คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตัวโกง...! (fcคาโนะโปรดทำใจก่อนอ่าน เราเตือนท่านแล้ว!)
คิโดะ : คาโนะมันหายหัวไปไหนอีกวะ!
เซโตะ : ป-ไปรอก่อนแล้วมั๊ง //กลัว
ทางด้านไอเกรียนคาโนะ (//โดนสาวกรุม) ณ มุมมืดแห่งหนึ่ง
"อ-อ-...!"
ไวรัสสาวหัวฟ้าผู้สิงอยู่ในมือถือ(?)ของชินทาโร่ ส่งเสียงร้องด้วยความหวาดกลัว เพราะว่าไอคนที่มันถืออยู่ไม่ใช่เจ้านายตัวเองน่ะสิ!
"หึ! ผมรู้นะครับ...ว่าคุณรู้เห็นอะไรมาบ้าง เอเนะจัง" คาโนะยิ้ม...ยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ตามสไตล์ของเขา
"ม-ม-ไม่เห็นอะไรเลย...!"
"คุณโกหกผมไม่ได้หรอกนะครับ หึๆๆ"
"ถ-ถึงเห็นเค้าก็ไม่บอกหรอก!"
"ยอมคายความลับออกมาซะ ไม่อย่างนั้น......"
"...!! ข-เข้าใจแล้วค่ะ"
"ดีมาก...หึๆ"
"หายหัวไปไหนมา!"
พอคิโดะเจอหน้าคาโนะเท่านั้นแหละ ก็แหกปากด่ามันโดยไม่รีรออะไรทั้งสิ้น คนรอบอย่างพวกเซโตะเองก็ถึงกับเอามืออุดหู ไปตามๆกัน
"ไปสำรวจความเรียบร้อยนิดหน่อยเอง...^ ^"
พวกหลังฉาก : เอ็งกล้ามากที่ยิ้มสู้หน้าท่านหัวหน้าใหญ่ได้-0-
"แล้วทำไมถึงช้าขนาดนี้! รู้มั๊ยว่าเป็น...!" จู่ๆถ้อยคำของเธอก็ขาดห้วงไป ยิ่งไปกว่านั้น หน้าที่แต่เดิมเก๊กนิ่ง(?)มาตลอด ตอนนี้กลับกลายเป็นสีแดงซะงั้น!
"เป็น?"
"ช-ช่างเถอะ" ว่าแล้วก็เบือนหน้าหนี
"เป็นห่วงเค้าเหรอ-w-"
"ไม่ได้เป็นโว้ย!" พูดจบก็หายลับเข้าไปในครัว ท่าทางจะทนความเขินอายแบบนี้ไม่ไหว เซโตะกับมารีเห็นก็ได้แต่หัวเราะแห้งๆ
"แหมๆ เห็นแล้วก็อยากให้คิซารากิจังมาทำแบบนี้บ้าง...ใช่มั๊ยล่ะครับ ชินทาโร่คุง"
คาโนะเอ่ยขึ้นลอยๆ แต่ทำให้ชินทาโร่ที่กำลังนอนเล่นบนโซฟาถึงกับผงะ พร้อมกับจ้องมาที่คนพูดเขม็ง ด้านน้องสาวเฮียแกเองก็สำลักน้ำแค่กๆ
"เฮ้ๆ ผมแค่พูดเล่นๆเอง จริงจังกันไปทำม้าย"
โป๊ก!
"แล้วเอ็งจะลากเสียงยาวไปทำเพื่อ?!" คิโดะที่ไม่รู้กกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ โยนอะไรบางอย่างเข้ากลางหัวคาโนะเต็มๆ
"อูย...นี่มัน..." เขาก้มลงมองวัตถุที่เพื่อนสาวปามาเมื่อครู่ มันคือบะหมี่ถ้วยนั่นเอง
"ก็นายอยากมาช้าเอง คนอื่นเค้าเลยกินส่วนของนายไปหมดแล้ว"
"หา?! แล้วผมจะกินอะไรล่ะคร้าบ!"
"ก็ไอที่อยู่ในมือนายไง"
"แบบนี้ผมก็ขาดสารอาหารกันพอดีสิ!"
"ถ้าไม่กินก็เอาคืนมา! แล้วไปคุ้ยถังขยะข้างถนนเอาซะ!!"
"ค-คร้าบ กินก็ได้ครับ 'สึโบมิจัง' "
"ว่าไงนะ...//เสียงโฉด"
"กินก็ได้จ้า คิโดะซัง TwT(ดุจังเลย...)"
และแล้วพ่อเกรียนคาโนะของเราก็ได้แต่เดินจ๋อย ไปต้มน้ำทำบะหมี่กินตามระเบียบ โดยมีเซโตะหัวเราะลั่นเป็นฉากหลัง
ตรูรอดไปได้เมื่อไหร่เอ็งไม่รอดแน่ ไอเซโตะ!
ทางด้านนีททาโร่...
คุณพี่ชายจ้องคาโนะที่เดินหายลับเข้าไปในครัวตาไม่กะพริบ พลางเหลือบมองน้องสาวที่ตอนนี้ได้แต่นั่งก้มหน้าลงกับพื้น
บ้าน่า! เจ้านั่นมันรู้เรื่องเมื่อกี้ได้ยังไง! ประตูก็กั้นไว้ แล้วกว่าเจ๊แก(คิโดะ)จะพังเข้ามา เราก็ไม่ได้ทำอะไรที่มันส่อเรื่องอย่างว่า(?)แล้วนี่ นอกจากเรากับโมโมะแล้วมีใครอีกล่ะ...
เอ๊ะ...รู้สึกเหมือนลืมอะไรไป...
เฮ้ย! ลืมสนิทเลย...!!
"คิซารากิ นายจะไปไหน" คิโดะ
"ผ-ผมลืมของครับ!"
"??" (โมโมะ)
มัวแต่สนใจโมโมะมากไปหน่อยจนลืมไปเลย.......ว่าตอนนั้นเราทิ้งมือถือไว้ข้างใน!
แบบนี้ 'ยัยนั่น' ก็เห็นทั้งหมดเลยน่ะสิ!
ปัง! //เปิดแบบนี้บ่อยๆ สงสารประตูบ้างเหอะ-.-
"เอเนะ!!"
เฮ้ย! มือถือตรูหายไปไหนเนี่ย! จำได้ว่าวางไว้บนโต๊ะนี่นา ลองหาบนพื้น หรือใต้เตียงก็ไม่มีเลย!
"หานี่อยู่เหรอครับ ชินทาโร่คุง"
ไม่รู้เจ้าคาโนะมันตามผมมาตั้งแต่ตอนไหน แต่ขณะนี้มันยืนพิงขอบประตู พร้อมกับถือมือถือของผมแกว่งไปมาอย่างสบายอารมณ์ บนจอปรากฏภาพของเอเนะทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
"ร-หรือว่าแก...!"
"นายท่านคะ ขอโทษค่ะ..." เอเนะเอ่ยเสียงครือๆ
"พอพูดแบบนั้นแล้ว ยัยหนูนี่ก็ยอมพูดทุกอย่างออกมาเลยแหละ ฮะๆ" ยังจะมีหน้ามาหัวเราะอีกนะแก!
"แกต้องการอะไรกันแน่!"
"ก็...ไม่รู้สินะ...แค่อยากหาเรื่องแกล้งล้อคุณเล่นๆแค่นั้นเองมั๊ง?" พูดได้ทั้งรอยยิ้มแบบนั้น...ปีศาจชัดๆ! "จะว่าผมเป็นปีศาจก็ช่าง แต่ว่า..."
"อะไร"
"ถ้าความลับแตกแล้ว...คนอื่นจะรับได้รึเปล่า ผมไม่รู้นะ"
"เอาเป็นว่าเห็นแก่ที่ชินทาโร่คุงช่วยพวกผมไว้ตอนเหตุวางระเบิดห้าง ผมจะเก็บไว้เป็นความลับแล้วกัน" เจ้าคาโนะพูดพร้อมคืนมือถือในมือให้ผม "ระวังตัวหน่อยก็ดีนะครับ คุณซิสค่อน"
"ยัยเอเนะ...อธิบายมาให้หมดเดี๋ยวนี้เลย"
"ย-ยกโทษให้ดิฉันเถอะค่ะ ฉันไม่มีทางเลือกจริงๆ! จะต่อว่าดิฉันยังไงก็ได้! แต่ว่าฉันไม่ได้มีเจตนาจะขายนายท่านนะคะ...!"
"อืม..."
เพิ่งเคยเห็นเอเนะพูดมากขนาดนี้เป็นครั้งแรกเลยแฮะ จะว่าไปเจ้าคาโนะก็พูดเหมือนกับว่าไปข่มขืน เอ้ย! ข่มขู่(//มุขนี้ไม่ฮา พาเครียดอีกต่างหาก-*-) เธอมาเหมือนกัน เอาเป็นว่ายอมๆไปเหอะ
"ถ้าพูดขนาดนี้ก็ช่วยไม่ได้นะ ไหนๆฉันก็สะเพร่าเองด้วย"
"ขอบพระคุณมากค่ะ นายท่าน!"
"พี่ชาย! มาอยู่นี่เอง!" โมโมะวิ่งหน้าตาตื่นมาหาผม ท่าทางเหมือนโดนใครพูดเป่าหูมาอย่างนั้นแหละ "ม-เมื่อกี้คาโนะคุง..."
"เจ้านั่นอะไรอีก?!" บอกไว้ก่อนว่าผมยังไม่หายยัวะไอเกรียนนั่นหรอกนะ!
"ค-คาโนะคุงบอกฉันว่า ให้ระวังตัวไว้ให้ดี ถ้าคนอื่นรู้เข้าคงไม่ดีต่อตัวฉันแน่...มันหมายความว่าไง" ว่าแล้วเชียว...
"คือว่า...เจ้านั่นมันรู้เรื่องเมื่อกี้แล้วน่ะ"
"หา! รู้ได้ไง!"
"ก็พี่จะไปรู้กับเธอมั๊ยเนี่ย!"
ระหว่างที่สองพี่น้องคิซารากิกำลังโวยวายกับปัญหา ณ ขณะนี้ แม่หนูเอเนะก็คิดกลับไปถึงเรื่องที่โดนคาโนะขู่...
"ไม่มีทาง! ทำแบบนั้นดิฉันต้องโดนนายท่านเกลียดไปตลอดชีวิตแน่!"
"แน่ใจเหรอครับ... ถ้าอย่างนั้นผมจะบอกอะไรดีๆให้ฟัง"
"??"
"ผมรู้วิธีที่จะ 'ลบ' คุณออกจากมือถือเครื่องนี้...ไม่สิ ตอนนี้น่าจะเรียกว่าลบให้ 'หายไปจากโลกนี้' เลยน่าจะถูกกว่า"
"อะไรนะ...?!"
"มันคงไม่ดีนักหรอกถ้าจะหายไปในสภาพไร้ร่างเนื้อ เป็นแค่ไวรัสธรรมดาๆแบบนี้ แล้วก็...คงต้องจาก 'คิซารากิ ชินทาโร่' ไปได้น้า"
"ย-อย่าคิดว่านะคะ ว่าเอานายท่านมาเป็นข้ออ้างแล้วฉันจะยอมน่ะ!"
"แล้วถ้าผมบอกว่าต้องจาก 'โคโคโนะเสะ ฮารุกะ' ไปด้วยล่ะ จากกันโดยไม่บอกกล่าวกันตั้งสองครั้งนี่...มันไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลยน้า"
(*เห็นบางที่เขียนว่า konose บางที่ kokonose ถ้าใครรู้ว่าอันไหนถูกบอกได้น่อ)
"!! ข-เข้าใจแล้วค่ะ จะยอม...พูดทุกอย่างเลยค่ะ"
...ขอโทษค่ะ ที่ฉันมัน.....อ่อนแอ
ความคิดเห็น