คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : เดิมพัน
เดิมพัน
หลังจากที่ซามูไรหลงยุคอย่างกาคุโปะโผล่มาเยือนโลกยุคปัจจุบัน และไม่รู้ว่าสวรรค์กลั่นแกล้งหรืออย่างไร ที่ทำให้เขามารู้จักกับเหล่าสมาชิกสังกัดโวคาลอยด์ทั้งหลาย ถึงแม้ว่าจะมีปัญหากับคนอื่นๆในตอนต้น(ความจริงมีแค่คนเดียวแหละที่มีปัญหา)...
แต่เท่าที่ดูตอนนี้ ดูเหมือนมีแค่คนเดียวที่ไม่สะทกสะท้านกับปัญหาใดๆทั้งสิ้น...
"สุดยอดเลยขอรับ! แค่กล่องทรงสี่เหลี่ยมกล่องเดียวสามารถบรรจุข้อมูลได้มากขนาดนี้!"
"อย่างนั้นเหรอ! สำหรับเรามันกลายเป็นเครื่องทำมาหากินหลักไปเลยล่ะ!"
กาคุโปะกำลังนั่งอึ้งทึ่งกับ 'กล่องทรงสี่เหลี่ยม' ที่ตัวเองเพิ่งพบเจอครั้งแรกในชีวิต โดยมีคุณพี่ชายคนโตอย่างไคโตะ คอยนั่งชี้แนะอย่างเป็นกันเองอยู่ไม่ห่าง ราวกับว่าทั้งสองเป็นเพื่อนสนิทกันมาแต่ไหนแต่ไร
"กาคุโปะเนี่ยดูจะตื่นเต้นกับ 'คอมพิวเตอร์' น่าดูเลยนะ"
"ก็แหงล่ะสิ ในโลกยุคร้อยกว่าปีที่แล้วมันมีของแบบนี้ซะที่ไหนเล่า"
"เมย์จัง!/ท่านเมย์โกะ" ทั้งสองหนุ่มหันไปหาหญิงสาวผมสั้นสีน้ำตาล ในมือถือถาดที่เต็มไปด้วยของว่างกับเบียร์กระป๋อง เธอตั้งใจนำมาให้สองคนนี้กินไปพลางๆ และในเวลาเดียวกันก็ให้ตัวเองได้ดื่มแก้คอแห้งด้วย
"ว่าแต่นายเถอะ...ระวังเรื่องการพูดการจาไว้ก็ดีนะ พูดสำนวนโบราณแบบนั้นมันฟังแล้วขัดหูแปลกๆ" เมย์โกะเตือนชายหนุ่มผู้มาเยือนใหม่ ขณะกำลังเปิดกระป๋องเบียร์ของตน
"ไม่เห็นเป็นไรนี่ ฉันว่าฟังแล้วมันดูหรูหราดีนี่ ยังกะลูกผู้ดีมีตระกูลเลย" ไคโตะแย้งพร้อมเอื้อมมือไปหยิบของว่างมากิน
"ท่านไคโตะนี่ก็กล่าวเกินจริงไปแล้วนะขอรับ"
"งั้นเหรอ ฮ่าๆๆๆ"
"พวกนายนี่...เหมือนเกิดมาคู่กันโดยแท้เลยแฮะ...อึก!" หญิงสาวเอ่ยอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนจะกระดกเบียร์กระป๋องเข้าปากตัวเอง
"ทุกคนดูเหมือนจะชอบคุณกาคุโปะกันพอควรเลยนะ" สาวน้อยผมทวินเทลอมยิ้มเล็กๆ ขณะกำลังมองภาพทั้งสองหนุ่มคุยกันอย่างเป็นกันเอง โดยมีหญิงสาวอีกหนึ่งนั่งเฝ้า ราวกับจะคอยตบมุขทั้งสอง(?)อยู่ทุกวินาที
"นั่นสิๆ! รินเองยังอยากไปนั่งอยู่ตรงกลางวงเลยล่ะ!" รินกรีดร้องเบาๆ
"ถึงจะดูแปลกๆไปบ้าง แต่จริงๆแล้วเป็นคนคุยง่ายมากๆเลยล่ะ" เล็นเองก็เห็นด้วยกับความคิดของสองสาว
"พวกเธอชอบคนแปลกๆพรรค์นั้นได้ยังไงกัน ฉันไม่เข้าใจจริงๆ"
แต่ดูเหมือนจะมีบางคน...ไม่สิ คนเดียวต่างหากล่ะ ที่มีความคิดขัดแย้งกับคนอื่นๆโดยสิ้นเชิง เธอเอ่ยอย่างเยือกเย็น พยายามเบนหน้าไปทางอื่น แต่กลับมอง 'คนแปลกๆ' ที่ตัวเองว่าด้วยหางตาตลอดเวลา
"คุณลูกะพูดแบบนั้น แต่ก็ชอบคุณกาคุโปะอยู่ดีนั่นแหละ ฮิๆ!" เด็กหญิงผู้มีริบบ้อนบนหัวพูดแซว และก็ยิ่งได้ใจกับปฏิกิริยาตอบกลับของลูกะยกใหญ่
"ป-เปล่านะ! เรื่องอะไรฉันต้อง...!"
"นั่นไง สะดุ้งกับหน้าแดงแบบนี้ ชอบชัวร์ๆร้อยเปอร์เซ็นต์เลย!"
"ริน...!"
เอาเป็นว่าเราปล่อยให้สองคนนี้เถียงกันไปก่อน ตอนนี้เรากลับไปหาทางฝั่งพวกไคโตะก่อนแล้วกัน...
"ว่าแต่...นายพกเจ้านี่ไปไหนมาไหนตลอดเลยสินะ" ชายหนุ่มผมสีน้ำเงินชี้ไปที่ดาบซามูไรในฝัก ซึ่งวางอยู่ข้างตัวของกาคุโปะ
"หมายถึงสิ่งนี้หรือขอรับ..."
ชิ้ง!
"เย้ย!"
ไม่ให้เย้ยได้ไงล่ะ ก็จู่ๆพ่อซามูไรหลงยุคคนนี้ก็ชักดาบออกมาจากฝัก แบบไม่มีปี่มีขลุ่ย มิหนำซ้ำมันยังเฉี่ยวหน้าของไคโตะไปแค่ไม่กี่เซนต์เท่านั้น ทำเอาเจ้าตัวหงายหลังไปนอนกับพื้นทันที
"ไม่ต้องชักออกจากฝักก็ได้! นายจะฟันหน้าฉันรึไง!"
"ก็ข้านึกว่าท่านไคโตะอยากยลโฉมใกล้ๆนี่ขอรับ" กลายเป็นหนุ่มแบ๊วในทันทีเลยนะกาคุโปะเอ๋ย... "แต่ช่างมันเถอะ...ข้าได้รับเจ้านี่มาตอนที่ข้าเรียนจบโรงเรียนฝึกวิชาดาบแห่งหนึ่ง ตั้งแต่นั้นมาข้าก็เอาดาบเล่มนี้ไว้กับตัวไม่ห่างเลย มันทำให้ข้านึกถึงอาจารย์ที่เคยสอนข้าน่ะขอรับ"
"...ไม่เป็นไรหรอกน่า นายต้องได้กลับบ้านแน่ๆ ไม่ช้าก็เร็วแหละ" เมย์โกะเอ่ยให้กำลังใจกาคุโปะ พร้อมเอามือแตะบ่าเขาเบาๆ
"แต่ว่าถ้ากาคุโปะไปแล้ว ฉันก็คงเหงาไปพักใหญ่แน่ๆเลย...ก็แหม ฉันก็เพิ่งมีเพื่อนที่คุยได้ทุกอย่างแบบนายเป็นครั้งแรกนี่ ฮะๆ"
"ท่านไคโตะนี่ซื่อสมที่ท่านเมย์โกะกล่าวไว้จริงๆด้วยนะขอรับ"
"ย-อย่างนั้นเหรอ...อ-เอ๋! อะไรนะ!" ความรู้สึกช้าโดยแท้เลย...
"แต่สำหรับฉัน...นายยิ่งกลับไปได้เร็วเท่าไหร่ ยิ่งเป็นผลดีต่อฉันเท่านั้น" ดูเหมือนว่าแม่สาวสวยของเรา จะยังไม่ยอมรับสภาพความเป็นจริง ถึงได้พูดจาเหมือนขวานผ่าซากแบบนั้น
"เธอก็พอได้แล้วน่าลูกะ จะโกรธจะแค้นอะไรกาคุโปะนักหนา" หญิงสาวผมสั้นดุอย่างเบื่อหน่ายเต็มที เพราะตั้งแต่พ่อหนุ่มหลงยุคคนนี้มาอยู่ที่นี่ ไม่เคยมีเวลาไหนเลยที่เธอคุยกับเขาแบบดีๆ
"ฉันไม่ได้แค้นเขาค่ะ!"
"แล้วอะไรเล่า พูดกันดีๆสิ"
"ฉันยอมรับไม่ได้ค่ะ...ถ้าเขาจะมาเกาะเรากินไปวันๆ โดยที่ไม่ได้ทำงานอะไรทั้งสิ้นแบบนี้ ฉันยอมให้คนพรรค์นี้ได้อยู่อย่างสุขสบายที่นี่ไม่ได้หรอกค่ะ!"
"เธอนี่ก็เกินไปนะลูกะ! กาคุโปะเขาเป็นแค่คนยุคร้อยปีก่อน จะมาทำงานแบบเราได้ยัง-..." ในขณะที่ชายหนุ่มผมสีน้ำเงินกำลังจะแย้ง ซามูไรผู้นี้ก็พูดตอบโต้อย่างไม่สะทกสะท้านว่า
"ไม่จำเป็นต้องถกเถียงกันหรอกขอรับ เพราะดูเหมือนว่าท่านลูกะจะยังไม่เห็น 'ความสามารถที่แท้จริง' ของข้า"
"ความสามารถ?" บุคคลทั้งสองที่เหลือทวนคำนั้นอย่างงงๆ
"คนที่สามารถขับร้องบทเพลงที่ส่งถึงจิตใจทุกคนได้ ถึงจะสามารถอยู่ ณ ที่แห่งนี้ได้สินะขอรับ"
"ถูกต้องแล้วล่ะ" ลูกะตอบ
"ถ้าอย่างนั้น...ผมจะร้องบทเพลงอย่างว่า ให้ท่านลูกะต้องถอนคำพูดนั้นให้ดูขอรับ!!"
"เอ๋!/อะไรนะ!" ไคโตะ เมย์โกะ
"น่าสนนี่ แต่ถ้านายไม่สามารถทำให้ฉันพอใจได้ล่ะก็ นายจะต้องออกจากที่แห่งนี้ทันที!"
ความคิดเห็น