คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : ยูกิและคิโยเทรุ
ยูกิและคิโยเทรุ
"อ๊ะ! พี่ฮาสึเนะ มิคุนี่นา!"
ด้านหลังประตูที่เปิดแง้มเล็มๆ ปรากฏร่างของเด็กหญิงตัวเล็กๆ หน้าตาน่ารักน่าชัง ผมสีน้ำตาลดำรัดเป็นแกละสองข้าง เธออยู่ในชุดนักเรียนสีแดง ดูจากภายนอกแล้วน่าจะยังเรียนอยู่ชั้นประถม
"ว้าว! ตัวจริงสวยกว่าที่เห็นในจอสุดๆเลย อ๊ะ! แป๊บนึงนะคะ..." เด็กหญิงวิ่งร่าเข้าไปหามิคุ พร้อมควักอะไรบางอย่างออกจากกระเป๋ากระโปรง มันคือสมุดโน้ตเล็กๆ กับดินสอหนึ่งแท่ง "ขอลายเซ็นหน่อยค่ะ!"
"อ-เอ๊ะ? อ๋อ! จ้ะๆ..." สาวน้อยนักร้องที่เอ๋อรับประทานไปชั่วครู่ เมื่อรู้สึกตัวจึงทำตามคำขอของเธอ "นี่จ้ะ"
"ขอบคุณค่ะ! จะเก็บรักษาเป็นอย่างดีเลยค่ะ!"
"ย-ยูกิจัง..." ท่าทางครูสอนพิเศษคนนี้จะรู้จักเธอเป็นอย่างดี
"นี่ๆ เด็กคนนี้เป็นใครเหรอ ลูกสาวนายรึไง" มาสเตอร์ถามพลางสะกิดแขนเสื้อคิโยเทรุ
"ช-ใช่ซะที่ไหนล่ะครับ! ผมยังไม่แต่งงานเลยจะมีลูกได้ไง!" พอโดนถามแบบนี้ อีกฝ่ายก็ถึงกับหน้าขึ้นสี รีบแก้ต่างเป็นพัลวัน
"เปล่าหรอกค่ะ คุณคิโยเทรุเป็นคุณครูของหนูเองค่ะ" 'ยูกิ' ที่ได้ยินดังนั้น จึงหันไปพูดความจริงด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม "พอเห็นคุณครูโดนฉุดตัวไป เลยรีบวิ่งตามมาน่ะค่ะ"
"นี่ๆ อย่าใช้คำว่า 'ฉุด' สิ มันชวนคิดลึกชะมัดเลย" รินเอ่ยอย่างเหนื่อยใจ พร้อมกวักมือไปมา
"หนูชื่อ 'คาไอ ยูกิ' ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ"
ยูกิหันไปแนะนำตัวกับทุกคน พร้อมยิ้มอย่างไร้เดียงสา ทำให้เธอดูน่ารักขึ้นมาอย่างทันตาเห็น ใครๆต่างก็คงรู้สึกเอ็นดูเธอกันทุกคน
"นี่ๆ! ฉันมีความคิดดีๆด้วยล่ะ!" มิคุตบมือครั้งหนึ่ง สายตาจ้องไปทางมาสเตอร์กับคิโยเทรุ "ให้ยูกิจังมาเรียนหนังสือกับพวกรินจัง กับเล็นคุงด้วยดีรึเปล่าคะ!"
"หา? แต่อย่าลืมสิ ยูกิเด็กประถมนะ ส่วนทั้งสองคนอยู่มัธยมกันแล้ว..." มาสเตอร์กำชับเรื่องระดับการศึกษาของทั้งสาม แต่ก็ถูกขัดโดยเด็กหญิงประถมว่า
"ไม่เป็นไรค่ะ หนูมีการบ้านจากคราวที่แล้วด้วย เอามาทำด้วยกันก็ได้ค่ะ"
"อืม...ก็ตามอย่างที่ยูกิจังพูดแหละครับ...ไม่เป็นไรหรอกครับ" คิโยเทรุยิ้มให้มาสเตอร์ ผู้เป็นรุ่นพี่ของตัวเอง ดูเหมือนงานนี้เขาจะมั่นใจเต็มร้อยซะด้วย
"ถ้าอย่างนั้นก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ"
เวลาผ่านไปประมาณ 30 นาทีเห็นจะได้
คิโยเทรุนั่งสอนการบ้านฝาแฝดคางามิเนะ รินและเล็น ดูเหมือนว่าการสอนจะได้ผล เพราะแป๊บเดียวทั้งสองก็เคลียร์การบ้านเสร็จไปเกือบครึ่งแล้ว ส่วนยูกิที่เด็กที่สุด ก็นั่งทำในส่วนของตัวเองไปอย่างเงียบๆ โดยมีนักร้องสาวมาแรงอย่างฮาสึเนะ มิคุ นั่งดูทั้งหมดอย่างใจเย็น...
"ยูกิจังอายุเท่าไหร่เหรอจ๊ะ" มิคุยิงคำถามแรกใส่ยูกิ
"8 ขวบ จะ 9 ขวบแล้วค่ะ"
"ถ้าอย่างนั้นก็ประมาณป.3 สินะ"
"ค่ะ" หลังจากตอบคำถามของสาวผมสีเขียวน้ำทะเล เด็กหญิงประถมก็ก้มหน้าก้มตาทำการบ้านต่อ
น่ารักจังเลย... นักร้องสาวคิดในใจ พลางยิ้มบางๆ
"พ่อกับแม่ของเด็กคนนั้น เค้าต้องไปทำงานต่างประเทศบ่อยๆ เลยไม่ค่อยได้อยู่บ้านเท่าไหร่น่ะครับ" คิโยเทรุเอ่ยเบาๆอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย สายตาค่อยๆละจากฝาแฝดทั้งสองมามองลูกศิษย์ตัวน้อยของตน
"เอ๋..." สาวผมทวินเทลเอียงคอเล็กน้อยอย่างไม่เข้าใจ
"ตอนที่เจอเธอครั้งแรก...มันเป็นตอนกลางดึกคืนหนึ่ง ผมได้ยินเสียงเด็กผู้หญิงร้องไห้ดังมาจากข้างห้องผม พอเดินออกไปดูที่ห้องข้างๆ ก็เจอยูกิจังนั่งร้องไห้อยู่ด้านหน้าห้อง ผมเลยถามว่าเธอเป็นอะไร ก็ได้คำตอบประมาณว่าคิดถึงพ่อแม่ อะไรประมาณนี้"
"แล้วหลังจากนั้นล่ะคะ" รินที่เริ่มสนใจเรื่องนี้ จึงหยุดทำการบ้านของตนพร้อมเงยหน้าถาม
"พอปลอบจนเธอหยุดร้อง ก็เลยถามข้อมูลของเธอ เลยรู้ว่ายูกิจังก็เรียนอยู่ที่โรงเรียนเดียวกับที่ผมสอน แล้วหลังจากนั้น..."
"หลังจากนั้น?" เล็น
"ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เราสนิทกันขนาดนี้ ไปโรงเรียนก็ไปด้วยกัน กลับมาบ้านก็กินข้าวด้วยกัน นอนด้วยกัน จนเหมือนเราสองคนเป็นพ่อลูกกันอย่างนั้นแหละ...ตลกดีเนอะ ฮะๆ!"
สิ่งที่คิโยเทรุควรได้รับกลับมาควรจะเป็นเสียงหัวเราะ แต่มันกลับกลายเป็นสายตาของมิคุ ริน และเล็นที่มองเขาแปลกๆ และดูเหมือนจะเป็นในแง่ลบด้วย
"นี่...ท่าทางแบบนี้น่ะ..." ริน
"อืม" มิคุ
"ชัดเจนเลยล่ะ" เล็น
"เอ่อ...มีอะไรกันเหรอครับ" คุณครูประถมที่ไม่เข้าใจสถานการณ์นั้น จึงถามออกไปแบบซื่อๆ
"คุณคิโยเทรุคะ คุณน่ะ..." มิคุเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำจนน่ากลัว เธอค่อยๆลุกขึ้นยืน ชี้นิ้วไปที่ชายหนุ่ม ฝ่ายรินเล็นเองก็จ้องเขม็งไปที่เขาเช่นเดียวกัน
"คุณเป็นโลลิค่อนสินะคะ/ครับ!!!" ทั้งสามเอ่ยเป็นเสียงเดียวกันราวกับเตี๊ยมกันมาก่อนแล้ว
"ฮ-เฮ้ย! เอาอะไรมาพูด...!"
"ลักษณะคำพูดที่คุณให้การ(?)มาเมื่อครู่ มันเข้าข่ายพวกชอบลักพาตัวเด็กชัดๆเลยล่ะค่ะ!" รินยัดเยียดข้อหาให้คุณครูสอนพิเศษชั่วคราวของตน
"ไม่แน่ว่าลับหลังพวกเรา คุณคิโยเทรุอาจเป็นพวกหื่นทะลึ่ง จับยูกิจังมาข่มขืน แล้วบังคับให้เธอพูดดีต่อหน้าเราก็ได้!" เล็นก็เอากับเค้าด้วยขอรับ
"จะบ้ารึไงฮะพวกเธอ!! ฉันมีเหตุผลอะไรต้องทำกับเด็กตัวเล็กๆแค่นี้เล่า! จะมองกันในแง่ร้ายมากไปแล้วนะ!" คิโยเทรุฟิวส์แทบจะขาด เพราะคำพูดที่เหมือนจะเอาผิดตัวเองให้ได้ของนักร้องทั้งสาม
"พวกพี่ๆเลิกเล่นอะไรเป็นเด็กๆซักทีได้มั๊ยคะ!"
ยูกิเริ่มหงุดหงิดกับคำพูดใส่ร้ายป้ายสีคุณครูผู้เป็นที่รักของตน เด็กหญิงเพิ่งเคยแสดงสีหน้าโกรธเป็นครั้งแรก แต่ถึงอย่างนั้น ความน่ารักก็ไม่เคยจางหายไปเลยซักนิด...
"อ-เอ่อ...ยูกิจัง เมื่อกี้พวกพี่แค่ล้อเล่นเฉยๆเองจ้ะ ขอโทษนะ...นะ..." มิคุรีบพูดให้อารมณ์ของยูกิเย็นลงโดยไว ขณะคะยั้นคะยอให้รินกับเล็นทำตาม
"ยูกิจัง ยกโทษให้พวกพี่ๆเค้าเถอะนะ" ทางฝั่งชายหนุ่มเองก็ขอร้องอีกเสียง
"ถ้าคุณครูพูดขนาดนี้ หนูยอมยกโทษให้ก็ได้ค่ะ" เพียงแค่นี้เด็กหญิงก็กลับไปมีสีหน้าอารมณ์ดีเหมือนเคย ราวกับว่าเป็นคนสองบุคลิก
"สงสัยต้องให้ยากระตุ้นประสาทแน่ๆเลย..."
"พอเถอะน่ายัยริน ไม่โดนเค้าโกรธก็บุญขนาดไหนแล้ว เฮ้อ!"
ความคิดเห็น