คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : การตัดสินใจของมิคุ
การตัดสินใจของมิคุ
“...ไม่ค่ะ”
“มันเป็นงานนะ”
“ไม่เอาค่ะ”
“อย่าดื้อแบบนี้สิ”
“บอกว่าไม่เอา ก็คือไม่เอาไงคะ!”
พรรคพวกของมิคุ ซึ่งได้ข่าวว่าเธอปฏิเสธที่จะทำงานกับรุ่นพี่ ผู้มากด้วยประสบการณ์อย่างไคโตะ ก็ได้รับคำขอร้องจากทีมงานผู้รู้เรื่องนี้ให้มาช่วยเกลี้ยกล่อมเธอ เพราะเห็นว่าเป็นเพื่อนสนิทอาจจะยอมฟังก็ได้...
แต่จนแล้วจนเล่า แม่หนูคนนี้ก็ไม่มีท่าทีจะใจอ่อนแม้แต่น้อย
“น่านะ พี่มิคุ คุณไคโตะเขาไม่ได้เลวร้ายอะไรขนาดนั้นซักหน่อย” เล็น
“ใช่ๆ ถึงจะน่าโมโหที่นิสัยชอบขโมยไอติม แต่นอกนั้นไคโตะเขาก็ไม่ได้ผิดแปลกอะไรมากไปกว่าเรานะ” รินช่วยด้วยอีกแรง โดนพยายามยกเรื่องคดีเมื่อคืนก่อนเป็นกรณีตัวอย่าง
“นั่นมันคนละเรื่อง! ฉันยกโทษไม่ได้เด็ดขาด แอบเข้าไปในห้องโดยพลการ แล้วยังมาหาว่าฉันกลัวผีอีก มันน่าโมโหที่สุด!” มิคุตอบหน้าบูดบึ้ง
“เจ้าหมอนั่นมันก็แบบนี้ทั้งปีแหละน่า ต๊องๆ รั่วๆ เสื่อมๆ(?) แบบนี้ประจำนั่นแหละ” เมย์โกะตอบแบบหน่ายๆ ขณะนั่งเท้าคางเหม่อมองไปนอกหน้าต่าง
“คุณเมย์โกะไม่รำคาญตานั่นบ้างเลยเหรอคะ”
“ไม่ล่ะ ฉันไม่มีเวลามากพอจะมานั่งกัดกับหมอนั่นเหมือนหล่อนหรอก สู้เอาเวลาไปฝึกร้อง หรือแต่งเพลงมันยังดูมีค่าซะยิ่งกว่าอีก”
“แต่ว่า...!”
“เฮ้อ! เธอนี่ก็จริงๆเลยนะมิคุ...” เมย์โกะถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย พร้อมตวัดสายตามามองสาวน้อยผมสีเขียวน้ำทะเลตรงหน้า “ถ้าคิดจะเป็นคนเลือกปฏิบัติแบบนี้ต่อไปล่ะก็ ตำแหน่งVOCALOID No.1 ก็คงเป็นได้แค่ความฝันนั่นแหละ”
“ม-หมายความว่ายังไง...” เด็กสาวเริ่มตาปรือ คล้ายกับว่าจะร้องไห้ แต่ไม่มีน้ำตา
“คิดว่าฝีมืออย่างเดียวจะทำให้ก้าวสู่จุดสูงสุดได้อย่างงั้นเหรอ หึ! คิดผิดคิดใหม่ได้นะ” สาวใหญ่เหยียดยิ้มราวกับกำลังหยามเธอ “หัดศึกษา ‘วัฒนธรรมการทำงานร่วมกับผู้อื่น’ ไว้ซะบ้างก็ดีนะน้องจ๋า”
“ออกมาแล้วไง ดาร์คเมย์โกะซัง(Dark Meiko-san)ของเรา” รินที่มองอยู่ห่างๆกระซิบใส่หูเล็น พร้อมด้วยฝ่ายเล็นที่พยักหน้ารับ
“...” ฝ่ายมิคุที่โดนว่ากล่าวอย่างหนักได้แต่นิ่งเงียบ ปราศจากคำพูดใดๆทั้งสิ้น ใบหน้าก้มลงต่ำ มือหนึ่งกุมอีกมืออีกข้างไว้ไม่ให้สั่น
ทำงานร่วมกับผู้อื่น...ไม่เลือกปฏิบัติกับใครทั้งสิ้น...ไม่เป็นคนเอาแต่ใจ นี่เหรอคือสิ่งที่คุณเมย์โกะตั้งใจจะบอก...
“ไคโตะนั่งท่องเนื้อเพลงอยู่ในห้อง...” จู่ๆหญิงสาวก็เอ่ยขึ้นโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย จนคนรอบข้างสามงงเป็นไก่ตาแตกไปตามๆกัน “ไปขอโทษเขาซะ เรื่องจะได้จบๆ”
“…เข้าใจแล้วค่ะ ขอบคุณมากค่ะ”
สาวน้อยลุกขึ้นพลางเอ่ยคำขอบคุณ คว้าเนื้อเพลงที่วางอยู่ข้างๆติดตัว ก่อนวิ่งออกจากห้องไป ทิ้งไว้แต่ฝาแฝดคู่หนึ่ง กับสาวผมสั้นอีกหนึ่งคนที่มองเธอจนลับสายตาไป
“สุโค่ยจริงๆอะ คุณเมย์โกะ...” ริน
“แอบมีเตี๊ยมกันมาก่อนรึเปล่าเนี่ย” เล็น
“เปล่าหรอก คิดสดทั้งนั้นแหละ...เฮ้อ! เบื่อชะมัดเลย เหล้าสองขวดสุดท้ายโดนมาสเตอร์เอาไปซ่อนจนได้ ทั้งสองคนมาช่วยกันหาหน่อยเด้”
“ไม่ค่ะ/ครับ”
“ใจร้ายชะมัด...”
หน้าห้องไคโตะ
“เฮ้อ!” เด็กสาวสูดลมหายใจเข้าลึกๆ มือทั้งสองกำแน่น สายตาดูมุ่งมั่นราวกับจะไปแข่งกีฬาโอลิมปิก แม้จะยังกล้าๆกลัวๆแต่เธอก็ตัดสินใจที่จะเคาะประตูตรงหน้า
ก๊อกๆๆๆ!
“ใครครับ” ฉับพลันก็มีเสียงขอเจ้าของห้องดังลอดออกมา
“น-นี่ฉันเองนะ!”
“อ้อ เข้ามาสิ ห้องไม่ไห้ล็อค”
แอ๊ด!
สภาพห้องของไคโตะ ไม่ได้แตกต่างจากสภาพห้องพักนักแสดง ที่เธอพบเจอในวันแรกมากเท่าที่ควร แค่เปลี่ยนจากเศษเปลือกกล้วยและส้ม กลายเป็นถ้วยไอติมที่กินหมดแล้วเท่านั้นเอง...
สังกัดนี้มันเป็นอะไรกันไปทั้งสังกัดเนี่ย...
“ฮะๆ โทษทีนะเก็บกวาดห้องครั้งล่าสุดเมื่อสองเดือนก่อนน่ะ” ชายหนุ่มเจ้าของห้องพยายามหัวเราะกลบเกลื่อน มือข้างหนึ่งเกาหัวดังแกรกๆ
“เชื่อเขาเลย...”
“มาที่นี่มีอะไรอีกล่ะ ที่ห้องมาสเตอร์ยังไม่พอใจอีกรึไง”
“นายกับฉันต้องร้องคู่กันท่อนไหนบ้างล่ะ” สาวน้อยผู้มาใหม่ถาม ขณะเดินหาที่ว่างท่ามกลางดงถ้วยไอติมพร้อมนั่งลง
“ถามแบบนี้...หรือว่า...”
“ถึงจะไม่ค่อยชอบใจซักเท่าไหร่ แต่ฉันตกลงจะรับงานนี้ร่วมกับนายซักครั้งก็ได้”
“...ฮะๆ ฮ่าๆๆๆ” อยู่ๆไคโตะก็ระเบิดหัวเราะออกมา
“อ-อะไรของนาย! มีอะไรน่าขำรึไง!”
“เปล่าๆ ไม่มีอะไรๆ คนอย่างเธอก็ทำตัวน่ารักเป็นกับเขาเหมือนกันนะ ฮ่าๆ” เขาพูดขณะกลั้นหัวเราะ มือข้างที่ว่างลูบหัวของสาวน้อยจนเธอหน้าแดงไม่รู้ตัว
“ต-ตาบ้า! พูดอะไรไม่เห็นรู้เรื่องเลย!”
ความคิดเห็น