คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 5:คนคนนั้น...
คนคนนั้น...
เวลา 16.00 น. ก็ถึงเวลาเลิกเรียน นักเรียนหลากหลายระดับชั้นต่างวิ่งกรูออกจากเขตบริเวณโรงเรียน เพื่อเดินทางกลับแหล่งที่พักพิงของตัวเอง
บางคนก็แวะไปตามสถานที่ต่างๆ
บางคนก็ยังอยู่ในเขตโรงเรียนเนื่องจากยังจัดการธุระที่นี่ไม่เสร็จ...
“ไหล่นายยังเจ็บอยู่รึเปล่า” ฉันถามมิซึกิที่เอามืออีกข้างกุมบริเวณไหล่ซ้าย ตลอดทางเดินกฃับบ้าน
“ดีขึ้นกว่าเมื่อวานแล้วกันน่า”
“...ช่วยถือกระเป๋าให้ เอามั๊ย”
ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ย! เขาต้องมองฉันเป็นยัยประหลาดแหงๆเลย กรี๊ด! ทำไงดีเนี่ย!
“...ก็ได้”
“อ๊ะ!”
ฟึ่บ!
พอเอ่ยปากว่าจะช่วย ก็ไม่เกรงใจอะไรเลยนะอีตานี่! ก็มันเล่นโยนกระเป๋ามาแบบไม่ทันตั้งรับเลย แล้วข้างในนี่ใส่อะไรเข้าไปบ้างเนี่ย! หนักเป็นบ้าเลย!
“ถือดีๆล่ะ ถ้าของหายฉันจะโทษเธอเป็นรายแรก!”
“ไหงงี้ล่ะฮะ! นี่!รอก่อนเซ่!!” ดูสิคะ! ดูมัน มันเล่นเดินอย่างสบายใจโดยไม่สนคนข้างหลังเลย คอยดูเถอะน่า...เดี๋ยวก็เอาไปโยนทิ้งถังขยะตอนเผลอซะหรอก!
“เป็นวัยรุ่นนี่มีความสุขจังเลยนะ”
หญิงสาวในชุดแม่ชีสีเทาเข้มหัวเราะเบาๆ พลางทอดสายตามองสองพี่น้องชายหญิงที่กำลังทะเลาะกันตามประสาพี่น้อง ขณะที่พวกเขายังคงเดินตามเส้นทางกลับบ้าน
“คิดถึงสมัยเรายังอยู่มัธยมปลายเลย…อ๊ะ!”
‘นั่นมัน…!’
หญิงสาวอุทานขึ้นด้วยความตกใจ นัยน์ตาสีครามเบิกกว้าง ซึ่งสาเหตุที่เธอมีอาการเช่นนี้ก็คงไม่ได้มาจากสาเหตุอื่น
มีเพียงสิ่งเดียวที่สามารถทำให้เธอสามารถแสดงอาการเช่นนี้ได้
ก็คือสิ่งที่เธอเห็นอยู่ตรงด้านหน้าตัวเอง...
‘นั่นมัน...!!’
หลังจากที่ฉันเสียเวลาอึ้งกับสิ่งที่ฉันเห็นเมื่อครู่ ฉันก็เริ่มออกตัววิ่งจากมุมตึกที่ฉันแอบมองมิซากิจังกับมิซึกิคุง
แม้ว่ามันจะเป็นเพียงภาพชั่วพริบตา จนแทบจะมองไม่ทันด้วยซ้ำ
แต่...ฉันมั่นใจว่าฉันไม่ได้ตาฝาด!
ฉันเริ่มวิ่งตาม‘สิ่งนั้น’ ไม่สิ...ต้องเรียกว่า‘คนคนนั้น’ถึงจะถูกมากกว่า มาเรื่อยๆจนเข้ามาในฝูงชนกลุ่มใหญ่กลุ่มหนึ่ง
ฉันพยายามกวาดสายตาเพื่อมองหาคนคนนั้น แม้ว่าการกระทำนี้อาจทำให้ฉันดูเหมือนเป็นคนบ้า ที่วิ่งเข้ามาในฝูงชนโดยไม่ได้คิดอะไรเลย เพื่อมองหาคนเพียงคนเดียว
“ตาฝาดจริงๆเหรอเนี่ย...”
ฉันพูดกับตัวเองเบาๆ สุดท้าย...ฉันก็ไม่สามารถมองหาคนคนนั้น
ก็แน่ล่ะ คนเยอะขนาดนี้จะไปเจอได้ยังไงล่ะ
แล้วทำไม...ฉันต้องรู้สึกเสียดายขนาดนี้ด้วยล่ะ ทั้งที่คนคนนั้นที่ฉันวิ่งไล่ตามเป็นใคร ฉันเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำ นี่ฉันเริ่มมีพฤติกรรมาแปลกๆแบบนี้กับเค้าด้วยเหรอเนี่ย...
“ซิสเตอร์”
“อ๊ะ!”
ฉันสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อมีเสียงของผู้ชายทักฉันจากด้านหลัง แต่ก็เริ่มคลายใจเมื่อได้ยินสรรพนามที่เขาเรียกฉัน มีไม่กี่คนหรอก...ไม่สิ แค่สองคนด้วยซ้ำที่เรียกฉันแบบนี้
เมื่อฉันหันหลังไปมอง ก็พบว่าเขาคือ...
“มิซึกิคุง...”
“ซิสเตอร์มาทำอะไรที่นี่เหรอครับ เย็นขนาดนี้แล้วแท้ๆ” เขาถามฉัน
“…ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ แล้วมิซึกิคุงล่ะจ๊ะ”
“ผมแค่มาเดินเล่นเฉยๆน่ะ อยากสูดอากาศตอนเย็นซักหน่อย”
“แล้ว...หายไปไหนล่ะจ๊ะ” ฉันถามต่อพลางมองสำรวจรอบตัวมิซึกิคุง
“อ-อะไรหายเหรอครับ”
“ก็...มิซากิจังไงจ๊ะ”
“อ้อ ยัยนั่นบอกว่าจะไปดูของอะไรซักอย่างกับอายากะจังอยู่น่ะครับ” อายากะจัง...เพื่อนสนิทของมิซากิจังสินะ
“แล้วไม่ไปด้วยกันเหรอจ๊ะ”
“ก็ยัยมิซากิพูดว่า...”
“ว่าอะไรจ๊ะ”
“ ‘เรื่องนี้น่ะ มันเรื่องส่วนตัวของผู้หญิง ผู้ชายอย่ามายุ่ง!’ แบบนี้แหละครับ”
“ย-อย่างงั้นเหรอจ๊ะ...” ฉันพูดขณะที่กำลังฝืนยิ้มแห้งๆ มิซากิจังนี่ล่ะก็...เหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนเลยจริงๆ
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ”
“ม-มิซึกิคุง”
“ครับ?”
“...ไม่มีอะไรหรอก ถ้างั้นเจอกันพรุ่งนี้นะจ๊ะ”
“ครับ”
หลังจากที่บอกลามิซึกิคุงเรียบร้อย ฉันก็เริ่มกลับมาคิดกับเรื่องของ‘คนคนนั้น’ ทำไมกันนะ...ฉันถึงมองมิซึกิคุงเมื่อครู่กลายเป็นคนคนนั้นไปได้
แล้วก็...นั่นน่ะ ใช่นายจริงๆรึเปล่า...
‘จุนคุง...’
-----------------------
ความคิดเห็น