คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอน 07 คนโง่ที่ไม่รู้ใจ
ผมมาร์
้วนเอรับ็อย่าที่รู้ผมเป็นเพื่อนับไอ้แบมและเรา็พึ่ทะเลาะันเมื่อหลายั่วโม่อนอยารู้สินะว่าทำไม่ผมถึไม่ไปามมันลับมา
ที่ริผม็ไปนะแ่เพราะยอแเลาอผมโทรมาบอว่ารถน แถมร้อไห้อย่าับะเป็นะายผมึเลือที่ะไปหายอแ่อน
ยัไนอย่าแบมแบมไม่ไปไหนไลอีอย่าแถวนี้็มีนูแลอย่าีไม่เป็นไร
รั้นี้ผมะไม่้อ แบมแบมมันโแล้ววริเอไ้สัที
ผม็ใ่ะามูแลมันไ้ลออีอย่าผม็อธิบายไปแล้วอย่าัเนถึารที่ผมไม่โทรหามัน
มันละบออะไรผมบ้า มีวามสุมาสินะอนผมไม่อยู่นะ
“ทำไมห้อมันเียบว่ะ แบม แบมแบม แบมมึอยู่ไหน
แบม”ผมเินไปเปิประูนอน็ไม่เห็นมีใร อยู่ในห้อน้ำ็ไม่มีที่รัว็ไม่มี
ห้อทำาน็ไม่ หายไปไหนทำไมถึไม่อยู่ห้อ ระเป๋า็อยู่รบ
“แบมออมาเถอะ ูไม่เล่นแล้วนะมึ แบม”ผมเริ่มใไม่ีแล้วนะ
มอรอบๆห้อทุอย่า็ยัเหมือนเิม
้าวอทุอย่า็ยัอยู่ที่เิมอมัน่อนผมออไปนั้นหมายวามว่าแบมแบมยัไม่ลับมา
แบมมันอาไปหาเพื่อน็ไ้แ่แบมแบมมีผมเป็นเพื่อนนเียวนี่นา แม่
มันอาไปหาแม่ผม็ไ้ เท่านั้นผม็โทรหาแม่ผมทันที
(ฮโล ลูรัเป็นไมาไถึโทรหาแม่ไ้)เสียแม่อูยออบผมับมาพร้อมับำิัเหมือนเิมนี่แหละแม่ผม
ผมนี่สัไม่แน่ใแล้วว่าผมใ่ลูแม่หรือเปล่า แม่นะเ้า้าแบมแบมลอไม่ว่าเรื่ออะไรนผมเริ่มสับสนว่าใใรันแน่ลูแม่แ่นี่ใ่เวลาที่ผมะมาิเรื่อพวนี่หรือไ
“แม่แบมอยู่ับแม่หรือเปล่า”ผมภาวนาให้อนนี้แบมแบมอยู่ับแม่เพราะ้านอมันหนาวมาริ
“แบม เินอะไรึ้น แทำยัอะไรหนูแบมอัน”แม่ถามผมเสียแหลมทำเอาผมแทบเอาหูโทรศัพท์ออไม่ทัน
“แบมอยู่ับแม่หรือเปล่า”ผมถามแม่อีรั้อย่าัวลลัวว่าแบมแบมะไม่ไ้อยู่ที่นั้นลัวว่าแบมแบมะนั่อยู่้านอนั้นเพื่อรอผมไป้อ
(ถ้าอยู่ันะ่าแไหม ไอ้ลูโ่ ทำไมแถึโ่ไ้พ่อแนันะ
ันว่าันเลี้ย้วย้าวนะไม่ใ่ห้า)โน่าอีนไ้พอเป็นเรื่อแบมแบมผมโน่าลอนั้นแหละแ่แบมไม่ไ้อยู่ับแม่ผมอย่านั้นเหรอ
“ลแบมไม่ไ้อยู่ับแม่”ผมถามอีรั้แม้ะรู้ำอบแล้วว่าแบมแบมไม่ไ้อยู่ับแม่ผมแ่ผม็แอบมีวามหวัว่าแม่อาแ่ล้อผมเล่นเท่านั้นแม่แ่อยาแล้ผมหรือแบมแบมบอให้แม่ไม่บอผมว่าอยู่ที่นั้น
(ไม่ หนูแบมไม่ไ้มาที่นี่ แทำอะไรโ่ๆอีแล้วใ่ไหม)แม่ถามผม้วยน้ำเสียเหนื่อยใ
“เราทะเลาะัน”ผมอบเสียเบาเมื่อิถึเรื่อนี้
ทำไมผมมีวามิบ้าๆแบบนี้นะถ้าแบมแบมเป็นอะไรไปผมะทำยัไ
แบมแบมอยู่แถวนี้ ิเท่านั้นผม็รีบพาัวเอออาห้อเพื่อามหาแบมแบมทันที
ทำไมมึไลับว่ะ ไม่หนาวหรือไัน
(ามหาหนูแบมให้เอ เรื่อนี้แับัน้อเลียัน)เท่านั้นแม่็วาสายไปทำให้ผมเริ่มออวิ่หาทันที
แบมมึอยู่ไหน
มึโธรูนานี้เลยเหรอ แบม
ผมเินามหานทั้ว ออมาไลึ้นๆ ถ้าแบมเป็นอะไรไปผมะไม่ให้อภัยัวเอเลย
ทำไมผมไม่ามแบมแบมออมาั้แ่แร ทำไมผมไม่พาแบมแบมไป้วย ทำไมผมถึโ่แบบนี้
“แบม แบม มึอยู่แถวนี้ไหมแบม”ผมะโนหาเพราะไม่รู้ะทำยัไแล้ว
ผมมาถูทาหรือเปล่า
แบมะอยู่แถวนี้หรือเปล่าะเินมาทานี้ไหมไม่เอที่นี่ผมะไปหาที่ไหนี
“....”สิ่ที่ผมไ้รับับมาือวามเียบเท่านั้น แบมูอโทษลับมาเถอะ
“อ้าวุมาร์ ออมาทำอะไรึๆแบบนี้รับ”เสียรปภ.ที่สนิทันีับผมถามึ้นทำให้ผมรีบเินไปหาเาทันทีเพราะบาทีลุแอาะเห็นแบมแบม็ไ้
“ผมมาามหาแบม ลุเห็นแบมแบมไหม ผู้ายัวเล็ๆ นที่อยู่ห้อเียวับผม
ลุเห็นหรือเปล่า”ผมถามอย่าร้อนใไม่รู้ว่าลุแะรู้เรื่อไหม
“ุแบมแบม ภรรยาุนะเหรอ
ทะเลาะันเหรอรับ”ผมไม่สนว่าลุะว่าสถานะอผมับแบมแบมว่ายัไเพราะผม้อารรู้แ่ว่าแบมแบมอผมอยู่ไหน
“รับ ลุเห็นเาไหม เห็นเาหรือเปล่า”
“เห็นรั้สุท้าย เห็นนั่อยู่ม้านั่ฝั่โน้นนะ อ้าว
นหนุ่มนสาวสมัยนี้ใร้อนันริๆ แ่ยัไ็้อเมียลับบ้านให้ไ้นะ”เสียลุรปภ.ะโนามหลัมา
ผมที่พอรู้ว่าแบมแบมอยู่ไหน็วิ่แบบไม่ิีวิมาที่นั้น ทำไมผมิไม่ออ
แบมแบมนะอบนั่ที่นี่ะายแ่พอมาถึแบมแบมับไม่อยู่ ไปไหน
“แบม
แบมแบมมึอยู่แถวนี้หรือเปล่าแบม”ผมพยายามเรียหาแ่แล้วสายาผม็ไปเห็นร่าอแบมแบมที่นอนสลบอยู่บนพื้นบอเลยหัวใผมแทบหยุเ้น
าที่เย้าวเินไ้อย่าสบายๆับหนัอึ้ไปหมเมื่อเห็นร่าอนที่ผมามหานอนอยู่บนทาเท้ารหน้า
“แบม แบมแบม”ผมประอร่าที่สั่นเทา้วยวามหนาวเย็นึ้น่อนะอแบมแบมเอาไว้แนบอเพื่อให้วามอบอุ่นอผมบรรเทาวามหนาวเย็นอแบมแบมไ้บ้า
“แบม อย่าเป็นอะไรนะแบม ัว เราอโทษ ัวอย่าเป็นอะไรไปนะ”ผมถอเสื้ออผมห่มให้แบมแบม่อนะรีบอุ้มแบมแบมึ้นพาลับห้อ
เพราะผมมันโ่แบมแบมเลยเป็นแบบนี้เพราะผมมัวแ่ิว่าแบมแบมะลับเอทั้ที่ผม็รู้ว่าแบมแบมนะถ้าะทำอะไรแล้วทำให้ถึที่สุ
แบมแบมรอผมมาาม
“อย่าเป็นอะไรนะแบม ูอโทษ”ผมอุ้มแบมแบมแนบอัวเอแน่นแล้วออวิ่ให้เร็วที่สุเท่าที่สอาผมะทำไ้แ่มันับไม่เร็วเท่าับใผมั้แ่เิมาผมพึ่รู้ว่าัวเอวิ่ไ้้านานี้
“มาร์”เสียทีุ่้นเยทำให้ผมหันไปมอ็พบว่าแม่ผมยืนมอผมอย่าใ่อนะรีบเินเ้ามาหาผมับแบมแบม
แม่ที่มาเ็มยศ้วยุนอนสรีนหน้าพ่อนิุ
“แม่”ผมมอแม่่อนะ้มมอแบมแบมยัสั่นในอ้อมออผมอย่าอวาม่วยเหลือาแม่
“ันวรทำยัไับแีนะ ไอ้ลูโ่”
ผมเินวนไปวนมาหน้าห้อุเินหลัาส่แบมแบมเ้าไป
ทำไมหมอยัไม่ออมานะ เ้าไปนานเินไปหรือเปล่า ผมเินไปที่หน้าประู้่อนะเินออมา
เินไปเินมา นั่็ไ้ไม่นาน็ผมเป็นห่วแบม เป็นห่วมาๆ แบมอาารแย่มาๆอนเ้าไปผมลัว
ลัวว่าแบมแบมะเป็นอะไรมา
“มาร์
แม่ว่าลูมานั่่อนีไหม”ผมหันไปมอแม่ยอแที่มอผมอย่าเป็นห่ว
“ผมเป็นห่วแบม”ผมอบแม่ออไป่อนะเินเ้ามาเาะระหน้าห้อุเินอย่าัวล
“แม่รู้แ่ลูเินไปเินมาะไ้อะไร มานั่รอ้าๆแม่ หนูแบมถึมือหมอแล้วไม่เป็นไรหรอ”ำพูนั้นทำให้ผมเินไปนั่้าแม่โยีแม่ผมพูถู่อให้ผมเินไปเินมามาแ่ไหน็่วยอะไรแบมแบมไม่ไ้อยู่ี
“แม่ ผม”พอผมพูเท่านั้นแม่็ึผมเ้าไปอเอาไว้เป็นารปลอบ แม่ปลอบใรไม่่อยเ่เท่าไหร่ผมรู้แ่อนนี้แ่อ็พอแล้ว
“รู้ใ่ไหมว่าลูทำอะไรลไป”ำถามแม่ทำให้ผมพยัหน้ารับับวามโ่อัวเอที่ทำให้แบมแบม้อเ้าโรพยาบาล
“ผมรู้ ผมไม่ิว่า..”ไม่ิว่าแบมแบมะใแ็นาทนหนาวแบบนั้นเพื่อรอนโ่ๆอย่าผมที่เลือะไปหานอื่น่อนแทนที่ะเป็นแบมแบมแ่ถึแบบนั้นแบมแบม็ยัรอ
รอผมอยู่แบบนั้นแ่ผมับเอาแ่ิว่าแบมแบมทนไม่ไหวแบมแบม็ลับมาเอ
เอาแ่ิที่ะันิสัยแบมแบมทั้ที่ัวผมเอ่าหาที่วรไ้รับ
“ไม่ิใ่ะว่าะไม่เิึ้น ำไว้นะมาร์
โอาสมันไม่ไ้มีแบบนี้ลอ”แม่ยัปลอบในแบบอแม่
ารปลอบที่ทำให้เ็บมาว่าเิมแ่มันับส่ผลีระยะยาว
“รับ”
“แนี่หน่าเมื่อไหร่ะรู้ใัวเอสัที่ว่ารัหนูแบมเ้าแล้ว”
“แบมับผมเป็นแ่เพื่อนรับแม่”ผมอบแม่ออไปทั้ที่อนนี้ผม็เริ่มไม่มั่นใแล้วว่ามันใ่หรือเปล่าแ่ถ้าผมไม่อยาเสียแบมแบมไปผม้อรัษาำว่าเพื่อนเอาไว้
แบมแบมนะูหุหิทุรั้ที่มีนบอว่ามันเป็นแฟนผมแล้วแบบนั้นะให้ผมมั่นใอะไรไ้
“่อยูเถอะโนนอื่นแย่ไปะรู้สึ”และ่อนที่ผมะไ้ิอะไรมาหมอ็เปิประูออมาทำให้ผมรีบเินเ้าไปหาทันที
“เพื่อนผมเป็นไบ้ารับหมอ”
“นไ้ปลอภัยแล้วรับ เพาะร่าายพัผ่อนไม่เพียพอ พอเอับอาาศหนาวเป็นเวลานานเลยทำให้เป็นแบบนี้
ืนนี้นไ้อามีไ้
อยาให้าิ่วยูแลอย่าี้วยนะรับ”ผมฟัหมอพร้อมับทำวามเ้าใ ร่าายพัผ่อนไม่เพียพอเหรอ
ปิแบมแบมนอนเร็วะาย
“พัผ่อนไม่เพียพอหมายถึนอนไม่หลับนะเหรอรับ”ผมถามออไปอย่าสสัย
“รับเหมือนนไ้ะมีเรื่อเรียนสะุ้ื่นลาึปล่อยๆยัไ็ฝาุูแลอย่าใล้ิ้วยนะรับ”ผมไ้แ่ยืนนิ่ทั้ที่หมอไปแล้ว
แบมแบม เิเรื่ออะไรึ้นอนผมไม่อยู่ แบมแบมเป็นนหลับ่ายแล้ว็ลึมาๆ ไม่น่าะื่นลาึไ้
มึปิอะไรูันแน่ แบมแบม
.............................................
ผมอยู่โรพยาบาลสินะ
ปวหัวัผม่อยๆยับัวเพราะูเหมือนผมะนอนนานนเหนื่อยไปหม
ว่าแ่ผมมาที่นี่ไ้ไำไ้อนสุท้ายผมนอนสลบอยู่ที่นั้นนิแล้วทำไมผมมาอยู่ที่นี่ะใ่มาร์หรือเปล่าที่ไป่วยผม
“อ้าว ื่นแล้วเหรอ หนูแบม”ผมมอแม่อูยอ
แม่แท้ๆอมาร์ที่เินยิ้มเ้ามาหาผม ผมพยายามมอหามาร์แ่ับไม่มี
เาไม่มาริๆ้วยสินะ ใ่สิผมมันไม่สำันิ
“ผมมาอยู่นี่ไ้ไรับ
แม่พาผมมาเหรอ”ผมถามออไป่อนะลุึ้นนั่โยมีแม่อูยอประอ่วย
“เปล่าหรอ มาร์มันเป็นนพามา บอแม่สิเิอะไรึ้นทำไมไปนอนสลบรนั้น”แม่อูยอถามผมอย่าอ่อนโยนมันทำให้ผมบหน้าร้อไห้ออมาเมื่อิถึเรื่อที่เิึ้น
“เราทะเลาะันรับ”ผมพู้วยเสียสะอื้น”มาร์มันโธรผม มัน”ผมพู่อไม่ไ้ริๆว่าริๆแล้วัวผมเอ่าหาที่ี่เ่าใส่มาร์ที่พึ่ลับมาาทำานเหนื่อยๆ
ผมนะมันี่เ่าเอ
“ไม่เป็นไรลู ไม่เป็นไร ไม่ร้อนะ ไม่ร้อาแหมแล้ว”แม่อูยอเ็น้ำาให้ผมเบาๆ
“มาร์ เาเลียผมแล้วใ่ไหม”ผมถามออไปทั้น้ำาถ้าไม่โธรผมทำไมไม่อยู่เฝ้าผมละ
“ไม่หรอลู มาร์เป็นห่วหนูมานะ”
“แ่เา”
“เื่อสิไม่มีใรห่วหนูเท่ามาร์อีแล้ว”ผมวรเื่อแม่อูยอใ่ไหม
ว่ามาร์เป็นห่วผมนะ นั้นสินะผมนะโ่เอที่น้อยใมันมาิๆูแล้วผมนี้แหละที่ไร้เหุผลทำัวี่เ่าพอเอมันผมนี่แหละะอโทษมันเอ
“เาไปไหนเหรอรับ”
“ไปทำานนะ ่อนไปยัฝาแมู่แลหนูอย่าีเลยนะ”นั้นสิมาร์ห่วผมะาย
นี่ผมทำอะไรโ่ๆลไปนะ
รอ อนนี้ผมำลัรอมาร์มาหาอย่าใใ่อ
เาน่าะเลิานแล้วนะ ทำไมยัไม่มาอี อยาเอไวๆั แม่อูยอ็ลับไปแล้ว้วยหรือผมะไปรอเาที่หน้าโรพยาบาลีนะ
็อๆๆ
เามาแล้วแน่ๆเลย
“ไ้เวลาเ็ัวแล้ว่ะ”พยาบาลทำผมเ็มาอ่ะรับบอเลย ผมรอมาร์ไม่ไ้รอพยาบาลมาเ็ัว
หลัเ็ัวเสร็มาร์็ยัไม่มา ไม่เป็นไรมันิธุระ ไม่เป็นไรผมรอไ้
แ่นแล้วนรอมาร์็ยัไม่มา ผมวรโทรไปหามันีไหมนะ ผมนอนพลิัวไปอี้านอประูห้อ
ผมไม่ไ้หลับึไ้ยินนเปิประูเ้ามาแ่ผม็ยัเลือที่ะนิ่เพราะไม่มั่นใว่าใรมา
ผมไม่อยาผิหวัอี
“ทำไมมึไม่บอูแบม ทำไมมึไม่บอู”
เฮ้ย มาร์ไปรู้อะไรมา
ความคิดเห็น