คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : วันชี้ชะตา
วันชี้ชะตา
"อย่าถือโทษโกรธคุณลูกะเลยนะคะ คงจะยังช็อคที่จู่ๆก็มีคนแปลกหน้าเข้ามาอยู่ในบ้านน่ะค่ะ"
มิคุเอ่ยกับกาคุโปะขณะนำชาที่เพิ่งชงเสร็จร้อนๆมาให้เขาดื่มไปพลาง เธอพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อไม่ให้ความสัมพันธ์ของทั้งสองรุนแรงไปมากกว่านี้ ไม่อย่างนั้นก็คงจะลงเอยแบบตอนรับงานแสดงขบวนการห้าสีแน่ๆ
"ขอบคุณขอรับ" ชายหนุ่มกล่าวขอบคุณพร้อมชามาดื่ม
"ฉันว่าถ้าลองจับเข่าคุยกันจริงๆจังๆ ต้องเข้าใจกันแน่ๆเลยล่ะค่ะ"
"ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดีสิขอรับ แต่ข้าเกรงว่าจะโดนเธอผู้นั้นเกลียดเอาเสียมากกว่าน่ะสิขอรับ" กาคุโปะถอนหายใจอย่างหดหู่ "เพราะคิดอย่างไรคนที่ผิดก็คือข้า ที่ไปหันดาบใส่เธอตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน เฮ้อ!"
"อย่าคิดแบบนั้นสิคะ อันที่จริงแล้ว...เมื่อก่อนฉันก็เคยมีปัญหาแบบเดียวกันกับไคโตะเหมือนกันแหละ"
"ท่านไคโตะเหรอครับ" กาคุโปะถึงกับประหลาดใจ คนต๊องๆ ไม่เต็มบาทแบบนั้นก็เคยมีปัญหาหนักอกกับคนอื่นเค้าเหมือนกันเหรอนี่
"เราทะเลาะกันเพราะเรื่องเล็กๆน้อยๆเนี่ยล่ะ แล้วมันก็ลามมาจนถึงตอนทำงาน แต่ว่านะ...คุณเมย์โกะสอนฉันว่า ถ้าเอาแต่เลือกปฏิบัติแบบนี้ ก็ไม่มีทางเป็นนักร้องหมายเลขหนึ่งได้หรอก"
"ท่านเมย์โกะนี่สมกับเป็นพี่สาวคนโตเลยนะขอรับ"
"อืมๆ!"
"คุณลูกะจริงๆแล้วอ่อนไหวง่ายมากๆเลยนะ ถ้าไปพูดอะไรสะกิดใจนิดเดียว ก็ถึงกับปล่อยโฮออกมาบ้างก็มีนะคะ" สาวน้อยพยายามพูดถึงลูกะในแง่ดี "อาจจะดูเป็นคนที่เข้าถึงได้ยาก แต่ถ้ารู้จักเธอจริงๆแล้วล่ะก็ จะสนิทกันไปโดยอัตโนมัติเลยล่ะค่ะ"
"ท่านมิคุนี่รู้เรื่องคนอื่นดีกว่าที่ข้าคิดอีกนะขอรับ" กาคุโปะชมยิ้มๆ
"ฉันแค่คิดว่าการรู้จักคนหลากหลายประเภท ก็เป็นส่วนหนึ่งของการเป็นนักร้องเหมือนกันค่ะ" เธอเอ่ยออกมาอย่างภาคภูมิใจ ด้วยความมั่นใจเต็มร้อย
"นั่นสินะขอรับ ข้าเองก็ถึงคราวต้องพยายามบ้างแล้วสินะขอรับ"
"ว่าแต่จะไหวจริงๆเหรอคะคุณกาคุโปะ คุณลูกะไม่บอกเลยว่าเป็นเพลงแนวไหนแบบนี้ มีแต่ต้องคิดสดล้วนๆเลยนะคะ" มิคุมองชายตรงหน้าด้วยความเป็นห่วง เพราะถ้าเขาแพ้เดิมพันนี้ล่ะก็ จะต้องออกจากที่แห่งนี้ไปทันที
"อย่าได้ห่วงไปเลยขอรับ เพราะที่จริง...ข้าเองก็มีเหตุผลที่จะแพ้ไม่ได้เหมือนกันขอรับ"
ถ้อยคำหลังๆของชายหนุ่มซามูไรเอ่ยมานั้นเบามากๆ ราวกับว่าเขากำลังพูดอยู่กับตัวเอง ตอนนั้นเองที่มิคุสังเกตเห็นด้านข้างใบหน้าของเขา เริ่มเป็นสีชมพูอ่อนๆ ทำเอาเธอแปลกใจไม่น้อยเหมือนกัน
"เหตุผล?" เธอทวนคำนั้นด้วยความสงสัยเล็กน้อย
"อ๊ะ! อ้อ! ข้าหมายถึงว่านี่อาจเป็นโอกาสที่จะสร้างความประทับใจให้ท่านลูกะน่ะขอรับ เผื่อว่าหล่อนอาจจะมองข้าในแง่ดีขึ้นไงขอรับ ใช่ๆ! แบบนั้นล่ะขอรับ"
"อย่างนั้นเหรอ..." สาวน้อยผมทวินเทลมองแบบเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง เธอเพิ่งเคยเห็นท่าทางลนลานแบบนี้ของเขาเป็นครั้งแรก
"ถ้าอย่างนั้น ข้าขอตัวก่อนนะครับ"
"อ๊ะ! ค่ะ"
ท่าทางแบบนั้น...สีหน้าแบบนั้น... หรือว่าคุณกาคุโปะ...กับคุณลูกะแล้ว อาจจะ...มิคุมองกาคุโปะที่เดินออกห่างไปด้วยความเร่งรีบ พลางคิดแบบนั้น
และแล้ว รุ่งอรุณของวันต่อมาก็มาเยือนอีกครั้ง...วันที่จะตัดสินชะตากรรมของซามูไรหลงยุคผู้นี้ได้มาถึงแล้ว
"นี่เป็นเพลงใหม่ที่เพิ่งแต่งเสร็จเมื่อไม่นานมานี้ ตอนนี้ยังไม่มีเนื้อร้อง หวังว่านายจะช่วยได้นะ" ลูกะยื่นซีดีเพลงมาตรงหน้ากาคุโปะ ก่อนจะใส่มันลงในเครื่องเล่น
"ถ้านายทำดีจริงๆล่ะก็ นายอาจจะได้เกิดกับเค้าจริงๆก็ได้นะ" ไคโตะยิ้มพลางตบบ่าของเพื่อนสนิท
"เป็นเดบิวท์แรกของคุณกาคุโปะเลยนะคะเนี่ย!" รินเองก็ตื่นเต้นไม่แพ้คนอื่นๆ
"พร้อมนะ พ่อซามูไรหลงยุค"
"ขอรับ"
LINK:http://www.youtube.com/watch?v=JkFsKAoQ1tc
(เพลงนี้คุ้นกันดี แต่คลิปซับไทยดันโดนลบไปแล้ว orz)
"ส-สุดยอด" ริน
"เสียงเทพสุดๆไปเลยล่ะครับ"เล็น
"ทีนี้ท่านจะว่าเช่นไรขอรับ ท่านลูกะ" ฝ่ายกาคุโปะหันไปยิ้มอย่างมีเลิศนัยน์ เหมือนว่าตัวเองต้องได้ชัยชนะมาอยู่ในกำมือโดยแน่แท้แล้ว
"..." หญิงสาวนิ่งเงียบไม่พูดอะไรทั้งสิ้น ได้แต่หันหลังเดินจากไปได้ระยะหนึ่ง ก่อนจะหยุดลงพร้อมพูดโดยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า
"จากนี้ไป ถ้านายทำเสียงานล่ะก็...ฉันไม่ปล่อยนายไว้แน่ๆ"
"...เอ๋" ไคโตะ
"แบบนี้...หรือว่า..." มิคุ
"อืม คงใช่แล้วล่ะ" เมย์โกะ
"คุณกาคุโปะจะได้อยู่กับพวกเราแหละ! เย้!" รินโห่ร้องด้วยความยินดี ตามด้วยเสียงสนับสนุนจากคนอื่นรอบข้าง ฝ่ายกาคุโปะเองก็ดีใจไปด้วยเหมือนกัน ที่ตัวเองไม่ต้องเร่ร่อนไร้ที่ไปอีกต่อไป
"นี่ๆ รีบตามไปขอบคุณเธอสิ" เมย์โกะกระตุกแขนเสื้อของกาคุโปะ สายตาเบนไปหาแม่สาวคนสวยที่กำลังจะเดินออกจากห้องไป
"อ่า...ขอรับ"
"ท่านลูกะ!"
"อย่าคิดว่าฉันเมตตานายล่ะ ที่ฉันยอมเพราะว่านายมีมือ พอที่จะช่วยให้สังกัดเราเดินหน้าต่อไปได้ต่างหาก-...อ๊ะ!" หญิงสาวรู้สึกได้ถึงลำแขนใครบางคน ที่มาโอบกอดเธอจากข้างหลัง
"ขอบคุณสำหรับความเมตตานะขอรับ! บุญคุณครั้งนี้ ข้าจะไม่มีวันลืมขอรับ!"
"แก..."
"หืมม์?"
"กล้าดียังไงมาแตะต้องตัวฉันฮ้า!!!"
เปรี้ยง!
ประมาณ5นาทีต่อมา...
"อ้าว! กาคุโปะหายไปไหนตั้งนา- ฮ-เฮ้ย! กาคุโปะหน้านายไปโดนใครประทับรอยเท้ามาล่ะนั่น!"
"โปรดอย่าถามเลยขอรับ..."
ความคิดเห็น