คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 2:เหตุเกิด ณ ตลาด
เหตุเกิด ณ ตลาด
...รู้สึกเหมือนว่าตัวเองโดนนินทาอยู่ตลอดเวลา
และตัวการคงไม่ใช่ใครอื่นนอกจาก‘มัน’
ฉันเดินเบียดเสียดอยู่ในตลาดซึ่งมีคนเดินไปเดินมาอย่างพลุกพล่าน เดินไปชนคนนู้นบ้างคนนี้บ้าง จนต้องก้มหัวโทษเป็นนับครั้งได้
จนในที่สุด...ก็ถึงเวลาคิดเงินซักที!
“เอ๊ะ หายไปไหนนะ...”
ขอร้องล่ะ อย่าบอกนะว่าฉันลืมเอากระเป๋าสตางค์มา!
ไม่สิ ก่อนออกมาเราก็หยิบมาแล้วนี่
หรือว่า เราทำตกไว้ที่ไหนซักที่...
“หานี่อยู่เหรอ”
ชายร่างสูง4-5คนเดินเข้ามาหาฉัน พร้อมชูบางอย่างในมือขึ้นมา
นั่นมันกระเป๋าสตางค์ของฉันนี่นา!
“ค่ะ ขอบคุณ...”
“อ๊ะ! แล้วนั่นเธอจะทำอะไรน่ะ”
ทันทีที่ฉันพยายามจะเอื้อมมือหยิบกระเป๋าสตางค์จากมือเขา เขากลับเอื้อมมือที่ถือกระเป๋าสตางค์ให้สูงขึ้นอีก จนมันสูงเกินกว่าที่ฉันจะเอื้อมไปหยิบได้
“ฉันจะเอากระเป๋าสตางค์ของฉันคืน กรุณาช่วยส่งมันคืนมาโดยดีด้วยค่ะ”
“เธอนี่ตลกจังนะ ใครเก็บได้ก่อนก็ต้องเป็นของคนนั้นสิ” ชักเริ่มโมโหแล้วนะ
“แต่ยังไงมันก็เป็นของของฉัน เอาคืนมานะ!”
“ถ้าไม่ให้แล้วจะทำไม”
“ฉันก็จะ...ช่วยด้วยค่ะ! มีพวกล้วงกระเป๋าอยู่แถวนี้!” ฉันแผดเสียงตะโกนให้ดังลั่นทั่วตลาด หวังว่าจะทำให้พวกนี้ตื่นกลัวได้บ้าง
แต่ผลมันกลับไม่ใช่อย่างนั้น...
“ยัยบ้านี่! อยากให้คนอื่นเขารู้นักใช่มั๊ยฮะ!”
เพียะ! เขายกมือขึ้นสูง ก่อนจะฟาดเข้าที่ใบหน้าของฉัน จนต้องเซล้มลงไปนอนกับพื้น
“รออะไรอยู่! จัดการต่อสิวะ!”
“ไม่บอกก็ทำอยู่แล้วน่า หึหึ!”
หลังสิ้นคำสั่งของชายที่น่าจะเป็นหัวหน้า พวกคนของมันก็เริ่มสาวเท้าเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ ในมือมีทั้งมีดพก ทั้งไม้พลอง และอาวุธสารพัดอย่าง
แถมหน้าตาแต่ละคนนี่...ส่อแววลามกกันทั้งนั้นเลยด้วย!
“อย่าเข้ามานะ!” ฉันได้แต่ตวาดใส่พวกนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะข้อเท้าพลิกจากการล้มเมื่อครู่ ฉันคงวิ่งหนีไปนานแล้วล่ะ
“ขอพี่จับตรงนั้นซักนิดนึงนะ แล้วพี่จะไม่ทำอะไรน้องเลย หึหึ” พวกมันคนแรกพูดขึ้น พร้อมยื่นมือเข้ามาใกล้ๆบริเวณหน้าอกของฉัน
“พอแค่นั้นแหละ!”
“ม-มิซึกิ...”
ไม่จริงน่า...ใครก็ได้ช่วยบอกทีว่านี่เป็นความฝัน
ใครก็ได้ช่วยบอกฉันทีว่าฉันไม่ได้เห็นมิซึกิยืนอยู่ตรงหน้าฉันเอง!
“ใครอีกล่ะฮะ แฟนแกเหรอ” แฟนบ้าสิ!
“อย่ามั่วไปหน่อยเลยน่า...!” ครั้งแรกที่เห็นด้วยกับมันคนที่สอง
“แบบนี้มันผัวชัดๆ” ขอถอนคำพูด!
“พอแล้ว! ไม่ใช่แฟน ไม่ใช่ผัว ไม่ใช่อะไรทั้งนั้น!”
ฉันโวยวายขึ้น เพื่อทำให้พวกมันหายเข้าใจผิด
แฟนเหรอ ผัวเหรอ...แค่คิดก็สยองแล้วน่า!
“แล้วแต่พวกแกจะคิดแล้วกัน ขี้เกียจจะใส่ใจแล้ว”
“พูดงี้อยากมีเรื่องรึไงฮะ!”
“เอาเหอะ จะยังไงก็ช่าง แต่...”
ทั้งสีหน้าและน้ำเสียงของมิซึกิเริ่มดูจริงจังขึ้นจากเมื่อครู่มาก จริงจังจนฉันแทบจะขนลุกเลย สายตาของเขาเริ่มจ้องไปที่พวกมันคนแรกที่ทำท่าทางจะจับหน้าอกฉัน
“ที่บอกว่าจะจับ‘ตรงนั้น’น่ะ…ข้ามศพฉันให้ได้ก่อนเหอะน่า!”
-----------------------
ความคิดเห็น