หนีผีมาเจอรัก

ลำดับตอนที่ #1 : ...Intro...

...intro...

"เปรี้ยง!!!!" 

เสียงฟ้าร้อง ทำไมต้องร้องแบบวันนั้นด้วยนะ ทั้งๆที่ฉันจะลืมเธอได้แล้ว ทำไมหล่ะถึงเราตายไปเธอก็ไม่เสียใจยู่ดี

ทั้งๆที่ไม่อยากคิดถึงแต่ภาพมันยังชัดเจนทุกส่วนประสาทของผมยังจำมันได้ดีทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วยนะ

................................................................................................................

"ตึกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"

เสีบงผมวิ่งก้าวขึ้นบนไดของแมนชั่นอย่างรีบร้อนเพราะอะไรหน่ะหรอ แฟนนัดผมมาครับ วันนี้ผมแต่งตัวซะหรอเชียว (Writer : มันคิดไป

เอง555+) แต่ฝนเจ้ากรรมดันตกแบบไม่ลืมหูลืมตาผมที่เคยใส่เยลบนหัวมาจากตั้งๆตอนนี้มันเหี่ยวหมดแล้วหล่ะ

"ตึง!"

ผมเปิดประตูด้านฟ้าไปเสียงดังสะนั่น(เวอร์ไปมั้ง)

"ขอโทษนะที่มาช้า บูเก้พอดีแต่งหล่อนานไปหน่อย ^ ^"ผมพยายามยิ้มกว้างรับเธอสุดชีวิตแต่ผลที่ได้กลับมาคือใบหน้ที่ไม่มีรอยเปื้อน

ยิ้มใดๆมีแต่ความเย็นชาอยู่บนใบหน้านั่น บูเก้เธอเป็นอะไรกัน

"นายให้ฉันยืนตากฝนกี่ชั่วโมงห่ะ!!"

"บูเก้เราขอ..."ผมยังไม่ทันไม่พูดจบเธอก็พูดขัดขึ้นมาก่อน

"เราเลิกกันเหอะที่ฉันเรียกนายมาก็จะมาบอกเรื่องนี้หนิ"เราเลิกกันเหรอ แล้วเธอก็เดินจากผมไป

เปรี้ง!!!!

เสียงฟ้าผ่าครั้งนี้มันแรงกว่าครั้งอื่นๆจริงๆนะเนี้ยแต่มันไม่สามารถแทบเท่าความเจ็บปวดที่อยู่ในใจผมได้เลย ทำไมเรื่องมันต้องเป็น

อย่างงี้ด้วยผมทำอะไรผิด ชีวิตนี้ผมไม่เหลือใครแล้วทำไมเธอทำกับฉันลง

......................................................................................................................

"ปัง!!"

ผมจับปืนมาจ่อที่ขมับตัวเองแล้วเหนี่ยวไก เอ๊!! มันเจ็บจังเลยคุณว่าไหมแต่ทำยังไงได้หล่ะ ถึงผมอยู่ผมก็ไม่เหลือใครแล้ว ผมเป็นเด็ก

กำพร้าอยู่ในสถานรับเลี้ยงเด็ก กะเสือกกระสนดิ้นรนหารเงินจนเรียนจบ คนบางคนอาจจะคิว่าผมโง่ที่ฆ่าตัวตาย แต่ผมไม่อยากมีชีวิตต่อ

ไปนี้ บูเก้สักวันฉันจะทำให้เรารักกันให้ได้

****************

ถึงแม้ตอนนี้มันจะสั้นไปหน่อยแต่ว่าจะพยามยามเขียนให้เร็วๆนะค่ะช่วงนี้ไรเตอร์งานยุ่ง เรียนหนักมาก ช่วงนี้ใกล้สอบด้วย^^

แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้าน้า

ฝากแบนเนอร์นิยายด้วยนะค่ะ