คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : งานพิเศษ
[writer]
"เอาล่ะ! เสร็จแล้ว"ยามะพูดหลังจากที่เอาผ้าพันแผลพันข้อเท้าฟูจิตะ
"...ขอบใจ"เธอพูดเสียงเบาๆ
"หืมม์? พูดว่าอะไรนะ"
"ก็บอกว่าขอบใจไงยะ!"คราวนี้เธอตะโกนใส่หน้าพระเอกเราเต็มๆ
"ครับๆ"
"เดี๋ยวชั้นลงไปข้างล่างแป๊บนึงนะ ทำตัวตามสบาย"ยามะพูดพร้อมเดินลงไปข้างล่าง
ด้านล่าง
"ให้ผมช่วยนะพ่อ"ยามะพูดก่อนจะยกจานกองหนึ่งมาล้างที่อ่างน้ำ
"อืมๆ นี่ทาเคชิ"สึโยชิพูด
"ครับ?"เขาตอบขณะที่ในมือกำลังล้างจานอยู่
"ฟูจิตะจังน่ะ เค้าชื่อจริงว่าอะไรน่ะ"
"ก็ยังไม่รู้เหมือนกัน เธอไม่ยอมบอกผมเลยนี่"
"เฮ้อ!เด็กสมัยนี้แปลกจังนะ แต่ว่า..."
"??"พระเอกเราหันหน้ามาเล็กน้อย
"ก็สวยดีเหมือนกันนะ"
"ใช่มั๊ยล่ะ...เฮ้ย!พ่อถามอะไรอะ"
"อะไรกัน พ่อก็แค่ชมเธอนิดๆ(ไม่)หน่อยๆเอง ทำเป็นร้อนตัวไปได้ คิดไรอยู่รึเปล่า?"
"เปล่าซักหน่อย...อ เสร็จแล้ว!"
ตัดไปทางนางเอกของเรา
"ฮัดชิ้ว! ใครนินทาเนี่ย"
"หืมม์? อะไรน่ะ"เธอเอื้อมมือไปหยิบลูกบอลกลมๆสีขาวๆ ที่หล่นอยู่ข้างๆเตียง(ฟูจิตะนั่งอยู่บนเตียง)
"เรียกว่าลูกเบสบอลน่ะ"ยามะที่บังเอิญมาได้ยินพอดีตอบ
"เบสบอล...งั้นเหรอ"
"อืม! ที่โรงเรียน ชั้นอยู่ชมรมเบสบอลน่ะ เอ้า!ดื่มมั๊ย"เขาพูดพร้อมยื่นถ้วยชาเขียวอุ่นๆมาให้
"ขอบใจนะ"เธอรับถ้วยชาเขียวอุ่นๆมาจากเขา ก่อนซดดื่มไปซักนิด
"...นี่ จะเป็นอะไรมั๊ย..."ฟูจิตะเปิดประเด็น
"??"
"ถ้าชั้นจะขอทำงานพิเศษที่ร้านนายน่ะ"
"เห็นหมดแล้วสินะ อืม...ที่บ้านยิ่งไม่ค่อยมีคนอยู่ด้วย"
"แล้วตกลงได้มั๊ยล่ะ?"
"มันก็ได้อยู่หรอกนะ แต่ว่ามันเหนื่อยนะ"
"ไม่เป็นไร แค่นี้ชั้นทนได้น่า ถือว่าตอบแทนที่นายช่วยทำแผลให้ไง"
"ถ้าอย่างงั้นชั้นอนุมัติทันที"สึโยชิที่อยู่ๆโผล่มาจากไหนไม่รู้พูดขึ้น ทำเอาทั้งสองคนหน้าเหวอกันไปเป็นแถว
"พ่อ! มาไง?"
"เพิ่งมาเมื่อกี้เอง ส่วนเธอ...พรุ่งนี้ตื่นเช้าๆหน่อยนะ เดี๋ยวชั้นจะฝึกให้"
"ค่ะ ขอความกรุณาด้วยนะคะ"
"ถ้างั้นขอตัวล่ะ โชคดีนะ'ทั้งสองคน' "เขาพูดโดยเน้นคำว่า ทั้งสองคน ทำเอาสองบุคคลผู้ถูกพาดพิงหน้าแดงกันไปเป็นแถบ
--------------
เม้นท์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ความคิดเห็น