คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ตอนพิเศษ เสียงนี้จะส่งไปถึงจิตใจทุกคน (HBD มิคุ 31/8)
ตอนพิเศษ เสียงนี้จะส่งไปถึงจิตใจทุกคน
'หัวใจ'เหรอ? ของแบบนั้นไม่จำเป็นสำหรับฉันหรอก...
...นั่นคือสิ่งที่ฉันคิดมาโดยตลอด จนกระทั่ง...
"มิคุจัง ได้เวลาแล้วนะ"
"ค่ะ"
'ฮัทสึเนะ มิคุ' คือชื่อของฉัน อายุ 16 ปี อยู่ม.ปลายปี1 ฉันเป็นนักร้องของสังกัด 'โวคาลอยด์' เป็นสังกัดที่มีนักร้องไม่มากนัก แต่ทว่าแต่ละคนนั้นล้วนมีพรสวรรค์ที่น่าทึ่ง ทำให้ไต่บันไดจนขึ้นแท่นสังกัดเพลงยอดเยี่ยมอันดับหนึ่งได้
ถ้ามองดูเผินๆแล้วจะเห็นเป็นเพียงสังกัดที่ดูสวยงาม แต่ความจริงแล้ว...
"เด็กคนนั้นอีกแล้วล่ะ"
"เดือนก่อนก็ขึ้นแสดง LIVE ไปรอบหนึ่งแล้วนี่ เฮ้อ!คนมีพรสวรรค์ก็แบบนี้ล่ะนะ งานแน่นเอี้ยดไปหมด เป็นฉันคงได้สลบตายไปก่อนแล้วล่ะ"
"น่าสงสารจริงๆเลยนะ..."
ใช่แล้ว วงการที่ดูเหมือนสง่างามนั้น จริงๆแล้วมีการแข่งขันที่สูงมากๆ การได้ยินคำนินทา หรือคำพูดเสียดสีประชดประชันแบบนี้ มันก็กลายเป็นส่วนหนึ่งของทุกคนที่นี่ไปแล้ว
"พวกหล่อนอิจฉาล่ะสิ! หัดเอาเวลานินทาคนอื่น มาใช้ฝึกซ้อมซะบ้างก็ดีนะ!"
"ร-รู้แล้วน่า! ชิ! ฝากไว้ก่อนเถอะ!"
แต่ถ้าจะเหมารวมทุกคน ณ ที่นี้ว่าเป็นพวกกระหายชัยชนะไปเสียทุกอย่างก็คงไม่ถูก เพราะก็มีบางคนที่ใช้ชีวิตแบบเล่นๆไปวันๆก็มี...แบบคนพวกนี้ไงล่ะ
"เมย์จังนี่ล่ะก็ พูดอะไรโผงผางไม่เปลี่ยนเลยนะ ฮะๆ"
"ก็ถ้าไม่พูดตรงๆ พวกนั้นจะยอมเหรอ! คนพวกนี้มันต้องเจอแบบนี้ถึงจะเข็ด!"
คนที่เพิ่งตวาดคนเหล่านั้นไป คือ 'เมย์โกะ' นักร้องที่เป็นรุ่นพี่ของฉัน
คุณเมย์โกะเข้าทำงานกับสังกัดโวคาลอยด์แห่งนี้มาหลายปีแล้ว ต่างรู้นิสัยของทุกคนที่นี่ดี และรู้วิธีที่จะรับมือกับสิ่งเหล่านั้นได้ เธอเป็นคนพูดจาตรงๆไม่อ้อมค้อม ถ้าเห็นใครทำอะไรไม่ดีก็จะตักเตือนทันที แม้จะเป็นผู้อาวุโสกว่าตัวเองก็ตาม
"อย่าถือโทษโกรธพวกนั้นเลยนะ พวกเขาแค่อิจฉาเธอเท่านั้นเองแหละ"
"ก็ไม่ได้โกรธอะไรนี่"
ส่วนชายคนนี้คือ 'ไคโตะ' รุ่นพี่อีกคนของฉัน อายุไล่เลี่ยกับคุณเมย์โกะ แต่นิสัยดันต่างกับอายุแบบสุดขั้ว อารมณ์ดีตลอดเวลา โกรธใครก็โกรธไม่ได้นานก็หาย
สำหรับฉัน...เขาเปรียบเสมือน 'พี่ชาย' เสียมากกว่า
"ไม่ต้องปิดบังกันหรอกน่า เรารู้น่าว่าเธอกำลังกดดันอยู่ ถ้าทำพลาดงานนี้ก็มีโอกาสโดนไล่ออกได้เลยนี่นา"
ก็ตามที่คุณเมย์โกะพูดเลย LIVEครั้งนี้ถือว่าสำคัญต่อสังกัดมาก เพราะทุกคนทั่วญี่ปุ่นแห่มาดูLIVEนี้กันหมด ถ้าเกิดทำพลาดขึ้นมาจนงานเสีย ก็มีโอกาสจะถูกไล่ออกทันที...
หมับ!
"ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ถ้าเกิดอะไรขึ้นมา พวกเราจะช่วยแก้ไขสถานการณ์ให้เอง" คุณเมย์โกะตบไหล่ฉันเป็นการให้กำลังใจ
"ตามที่เมย์จังพูดนั่นแหละ เพราะฉะนั้นแสดงให้เต็มที่เลยนะ" พี่ไคโตะเองก็ยิ้มให้ฉัเหมือนกัน
"ขอบคุณค่ะ"
ความอบอุ่นเมื่อกี้...มันคืออะไรกันนะ...?
อย่างที่คาดไว้จริงๆ คนมาดู LIVE ครั้งนี้เยอะกันมาก ไม่มีที่นั่งเหลือสักที่ ทั้งป้ายไฟ ทั้งแท่งเรืองแสงต่างส่องสว่างอยู่ท่ามกลางความมืด เต็มโดมแห่งนี้ไปหมด ทุกคนต่างมองมาที่จุดเดียว คือเวทีแห่งนี้ที่ฉันยืนอยู่...
อ-อะไรกัน...จู่ๆขาก็สั่นขึ้นมาแบบไม่มีสาเหตุ ไม่สิ...ทั้งตัวเลย เสียงก็เปล่งออกมาไม่ได้...
"มิคุจังเป็นอะไรรึเปล่า?"
"นั่นสิ ทำไมไม่เห็นร้องสักเพลงเลยล่ะ"
แย่แล้ว คนดูเริ่มโวยวายกันแล้ว...ทำไงดีล่ะ งานนี้มีหวังตกงานแน่ๆ
กลัวจัง...กลัวเหลือเกิน ใครก็ได้...ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย
ตึก ตึก ตึก!!
"อา! ดูท่าทางว่ามิคุจังของเราจะลังเลว่าจะเลือกเพลงไหนร้องอยู่นะคะ" คุณเมย์โกะวิ่งออกมาจากด้านข้างเวที "ก็แหม...เพลงที่อยากจะร้องต่างก็มีความหมายที่อยากสื่อถึงทุกคนทุกเพลง เธอคงจะเลือกไม่ถูกแน่ๆเลยค่ะ"
เลือกไม่ถูกอะไรล่ะ คิวเพลงที่จะร้อง ฉันจำได้หมดแล้วนะ...
"ถ้าอย่างนั้น เราขอเสนอเพลงที่ทุกท่านรู้จัก และชื่นชอบดีกว่า กับเพลงนี้..." ทำอะไรน่ะพี่ไคโตะ! เดี๋ยวงานนี้ก็เละไม่เป็นท่าหรอก...
"เพลง Tell your world ค่ะ/ครับ!!"
"...อ-เอ๊ะ!"
รู้สึกตัวอีกที มือทั้งสองของฉันก็ถูกทั้งสองคนกุมไว้แล้ว...อบอุ่นจังเลย
"ขอเสียงเชียร์ให้กำลังใจมิคุจังกันอีกครั้งหน่อยซิ!"
"มิคุ!! มิคุ!! มิคุ!!"
ใช่แล้ว...ทุกคนกำลังมองฉันอยู่นะ
...Kimi ni tsutae tai koto ga
Kimi ni todoke tai oto ga
Takusan no ten wa sen ni natte
Tooku kanata he to hibiku
Kimi ni tsutaetai kotoba
Kimi ni todoketai oto ga
Ikutsumono sen wa en ni natte
Subete tsunageteiku
Doko ni datte ah...
"มิคุ!! มิคุ!! มิคุ!!"
เสียงคนดูดังจนทำเอาหูอื้อไปหมด แต่กลับรู้สึกดีชะมัดเลย ความมั่นใจที่จู่ๆก็หายไป ก็เหมือนจะกลับมาหมดแล้ว แถมด็เหมือนจะมากขึ้นด้วยซ้ำ
ฉันหันกลับไปมองคุณเมย์โกะกับพี่ไคโตะ ที่ยืนยิ้มอย่างพึงพอใจอยู่ด้านหลัง ทั้งสองคนพยักหน้ากลับมาเป็นเชิงบอกว่า ให้ทำตามที่ใจต้องการเลย
"ต่อกันอีกสักเพลงดีรึเปล่าคะ!!"
หัวใจของฉันที่เคยอ้างว้างมาตลอด
บัดนี้มันได้ถูกเติมเต็มด้วยเสียงของทุกคนแล้ว
ฉันได้ค้นพบ 'ความหมายของการมีชีวิต' แล้ว
ทุกคนอยู่เพื่อเติมเต็มหัวใจของฉัน
ดังนั้น ฉันจึงอยู่เพื่อร้องเพลงที่มอบความสุขให้แก่ทุกๆคน
ทั้งเสียงนี้ ทั้งเพลงนี้ ขอส่งให้ทุกคนที่อยู่บนโลกนี้
"ที่นี่สินะ"
"อืม ใช่แล้วล่ะ"
"เขาจะรับเรารึเปล่านะ..."
"คางามิเนะ รินจัง กับเล็นคุงสินะ"
"อ๊ะ! ค่ะ/ครับ!"
"พี่ชื่อ 'ฮัทสึเนะ มิคุ' นะ ยินดีต้อนรับสู่โวคาลอยด์จ้ะ"
ความคิดเห็น