คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : การมาของชายหนุ่มซามูไร
การมาของชายหนุ่มซามูไร
"เมย์จัง...จะเอายังไงกับเค้าดีล่ะ"
"ไม่รู้สิ ตายรึเปล่าก็ยังไม่รู้เลย"
"คุณเมย์โกะก็พูดไม่เป็นมงคลเอาซะเลยนะคะ"
เหล่าโวคาลอยด์ทั้งหลายต่างล้อมวงกันเป็นวงกลม สายตาทุกคนจ้องไปยังชายหนุ่มผมยาวสีม่วง แต่งกายแนวโบราณคล้ายกับซามูไร ผู้นอนไม่ได้สติอยู่บนโซฟาห้องนั่งเล่น
ทุกท่านอาจกำลังสงสัยว่าเรื่องเป็นยังไงมาไง ถ้าให้เล่าแบบย่อๆก็คือ...ลูกะกับไคโตะไปซื้อของว่างมากินเล่นๆ และในตอนขากลับนั้น ทั้งสองก็มาเจอกับผู้ชายคนนี้ที่มีท่าทีแปลกๆ ตอนนั้นเองไม่รู้ว่าเขาไปทำอะไรไม่ถูกใจฝ่ายหญิง คุณเธอเลยจัดหนักทุ่มเขาลงกับพื้นคอนกรีตอย่างแรงจนแน่นิ่งไม่ได้สนิท...
สุดท้ายก็เลยลำบากคุณพี่ชายไคโตะ ต้องแบกตาคนนี้กลับมาพักที่ตึกด้วย
"ลูกะก็เล่นแรงเกินไปนะ เขายังไม่ทันทำอะไรเลย ก็ไปทุ่มเขาซะแบบนั้น" ไคโตะหันไปว่ากล่าวหญิงสาวสวยใส ที่ทำให้เขาต้องแบกชายคนนี้กลับมาด้วย
"ก็เขาจ้องฉันนานจนฉันรู้สึกรำคาญนี่" เธอเอ่ยพร้อมสะบัดหน้าไปทางอื่นอย่างไม่พอใจ "แล้วก็ไม่รู้เกิดคึกอะไรขึ้นมา ถึงหันดาบมาใส่ฉันซะดื้อๆ"
"หมายถึงไอ้นั่นเหรอคะ" มิคุถามเพื่อความแน่ใจ นิ้วชี้ไปที่ดาบซามูไรซึ่งวางพาดอยู่กับกำแพงห้อง
"แสดงท่าทางไม่เป็นมิตรแบบนั้น ฉันเลยต้องป้องกันตัวไว้ก่อน ก็แค่นี้เอง"
เกรงว่ามันจะไม่ใช่ 'แค่นี้' แบบที่ว่าน่ะสิ...ทุกคนต่างคิดเป็นแบบเดียวกัน พลางชายตามองชายแปลกหน้าที่นอนไม่ได้สติอยู่บนโซฟา
"อ-อือ..."
ดูเหมือนว่าชายปริศนาคนนี้จะรู้สึกตัวขึ้นมาบ้างแล้ว ถึงได้ค่อยๆลืมตา แล้วจึงกลอกลูกตาไปมาอย่างงงๆ พอทุกคนเห็นแบบนี้แล้วก็โล่งใจไปกระเปาะหนึ่ง จนต้องถอนหายใจออกมาพร้อมๆกัน ที่อย่างน้อยเขาก็ยังไม่ตาย...
"เฮ้อ! นึกว่าจะมีศพเกิดขึ้นที่นี่ซะแล้ว" เมย์โกะถอนหายใจ
"คุณเมย์โกะก็พูดเกินไปนะครับ" เล็นเอ่ยขึ้นบ้างอย่างเหนื่อยใจ ที่รุ่นพี่ตัวเองเอาแต่คิดในแง่ร้ายแบบนั้น
"ที่แห่งนี้คือ..." ชายหนุ่มแปลกหน้าปริปากถามเป็นครั้งแรก ท่าทางจะยังมึนๆกับเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นไม่หาย แหงล่ะ...โดนทุ่มซะแรงขนาดนั้นนี่
"เอ่อ...ซัปโปโร ฮอกไกโด" มิคุตอบเขาไปอย่างซื่อๆ
"หา! มันอยู่ส่วนไหนของแผ่นดินนี้กันหรือขอรับ!"
จู่ๆชายหนุ่มก็โพล่งขึ้นมา ราวกับว่านี่เป็นเรื่องใหญ่สำหรับเขา ทั้งรินเล็น เมย์โกะ และมิคุที่ยืนมุงดูเขาอยู่ ก็ถึงกับตกใจจนต้องถอยห่างออกไปไปประมาณฟุตหนึ่ง...
"ลักษณะแบบนี้มันยิ่งกว่าต่างด้าวซะอีกนะ..." รินหันไปกระซิบข้างหูน้องชายฝาแฝดที่อยู่ข้างๆ ขณะชายตามองชายผู้นี้ด้วยสายตาแปลกๆ ซึ่งน้องชายอย่างเล็นก็ได้แต่ตอบอืมๆไปแบบไม่เต็มใจ
"เอ่อ...พี่จ๋า พี่ใจเย็นก่อนนะ แล้วลองบอกมาก่อนว่าพี่เป็นใคร มาจากไหน เผื่อเราจะช่วยอะไรได้" ฝ่ายมิคุเองก็ตกใจ จนแทบเรียบเรียงภาษาไวยากรณ์ไม่ค่อยได้ แต่ก็ยังพอจับใจความได้บ้าง
"ข้ามีนามว่า 'คามุอิ กาคุโปะ' เป็นซามูไรมาจากเมืองเอโดะขอรับ"
"อ๊ะ.../เอ๋.../เอ่อ..."
เหล่าโวคาลอยด์ทั้งหลายต่างมีปฏิกิริยาตอบรับเช่นนี้ไปตามๆกัน เจอคนตอบแบบนี้ใครไม่เอ๋อก็บ้าไปแล้ว! เอโดะนั่นมันชื่อเมืองโตเกียวสมัยประวัติศาสตร์ของญี่ปุ่นนะ เดี๋ยวนี้ก็ไม่ค่อยคุ้นหูกันด้วย แล้วไหนจะยังเรื่องซามูไรนั่นอีก...
เฮียคนนี้แกไปอยู่บ้านไหนมานะ ถึงได้ล้าสมัยขนาดนี้...
"นี่ๆ เอโดะที่นายว่า หมายถึงโตเกียวอย่างนั้นเหรอ" เมย์โกะยกมือขึ้น เป็นเชิงว่าขอให้ตัวเองเป็นฝ่ายถามก่อน
"โตเกียว? มันคืออะไรหรือขอรับ" กาคุโปะยิ่งทำหน้างงหนักเข้าไปใหญ่
"...เออๆ ถือว่าไม่ได้พูดแล้วกัน" ท่าทางเจ๊ใหญ่ของเราจะถึงคราวสิ้นหวังจริงๆซะแล้ว เธอเอามือกุมขมับของตัวเอง พร้อมถอยหลังไปพิงกำแพงห้อง
"ตัวข้าเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น" และแล้วชายประหลาดก็เริ่มเล่าเรื่องที่ตัวเองรู้ "ตอนนั้นข้ากำลังจิบชามองซากุระผลบานอยู่หน้าบ้านของข้า แล้วตอนนั้นเองที่ข้ารู้สึกหน้ามืดอย่างไม่มีเหตุผล พอรู้สึกตัวอีกทีข้าก็มาอยู่กลางถนนที่มีตัวประหลาดวิ่งผ่านไปผ่านมาตลอด..."
"หมายถึงรถสินะ.../ใช่แน่ๆเลย" ฝาแฝดคางามิเนะหันไปปรึกษากันเบาๆ
"ข้าวิ่งหนีออกมาจากบริเวณนั้น แล้วข้าก็ได้พบกับแม่นางผู้นี้!" พูดถึงตรงนี้ กาคุโปะก็ชี้ไปยังลูกะ ผู้ยืนพิงกำแพงฟังอยู่เงียบๆ อย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว
"แต่พอข้ากำลังจะถามว่าที่นี่มันที่ไหน ไม่ทันไรก็โดนแม่นางผู้นี้ทุ่มเอาซะดื้อๆ...แล้วก็เป็นอย่างที่พวกท่านเห็นแหละขอรับ" ชายหนุ่มแสดงท่าทางไม่พอใจ เห็นได้จากสายตาที่มองหญิงสาวแบบจิกกัด กับคำพูดที่พยายามอัดอั้นโทสะที่มีต่อเธอ
"ก็นายเล่นหันดาบบ้าบออะไรนั่นมาหาฉัน ฉันก็นึกว่านายจะเล่นงานอะไรฉันนี่!" ลูกะตะโกนกลับไป เธอเริ่มอยู่นิ่งไม่ได้ตั้งแต่โดนชายคนนี้กล่าวหาเธอ เป็นเชิงว่าทำร้ายเขาโดยไม่มีเหตุผล
"ก็สิ่งที่ท่านถืออยู่ในมือตอนนั้น มันดูไม่ปลอดภัยสำหรับข้านี่ขอรับ!"
"เบียร์กระป๋องกับไอติมแท่งแค่นี้มันจะไปฆ่าอะไรใครได้มิทราบ!"
"นี่ๆ...ทั้งสองใจเย็นก่อนสิ ค่อยๆพูดค่อยๆจากันก็ได้...นะ" ไคโตะพยายามพูดให้ทั้งลูกะกับกาคุโปะสงบอารมณ์ลงก่อน แต่ท่าทางทั้งสองจะไม่ได้ยินเขาที่เขาพูดสักนิด...
"นายเป็นใคร มาจากไหนฉันไม่สนหรอกนะ...แต่ถ้าจะมาทำตัวเป็นก้างขวางคอพวกเราล่ะก็ จะเป็นใครเราก็ไม่เว้นหรอกนะ นายก็ไม่ต่างอะไรจากพวก 'ขี้ข้า' ในสายตาเราหรอกนะ!"
ฉึก!
แว่วเสียงแทงใจดำ ประโยคยาวเหยียดที่เมกุริเนะ ลูกะกล่าวเมื่อครู่ มีอานุภาพมากพอที่จะทำร้ายจิตใจคามุอิ กาคุโปะ โดยเฉพาะคำว่า 'ขี้ข้า' นั้นทำให้เขาแทบจะล้มทั้งยืนด้วยซ้ำ
"ลูกะ! พูดแรงเกินไปแล้วนะ แค่เขาไม่ค่อยรู้เรื่องรู้ราวอะไรแค่นี้ ถึงกับหาว่าเขาเป็นขี้ข้านี่มันเกินไปหน่อยมั๊ย!" เมย์โกะว่ากล่าวหญิงสาวหน้าสวย ผู้เป็นหนึ่งในรุ่นน้องของเธอ
"ฉันพูดแล้วไม่คืนคำหรอกนะคะ"
"ดูหมิ่นกันขนาดนี้...ข้าก็จะไม่เกรงใจท่านอีกต่อไปแล้วเหมือนกัน..." น้ำเสียงแบบนี้ ท่าทางแบบนี้ ดูท่าว่ากาคุโปะคงจะโกรธขึ้นมาจริงๆแล้ว ทำเอาทั้งหมดยกเว้นลูกะสะดุ้งเฮือกไปตามๆกัน
"ชื่อ 'ลูกะ' สินะขอรับ ข้าขอสาบาน...ข้าจะทำให้ท่านต้องลดตัวลงมาขอโทษข้าให้ได้! ข้าจะทำให้ท่านลุ่มหลงข้าแบบโงหัวไม่ขึ้นให้จงได้!"
"หา!!!" ทุกคนอ้าปากค้างกันเป็นแถว เพิ่งเจอกันครั้งแรกก็ประกาศกันโต้งๆแบบนี้...ชายคนนี้คิดอะไรอยู่กันแน่นะ
"ก็เอาสิ เดี๋ยวก็รู้ว่าใครกันแน่ที่จะเป็นฝ่ายโงหัวไม่ขึ้นกันแน่!"
เปรี๊ยะๆ!
ถ้าสังเกตดีๆ ท่านจะเห็นสายฟ้าเล็กๆช็อตกันดังเปรี๊ยะๆ ระหว่างนัยน์ตาของนักร้องหญิงสาวสวย กับชายหนุ่มซามูไรลึกลับผู้นี้ ส่วนพวกที่เหลือนั้นก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากการยอมรับสภาพที่เริ่มตึงเครียดนี้...
เริ่มต้นด้วยการเป็นศัตรูแบบนี้...ท่าทางศึกนี้จะอีกยาวนานแน่ๆ
ความคิดเห็น