาน และคิดจะรวบรวมอำนาจไว้แต่เพียงฝ่ายเดียว จนเป็นเหตุให้มีความวุ่นวายทางการเมืองตามมา จนเกิดเหตุน่าสลดใจหลายครั้งหลายครา และในที่สุดแล้วพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวต้องทรงออกมาห้ามปรามไม่ให้คนไทยฆ่ากันเองในที่สุด  
          เหตุการณ์ปัจจุบันวิกฤตการณ์ทางการเมืองของประเทศไทยได้ดำเนินมาตั้งแต่ปี 2549 ในสมัยรัฐบาลของ ดร.ทักษิณ   ชินวัตร จนมาถึงปัจจุบันนี้ เนื่องจากประชาชนยังมีความเข้าใจผิดในคำว่าประชาธิปไตยอยู่มาก ประชาชนหลายๆคนคิดถึงคำว่าสิทธิและเสรีภาพ แต่ลืมคำว่าหน้าที่ของตนไป จนทำให้บ้านเมืองวุ่นวาย ในขณะเดียวกันรัฐบาลมีการดำเนินนโยบายที่เห็นแก้พวกพ้อง หรือแม้กระทั่งการคอรัปชั่นจนเป็นเหตุให้เศรษฐกิจ การดำรงชีวิตของประชาชนได้รับความเดือดร้อน นักการเมืองมีความเป็นนักการเมืองสูง แต่มีความเป็นรัฐบุรุษต่ำ คิดแต่จะหาผลประโยชน์ จนลืมหน้าที่หลักของตนเองคือพัฒนาชาติบานเมืองด้วยความซื่อตรงและโปร่งใส เป็นข้าราชบริพารที่คำนึงถึงประชาชนเป็นหลัก ส่งเสริมให้ประชาชนมีความเป็นอยู่ที่ดีตามแนวคิดเศรษฐกิจพอเพียงแห่งองค์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว นี่คือหน้าที่หลักของผู้บริหารประเทศ และประชาชนทุกคนต้องไม่กระทำสิ่งใดที่เป็นการำให้ชาติบ้านเมืองวุ่นวายด้วย ประชาธิปไตยของไทยจึงจะดำเนินไปด้วยความมั่นคงและมีประสิทธิภาพได้ต่อไป