เก่งนักใช่มั๊ย...เอาหัวใจเราไปเลย

ลำดับตอนที่ #1 : 1. เรื่องเม้าท์ในวงการครู

             “อุ้ย! ครูชุค่ะ นี่ครูได้เป็นครูประจำชั้น 407 จริงๆหรอค่ะ ดิฉันอิจฉาจังเลยค่ะ” ครูสอนชีวะเริ่มเปิดการสนทนา

             “ค่ะ ดิฉันก็ดีใจมากเลยล่ะที่ได้คุมเด็กห้องนี้  อย่างว่านะค่ะแข่งเรือแข่งพายน่ะมันแข่งกันได้ แต่แข่งบุญพาวาสนาน่ะมันยากค่ะ “ ครูชุติกาตอบ พร้อมกับหัวเราะอย่างน่าหมั่นไส้ตบท้าย ทำให้ครูคนอื่นๆในห้องพากันหมั่นไส้เอามากๆ

             “แหม แหม 407 ปีนี้สงสัยคงเป็นที่หนึ่งของสายวิทย์-ฝรั่งเศสแน่ๆเลยนะค่ะ” ครูสอนเคมีพูดประชด

             “ค่ะ ก็ต้องแน่นอนอ่ะนะค่ะ เพราะ ครูที่สอนฝรั่งเศสน่ะเก่ง แถมเป็นครูที่ปรึกษาด้วย” ครูชุติกายังไม่วายพูดชมตัวเอง จนครูคนหนึ่งต้องรีบพูดแทรกขึ้นมา

             “คงไม่มั้งงงง คงเพราะเด็กเค้าเก่งอยู่แล้วมากกว่านะ จริงมั๊ย” ครูพยายามหาแนวร่วม แล้วก้อได้ผลสำเร็จ เพราะ ครูหลายต่อหลายคนรีบพูดถึงเด็กใน 407 ที่มีดีกันมาก โดยเฉพาะ มีนา

             “หนูมีนาไงค่ะ เรียนเก่งม๊ากกกก ลูกสาวของคุณหมอธันวา เภสัชกรพรพรรณ หลานแพทย์หญิงยุภา แล้วยังเป็นน้องสาวยัยกุมภาที่เป็นนักเรียนเรียนดีของร.ร.เราสายวิทย์-คณิต 3 ปีซ้อนเลยไง ตอนนี้ได้ข่าวว่าเป็นนักปิโตรเคมี อยู่ที่.........ไหนน้า ที่ไหนนะค่ะครูป๋อง” ครูสอนเคมีพยายามจะนำเสนอลูกศิษย์คนโปรด คือ กุมภา แต่กลับจำไม่ได้ว่าทำงานที่ไหน

             “อยู่ซาอุไง  “ ครูป๋องรีบตอบให้แทน

             “อ่ะ แต่ยังมีหนูพีรัชนัตตาอีกน่ะ นั่นน่ะลูกสาวท่านสว.องอาจ กับ คุณนายแจ่มสาย ลูกผู้ดีเก่าน่ะ ที่คุณตาก็เป็นผู้ว่าราชการจังหวัดน่ะ อาเป็นนายอำเภอไงค่ะ หนูลูกพีนี่นะถือเป็นลูกคุณหนูของจริงเลยล่ะค่ะ เรียนชีวะสุดยอดเลยน่ะ” ครูแอ๋ว หรือ สายสุด ครูสอนชีวะ รีบนำเสนอลูกพี เพราะ คุณแม่เขาได้ฝากฝังไว้

             “โอ้ย จริงหรอค่ะเนี่ย ดีจริงๆเลยนะค่ะเนี่ย รับรองว่าที่ 1 ของสายแน่ๆ ค่ะ” ครูชุติการีบพูดด้วยความดีใจ

             “เก่งแบบเนี้ย มาอยู่ห้องด้วยกันนะ ดิฉันรับรองว่าถ้าไม่อยู่กลุ่มเดียวกัน ก็ต้องแข่งกันดี แข่งกันเด่น แข่งกันเก่งเป็นแน่ค่ะ ระวังไว้นะค่ะ ครูชุ ว่ามั๊ย” ครูหนิง ครูสอนภาษาอังกฤษออกความเห็น

             “เด็กๆคงไม่คิดอกุศลแบบนั้นมั้งคะ ครูหนิง” ครูชุพูดประชด จนครูหนิงเสียหน้า ครูคนอื่นๆก็อดหัวเราะไม่ได้

             “นั่นสินะ นี่ยังแค่ 2 คนนะ อีกกี่คนไม่รู้ที่เรียนดีนะ ห้องนี้นี่ดีมากจริงๆเลย” ครูป๋องพูดแกมอิจฉา

             “ขออนุญาตค่ะ หัวหน้าสายชั้นให้หนูมาเรียนถามครูชุว่า ครูได้รับเรื่องที่มีเด็กที่ย้ายจาก 409 มาที่ 407 รียังค่ะ “ เด็กคนหนึ่งเข้ามาถาม ครูชุจึงตอบว่า ”ได้แล้ว ขอบใจมากนะ”

             “what เดี๋ยวนะ 409 นี่มันวิทย์-อังกฤษ ห้องเด็กของชั้นนิ่ ทำไมชั้นไม่ทราบเรื่องล่ะใครย้ายไปล่ะ ครูชุ” ครูหนิงถามด้วยความตกใจ

             “ครูหนิงนี่คงไม่สนใจเด็กๆเลยนะค่ะ สงสาร 409 จริงๆ เห้อ” ครูชุพูดด้วยความสงสารเด็กปนประชด

             “ก็ ก็ ก็ today เนี่ย เป็น first day นิ่  I เอ๊ย เดี๊ยนเนี่ยเลยยังไม่ได้เข้าไปหาเด็กๆ แล้วสรุปว่าใครล่ะที่ย้ายไปน่ะ เดี๊ยนอยากรู้แค่เนี้ย อย่างอื่น I don’t like.

             “ค้าๆๆ ก็ชื่อ...อืม......เมลินี รึเปล่า เมลินี แหละค่ะ” ครูชุตอบด้วยความรำคาญ

             “ห่ะ oh! My god หนูเมลินีนี่อนาคตศิษย์รักของเดี๊ยนเลยนะ” ครูหนิงตกใจอย่างมาก

             “ทำไมละค่ะ เด็กเขาดีมาก รึ รวยมาก รึสวยมากล่ะ” ครูแอ๋วถามด้วยความรู้จักนิสัยครูหนิงดี

             “อืม ก็สวยมาก น่ารักมากค่ะ ก็เป็นลูกสาวเจ้าของร้านขายส่งเก้าอี้ หน้าโรงเรียนเราเนี่ย แล้วตระกูลเค้าก็ร่วมกันเปิดห้างสรรพสินค้า ที่จะเปิดอีก 2 เดือนที่แถวๆโรงเรียนเราเนี่ยไง”

             “อุ๊ย จริงหรอ โอ้ยยังงั้นก็ขอแสดงความเสียใจด้วยนะ ที่หนูคนนี้เค้ามาอยู่ห้องชั้นแล้ว”

             “นับเพิ่มไปอีกคนเลย เด็กเด็ดๆห้อง 407 เนี่ย” ครูป๋องเสริมขึ้น ครูชุจึงยิ้มด้วยความพอใจ ก่อนขอตัวไปหาเด็กๆ