คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : การเที่ยวของหนุ่มทั้งสาม(+สาวดุ้น)
การเที่ยวของหนุ่มทั้งสาม(+สาวดุ้น)
"ดูสามคนตรงนั้นสิ! สุดยอดไปเลยแหละ!"
"ผู้หญิงตรงกลางนี่เหมือนลูกสาวเศรษฐีเลยล่ะ! ส่วนสองคนนั้นน่าจะเป็นบอดี้การ์ดสินะ"
"อ๊าย! อิจฉาสุดๆไปเลย!"
ท่ามกลางท้องถนนที่คนเดินพลุกพล่าน ตอนนี้ทุกคนกลับเพ่งเล็งสายตาไปยังจุดเดียวกัน คือเด็กหญิงหน้าตาน่ารักในชุดกระโปรง ที่มีชายหนุ่มอีกสองคนคอยเดินขนาบทั้งสองข้าง ใครได้เห็นภาพนี้ก็ได้แต่กรีดร้องด้วยความชอบใจ+อิจฉา
โดยหารู้ไม่ว่า...ไอ้คนตรงกลางมันเป็นตัวผู้นะเฮ้ย!
"ดูเหมือนจะมีแต่คนชมความงามของนาย เอ้ย! 'เธอ' นะเล็น" ชายหนุ่มผมสีน้ำเงินเอ่ยเบาๆกับเด็กน้อยข้างกาย โดยเกือบหลุดสรรพนามเดิมของหล่อน(เขา)ออกไป
"ไม่เห็นจะดีใจซักนิดเลย...!"
"อย่าเสียงดังสิขอรับ...! เดี๋ยวก็โดนสงสัยเอาหรอกขอรับ" ชายหนุ่มอีกคนตะโกนด้วยเสียงแผ่วเบา
"คุณไคโตะ เมื่อไหร่ผมจะกลับไปใส่ชุดเดิมได้ล่ะครับ! รำคาญกระโปรงพวกนี้จะแย่แล้ว!" เล็นกระซิบกับชายหนุ่มข้างกายที่ทำให้เขาต้องมาอยู่ในสภาพแบบนี้
"ไม่นานหรอกน่า ตอนนี้...เอ่อ..." ไคโตะยกนาฬิกาข้อมือมาดูเวลา ก่อนจะตอบกลับไปด้วยใบหน้ายิ้มๆ "อีกซัก 6 ชั่วโมงก็ได้กลับไปใส่ชุดเดิมแล้วล่ะ!"
"ห-หกชั่วโมง! แบบนั้นผมขอลาตายดีกว่า...!" เล็นถึงกับตะลึงในคำตอบนั้น พร้อมรีบสาวเท้าเล็กๆของตน วิ่งนำหน้าหนุ่มๆทั้งสองให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
"อ้าว! เดี๋ยวสิ! ฮะๆ แฟนนายนี่ขี้อายชะมัดเลยนะกาคุโปะ..." ไคโตะหัวเราะชอบใจปฏิกิริยาตอบรับของเด็กหญิง(ชาย) แตกต่างจากเพื่อนอีกคนของตัวเองอย่างสิ้นเชิง...
"ข้าตกลงเป็นแฟนกับท่านเล็นตั้งแต่เมื่อใดขอรับ!" กาคุโปะจับคอเชื้อของสหายตัวเองเขย่าไปมาอย่างเหลืออด "นี่ท่านจงใจจะแกล้งข้าจริงๆสินะขอรับ!"
"ด-เดี๋ยวสิ...! ฉ-ฉันให้หายใจไม่...!"
"โอ๊ย!"
เสียงร้องนั้นเป็นของอดีตเด็กชาย ที่บัดนี้โดนจับแต่งหญิงไปเสียแล้ว ทั้งกาคุโปะและไคโตะหยุดการกระทำทุกอย่างชั่วคราว ก่อนจ้องมองไปทางต้นเสียง จึงพบสหายอีกคนกำลังนั่งจุ้มปุกอยู่กับพื้น ข้างกายของเธอ(เขา)มีรองเท้าข้างหนึ่งวางอยู่ด้วย
"เล็น!/ท่านเล็น!" ทั้งสองหนุ่มวิ่งมาดูเล็นใกล้ๆ จึงเห็นเขา(เธอ)กำลังนั่งเอามือกุมข้อเท้าตัวเอง โดยมีสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนัก
"เป็นอะไรรึเปล่า"
"ก็รองเท้าที่คุณไคโตะให้มานั่นแหละ! ทำผมหกล้มข้อเท้าแพลงเลย ดูสิ!" เมื่อเป็นแบบนี้คนเจ็บจึงถือโอกาสโวยวายยกใหญ่ จนสองคนรอบข้างถึงกับต้องยกมือมาปิดหูทั้งสองข้าง...เห็นแล้วคิดถึงพี่สาวฝาแฝดของเธอ(เขา)เหมือนกันแฮะ
"ก็ถ้าไม่วิ่งเร็วขนาดนั้น มันก็ไม่หกล้มหรอกน่า...กาคุโปะ นายอุ้มเล็นไปนั่งตรงนั้นซิ" ไคโตะส่ายหน้าอย่างเอือมๆ ก่อนจะออกคำสั่งเพื่อนสนิทพร้อมชี้ไปที่ม้านั่งข้างทาง
"หา...อุ้ม?"
"ก็อุ้มน่ะสิ มีปัญหาอะไรรึไง"
"ให้อุ้มท่านเล็นเนี่ยนะขอรับ!"
"ก็ใช่น่ะสิ! เกิดมานายไม่เคยอุ้มคนอื่นเลยรึไง!"
"เคยสิขอรับ! แต่ไม่เคยอุ้มผู้ชายเลยนะขอรับ!"
"แล้วนายเห็นหมอนี่ เอ้ย! 'ยัยนี่' เป็นผู้ชายรึไงกัน อุ้มๆไปเหอะน่า! ไม่มีใครรู้หรอก! ฉันจะไปหายากับผ้ามาพันแผล!" เขาพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้น ก่อนวิ่งออกจากบริเวณนั้นไปหาร้านขายยาที่ใกล้ที่สุด
ทิ้งไว้เพียงชายหนุ่มซามูไร กับเด็กชายในชุดกระโปรง สอง-ต่อ-สอง...
"เอ่อ...ผมเป็นคนเจ็บนะครับ..." เล็นเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ และเรียกสติของชายหนุ่มผมยาวกลับคืนมา
"อ-อ๊ะ! ขออภัยขอรับ..."
"ฮ-ฮะ! ทำอะไรครับ...!" ไม่ให้ตกใจได้ยังไงเล่า ก็จู่ๆชายหนุ่มก็ช้อนร่างของเขาขึ้นมาเหนือพื้น พร้อมเดินไปยังม้านั่งที่ไคโตะชี้ไว้ก่อนจะจากไป...นี่มันท่าอุ้มเจ้าหญิงชัดๆเลย!
"โปรดอภัยให้ข้าด้วยขอรับ แต่กระโปรงของท่านเล็นมันยาวเกะกะ ข้าเลยให้ท่านขี่คอของข้าไม่ได้" รู้สึกว่ามันจะไม่ค่อยเกี่ยวกันเท่าไหร่นะเฮียเอ๋ย...
"ย-อย่างนั้นเหรอครับ..." ไอรายนี้ก็ซื่อตามเขาได้อีก
"ขอโทษนะครับ..." เล็นเอ่ยขึ้นมาเบาๆ
"ขอโทษอะไรข้าขอรับ"
"ที่จริงแล้ว...คุณกาคุโปะคงอยากจะมาเที่ยวกับผู้หญิงตัวเป็นๆ แบบคุณลูกะมากกว่าผมสินะครับ ผมนี่มันหาที่ดีไม่ได้เลยจริงๆ..."
"อย่ากล่าวว่าตัวเองหาดีในตัวไม่สิขอรับ ท่านเล็นมีข้อดีเยอะจะตายไป เป็นคนร่าเริง รักครอบครัว ว่านอนสอนง่าย...มีเยอะจะตายไปขอรับ"
"คุณกาคุโปะ"
"แล้วที่สำคัญ...แต่งหญิงขึ้นอีกต่างหาก..."
"อะไรนะครับ"
"อ๊ะ! เปล่าขอรับ! ข้าไม่ได้พูดอะไรทั้งสิ้นนะขอรับ!" ถึงเสียงจะเบาแค่ไหน แต่ถ้าอยู่ในระยะเผาขนแบบนี้ก็ต้องมีบ้างล่ะนะที่ได้ยิน...
ข้าเคยคิดว่าเมกุริเนะ ลูกะเป็นหญิงสาวที่สมบูรณ์แบบที่สุดที่ข้าเคยเห็น แต่ทำไมตอนนี้ความคิดของข้าเริ่มไคว่เขวแล้วล่ะ เพราะอะไรกัน!!
"โชคดีจัง มีร้านขายยาอยู่แถวนี้พอดีเลย..."
ชายหนุ่มผมสีน้ำเงินเอ่ยกับตัวเองอย่างอารมณ์ดี แต่ฉับพลันสายตาก็ดันไปสะดุดเข้ากับภาพของชายหนุ่มผมสีม่วงยาว กับเด็กหญิง(ชาย)ผมสีทองอร่าม นั่งคุยกันอย่างเป็นกันเอง ต่างฝ่ายต่างมีรอยยิ้มบนใบหน้าตัวเอง...
คุยอะไรกันน่ะ...ดูสนุกสนานกันจัง...นี่คือความคิดของเขา ณ ขณะนี้
"ไม่ต้องมีความสุขขนาดนั้นก็ได้นะครับ! ผมยอมแค่วันนี้วันเดียวเท่านั้นนะ!"
"ขอรับๆ ไม่ต้องย้ำนักหนาก็ขอรับ..."
" 'ยอม' เหรอ...หมายความว่ายังไง"
"คุณไคโตะ/ท่านไคโตะ..."
"ดูจะมีความสุขกันเหลือเกินนะ..."
ความคิดเห็น