คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : มี หรือไม่มี(ผี)?!
มี หรือไม่มี(ผี)?!
"คุณลูกะ ถ้าได้ยินช่วยตอบหน่อยสิคะ"
รินพยายามตะโกนเรียกลูกะอย่างสุดเสียง แต่ยิ่งตะโกนเสียงก็มีแต่จะแหบลงเพราะความกลัว
ฝาแฝดทั้งสองค่อยๆก้าวขาเล็กๆของตน เดินไปเดินมาตามทางที่ไฟฉายสาดส่อง ต่างฝ่ายต่างกุมมือของอีกฝ่ายไว้ เพื่อไม่ให้หลงทางและเพื่อให้รู้สึกปลอดภัย เพราะว่าทั้งสองยังอยู่ด้วยกัน
"เล็น เค้ากลัวอะ ทำอะไรซักอย่างสิ" รินบีบมือน้องชายของตน
"ผมก็กลัวเหมือนกันนั่นแหละ...ร้องเพลงกันมั๊ย มันจะได้ลืมความกลัวนี้ไป" เล็นเสนอความคิดหนึ่งขึ้นมา ซึ่งฝ่ายหญิงก็ตอบตกลงอย่างทันควัน
"อืมๆ!"
"fukai fukai kiri no naka youen ni hibiku koe..." (จากเพลง Trick and Treat)
ผัวะ!
"ตาบ้า! เลือกเพลงให้มันดีๆหน่อยสิยะ คนยิ่งกลัวๆอยู่ ยังจะมาร้องเพลงหลอนๆให้ฟังอีก!" และด้วยความไร้เดียงสา บวกกับความใสซื่อของตน ทำให้โดนพี่สาวแท้ๆตบเข้าที่หัวเต็มๆ
"ถ-ถ้างั้น...seijaku ga machi wo..." (จากเพลง Soundless voice)
ผัวะ!
"ไอ้นั่นก็ดราม่าเกินไปแล้ว! ถ้าไม่รู้จะเลือกเพลงอะไรก็เงียบปากไปซะ!" แล้วก็โดนไปอีกหนึ่ง ชักจะซื่อเกินไปแล้วนะเล็นเอ๋ย...
"ก็พูดกันดีๆก็ได้นี่ ไม่เห็นต้องใช้กำลังกันเลย ดูสิ! ไฟฉายตกเลย" เล็นบ่นพึมพำ ขณะใช้มือข้างหนึ่งลูบหัวบริเวณที่โดนตบไปเต็มๆถึงสองครั้ง
"น-นั่นมัน..."
ไฟฉายที่ยืมมาจากไคโตะนั้นตกลงกับพื้น และกลิ้งไปกลิ้งมาจนหยุดอยู่กับที่ แสงของไฟฉายนั้นสาดส่องไปที่บริเวณผนังห้อง ปรากฎเป็นเงาของสิ่งมีชีวิตบางอย่างที่ไม่ใช่คน มันมีขนาดใหญ่มากกว่าตัวฝาแฝดทั้งสองอยู่มาก
"อ-อ..."
"กรี๊ดดดดดดด!! /ว้ากกกกกกกกก!!"
"อึก! นั่นใช่เสียงรินจัง กับเล็นคุงรึเปล่า"
ทางฝ่ายมิคุกับไคโตะ ต่างก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของฝาแฝดคางามิเนะดังลั่นไปทั่วบ้านพัก สร้างความไม่สบายใจกับทั้งสองเป็นอย่างมาก เพราะต่างฝ่ายต่างก็ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายหนึ่งเจออะไรเข้าไปบ้าง
"หรือว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับทั้งสองคน" มิคุกุมมือข้างหนึ่งแล้วแตะไว้ที่ระหว่างอก
"คงไม่มีอะไรมากหรอก...มั๊งนะ" ถ้าตัดสองคำสุดท้ายออกไป จะช่วยได้เยอะมากเลยนะไคโตะ
" 'ไม่มีอะไร' อย่างงั้นเหรอ! นายกล้าพูดออกมาได้ไงฮะ นายไคโตะ!" พอได้ยินคำพูดที่ปราศจากความเป็นห่วงอีกฝ่ายแบบนั้น ก็ทำเอาแม่สาวต้นหอมของเราฉุนขึ้นทันควัน
"ก็เล็นเป็นผู้ชายนี่ อย่างน้อยก็คงจะปกป้องรินได้บ้างล่ะนะ"
"แต่ถึงอย่างนั้น ทั้งสองคนก็ยังเป็นเด็กนะ ถ้าเกิดทั้งสองเป็นอะไรร้ายแรงขึ้นมา นายจะทำยังไง!"
"เธอนี่ก็เป็นห่วงมากเกินไปนะ! ฉันไม่ได้ปล่อยให้รินไปคนเดียวซักหน่อย!"
"อย่างน้อยก็น่าจะมีผู้ใหญ่อย่างเราไปด้วยซักคนนี่! ให้ฉันไปกับริน ส่วนนายไปกับเล็นก็ยังได้!"
"ทำแบบนั้นได้ซะที่ไหนเล่า! ให้ผู้หญิงไปกันแค่สองคนแบบนั้นมันอันตรายเกินไปนะ!"
"แล้วทำไมนายต้องตวาดด้วยล่ะ!!"
"เสียงเธอดังยิ่งกว่าฉันอีกรู้มั๊ย...!"
เปรี้ยง!
"กรี๊ด!"
จู่ๆก็ดันมีฟ้าร้องเสียงดันสนั่น ด้วยสัญชาตญาณของผู้หญิง(หรือของมิคุคนเดียว?) ที่กลัวฟ้าร้องฟ้าผ่าอยู่แล้ว เธอเลยเผลอกระโดดกอดฝ่ายชายโดยไม่ลังเล และเหมือนว่าจะลืมเรื่องที่เถียงกันเมื่อกี้ไปหมดสิ้น
"ม-มิคุ..."
"ค-คือว่า...ฉัน...เอ่อ...!"
"จะบอกว่าข้างหลังฉันมันเป็นบันได"
"เอ๋...ถ้าอย่างนั้น..."
"ว้ากกกกกกก!! /กรี๊ด!!!"
โครม!
พรึ่บ!
"ฟ-ไฟกลับมาแล้ว..."
ดูเหมือนว่าเมย์โกะจะแก้ไขวงจรไฟฟ้าเสร็จแล้ว ไฟฟ้าทั้งหมดจึงกลับมาสว่างเป็นปกติ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น...เพราะว่าภาพที่ทุกคนเห็น ณ ขณะนี้คือ มิคุจังกำลังคร่อมอยู่บนตัวไคโตะครับพี่น้อง!!
"พวกแก...ขนาดในความมืดยังจะหวานได้อีกนะ" เมย์โกะที่ไม่รู้โผล่มายังไง มองภาพนั้นด้วยสายตาเอือมๆ ตามมาด้วยริน เล็น และลูกะที่ค่อยๆเดินตามมาทีละคน
"ว-ว้าย!" เมื่อรู้สึกตัวอีกที ฝ่ายสาวน้อยจึงรีบเด้งตัวออกมาทันที ด้วยใบหน้าที่แดงก่ำเพราะความเขินอาย
"นี่...ทุกคนหายไปไหนกันมาเนี่ย" ไคโตะเอ่ยถามทั้งๆที่ยังนอนหงายอยู่บนพื้น
"ไปดูสะพานไฟน่ะสิ แต่ว่าไฟฉายดันมาถ่านหมดซะก่อน เลยต้องหาเทียนมาจุดแทน กลายเป็นว่าเลยใช้เวลานานกว่าปกติ" สาวผมสั้นตอบ พร้อมยกเทียนไขในมือขึ้นมา
"ฉันเดินตามเล็นไปแล้ว แต่เห็นแสงไฟวูบวาบๆอยู่ด้านล่างเลยลงไปดู เลยรู้ว่าเป็นแสงไฟจากเทียนคุณเมย์โกะ หันกลับไปอีกทีพวกมิคุก็ไม่อยู่กันแล้ว เลยช่วยคุณเมย์โกะอีกแรง" หญิงสาวผมสีชมพูหันไปหาเมย์โกะ
"คือว่า...ที่กรี๊ดตอนนั้น เพราะว่าเห็นเงาตัวอะไรไม่รู้เลยตกใจ..." ริน
"ที่จริงแล้วมันเป็นแค่แมลงสาบตัวเล็กๆเอง" เล็นทำหน้าเหนื่อยอ่อน ในความขวัญอ่อนของพี่สาวแท้ๆของตน
"เฮ้อ! โล่งอกไปที นึกว่าทุกคนจะเป็นอะไรไปซะแล้ว..." มิคุเอามือแตะที่อก๙ยตนเอง พร้อมถอนหายไปเฮือกใหญ่
"จ-จะยังไงก็ช่างเหอะ รู้สึกว่ากระดูกหลังฉันมันจะเคล็ดแล้วอะ...เพราะเธอแท้ๆเลยยัยมิคุ" ไคโตะเอ่ยอย่างเจ็บปวด และนี่คงเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาลุกไม่ได้นั่นเอง
"ฉันมียาอยู่ในกระเป๋า เดี๋ยวไปเอามาให้นะคะ" ลูกะ
"ร-เร็วๆหน่อยก็ดีนะ"
"คุณเมย์โกะจะโทรหาใครเหรอคะ" รินถามเมื่อเห็นเมย์โกะล้วงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าเสื้อ
"จะส่งข้อความไปหามาสเตอร์"
"เอ๋?" เล็น
"ว่าไอ้ค่ายเฮ็งซวยนี้น่ะ ไม่เอาเป็นครั้งที่สองแล้วเฟ้ย!!"
ความคิดเห็น