คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : คืนดี และ...?
"แต่ถ้ายัยโมโมะ/พี่ชายเค้าโกรธหนักกว่าเดิมทำยังไงดีล่ะ(คะ)"
"อะโด่! อีเรื่องแค่นี้เอง ไอ้เราก็นึกว่าปัญหาใหญ่อะไรซะอีก" คาโนะพูดพร้อมทำหน้าเบื่อหน่ายเล็กน้อย เพราะอยากให้ 'มีอะไรอย่างว่า(?)' เกิดขึ้นมากกว่านี้
"ไม่ต้องห่วงหรอก ถ้าเธอตั้งใจจริงขนาดนี้แล้ว เราก็จะคอยสนับสนุนเธอเอง" คิโดะยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
"จ-จริงเหรอคะ! ขอบคุณมากค่ะ!"
เป็นคนดีจริงๆด้วย คิโดะซังเนี่ย...(โมโมะ)
"ใจกล้าหน่อยสิคะนายท่าน! ถ้าแค่นี้ยังกลัว ต่อไปจะไปทำอะไรกินได้ล่ะคะ!"
อูย...เจ็บปวดจริงๆเลย โดนไวรัสมาต่อว่าเนี่ย แถมยังเป็นเด็กผู้หญิงตัวเท่าหัวแม่โป้งอีกต่างหาก //นั่นมันธัมเบลิน่าแล้ว- -
"แค่ขอโทษก็พอสินะ!" แล้วทำไมตรูต้องโมโหด้วยวะเนี่ย! ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
แอ๊ด! (คาราบาว! //ไม่ใช่แล้วโว้ย!!!)
"...พี่ชาย" พูดไม่ทันขาดคำก็มาเลย ไม่ให้ตั้งตัวอะไรเลยใช่มั๊ยเนี่ย
"โมโมะ..."
"หนู/พี่...!"
'...ทำไมต้องพูดพร้อมกันด้วยล่ะ'
"พี่พูดก่อนสิ"
"ไม่ล่ะ เธอพูดก่อน"
"ไม่เป็นไรๆ ไม่ต้องเกรงใจหนูหรอก พูดเลยๆ"
"ไม่ได้ๆ เธอเป็นน้อง พี่ต้องเสียสละให้น้องก่อน"(มรึงเพิ่งมายอมรับเอาตอนนี้- -)
3..............2...............1............แก๊ง!(?)
"ก็บอกให้พี่พูดก่อนไม่ได้ยินรึไง! ทำเป็นเล่นตัวไปได้!" โมโมะเป็นฝ่ายเริ่มตะโกนก่อน
"ฉันก็เปิดโอกาสให้เธอพูดก่อนตั้งนานแล้ว! ทำไมไม่พูดซะที(วะ)!!" นี่เพราะยังเห็นว่าเป็นสมาชิกในครอบครัวหรอกนะ ไม่งั้นต่อท้ายคำในวงเล็บไปแล้ว!
ด้านหลังประตูห้อง
เซโตะ : ตรูว่าแล้ว- -
คาโนะ : สองคนนี้เคยประนีประนอมกันที่ไหนล่ะ
คิโดะ : นี่ฉันคิดถูกรึเปล่าที่ปล่อยให้ยัยนั่นจัดการเอง
มารี : ภูเขาไฟกำลังจะปะทุอีกแล้วล่ะค่ะ
คาโนะ : เซโตะ! ตรูแทงร้อยนึง ไอเบอร์เจ็ดต่อยก่อนแน่นอน!
เซโตะ : งั้นผมแทงข้างโมโมะ ยัยนั่นถีบชินทาโร่กระเด็นแน่ๆ! (เด็กๆไม่ควรเอาเยี่ยงอย่างนะขอรับ)
คิโดะ : พอเลยพวกมรึงสองคน!! ไปเชียร์ให้เค้าตีกันทำไม!!
...ว่าแต่ 'แทง' มันคืออะไรอ่า?(มารี)
"...ทะเลาะกันไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นสินะ" ใจเย็นไว้ชินทาโร่ เดี๋ยวมันก็ได้ลงเอยแบบเดียวกับเมื่อกี้หรอก เย็นไว้ๆ...
"นั่นสินะ" โมโมะเห็นด้วยกับผม พร้อมเดินมานั่งบนเตียงข้างๆกับผม
"ฉันเหงาน่ะ..." เธอเอ่ยขึ้น
"??"
"ช่วงที่ทำงานเป็นไอดอล ฉันไม่ค่อยได้โผล่หน้าไปโรงเรียนมากเท่าที่ควรเลยใช่มั๊ย เพื่อนก็เลยไม่ค่อยมี การเรียนก็แย่ บ้านก็ไม่ค่อยได้กลับ แต่พอได้กลับมาทีไร...พี่ก็ไม่อยู่ทุกที..."
พรวด! ยัยโมโมะลุกขึ้นยืน ตาจ้องมาที่ผมเขม็ง
"...ฉันอยากให้พี่สนใจฉันมากกว่านี้! เหมือนที่สนใจพี่อายาโนะน่ะ!"
"อย่างนั้นเหรอ อยากให้พี่สนใจอย่างนั้นสินะ..." เขาเอ่ยพร้อมกับแสยะยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่น่าขนลุกชะมัด...
"ช-ใช่แล้วล่ะ..." ด-เดี๋ยวสิ เมื่อกี้เราไม่ได้พูดะไรผิดสินะ ก็แค่พูด 'ตามที่ตัวเองรู้สึก' แค่นั้นเอง
ถ้าเราพูดถูกจริง...แล้วท่าทีแบบนั้นของพี่มันหมายความว่ายังไงน่ะ!
ด้านนอกห้อง(อีกครั้ง//โปรดอย่าลืมว่าตอนนี้ประตูปิดอยู่ ได้ยินเพียงแค่เสียง)
คิโดะ : ...เฮ่ย ทำไมจู่ๆมันก็เงียบไปเลยล่ะ
มารี : เค้าคงคุยกันดีๆแล้วมั๊งคะ...?
เซโตะ : หรือว่าคราวนี้จะเอากันถึงตาย?! //มากไปแล้วไอโตะ=[]=
คาโนะ : งั้นเราไปดูกันเถอะ(แต่เอาจริงคืออยากสอ ใส่เกือกนั่นแหละ) ...เฮ้ยๆๆ!
คิโดะ : อะไรอีกวะไอ้คาโนะ จะเปิดก็เปิดซักทีเซ่!
คาโนะ : ก็จู่ๆประตูมันเปิดไม่ได้อะ!
ความคิดเห็น