คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ไปกินไอติมกันเถอะ!
ไปกินไอติมกันเถอะ!
“ชอบชุดนี้จริงๆเล้ย!”
มิคุหมุนตัวไปมาอยู่หน้ากระจก หลังจากที่ได้ลองชุดทำงานของตัวเอง เสื้อแขนกุดสีเทา เนคไทสีเขียวน้ำทะเล กระโปรงสั้นสีเข้มกว่าเสื้อนิดหน่อย นอกจากนี้ยังมีปลอกแขนขนาดใหญ่ ถือว่าเป็นที่ถูกใจเธออย่างมาก
“ดูดีใจเป็นพิเศษเลยนะ หุหุ” เมย์โกะพูดยิ้มๆ
“ก็...ฉันเพิ่งมีชุดเป็นของตัวเอง แบบนี้เป็นครั้งแรกนี่คะ”
“ไร้เดียงสาซะจริงๆเลยนะ มิคุจังเนี่ย”
ชายคนหนึ่งเอ่ยขึ้น ขณะเดินเข้ามาในห้อง เขาดูเป็นคนมีอายุนิดหน่อย สวมเสื้อสูทราวกับพนักงานบริษัท สายตาจ้องมองที่น้องใหม่เพิ่งเข้าวงการอย่างเธอ
“มาสเตอร์!” เด็กสาววิ่งตรงดิ่งไปยินอยู่หน้าเขา “วันนี้เลิกงานแล้วไปฉลองกันนะคะ”
“ฉลอง...? โอกาสอะไรล่ะ” มาสเตอร์ทำหน้างงๆ ก่อนจะได้สาวใหญ่อย่างเมย์โกะ อธิบายขยายความขึ้น
“โธ่! มาสเตอร์อย่ามาทำเอ๋อสิคะ” เธอเอามือข้างหนึ่งพาดไหล่ชายหนุ่ม ราวกับเป็นเพื่อนเล่น “ก็...ฉลองที่มิคุได้ทำงานเป็นวันแรกไงคะ”
“อ้อ! เรื่องนั้นเอง ได้สิ! แล้วจะไปไหนกันล่ะ...”
“ถามได้...” เมย์โกะขยิบตาให้มิคุ เป็นการส่งสัญญาณให้กัน ทั้งสองตอบอย่างพร้อมเพรียงกันว่า
“Hagen Daz ไงล่ะคะ!”
“เฮ้ย! จะบ้าเรอะ ถ้วยนึงราคาเท่าไหร่ก็รู้ไม่ใช่เหรอ!” มาสเตอร์โวยวายยกใหญ่ พร้อมโบกมือไปมาเป็นเชิงปฏิเสธ “แบบนี้กระเป๋าได้ฉีกขาดกันพอดี!”
“เมื่อกี้มีใครพูดว่า ‘Hagen Daz’ เหรอ!”
หนึ่งในฝาแฝดจอมยุ่งอย่างริน โผล่หน้ามาจากด้านหลังของชายหนุ่ม ตาทั้งสองข้างลุกวาว ตามด้วยน้องชายอย่างเล็น ซึ่งมีแววตาไม่แตกต่างจากพี่สาว
“อืม! มาสเตอร์บอกว่าหลังมิคุเลิกงานวันนี้ จะพาไปเลี้ยงน่ะ” เมย์โกะตอบ กระตุกยิ้มที่มุมปาก “ไปด้วยกันมั๊ยล่ะทั้งสองคน”
“ไปสิคะ!/ครับ!”
หลังจากนั้น ทั้งสองก็กระโดดโลดเต้น ราวกับถูกรางวัลที่หนึ่งก็ไม่ปาน โดยมีมิคุเข้าไปร่วมแจมด้วย พี่สาวคนโตอย่างเมย์โกะกอดอกพร้อมยิ้มอย่างพอใจ...
เหลือไว้แค่มาสเตอร์ ที่ตอนนี้แทบจะล้มทั้งยืนแล้ว...
“มาสเตอร์อย่าทำหน้าสิ้นหวังอย่างนั้นสิ!” รินเข้าไปตบหลังของเขา “นานๆทีจะเป็นอะไรไปล่ะ”
“ริน พูดแบบนั้นเหมือนไปทับถมเขาเปล่าๆนะ” เล็นเอ่ยขึ้น ขณะฝืนยิ้มแห้งๆ ใจหนึ่งก็สงสารเจ้านายตัวเองอยู่หรอก แต่ก็อยากไปกินไอติมอร่อยๆแบบนั้นเช่นกัน
“...เข้าใจล่ะ” ชายซึ่งเปรียบเสมือนเจ้านายของทั้งสี่เอ่ยขึ้น หลังจากตั้งสติได้ “หกโมงตรง สายไปแค่วินาทีเดียวก็ถือว่าหมดสิทธิ์! เข้าใจ?!”
“ค่า/คร้าบ!”
“จริงๆเลย...เจ้าพวกนี้...” ได้แต่บ่นงึมงำขณะเดินออกจากห้องไป
“พี่มิคุ” เล็นสะกิดชายกระโปรงของเจ้าของชื่อ “ได้เวลางานแล้วไม่ใช่เหรอครับ”
“อ๊ะ! จริงด้วย! เกือบลืมซะสนิทเลย” ว่าแล้วเด็กสาวก็รีบวิ่งออกจากห้องไป โดยไม่ลืมที่จะบอกลาสามสหายที่เหลือ “ถ้าอย่างนั้น ฉันไปก่อนนะคะ”
“งานแรกทั้งที ทุ่มให้สุดตัวล่ะ” เมย์โกะ
“บาย!” รินและเล็นต่างโบกมือลา
ปึก!
“โอ๊ย!”
ระหว่างกำลังวิ่งไปที่สถานที่ถ่ายทำ มิคุก็เผลอไปชนกับใครบางคนเข้า เขาคนนั้นเป็นผู้ชายวัยไล่เลี่ยกับเมย์โกะ เรือนผมสีน้ำเงิน และดวงตาสีคราม ทำให้เขาดูมีเสน่ห์ขึ้นอย่างทันตา
“เอ่อ...ขอโทษค่ะ” เมื่อตั้งสติได้ เธอจึงรีบกล่าวขอโทษเขา
“ไม่เป็นไรหรอก ท่าทางแบบนี้กำลังรีบอยู่ล่ะสิท่า” ชายคนนั้นกล่าวด้วยใบหน้ายิ้มๆ เอานิ้วชี้จิ้มที่หน้าผากเธอราวกับเป็นเพื่อนสนิท “ฮะๆ ไม่ต่างอะไรจากฉันเมื่อก่อนเลย”
“เอ๊ะ...”
“อ๊ะ! พูดมากไปซะแล้วสิ เอาเป็นว่าไปก่อนล่ะ เราคงได้เจอกันอีกล่ะนะ” พูดจบเขาก็โบกมือลา แล้วเดินจากเธอไป ทิ้งไว้แต่เด็กสาวที่อ้ำอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก...
ล-หล่อจังเลย... นั่นคือสิ่งที่เธอคิดในใจ ขณะมองชายคนนั้นด้วยสายตาเลื่อนลอย จนเขาลับสายตาไป
“...มิคุจัง มิคุจัง!!”
“ค-คะ?!” เสียงเรียกของทีมงานปลุกให้เธอตื่นจากภวังค์ เด็กสาวลุกลี้ลุกลนรีบวิ่งไปยังจุดหมายของตัวเองต่อ “ข-ขอโทษค่ะ! จะรีบไปทำงานเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ!”
หรือว่านี่...คือสิ่งที่เขาเรียกว่า ‘รักครั้งแรกกันนะ’…
หลังเวลางาน ณ ร้านไอติม Hagen Daz…
“เอ๋...มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ…อ้ำ!” เมย์โกะทำท่าทางแปลกใจ พร้อมใช้ช้อนตักไอติมตรงหน้าเข้าปาก “นายคนนั้นเขาพูดแบบนั้นจริงๆน่ะเหรอ”
“อืม! ฉันว่าเขาต้องทำงานอยู่ที่เดียวกับเราแน่ๆเลยล่ะค่ะ” มิคุพยักหน้ารับ “คุณเมย์โกะอยู่ที่นี่มาหลายปีแล้ว น่าจะพอรู้อะไรบ้างสินะคะ”
“ร-เรื่องนั้นน่ะ...” ถ้อยคำของหญิงสาวขาดช่วงไป เพราะส่งสายตาไปหาฝาแฝด ที่นั่งตรงข้ามกับตน ประมาณว่าต้องการความช่วยเหลือ
“อ-เอ่อ...อาจจะเป็นทีมงานก็ได้นะครับ...เนอะ! ริน” เล็นอึกอักเล็กน้อย ก่อนจะตอบโดยไม่ลืมสะกิดรินให้คล้อยตามไปด้วย
“อ-อืม! ใช่ๆ”
“อย่างงั้นเหรอ...” มิคุทำหน้าผิดหวังเล็กน้อย มือตักไอติมในถ้วยเข้าปากต่อ “อย่างน้อยก็น่าจะรู้ชื่อ ก็ยังดี...อ้ำ!”
แก้ตัวน้ำขุ่นๆจะมัดเลย นายนี่...เมย์โกะมองเล็นด้วยสายตาแบบนั้น
ก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรตอบแล้วกันน่า...เล็นกับรินทำแก้มป่อง อย่างไม่พอใจ
ฟิ้ว!
“เอ๊ะ! เมื่อกี้อะไรน่ะ” เด็กสาวเจ้าของผมสีเขียวน้ำทะเลเอ่ยขึ้น หลังจากรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่าง วิ่งผ่านตัวเองไปอย่างรวดเร็ว
“คิดไปเองล่ะมั๊ง...”
“แง้ๆๆ!!” มาสเตอร์ยังพูดไม่ทันขาดคำ จู่ๆแฝดคนพี่อย่างรินก็ปล่อยโฮขึ้นมา คนทั้งโต๊ะนั้นถึงกับตกใจไปตามๆกัน
“เป็นอะไรริน! เกิดอะไรขึ้น!” สาวใหญ่อย่างเมย์โกะ ผู้ตั้งสติได้คนแรกเอ่ยถาม
“คือว่า...รินเขา...” เล็นพยายามอธิบายด้วยเสียงทุ้มต่ำ
“ไอติม...ไอติมของหนูหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ แง้ๆๆๆ!!”
ความคิดเห็น