คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ไคโตะ และปัญหาที่ไม่จบไม่สิ้น...?
ไคโตะ และปัญหาที่ไม่จบไม่สิ้น...?
“นึกแล้วเชียว...เป็นนายจริงๆด้วยสินะ...ไคโตะ!”
“เอ๊ะ...คนเมื่อตอนนั้นนี่นา...”
เมย์โกะตะคอกใส่ ‘คนร้าย’ หรือว่าอีกนามหนึ่ง...ไคโตะ
ทันทีที่มิคุเห็นหน้าของชายหนุ่ม เธอก็จำได้เขาก็คือ คนที่เธอวิ่งชนเมื่อตอนรีบเร่งไปทำงาน...คนที่จิ้มหน้าผาก และพูดหยอกล้อเธออย่างเป็นมิตร
“อ้อ ยัยทวินเทลเมื่อตอนนั้น...” ทางไคโตะเองก็จำเธอได้เช่นกัน เขาทำท่ามึนงงเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มหน้าตายกลับไป “ฮะๆ เจอกันอีกแล้วนะ...”
“อ๋อ เหรอยะ...!”
โป๊ก!!
กำปั้นของหญิงสาวผมสีน้ำตาล ถูกทุบเข้ากลางหัวของชายหนุ่มผมสีน้ำเงิน จนสามคนรอบข้างที่เหลือ ถึงกับสะดุ้งโหยงไปตามๆกัน เหมือนจะได้ยินเสียงซาวด์เอฟเฟคบางอย่างด้วย(?)
“โอ๊ย! เมย์จังทำอะไรอะ เค้าเจ็บนะ!” ชายหนุ่มแหกปากโวยวาย มือทั้งสองกุมไว้กลางศรีษะของตัวเอง
“ก็ใครใช้ให้ไปขโมยไอติมคนอื่นเขากินเล่า!” แล้วจึงต่อด้วยฝ่าพระบาทของคุณเธอ ที่ฟาดเข้ากับใบหน้าอีกชุดหนึ่ง...
ผัวะ!!
“อ้อก! …ปีศาจชัดๆเลยอะ เมย์จัง โฮๆๆๆ!”
แกล้งบีบน้ำตาเพื่อหวังให้เธอใจอ่อน ตามมุขญี่ปุ่นทั่วๆไป...แต่ดูเหมือนจะใช้ไม่ได้กับแม่สาวคนนี้ เพราะตอนนี้เธอคว้าขวดเล่า ที่ไม่รู้เอามาจากไหน เตรียมจะฟาดลงกับใบหน้าของเขาแล้ว...
“ว่าใครปีศาจเหรอจ๊ะ...ไคโตะ” เมย์โกะยิ้มแบบเชือดๆ สำหรับไคโตะแล้ว นี่ถือเป็นรอยยิ้มนางมารชัดๆ
“ขอโทษคร้าบ! ผมผิดไปแล้ว อย่าฆ่าผมเลยนะครับ…!”
“ค-คุณเมย์โกะ ฉันว่าพอแค่นี้เถอะนะคะ แค่นี้เขาคงสำนึกผิดแล้วล่ะค่ะ...”
เจ้าของเสียงสวรรค์นั้นไม่ใช่ใครอื่น นอกจากฮาสึเนะ มิคุ เธอพูดด้วยน้ำเสียงหวาดๆ มือสองข้างประนมไว้ที่อก ขาทั้งสองข้างสั่นเล็กน้อยเพราะความกลัว
“ฮือๆ นางฟ้ามาโปรด...” สภาพน่าอนาถขนาดนี้แล้ว ยังจะมีหน้ามาพูดอีก
“เฮ้อ! ก็ได้ ครั้งนี้ฉันปล่อยนายไปก็ได้” เมย์โกะมีสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย ที่หมดโอกาส ‘ฆ่า’ ผู้ชายตรงหน้า “แต่ถ้ายังมีครั้งหน้าอีกล่ะก็...เตรียมจองโลงไว้ได้เลย”
“คร้าบ!” ไคโตะลากเสียงยาว รอยยิ้มเริ่มปรากฏบนใบหน้า ดูแล้วเหมือนเด็กที่อ้อนพ่อแม่ให้ซื้อของเล่น จนทั้งสองคนใจอ่อนไม่มีผิด...
“เชื่อเขาเลย...” หญิงสาวพึมพำเบาๆ
“ขอคืน”
“เอ๊ะ?” มิคุทำท่าทางมึนงง เมื่อไคโตะลุกขึ้นแล้วเดินตรงมาหาเธอ ยกมือข้างหนึ่งขึ้น แล้วพูดเป็นเชิงว่าเธอแอบเอาของของเขาไป “คืนอะไรเหรอ”
“ผ้าพันคอ” ตอบหน้าตายมาก เพียงเท่านี้เด็กสาวก็ถึงบางอ้อทันที
“อ-อ้อ! นี่ค่ะ” เธอรีบยัดผ้าพันคอผืนยาวสีน้ำเงิน ที่ดึงมาตอนวิ่งไล่กัน ลงในมือของเขาทันที พลางกล่าวขอโทษเสียงอ่อย “ขอโทษนะคะ ที่เมื่อกี้เล่นแรงไปหน่อย”
“ฮ่าๆ ไม่เป็นไรหรอกน่า แค่นี้ฉันไม่ตายง่ายๆหรอกน่า”
...แล้วไอ้ที่โดนคุณเมย์โกะ ยำซะเละเมื่อกี้เขาเรียกว่าอะไรล่ะคะ...
“จริงสิ! เมย์จัง” ไคโตะทำท่าทางเหมือนนึกอะไรออก แล้วจึงหันไปเรียกหญิงสาวเจ้าของชื่อ ที่ยืนทำหน้าซังกะตายอยู่ด้านหลัง “หรือว่า เธอคนนี้คือ ‘ฮาสึเนะ มิคุ’ เด็กใหม่ที่เธอพูดถึง”
“ก็เออน่ะสิยะ” เมย์โกะตอบแบบส่งๆไป ก่อนจะทำตาโต และเอากำปั้นทุบกับฝ่ามืออีกข้าง “อ้อ! เกือบลืมซะสนิทเลย!”
“คะ? มีอะไรรึเปล่าคะคุณเมย์โกะ”
“ฉันขอเตือนด้วยความหวังดีนะมิคุ ระวังตู้เย็นในห้องไว้ดีๆด้วยล่ะ โดยเฉพาะช่องแช่เข็ง...เพราะอาจจะโดนใครบางคนแถวนี้ขโมยไอติมไป แบบกรณีของรินก็ได้” พูดจบก็มองบุคคลที่สามด้วยหางตา
“โธ่! ฉันไม่โรคจิตขนาดไปแอบบุกห้องผู้หญิง เพื่อเอาแค่ไอติมถ้วยเดียวหรอกน่า...”
“แล้วที่ไอติมฉันหายไปหมดตู้ เมื่อเดือนก่อนเขาเรียกว่าอะไรยะ!!” ดูท่าทางคุณพี่สาว จะยังเคืองคุณพี่ชายไม่หาย...
“นี่มิคุ ขอถามอะไรหน่อยสิ” จู่ๆ ชายหนุ่มก็เปลี่ยนเรื่องคุย จนคนรอบข้างเปลี่ยนอารมณ์แทบไม่ทัน “มิคุน่ะ...กลัวผีเหรอ”
“อ-เอ๊ะ?!” เด็กสาวเบิกตากว้าง มือไม้เริ่มสั่นระริก “เอาอะไรมาพูดน่ะ...!”
“ก็เห็นในตู้เย็นมีแต่ต้นหอมเต็มไปหมดเลยนี่ แล้วก็โบราณเขาว่ากันว่า ต้นหอมมันใช้ไล่ผีได้ด้วย ก็เลยสงสัยว่ามิคุกลัวผีรึเปล่า”
“เฮ้! ไคโตะ...!” สาวใหญ่อย่างเมย์โกะทำท่าทางจะดุว่าเขา แต่ก็เหมือนจะไม่ทันซะแล้ว...
“นี่นาย...แอบเข้ามาในห้องฉันโดยที่ฉันไม่รู้งั้นเหรอ!!”
“อ๊ะ! ไม่ใช่นะ! คือว่า...!”
“คนโรคจิต! ฉันไม่อยากคุยกับนายแล้ว! เชอะ!”
“อ-อ้าว! เดี๋ยวสิ! มิคุ…!” ไม่ทันแล้วไคโตะเอ๋ย ตอนนี้น้องมิคุถึงคราวเดือดจริงๆแล้ว พูดอะไรไม่รู้จักคิดก็เป็นอย่างนี้ล่ะนะ...
“แฝดจ๋า...พร้อมใช่มั๊ยจ๊ะ”
และแล้วเสียงอันน่าสะพรึงกลัวก็ดังขึ้น ด้านข้างของเจ้าของเสียงนั้น มีฝาแฝดคางามิเนะที่แผ่รังสีอาฆาตออกมาจากตัว มองแล้วเห็นภาพของปีศาจกับสมุนทั้งสองซ้อนทับกันอยู่...
“จะได้เอาคืนที่ขโมยไอติมของหนูไปแล้วสินะ...” ริน
“อุตส่าห์ถ่างตาทั้งคืนเพื่อรอคุณคนเดียว...” เล็น
“อ-เอ่อ...”
“ไปสำนึกผิดในนรกซะ!!!!!”
“อ๊ากกกกกกกก!!!” อาเมน...
ความคิดเห็น