[reborn]You're all I ever need นายคือทั้งหมดที่ฉันต้องการ

ลำดับตอนที่ #6 : ภายใต้ความอ่อนโยนนั้น...

[18]
"ของเล่น...?"ผมทวนคำนั้น

"ใช่ คิดว่าผมจะไปชอบยัยผู้หญิงสำออย มีอะไรนิดอะไรหน่อยก็สะเออะร้องไห้ บีบน้ำตาทุกรอบ เอาแต่ร้องเรียกให้ผมช่วยเวลาเดือดร้อน หึ!คิดผิดคิดใหม่ได้นะครับ"

"แล้วที่แกคอยเอาใจใส่เธอมาตลอดมันหมายความว่ายังไง..."

"ที่ผมเอาใจใส่เธอมาตลอด มันก็แค่ให้เธอไว้เนื้อเชื่อใจผม พอที่ผมจะใช้เธอเป็นเครื่องมือในการแหกคุกวินดีเช่ได้ก็เท่านั้นแหละ"

"โดยที่แกไม่สนใจว่าเธอจะรู้สึกยังไงเลยเนี่ยนะ?"

"ก็ผมบอกไปแล้วไง...ว่าผู้หญิงคนนั้นมันก็แค่ของเล่นแก้เบื่อก็เท่านั้น ผมรำคาญเธอจะแย่อยู่แล้วเนี่ย"

"คุณมุคุโร่!"ทีนี้เจ้าหมาบ้านั่นก็โพล่งขึ้นมา(เคนนั่นแหละ)

"หืมม์? มีปัญหาอะไรเหรอครับ เคน"

"ผมนับถือคุณมุคุโร่มาตลอดก็จริง...แต่ครั้งนี้เป็นครั้งเดียวที่ผมยอมไม่ได้!"

"ใจเย็นน่าเคน..."(จิคุสะ)

"คุณพูดถึงโคลมแบบนั้นได้ไง! คุณพูดแบบนั้นถึงน้...อึก!"ยังไม่ทันที่มันจะพูดอะไรจบ เจ้ามุคุโร่นั่นก็คว้าสามง่ามนั่นมาจี้คอมัน

"ถ้าคุณช่วยเงียบปากหมาๆของคุณไปซักครู่ มันจะช่วยได้มากเลยนะครับ เคน"

"อึก!เข้าใจแล้วครับ"

"คุณเองก็เชิญกลับไปได้แล้วมั๊งครับ ฮิบาริ เคียวยะ"

"...ไม่บอกชั้นก็ไปอยู่แล้ว"

   ผมพูดพร้อมหันหลังเดินออกจากที่นั่นไป โดยไม่สนว่าด้านหลังของผมจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้างก็ตาม ยังไงมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับผมอยู่แล้วนี่

------------

"ทีนี้รู้แล้วรึยังคะ...ว่าทำไมชั้นถึงต้องตามมารังควานคุณคนเดียว"โคลมพูดขึ้นเงียบๆ ขณะที่ยังก้มหน้าลงต่ำอยู่

"เจ้านั่น...มันไม่ใส่ใจเธอเลยสินะ"

"ท่านมุคุโร่น่ะไม่เคยเห็นชั้นในสายตาอยู่ตั้งแต่แรกแล้วค่ะ ภายใต้ความอ่อนโยนนั้นน่ะ...เค้าทั้งเกลียดชั้น อยากถีบชั้นออกไปจากโกคุโยแลนด์จะแย่อยู่แล้ว เค้าทำต่อชั้นไม่ต่างอะไรจากพวกหมาข้างถนนเลยด้วยซ้ำ"

"..."ผมไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่หันไปมองเธอนิดหน่อยเป็นเชิงว่าผมกำลังฟังเธออยู่

"ตอนนี้...คนที่ชั้นพึ่งได้มีเพียงคุณเท่านั้นค่ะ คุณฮิบาริ เคียวยะ เพราะว่าคุณน่ะ..."

"ชั้นทำไม?"

"คุณน่ะ...เป็นรักครั้งแรกของชั้น"

"รักครั้งแรก...ชั้นเนี่ยนะ?"ผมอดที่จะแปลกใจไม่ได้หรอก เพราะคนที่จะเป็นรักครั้งแรกของเธอได้คงจะมีแต่เจ้าโรคุโด มุคุโร่นั่นคนเดียวนี่

"ถ้าชั้นรักเค้าได้ชั้นคงรักไปนานแล้วล่ะค่ะ ท่านมุคุโร่น่ะ แต่ว่า...ยังไงเราทั้งสองก็ไม่มีวันรักกันได้เลยต่างหากล่ะค่ะ"อ่านใจผมออกงั้นสินะ

"คุณน่ะ...เป็นผู้ชายในอุดมคติ แบบที่ชั้นเคยใฝ่ฝันไว้ตั้งแต่เด็กเลยล่ะค่ะ คิดไว้เลยว่าคนแบบนี้นี่แหละที่จะช่วยชั้นได้ แต่ว่า..."เหมือนน้ำเสียงเธอจะเริ่มดูน่ากลัวขึ้นนะ

"ชั้นคงคิดผิดจริงนั่นแหละที่มาขอร้องให้คุณช่วย..."

"..."

"เพราะขนาดคนที่ชั้นให้ความหวังไว้มากขนาดนั้น กลับทำลายความหวังของชั้นลงทั้งหมดด้วยคำพูดเพียงคำเดียว แต่ก็ต้องขอบคุณล่ะนะคะ...เพราะคุณช่วยชั้นถึงได้พึงระลึกได้ว่า..."

"การไปตั้งความหวังไว้กับคนๆนึงมากๆ...มันเป็นเรื่องโง่เขลาสิ้นดีเลย"

"!!"ทำไมตอนนี้ผมต้องรู้สึกเหมือนโรคหวัดซากุระของตัวเองเริ่มจะกำเริบขึ้นมาเลยล่ะ ทั้งๆที่แถวนี้ไม่มีดอกซากุระซักนิดเลย

"เอาล่ะ...คราวนี้ถึงตาชั้นทำตามสัญญาบ้างแล้วสินะคะ" สัญญา...!!

'...ชั้นจะไม่ตามรังควานคุณอีกเลย'

"ถ้าที่โรงเรียนเราเจอกัน ชั้นก็จะทำเป็นไม่เห็นคุณ ตอนนี้เราสองคนไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกต่อไปแล้ว..."

"ลาก่อนค่ะ คุณฮิบาริ เคียวยะ"