คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ภวังค์ 3 "พราก"
.พรา.
ฟันแหลมเล็นับร้อย่อยเลื่อนเ้าไปใล้ผิวาวละเอียอ ทารน้อย ทันในั้นมัน็เิอาารแสบร้อนัถูไฟเผาผลายร่าาย อรี ลานเ้ามาแล้วนำสร้อยรุธิารสวมที่ร่าอทารน้อย เาำอปีศาเลื่อนัวออาร่าอพยาบาลสาวอย่ารวเร็วภายในั่วพริบา
ร่าพยาบาลสาวร่วลับพื้นพร้อม้วยทารน้อยที่ยัร้อให้ไม่หยุ อรี ใ้ำลัที่มีอยู่ทั้หมระโนเ้าไปรับร่าลูสาวไม่ให้หล่นลมาระทบับพื้นที่แ็และเย็นเียบ
ลุ่มวันลับมารวมัวันอีรั้ ร่าำทะมึนภายใ้เสื้อลุม
ำรามัราวับเสียฟ้าร้อ วาปูโปนแล่ำ้อลับมาอย่าอาามาร้าย
แ่ อรี ไม่รู้สึลัวสันิ ะนี้ลูน้อยไ้ลับมาอยู่ในอ้อมออเธอแล้ว
ไม่มีวันที่เธอะยอมให้ลูอเธอ้อมารับ ผลรรมที่เธอ่อเป็นอันา
“ เ้ามนุษย์สปร อย่าลำพอ สอมืออเ้า มันไร้่า
อย่าปราถนา
ะมา่อรับเรา ”
มือเหี่ยวแห้ำมะเมื่อม
พุ่รเ้ามายัร่า อรี เล็บแหลม อ ุ้มิเ้าที่ทรวอ้าน้าย อวัยวะที่เ้นุบ ๆ
อยู่ในอะนี้อยู่ในำมืออเ้าอสูรร้าย มันบีบแรึ้นๆ ้อนเนื้อเล็ๆ ที่มนุษย์เรียว่าหัวในั้นมีหรือะ้านทานไหว
อรี เ็บปวสุะทานทน มือทั้สอโอบรัทารน้อยระับเอาไว้ับอ ใิไ้แ่เพียว่าถ้าวันนี้ะเป็นวาระสุท้ายอีวิเธอ สิ่เียวที่ะอ่อนาย็ือ
ไม่ว่าวามีหรือรรมีใๆ ที่เธอไ้เยระทำไว้ไม่ว่าในอีหรือปัุบัน
เธออให้ผลบุนั้น่วยีวิลูสาวอเธอ้วยเถิ อย่าให้อันรายใๆมาทำร้ายเธอไ้อีเลย แล้วิใออรี็ลับเยือเย็นสบลวามเ็บปวที่เิึ้น็ลับ่อยๆหายไป
หูอื้อ ิใว่าเปล่า ระลึถึำว่าสัว์โลย่อมเป็นไปามรรม
“สัมมา อรหั
สัมมา อรหั
สัมมา
อรหั”
ปีศา ะัเล็น้อยวาวาวโรอย่าท้าทาย
มันสูบไออุ่นาร่าายออรีอย่าระหายหิว
โยเหยื่อในมือเริ่มีเผือราวับถูสูบเลือออไปนหมัว
แ่ผิวายอทารน้อยลับเปร่ปรั่มี ระออสีาวระ่าปลุมอยู่รอบัว
ทารน้อยมอาอ อรี เธอยิ้มให้ับบุรสาวในะที่ในใ็ภาวนา
“พุทโธ
พุทโธ
พุทโธ”
านั้นอสูรไ้ลมือบยี้หัวใอนานแหลเหลวามือ
(ในโลแห่วามเป็นริ)
“ุหมอะ
วามันนไ้ลล่ะ ีพรอ่อนมา”
แพทย์และพยาบาลพยายาม่วยีวิออรีนสุวามสามารถ ่า็ประหลาใเพราะผลรว ารลอ็เป็นไปอย่าปิ
นไ้น่าะปลอภัยแ่ ลับาลปั
นไ้วามัน เลือออาวา มู และปา เท็ หัวใแทบะหยุเ้นามภรรยาไปเาถูันออมายืนห่าาเียผู้ป่วย เพื่อแพทย์ะไ้ทำานอย่าเ็มที่
(ในภวั์ที่ปีศาสร้าึ้น)
“เ้าเป็นอ้า มาเป็นเหยื่อะ”
ปีศาร้ายสูบินไออุ่นออรีนเธอแน่นิ่ไป เป้าหมาย่อมา็ือทารน้อยในอ้อมอที่ไร้เรี่ยวแร
มันพุ่ัวไปประิัวทารน้อยลิ่นอทาร่าหอมหวานน่าลิ้มลอ
เินะอใไหว ลิ้นยาว่อยๆ เลียที่ร่าอทารน้อย แ่มัน้อะลึเพราะมีแรระแทมหาสารเ้ามาประทะนมัน้อระเ็นล้มว่ำะมำหายไม่เป็นท่า
มันำรามอย่าบ้าลั่ วาปูโปนแล่ำแผ่รัสมีเป็นไฟร้อนพุ่รไปยัทารน้อย แสสว่าราวับมีารระเบิึ้นที่ัวทารน้อย แ่ผู้เ็บปวลับเป็นปีศาร้าย
มันเ็บแสบและโมโหสุะทน ระเบิเสียึ้อัมปนาท
เมื่อำ้อสำรอไอีวิออรีออมาอย่าไม่ทราบสาเหุ
ไอีวินั้นปลุมไปทั่วร่าอทารน้อย ึ่ัวแล่ำเพราะวามร้อนอไออสูรปรารอยแรูปร่าล้ายอไม้ ึ้นที่ลาอ ปีศาร้าย้อเม็้วยวามอาาแ้น
ทันในั้น็มีมือให่าฟาฟ้า
เอื้อมมาุเ้าปีศาไปอย่าไม่เ็มใ่อนไปมันไ้ประาศว่า
“เ้ามนุษย์ัวน้อย ้าำเ้าไ้ ในไม่้า้าะลับมา”
สิ้นเสีย อสูรร้าย็ลอยละล่อามมือให่มหึมานั้นหายวับไปับอาาศ
อรีเฝ้ามอทารน้อยเป็นรั้สุท้าย
หินแรล้นพระุือุแม่ รัลูแท้ไม่มีวันหันหน้าหนี
เป็นบ่อบุบ่อเมาบ่อปรานี ให้ลูนี้ัวไม่หวเลย
มีอะไรแม่ให้ใเหมือนพระ เสียสละทุสิ่ไม่นิ่เย
หวัให้ลูสุรื่น็ื่นเย แม่ไม่เยลายรัสัวี่วัน*
หนทาที่ อรี ะ้อไปอยู่้าหน้าไม่มีอี ไร้ึ่วามหลั เธอำ้อเินามแสสว่าที่ปลายทาามเสียเรียอใรบาน
(ในโลแห่วามเป็นริ)
ีพรหยุเ้นแล้ว
อรี าไปอย่าสบ
น้ำาอเท็ใหลโยไม่รู้ัวเาแนบฝ่ามือไปบนแ้มภรรยา ร่าไร้วิาอ อรี ยัอุ่นอยู่
“หลับให้สบายนะที่รั ผมะเลี้ยลูอเราให้ีที่ส นว่าะพบันใหม่นะ”
พยาบาลอุ้มทารน้อยที่ทำวามสะอาแล้วมาให้ เท็พร้อมับำล่าวแสวามเสียใอแพทย์ และพยาบาล เท็ทราบว่าทุนทำีที่สุแล้ว เาร่ำให้ระับร่าทารน้อยในวแน พายุฝนหยุลแล้ว แ่หัวใอเท็ำลัแสลาย ยอึ่เย็บแผลที่ศรีษะเพิ่เสร็รีบวิ่เ้ามาที่ห้อุเิน เมื่อทราบ่าวร้าย
น้ำาลูผู้ายใหลพราออมาเสียสะอื้นเบาๆอายทั้สอ ภายในห้ออันเียบสั
และนั่นเป็นรั้สุท้ายที่ ลูสาว และหลานสาวอทัู้่ะ้อพบวามสูเสีย พวเาะไม่ยอมให้มันเิแ่เธออีเป็นอันา
นี่ือสัาอลูผู้าย
(*[บทวาม]...วรรรรมเรื่อแม่
"วันทอับพลายาม"สุนทรภู่)
.นาบาศ.
ความคิดเห็น