ความรักของผม-เด็กนักเรียนกางเกงน้ำตาล

ลำดับตอนที่ #1 : 1st เกริ่น

1st เกริ่น           

            “เห้ยไอ้นาย ตกลงว่ามึงจะเรียนไรว่ะ” ไอ้เติ้ลเพื่อนสนิทผมถามเรื่องที่เราต้องเลือกคณะ สำหรับการสอบ Admission ที่จะมาถึงในอีก 8 เดือนข้างหน้า

            “เชี่ย นี่พึ่งเปิดเทอม มึงอย่าพึ่งพูดเรื่องนี้ดิว่ะ ใช้ชีวิต ม. ปลาย ให้คุ้มก่อนค่อยคิด” ผมตอบปัด เพราะพึ่งทะเลาะกับที่บ้านเรื่องเลือกคณะครับ ก็พ่ออยากให้ผมเรียนวิศวะ แต่แม่อยากเรียนหมอ ส่วนผมเหรอครับ ผมอยากอยู่เฉยๆ 555+

            ชีวิตนักเรียนชายล้วนกางเกงน้ำตาลอย่างพวกผม เป็นชีวิตที่วันๆ นึง แทบจะไม่มีสีสันอะไรมากครับ นอกจากเตะบอล เล่นการ์ด เล่นมือถือ แค่ไอ้เรื่องที่พูดมาก็กินเวลาว่างพวกผมในโรงเรียนไปหมดแล้วครับ แต่! คนอย่างผมกีฬาไม่เล่น หนังสือไม่อ่าน เกมส์เล่นบ้าง ผมโดนจัดอยู่ในกลุ่มเนิร์ดของห้อง (ทั้งๆ ที่มันไม่จริงเลยครับ ให้ตาย - -) ไม่น่าเชื่อใช่ไหมครับว่านี่เป็นช่วงชีวิตมัธยมที่โคตรจะมีความสุขของผม

            เวลา 7.50 น. สัญญาณออดดังขึ้น ผมและแก๊งค์เพื่อนที่ประกอบไปด้วย ไอ้เติ้ล ไอ้กิต ไอ้นน ไอ้วีร์ แล้วก็ไอ้โอก็เดินไปเข้าแถวที่หน้าเสาธง โดยที่ไม่ได้เร่งรีบอะไรนัก ก็เป็นรุ่นพี่ที่แก่ที่สุดในโรงเรียนแล้วครับ อาจารย์ก็เบื่อๆ ที่จะมาดุแล้ว เพราะคิดว่าอีกหน่อยพวกผมก็จบกันแล้ว ปล่อยๆ มันไปเหอะ

            “พวกมึงวันนี้เลิกเรียนแล้วไปดอทก่อนเปล่า แล้วค่อยไปเรียนจารย์อุ๊กัน” ผมชวนเพื่อนๆ ในแก๊งค์ ทั้งๆ ที่ผมดอทได้ห่วยที่สุดในกลุ่มเลยครับ ให้ตายสิ

            “ตั้งแต่วันเปิดเทอมเลยนะมึง แต่ก็เอาเหอะวันนี้เลิกครึ่งวันอยู่แล้ว คนอื่นว่าไงว่ะ” ไอ้นนตอบผม ขณะที่กำลังยืนเข้าแถวเคารพธงชาติอยู่

            “เห้ยกูไม่ไปนะ จะไปเตรียมอ่านหนังสือล่ะ เหลืออีกแค่ 8 เดือนเอง” เสียงนี้ไม่ผิดจากที่ผมคาดไปเท่าไหร่ ไอ้กิต นี่เนิร์ดสุดในกลุ่มผมแล้วครับ ขานี้กีฬาไม่เล่น เรียนเก่งทุกวิชา อาจารย์ทุกคนรักมันเหมือนลูก แถมมันยังเป็นสภานักเรียนอีก คนห่าอะไรดีไปทุกระเบียดนิ้ว มันเป็นลูกคนจีนครับ ตี๋ๆ ขาวๆ สูงเกือบ 180 เลยแหละครับ

            สรุปแล้วในกลุ่มก็มีแค่ไอ้กิตคนเดียวครับที่ไม่ไป นอกนั้นก็เป็นพวกชอบดอทกันเป็นชีวิตจิตใจครับ ยิ่งเวลาไปเล่นร้านเกมยิ่งไม่ต้องพูดถึง ดังจนคนในร้านคงอยากจะกระทืบอยู่หลายทีเลยครับ แต่ก็รอดเพราะพวกผมเยอะกว่า 555+ (มันน่าภูมิใจไหมเนี่ย)

            หลังจากเลิกแถว ผมเห็นเด็กอีกห้องเดินสวนกันมา นั่นไอ้เกมประธานสภานักเรียน กับเพื่อนมันอีก 5 6 คน พวกมันอยู่ห้องคิงคณิตครับ ส่วนพวกผมอยู่ห้องคิงวิทย์ ไอ้เกมนี่เรียนเก่งตัวพ่อเลย รูปหล่อ โปรไฟล์ดี ตี๋ๆ ขาวกว่าไอ้กิตอีกครับ ที่สำคัญคือมันสองคนไม่ถูกกัน เพราะห้องผมกับห้องมันไม่ถูกกันอยู่แล้ว อีกอย่างคือไอ้กิตไม่ชอบให้ใครเด่นกว่ามันครับ แต่ผมเฉยๆ ครับ ก็เลยโบกมือทักทายไป ไอ้กิตมองค้อนผมแทยจะทันทีที่ไอ้เกมเดินผ่านไป ผมผิดอะไรว่ะเนี่ย

            “กิต ครูขอพบหน่อย ก่อนคาบแรกที่ห้องสภานะ” อาจารย์ศศิวิมลครับ อาจารย์ประจำสภานักเรียน ก็คงจะเรียกไอ้กิตไปคุยเรื่องกีฬาสีที่จะมีขึ้นอีกสองเดือนข้างหน้ากับพวกสภาที่เหลือ

            หลังจากประชุมกับอาจารย์ศศิวิมลเสร็จมันก็กลับมาเรียนที่ห้องครับ

            “เห้ยนาย มึงช่วยกูหน่อยนะ กีฬาสีอ่ะ กูว่าจะให้มึงเป็นเลขางานนี้ว่ะ” แน่ละครับ ไอ้กิตมันไม่อยากทำงานกับไอ้เกม มันเลยจะลากผมมาเป็นเบ๊ แล้วก็จะได้ไม่ต้องทำงานกับไอ้เกมแบบจังๆ ด้วย

            “เดี๋ยวกูขอคิดก่อนนะ แม่งไม่ค่ออยากทำงานกับพวกสภาหว่ะ” ผมตอบปัดก่อนที่ภาระจะเข้าตัวครับ

            “ถ้ามึงไม่ช่วย ไอ้กิตกับไอ้เกมมีหวังกัดกันตายแน่เลยมึง” ไอ้เติ้ลพูดเสริม

            “แล้วถ้ากูตกลงรับ พวกมึงจะช่วยกูทำป่ะล่ะ ไอ้ห่า” ผมสวนกลับไอ้เติ้ล       

            “พวกกูก็ต้องช่วยมึงอยู่แล้วววววว…มั้งนะ 555+” ไอ้เติ้ลหัวเราะ พร้อมกับท่าทีกวนๆ ของไอ้นน ไอ้วีร์ กับไอ้โอ กับสายตาอ้อนวอนของไอ้กิตอีกคู่

            “เออๆ ก็ได้ว่ะ แต่ถ้ากูโดนแม่บ่น กูจะโทษพวกมึงก่อนเลยนะ” ผมตอบตกลงอย่างเสียไม่ได้

            จริงๆ ผมก็ไม่ค่อยอยากทำงานกับไอ้เกมเท่าไหร่ครับ เพราะที่จริงแล้วมันเป็นรุ่นพี่ผมปีนึง แต่มันไป AFS มา ก็เลยต้องมาเรียนซ้ำรุ่นเดียวกับผม ผมเลยไม่ค่อยอยากยุ่งกับมันมากเท่าไหร่

            หลังจากเจออาจารย์ที่ปรึกษากับได้ตารางเรียนเสร็จ ก็ได้เวลาที่พวกผมจะออกไปเล่นเกมครับ 555+ ก็นิดนึงครับ วันแรกขอเล่นเต็มที่ก่อนจะตั้งใจเรียน (เหรอ?) สักหน่อย

            “พี่นาย หวัดดีพี่ พี่จะไปไหนอ่ะ” ไอ้บาสครับ เด็ก ม.5

            “ออกไปเล่นเกมหว่ะ มีไรๆ” ผมตอบ

“ไม่มีไรหรอกพี่ แค่อยากไปด้วยอ่ะ”…อ่าวไอ้นี่ ไม่เห็นเหรอว่าเพื่อนกู ม.6 ทั้งนั้น (ผมคิดในใจนะครับ)

“เอาไว้คราวหน้า คราวนี้ไม่ได้จริงๆ หว่ะ” ผมตอบปัด พร้อมกับสายตาพวกไอ้เติ้ล ไอ้นน ไอ้วีร์ ไอ้โอที่บอกว่ากูรอมึงนานล่ะนะ ผมตอบไอ้บาสเสร็จก็รีบวิ่งตามพวกมันไปครับ

พอถึงร้านเกม พวกผมก็นั่งเรียงกัน 6 คน พร้อมเริ่มดอทด้วยเสียงเอะอะโวยวายเหมือนเดิมครับ

“เห้ยนาย กูว่าไป้บาสนี่แปลกๆ หว่ะ ติดมึงตั้งแต่ ม.4 จนตอนนี้แม่งก็ยังไม่เลิก” ไอ้วีร์พูด ขณะที่สายตาของมันก็ไม่ได้เลิกจ้องหน้าจอเลย

“ช่างแม่งเหอะ มันก็รุ่นน้องนะมึงคิดมาก”…อ่าวได้โอตอบแทนผมเฉย

“เออ อย่าใส่ใจเลยหว่ะ เล่นเกมเถอะสัด ป้อมจะแตกล่ะเนี่ย” ไอ้นนสำทับครับ

หลังจากเล่นเกมเสร็จ พวกเราก็ไปหาอะไรกินร้านข้างๆ ร้านเกม แล้วก็แยกย้ายกันกลับบ้านใครบ้านมัน จะมีก็แต่ไอ้เติ้ลครับที่มันมาส่งผม ก็ไอ้นี่แม่งสนิทกับผมสุดล่ะ เข้านอกออกในบ้านผมได้เป็นว่าเล่น จนแม่กับพ่อผมจะรับมันเป็นลูกอีกคนล่ะ

“มึง มึงว่าไอ้กิตมันจะมีเรื่องกับไอ้เกมเปล่าว่ะ” ไอ้เติ้ลถามผม

“กูก็ไม่ชัวร์ แต่ช่างแม่งเหอะ มันไม่ได้เกี่ยวกับพวกเราเปล่าว่ะ” ผมตอบ

“เออ ก็จริง ช่างแม่ง…เออถึงบ้านมึงล่ะ วันนี้กูไม่เข้าไปบ้านมึงนะ กูกลับล่ะ” มันโบกมือแล้วก็เดินไปต่อครับ

ผมกลับถึงบ้านก็เปิดคอมเล่นตามปกติครับ

“นี่ไม่อ่านหนังสือเหรอ ม.6 ล่ะนะ จะเอ็นท์แล้ว” เสียงแม่ผมที่มาก่อนตัวที่อยู่หน้าบ้านครับ

“โอ่ยยย นี่วันแรกเองแม่ ขอเล่นคอมก่อน” ผมตอบแม่ทันทีทันควัน ตามปกติเลยครับ…แม่ก็เอือมตามปกติเหมือนกันครับ 555+

ตึ๊ง…เสียง Chat box ของ Facebook ดังครับ

ไอ้กิต:     เห้ยไอ้นายมึง พรุ่งนี้มีประชุมบอร์ดงานกีฬาสี หลังเลิกเรียนนะ

ผม:        อ่าวเห้ย พรุ่งนี้กูมีเรียน ’จารย์ปิง ตอนเย็น ไม่ว่าง

ไอ้กิต:     ไม่ได้ว่ะ First meet แม่งขาดไม่ได้ เดี๋ยวมึงค่อยไปชดรอบอื่นดิ

ผม:        เออแม่ง ก็ได้ว่ะ

ผมตอบอย่างเสียไม่ได้เลยครับ คิดในใจ…แม่งเอ้ย กูไม่น่ารับงานนี้มาเลย ไหนจะต้องโดดเรียนพิเศษ ถ้าแม่ผมรู้บ่นหูชาแน่ แต่ก็ได้แค่บ่นแหละครับ L

หลังจากคุยกับไอ้กิต ผมก็เล่น Facebook อีกนิดหน่อย แล้วก็ไปอาบน้ำนอนครับ (ที่จริงไม่ค่อยจะชอบอาบน้ำเท่าไหร่หรอกครับ 555+)

0.00 เวลาที่แสดงในมือถือผมกับพื้นหลังสีขาวสว่างจ้า พร้อมกับเสียงเรียกเข้าแบบปกติของ IPohne ผมขยี้ตาก่อนรับสายเบอร์แปลกที่โทรมาเวลานี้

            “นี่ใช่พี่นายป่ะครับ” เสียงใครว่ะ คุ้นๆ

            “ใช่ครับ นี่ใคร” ผมตอบด้วยเสียงงัวเงีย บวกกับความง่วง

            “ไม่บอกกกกก” แนะกวนตี-อีกครับ

            “งั้นวางสายละครับ บาย” ผมตัดบท พร้อมกับหนังตาที่กำลังจะปิดอีกรอบ

            “เห้ยยยยย พี่อย่าพึ่ง ผมบาสไง พี่จะนอนแล้วเหรอ” อ่อ ไอ้บาสนี่เองที่โทรมากวนผมตอนดึกๆ

            “มึงโทรมาไรตอนคนจะหลับจะนอนเนี่ย แล้วไปได้เบอร์กูมาไง” ผมตอบมันด้วยเสียงดุนิดๆ ครับ

            “เอาน่าพี่ พี่นอนแล้วเหรอ งั้นผมไม่กวนล่ะ ฝันดีครับพี่”

            “เออๆ แค่นี้นะ” หลังจากคุยกับมันเสร็จผมก็ตัดสาย แล้วก็เอาห้าซุกหมอนนอนต่อครับ

            “นาย ตื่นได้แล้วลูก นี่หกโมงกว่าแล้วนะ” แม่ผมเคาะประตูปลุกผมตามปกติครับ

            “ขออีก 5 นาทีแม่” ผมไม่ทันพูดจบแม่ก็เข้ามาในห้อง ปิดแอร์แล้วเปิดเพลงกรอกหูผมเลยครับ

            “ตื่นเถิดชาวไทย อย่าหลับไหลลุ่มหลง ชาติจะเรืองดำรง ก็เพราะเราทั้งหลาย” มุกประจำแม่ครับ แล้วผมจะทำอะไรได้ครับ นอกจากจะต้องตื่นไปอาบน้ำแต่งตัว

            “ดีมาก พ่อเค้ามีประชุมเช้า ต้องรีบหน่อยนะ” แม่สำทับ พร้อมกับพ่อที่กินกาแฟรออยู่ที่โต๊ะอาหารครับ

            หลังจากที่พ่อขับรถมาส่งที่โรงเรียนภายในเวลา 7.30 น. ผมก็ไปที่ห้องเรียนก็เจอไอ้เติ้ล กับไอ้กิตครับ ส่วนคนอื่นไม่ต้องพูดถึงครับ ถ้าไม่โดนสั่งวิดพื้น วิ่งรอบสนามฟุตบอลโทษฐานมาสายก่อน ก็ไม่มีทางได้เห็นหน้ากันเด็ดขาดครับ

            “กิต เมื่อวานหลังจากแยกจากพวกกูมึงไปไหนต่อ” ผมถามไอ้กิตที่กำลังเปิดสมุดเช็คงานว่าวันนี้มันต้องทำอะไรบ้าง

            “จะไปไหนได้หล่ะว่ะ คนอย่างมันก็ต้องกลับบ้านป่ะ เนิร์ดสัดขนาดนี้” ไอ้เติ้ลตอบสวนขึ้นมาครับ

            “เออ ตามที่ไอ้เติ้ลบอกอ่ะ กูไม่อยากไปไหนว่ะช่วงนี้” ไอ้กิตเสริมไอ้เติ้ลครับ

            “เออๆ มึงนี่น่าจะได้รางวัลลูกดีเด่นนะ” ผมตอบกวนๆ กลับ พร้อมกันโดนด่าจากไอ้กิตแบบขำๆ ครับ

            หลังจากคุยกันสักพัก สัญญาณโรงเรียนก็ดังขึ้นครับ พวกเราก็เตรียมตัวไปเข้าแถวที่สนามหน้าเสาธง พร้อมกับกระเป๋าหนังสือใบเล็กๆ ที่สะพายหลังอยู่

            “กิต เย็นนี้มีประชุมห้องสภานะ 5 โมงเจอกัน” ไอ้เกมทักไอ้กิต ตอนเดินสวนกัน ขณะที่กำลังจะไปเข้าแถว

            “เออๆ ไว้เดี๋ยวเจอกัน” ไอ้กิตตอบเหมือนจะรีบจบประโยคให้ไวที่สุด แล้วก็รีบเดินไปเข้าแถว สองคนนี้ไม่รู้ชาติที่แลล้วมันทำกรรมอะไรกันมาครับ ชาตินี้มันสองคนเลยไม่ค่อยถูกกัน ผมก็ได้แต่ปลง