ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตายไปแล้ว...?
[18]
"ไม่เจอกันนานเลยนะคะ คุณฮิบาริ เคียวยะ"
เธอพูดพร้อมส่งยิ้มเล็กๆมาให้ผม เธอพูดกับผมราวกับว่าผมเป็นคนรู้จักของเธอ นี่ผมเคยรู้จักกับผู้หญิงคนนี้ด้วยเหรอ นี่เราสองคนเคยเจอกันมาก่อนด้วยเหรอ...
"เธอเป็นใคร?"
"จำชั้นไม่ได้เหรอคะ...ชั้น'โคลม โดคุโร่'ไงล่ะคะ..."
'โคลม โดคุโร่?'เหมือนชื่อนี้จะเคยผ่านเข้ามาในสมองผมครั้งหนึ่ง แต่...ยังไงก็นึกไม่ออก
"จำไม่ได้...งั้นเหรอคะ?"โคลม โดคุโร่เริ่มพูดด้วยน้ำเสียงผิดหวังเล็กน้อย ใบหน้าเริ่มเศร้าสร้อยลง...
"..."ผมไม่ตอบอะไรเพียงแต่ส่ายหน้า
"ถ้าคุณลืมไปแล้วก็อย่าพูดมันออกมาเลยนะคะ มันเหมือนจะยิ่งทำให้ชั้นเจ็บปวดยิ่งขึ้น"เธอเริ่มจ้องตาผม
"คุณฮิบาริ...บางอย่างบอกชั้นว่า นี่คงไม่ใช่การเจอกันเพียงครั้งเดียวของ'เราสองคน'แน่ๆค่ะ"เธอพูดเน้นหนักคำว่า'เราสองคน'
"...ไม่มีอะไรชั้นจะกลับล่ะ"
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมหาข้ออ้างแบบไร้เหตุผลสิ้นดีเพื่อปลีกตัวจากคู่สนทนา ความรู้สึกชั่ววูบเมื่อกี้มันอะไรกัน ทันทีที่เราสองคนจ้องตากัน มันเหมือนทำให้ความรู้สึกในตัวผมเริ่มผสมปนเปกันไปหมด
'คงต้องสงบจิตใจให้ได้ซะก่อนสินะ...'
------------
เที่ยงวันของวันต่อมา...หลังจากที่ผมเคลียร์งานเอกสารของโรงเรียนเสร็จเรียบร้อยทุกฉบับ ผมก็ขึ้นมานอนเล่นบนดาดฟ้าเหมือนกับวันก่อนๆ...
"สวัสดียามเที่ยงค่ะ คุณฮิบาริ"...ให้ตายสิ ยัยนี่อีกแล้วเหรอ...
"..."
"ทักทายกลับหน่อยจะดีมากเลยนะคะ"
"ไม่ต้องมาสั่งชั้น หุบปากแล้วเงียบๆไปซะ"
"ใจร้ายจัง..."
"ก็แล้วแต่เธอจะคิด"
"คุณฮิบาริไม่ทานข้าวเที่ยงเหรอคะ"
"ไม่ แค่มื้อเช้าก็เพียงพอสำหรับชั้นแล้ว"
"ทานข้าวไม่ครบสามมื้อเดี๋ยวไม่มีแรงไปขย้ำคนอื่นนะคะ"
"...!!"
'ทานข้าวไม่ครบสามมื้อเดี๋ยวไม่มีแรงไปขย้ำคนอื่นนะคะ'ประโยคเมื่อตะกี้มัน...เหมือนตัวเราเคยได้ยินผ่านหูมาจากใครคนนึงนี่นา แล้วคนๆนั้นก็มีแค่คนๆเดียว...
"โคลม โดคุโร่..."
"...จำได้แล้วสินะคะ"
"กี่เดือนแล้วล่ะ ตั้งแต่'ตอนนั้น'..."
"4เดือน จะ5เดือนได้แล้วมั๊งคะ"
"เธอมาอยู่ที่นี่ได้ไง?"
"หืมม์? หมายความว่าไงคะ?"
"ก็เธอ...ตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น