ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Vocaloid] ชีวีต ดนตรี ความฝัน และ...

    ลำดับตอนที่ #19 : ตัวช่วย

    • อัปเดตล่าสุด 2 ก.ย. 55


    ตัวช่วย

                "Re-re-re RENREN ni shite yan yo Desu BOKU no koe de miryou suru...  ii deshou" (จากเพลง Ike lenka)

     

                เด็กชายฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี เขาเดินเตร็ดเตร่มาตามย่านการค้าเล็กๆ เนื่องจากวันนี้เขาไม่มีงานอะไรเข้ามา จึงสามารถออกไปเดินเล่นได้อย่างไร้กังวล...รึเปล่านะ?

                "อ๊ะ! นั่นเล็นคุงนี่นา!"

                "อึก!"

                "ว้าย!!! ตัวจริงน่ารักกว่าในทีวีอีก! กรี๊ด!!"

                ถึงจะปลอมตัวอยู่ก็ตาม แต่ก็ดันแสดงเอกลักษณ์เฉพาะตัวมากไปหน่อย จึงถูกจับได้และต้องวิ่งหนีกลุ่มแฟนคลับ ที่ติดหนึบแน่นยิ่งกว่าปลิงกลับมาที่ตึกสำนักงาน

     

                ปัง!

                "เล็นคุง!" มิคุหันไปทางเด็กชายใส่ฮู้ด กับแว่นตาแบบไร้เลนส์ ผู้ที่ยืนพิงประตูห้องพลางหอบแฮ่กๆ

                "-แม้แต่พี่มิคุยังดูออกเลยเหรอ..." เจ้าของชื่อค่อยๆถอดฮุ้ดบนหัว และแว่นตาออก เผยให้เห็นร่างของคางามิเนะ เล็น เด็กชายอายุสิบสี่คนเดิม

                "บอกแล้วไงเล่า ว่าต่อให้ปลอมซะเนียนขนาดไหน ก็ยังเป็นเล็นคุงคนเดิมนั่นแหละ"

                "ถ้าผมเกิดเป็นผู้หญิงคงจะดีกว่านี้ล่ะนะ เฮ้อ!" ว่าแล้วก็ถอนหายใจอย่างหมดหวัง

     

                "ถ้าจะเอาเวลามายืนถอนหายใจล่ะก็ มานั่งทำการบ้านกับฉันตรงนี้เลย!"

                รินตวาดเสียงดัง ตอนนี้เธอกำลังนั่งทำการบ้านเลขกองมหึมา ที่ได้มาตั้งแต่เดือนก่อน เพราะว่าทั้งคู่เป็นนักร้องต้องทำงานแทบทุกวัน เลยหยุดเรียนไปหลายอาทิตย์ การบ้านที่ได้จึงเยอะกว่าคนอื่นๆ

                "ขี้เกียจทำอะ..."

                "ไม่ต้องมาบ่นเป็นคุณตาเลย ถ้าไม่รีบทำมันจะยิ่งเพิ่มเป็นเท่าตัวนะ!"

                "ครับๆ" เล็นได้แต่ตอบเสียงอ่อย พร้อมเดินไปนั่งข้างๆพี่สาว พร้อมจับปากกาทำการบ้านส่วนของตัวเอง ด้วยความไม่เต็มใจ "ได้เป็นถึงนักร้อง การบ้านแค่นี้ต้องทำด้วยเหรอ..."

     

                "ถึงจะได้เป็นคนดังแล้ว แต่ถ้าการเรียนไม่ได้เรื่องก็ไม่ได้นะ...มาสเตอร์ก็เคยเตือนบ่อยๆไม่ใช่เหรอ" มิคุย้ำคำเตือนที่มาสเตอร์เคยให้ไว้

                "ครับ..."

     

     

                ปัง!!

                "คราวนี้ใครมาอีกล่ะ..." สาวน้อยผมสีเขียวน้ำทะเลหันมามองทางประตู ด้วยสายตาเอือมๆที่ประตูถูกเปิดปิดเสียงดังถึงสองครั้ง ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ มีหวังต้องเสียค่าซ่อมแหงๆ...

                "ไง! ได้ข่าวว่าการบ้านท่วมหัวเอาตัวไม่รอดล่ะสิ" ผู้ที่มาใหม่นั้นไม่ใช่ใครอื่น นอกจากมาสเตอร์ผู้เป็นเหมือนนายเหนือหัวของทั้งสาม ข้างตัวเขายังมีชายอีกคนที่ดูเยาว์วัยกว่าเขานิดหน่อยด้วย

                "ก็เพราะมาสเตอร์นั่นแหละ! ใช้งานเราแบบไม่ลืมหูลืมตาเลย แล้วดูนี่สิ! ทั้งวันนี้จะทำเสร็จรึเปล่าก็ยังไม่รู้!" รินได้ยินดังนั้น จึงถือโอกาสโวยวายยกใหญ่ จนคนรอบข้างต้องเอามือปิดหู

                "แต่นั่นก็เพราะเธอแบ่งเวลาไม่เป็นเองนี่"

                "ไม่ต้องมาทับถมกันเลยนะครับ!" เล็นตะโกนกลับไป สายตายังคงจ้องที่การบ้านตัวเอง มือข้างหนึ่งกดเครื่องคิดเลข อีกข้างหนึ่งถือปากกาคอยจดคำตอบ

     

                "เฮ้ย! ใครสั่งให้ใช้เครื่องคิดเลขกันฮะ!" มาสเตอร์เห็นดังนั้น จึงเดินตรงไปคว้าเครื่องคิดเลขออกห่างจากตัวทั้งสอง "บอกแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าถึงจะยากแค่ไหนก็ห้ามใช้ตัวช่วย แล้วถ้าทำสอบจริงๆจะทำยังไงฮะ!"

                "โธ่! ขอซักครั้งนึงเถอะนะครับ! การบ้านรอบนี้มันเยอะจริงๆ!"

                "บอกว่าไม่ได้ก็คือไม่ได้ไง!"

     

                "เอ่อ...ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัว..."

     

                "อ๊ะ! เดี๋ยวก่อน! นายยังไปไม่ได้!" ชายแปลกหน้าผู้คิดว่าตัวเองไม่ควรยุ่งเรื่องส่วนตัว จึงรีบขอตัวออกไปก่อน มาสเตอร์เห็นท่าทีแบบนั้น ก็รีบคว้าตัวเขาก่อนที่จะย่างเท้าออกจากห้องไป

                "มาสเตอร์คะ คนคนนี้คือ..." มิคุ

                "ก็จะแนะนำอยู่นี่ไง เขาเป็นรุ่นน้องสมัยฉันเรียนอยู่มหา'ลัยน่ะ พอดีตอนเดินกลับมาก็ดันมาจ๊ะเอ๋กันเข้า เลยรีบลากตัวมาที่นี่ไง" นายเหนือหัวของเหล่าโวคาลอยด์ตอบด้วยรอยยิ้ม พร้อมตบบ่าชายหนุ่มผู้มาใหม่เบาๆ "เอ้า! แนะนำตัวสิ อย่ามัวแต่ยืนเฉย"

     

                "เอ่อ...ผมชื่อฮิยามะ คิโยเทรุ ยินดีที่ได้รู้จักครับ"

     

                คิโยเทรุนั้นเป็นชายหนุ่มที่ดูแก่กว่าเมย์โกะและไคโตะ แต่ว่าไม่แก่เท่ามาสเตอร์ของพวกตัวเอก ใส่แว่นตาไม่หนามาก ถ้าให้ตัดสินจากภายนอกแล้ว...ดูเหมือนว่าเขาอาจจะทำงานเกี่ยวกับธุรกิจ หรือว่าพนักงานบริษัทก็ได้ทั้งนั้น

                แต่สิ่งเหล่านั้นไม่สำคัญ นอกเสียจาก...

                "แล้วมาสเตอร์ลากเขามาทำไมคะ" คนที่เปิดประเด็นคำถามนี้ก็ไม่ใช่ใครอื่น นอกจากคางามิเนะ ริน ผู้ที่ขณะนี้กำลังนั่งเอามือเท้าคางด้วยท่าทางเบื่อหน่าย

                "ถ้าอย่างนั้น...ฮิยามะ นายบอกพวกเค้าไปซิ ว่าตอนนี้นายทำงานอะไรอยู่"

                "คุณครูชั้นประถมศึกษาครับ" คิโยเทรุซึ่งไม่รู้สถานการณ์ใดๆเลย จึงตอบไปอย่างซื่อๆ

                "แล้ว...นายพอจะมีความรู้จะสอนเด็กม.2 ซักคนสองคนได้รึเปล่าล่ะ"

                "อืม...ก็พอจะได้บ้างล่ะครับ"

     

                "ทีนี้เข้าใจรึยัง" เมื่อถามคำถามคิโยเทรุเสร็จเรียบร้อย เขาจึงหันไปหาฝาแฝดชายหญิงทั้งสองที่นั่งเอ๋ออยู่ ราวกับว่าไม่รู้ว่ามาสเตอร์กับตนต้องการสื่ออะไร

                "อ๋อ! เลยจะให้คุณคิโยเทรุมาช่วยสอนรินจังกับเล็นคุงสินะคะ!"

                "หัวไวดีนี่มิคุจัง"

                "ช่วยไม่ได้นะ.../เอาแบบนั้นก็ได้ครับ" รินเล็นหัวหน้ามาปรึกษากันเล็กน้อย ก่อนจะจำใจยอมรับความหวังดีของมาสเตอร์

                "ถ้าอย่างนั้น ฉันขอแนะนำฝั่งฉันบ้างแล้วกัน พวกนี้เป็นเด็กที่ฉันคอยดูแลอยู่เอง...สองคนนั้นคือคางามิเนะ ริน กับเล็น เด็กที่ต้องการความช่วยเหลือจากนาย"

                "สวัสดีค่ะ/ครับ"

                "ส่วนนี่คือนักร้องหม้าใหม่มาแรงแซงโค้ง เธอเพิ่งมาคัดตัวเมื่อไม่นานมานี้เอง..."

     

     

                "อ๊ะ! พี่ฮาสึเนะ มิคุนี่นา!"

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×