คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : แค่งานแรกก็มีเรื่องซะแล้วเหรอ?!
แค่งานแรกก็มีเรื่องซะแล้วเหรอ?!
ไคโตะ...คนบ้า! อุตส่าห์คิดว่าเป็นคนดีมาตั้งนาน!
ฮาสึเนะ มิคุฟาดหมอนข้างรูปต้นหอมของตนเอง ลงกับเตียงอย่างแรง แล้วจึงระบายอารมณ์โกรธของตัวเองลงไปกับหมัด ที่ต่อยซ้ำลงไปกับมัน
ปึกๆๆๆ!!
“บังอาจนัก! กล้าดียังไงมาแอบค้นห้องคนอื่นเป็นว่าเล่นแบบนี้! นี่แน่ะๆๆๆ!!”
“พ-พี่มิคุครับ...” เสียงเบาๆแอบแฝงความหวาดผวาของเด็กชาย ดังขึ้นจากด้านหลังบานประตูที่เปิดแง้มไว้นิดหน่อย “ม-มาสเตอร์เรียกน่ะครับ”
“อ้อ...เข้าใจแล้วจ้ะ” สาวน้อยละสายตาจากหมอนข้างไปที่เจ้าของเสียง ก่อนจะตอบกลับด้วน้ำเสียงอ่อนหวาน ราวกับเหตุการณ์เมื่อครู่ไม่ได้เกิดขึ้น
“ขอบคุณนะจ๊ะ เล็นคุง”
เปลี่ยนจากนางมารกลายเป็นนางฟ้าได้ภายในพริบตาเดียว...น่ากลัวยิ่งกว่าพี่เราซะอีกแฮะ
เมื่อมิคุเปิดประตูห้องของมาสเตอร์ สิ่งที่พบเห็นก็คือชายที่ดูมีอายุ นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน เก้าอี้ด้านหน้าสองตัว มีชายเจ้าของเรือนผมสีน้ำเงิน ผู้ที่เธอคุ้นเคยนั่งกระดิกเท้าสบายใจเฉิบ ซึ่งเด็กสาวก็มองเขาด้วยสายตาไม่ชอบใจนักเท่าที่ควร...
“มีธุระอะไรคะ”
“ก็ไม่มีอะไรมากนักหรอก แค่คิดว่าไหนๆเพลงใหม่ก็แต่งไว้เรียบร้อยแล้ว เลยคิดว่าน่าจะมีเอ็มวีซักหน่อยจะเป็นอะไรไป” มาสเตอร์พูดเข้าประเด็น พร้อมยื่นเอกสารแผ่นหนึ่งไว้ตรงหน้าเธอ
“เพลงนี้...ที่เคยคุยกันว่าเป็น ‘ซินเดอร์เรลล่า เวอร์ชั่นมืดมน’ สินะคะ”
“อ่าฮะ เลยคิดว่านี่เหมาะจะเป็นงานถ่ายเอ็มวีงานแรก สำหรับน้องใหม่เพิ่งลงสนามอย่างมิคุจังน่ะ”
“อืม...มันก็ได้อยู่หรอกนะคะ แต่ว่า...”
“มีปัญหาอะไรเหรอ”
“จำได้ว่าเพลงนี้มันต้องมีพระเอก เป็นเจ้าชายที่โดนแทงด้วยสินะคะ...แล้วใครเป็นเจ้าชายล่ะคะ”
“อ้อ! ถ้าเรื่องนั้นล่ะก็ไม่มีปัญหา หาไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้วล่ะ” มาสเตอร์เอานิ้วดันแว่นตาของตนให้เข้าที่ พร้อมกระตุกยิ้มที่มุมปาก
“เอ๋? ใครล่ะคะ”
“ก็คนที่นั่งอยู่ข้างๆเธอนี่ไงเล่า” เขาพูดพร้อมบุ้ยปากไปทางชาย ที่นั่งรออยู่ในห้องตั้งแต่แรกแล้ว ซึ่งปฏิกิริยาที่ได้รับกลับมาก็คือ...
“ย-อย่าบอกนะว่า...” มิคุเริ่มหน้าถอดสี เริ่มพูดติดอ่าง
“ปิ๊งป่อง! ถูกต้องนะครับ สมเป็นมิคุจังจริงๆเลยนะ”
“ให้ฉันเล่นเป็นซินเดอร์เรลล่า ไปฆ่าไอไคโตะ เจ้าชายกะล่อนคนนี้เนี่ยนะ!”
“แม่นแล้วจ้า น้องสาว”
ปึง!!
“ขอคัดค้านค่ะ!!” เด็กสาวปฏิเสธทันควัน เอามือตบโต๊ะ จนกาแฟในถ้วยซึ่งวางไว้บนโต๊ะสั่นกระเพื่อม ชายทั้งสองรอบข้างสะดุ้งโหยงไปตามๆกัน
“ท-ทำไมล่ะมิคุจัง เปลี่ยนใจไม่รับงานนี้แล้วเหรอ...”
“ไองานน่ะรับได้อยู่แล้วค่ะ แต่ไม่ใช่กับนายหัวขโมยไอติมนี่เด็ดขาด!” เธอตวาดพร้อมชี้หน้าไปที่บุรุษที่สาม
“อ้าว...ก็นอกจากไคโตะแล้ว คนอื่นๆเขาก็มีงานทำกันหมดนะ รินจังกับเล็นคุงติดอัดเพลง เมย์โกะต้องไปช่วยงานนอกสถานที่ เพราะว่าสตาฟคนนึงลาป่วยกะทันหัน ทุกคนเขาก็ยุ่งกันหมดนี่แหละ” มาสเตอร์ร่ายยาว หวังจะให้แม่สาวคนนี้เข้าใจขึ้นมาบ้าง แต่...
“ถ้าอย่างนั้นก็ไปจ้างคนนอกมาสิคะ!” เธอก็ยังคงปฏิเสธหัวแข็ง
“เรื่องแบบนั้นมันทำกันได้ที่ไหนเล่า...!”
“เลิกทำตัวเป็นเด็กไม่มีเหตุผลได้มั๊ย! พูดจาเอาแต่ใจชะมัดเลยเธอนี่!” หลังจากเงียบมานานหลายชาติ ในที่สุดพ่อไคโตะคนนี้ก็ถึงคราวโพล่งอะไรแมนๆกับเขาบ้าง
“ไคโตะ...” น้ำเสียงของมาสเตอร์ บ่งบอกได้ว่าเขาเริ่มรู้สึกมีหวังขึ้นมาเล็กน้อย ถ้าให้นายคนนี้จัดการล่ะก็ มิคุอาจจะยอมใจอ่อนก็ได้...
“เอาแต่ใจตรงไหนกัน! เปล่าซักหน่อย!” มิคุกอดอกพร้อมเชิดหน้าไปทางอื่น มองๆแล้วก็แอบคล้ายรินอยู่เป็นบางส่วน...
“ถ้าอย่างนั้นก็ยอมรับงานซะสิ จะได้จบๆกันไป”
“ไม่เอา!”
“อย่ามาทำตัวดื้อแถวนี้นะ! แค่นี้มาสเตอร์เขาก็เหนื่อยใจเต็มทนแล้ว!”
“นายจะบอกว่าฉันเป็นตัวถ่วงงานของมาสเตอร์เหรอ!”
“ก็เออน่ะสิ...!”
“โอ๊ย! พอแล้วทั้งสองคน! ฉันจะยิ่งเหนื่อยใจเพราะพวกเธอสองคน มาทะเลาะกันเองมากกว่าแล้วนะ! ให้คุยกันแท้ๆ ไหงเปลี่ยนมากัดกันเองเฉยได้ล่ะนี่!”
ในที่สุด ผู้อาวุโสที่สุดก็ถึงคราวเหลืออด แหกปากดุทั้งมิคุและไคโตะอย่างบ้าคลั่ง(?)
“ข-ขอโทษค่ะ/ครับ...”
“เฮ้อ! เอาอย่างนี้แล้วกัน ฉันให้เวลาพวกเธอสองคนจนถึงหกโมงเย็นวันนี้ ไว้ถึงตอนนั้นค่อยมาให้คำตอบอีกทีนึงแล้วกัน โอเค?”
“ชิ! ก็ได้ค่ะ” สาวน้อยเจ้าของเรือนผมสีเขียวน้ำทะเล กัดฟันตอบไป
“ผมเอายังไงก็ได้ทั้งนั้นแหละครับ” ทางด้านฝ่ายชายเองก็ว่าตามกัน
“เออ แค่นี้ล่ะ จะไปไหนก็ไปได้แล้ว”
ปัง!
“เฮ้อ!”
หลังจากที่บานประตูถูกปิดลง ชายหนุ่มก็ทิ้งตัวลงนั่งกับเก้าอี้อย่างเหนื่อยใจเต็มทน พลางคว้าเอาเอกสารแผ่นเดิมมาทวนดูอีกรอบ...
CENDRILLON -ซินเดอร์เรลล่า ฉบับดัดแปลงใหม่-…นั่นคือข้อความบนหัวกระดาษแผ่นนั้น
นี่แค่เริ่มงานก็กัดกันจะเป็นจะตายแล้ว ตอนเริ่มงานจะซักขนาดไหนเชียว...
ความคิดเห็น