คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เกลียดหรืออิจฉา?
วันต่อมาที่โรงเรียนนามิโมริ ทางสึนะ โกคุ ฮารุ กับยามะ
"โกคุเดระคุงไม่เป็นไรเหรอ ออกจากโรงพยาบาลมาทั้งงี้"สึนะถาม
"ม ไม่เป็นไรครับ ก็ไม่ได้เจ็บอะไรมากนี่ครับ"โกคุตอบ
"อ๊ะ!รินจังนี่นา"ฮารุเรียกรินที่กำลังจะเดินเข้าโรงเรียน
"หืมม์ รุ่นพี่หรอกเหรอคะ"รินหันมาเล็กน้อย
'หนอย!ยัยนี่อีกแล้วเหรอ'ในใจโกคุ
"โย่ ว่าไงอุเอฮาระ"ยามะทักตามประสาจอมเนียน(?)
"ไม่มีอะไรขอตัวนะคะ"
"ชั้นไม่ชอบหน้ายัยรุ่นน้องนี่เลย"โกคุพึมพำ
"โกคุเดระคุง/คุณโกคุเดระ"สึนะกับฮารุ
"ทำไมพูดงั้นคะ อย่าให้ฮารุรู้นะว่าคุณทำไรรินจัง ไม่งั้นฮารุฟ้องคุณเบียงกี้แน่"ฮารุทิ้งท้ายก่อนเดินจากไป
พักกลางวัน(ไวเหมือนโกหก) ที่ดาดฟ้าโรงเรียน
"ทานแล้วนะครับ/คะ"(ปล.สึนะชวนเคียวโกะจังมากินด้วย)
"เอ๊ะ!นั่นใครเหรอ"เคียวโกะชี้ไปที่เด็กอีกคน
"เฮ้ย!ยัยรุ่นน้อง!"โกคุกขึ้นยืนแบบพรวดพราด
"มาไงคะคุณรุ่นพี่"ริน
"ชั้นสิต้องถามเธอมากกว่า"
"ชั้นก็มาของชั้น ก็ถูกแล้วนี่คะ"
"ไม่ใช่เว้ย! นี่เมื่อคืนวานนี้มันหมายความว่าไง สะกดรอยตามคนอื่นมางั้นเหรอ"
"โกคุเดระ ใจเย็นๆก่อนดีกว่า..."ยามะพยายามรั้งโกคุไว้ก่อนที่จะมีรายการต่อยตีกันกลางดาดฟ้า
"ชั้นไปทำอะไรให้รุ่นพี่ไม่พอใจมิทราบ ถึงต้องตะคอกใส่ชั้นแบบนี้"รินถามก่อนจะหยิบชาเขียวในกระติกมาดื่ม
"หนอย!กล้าย้อนชั้นงั้นเหรอ!"โกคุเอามือปัดชาเขียวในกระติกจนหกใส่ริน(ชาเขียวร้อนนะจ๊ะ)
"โอ๊ย!"รินร้องด้วยความเจ็บปวด
"โกคุเดระคุง!"เคียวโกะกับสึนะ
'ซวยแล้ว!โมโหไปหน่อย'โกคุคิดในใจ
"อุเอฮาระ...ไม่เป็นไรใช่มั๊ย"ยามะ
"ก็ได้ค่ะ ไม่ชอบก็บอกตรงๆ ชั้นจะได้ไปซักที!"รินลุกขึ้นแล้ววิ่งลงจากดาดฟ้า
"โกคุเดระคุง/โกคุเดระ"สายตาทั้งสามจับจ้องมาที่โกคุทันที"
"ทำไมต้องทำขนาดนั้นด้วย รินไปทำอะไรให้นายไม่พอใจนักหนา"สึนะ
"แค่นี้ไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลยนี่"เคียวโกะ
"นายแค่อิจฉาที่โดนอุเอฮาระช่วยไว้ แต่ตัวเองทำอะไรไม่ได้ใช่มั๊ยล่ะ"ยามะ
"เออๆ!เข้าใจแล้ว ชั้นจะไปขอโทษ โอเคยัง!"โกคุ
หลังเลิกเรียน
"นี่ยัยรุ่นน้อง"โกคุทักรินที่เดินสวนทางกัน
"อะไรอีกคะ แค่นั้นยังไม่พออีกรึไงคะ"รินพูดโดยที่พยายามก้มหน้าลงต่ำ
"ที่ดาดฟ้า เอ่อ...ขอโทษนะ ชั้นโมโหไปหน่อย"
"...ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ชั้นเจอมามากแล้ว ชั้นก็อิจฉารุ่นพี่เหมือนกันค่ะ"
"??"
"ชั้นก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ พอเห็นคนอื่นมีเพื่อนเยอะก็ปากไม่ตรงใจ พูดอะไรก็ไม่ดีไปหมดเลย ขอโทษนะคะ"หังจากนั้น รินก็เดินกลับบ้านไป โดยที่พยายามไม่ให้บุคคลข้างหลังเห็นน้ำตาตัวเอง
------------
ปัน/แฮก...พิมพ์จนเหนื่อยเลยตอนนี้ ส่วนคอมเม้นท์แรกไม่ต้องห่วงค่ะ ตอนต่อไปน่าจะมี1896ค่ะ (จะพยายามนะคะ เพิ่งเคยแต่งรวมครั้งแรก)
ความคิดเห็น