คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ตำนานผีของโวคาลอยด์
ตำนานผีของโวคาลอยด์
"จริงสิ ตั้งแต่อยู่มาฉันยังไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้พวกแกฟังเลยสักครั้งเลยสินะ"
"เรื่องอะไรเหรอเมย์จัง"
ในยามดึกของค่ำคืนหนึ่ง ณ บ้านพักเก่าๆหลังหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ห่างจากตัวเมืองไปพอสมควร บ้านพักนี้เคยเป็นอดีตบ้านพักของมาสเตอร์ ผู้เป็นเหมือนนายเหนือหัวของโวคาลอยด์ทั้งหลาย
เนื่องจากมาสเตอร์ต้องการเสริมความสัมพันธ์ของพวกโวคาลอยด์ จึงจัดให้ทั้งหมดไปพักที่บ้านพักหลังนี้เป็นเวลาสองวันหนึ่งคืน โดยที่ตัวเองอ้างว่าต้องไปธุระต่างเมือง แล้วจะมารับกลับในวันต่อมา พวกตัวเอกทั้งหลายจึงต้องใช้ชีวิตอยู่กันเองในบ้านพักหลังนี้
บ้านพักหลังนี้ไม่ใช่บ้านพักธรรมดา เพราะว่ามันทั้งเก่า ทั้งผุพังจนน่าสยดสยอง ติดหลอดไฟไว้ไม่กี่ดวง เครื่องใช้ไฟฟ้าก็ไม่ค่อยมี...แบบนี้มันบ้านผีสิงชัดๆเลยนี่
"แต่ก่อนเล่า...มิคุแน่ใจนะว่าจะฟัง" เมย์โกะเหล่สายตาไปหามิคุที่นั่งตัวสั่นอยู่บนโซฟาเก่าๆ
"ม-หมายความว่ายังไงคะ"
"ก็เรื่องที่จะเล่า เธออาจจะไม่อยากฟังเท่าไหร่...'เรื่องวิญญาณที่ไม่ไปสู่สุขคติ' น่ะ"
"หรือพูดง่ายๆ... 'เรื่องผี' ยังไงล่ะ" ไคโตะช่วยพูดขยายความให้ พร้อมเปิดไฟฉายส่องที่หน้าตัวเอง
"กรี๊ด!!!"
ผัวะ!
"ไม่เห็นต้องรุนแรงขนาดนี้เลยก็ได้นี่...ฮึก" แล้วคุณพี่แกก็ดีรับประทานฝ่ามือของมิคุไปเต็มๆ
"โห! โวคาลอยด์ของเรามีตำนานแบบนั้นด้วยเหรอคะ" รินเริ่มสนใจเรื่องที่เมย์โกะจะพูด เธอดึงเล็นที่นั่งไม่รู้อิเหน่เข้ามาฟังด้วย
"มีสิ ว่าไงจะฟังมั๊ย"
"ฟัง!! /ฟังก็ได้..." ภายใต้เสียงที่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นนั้น มีอีกเสียงหนึ่งที่ตอบด้วยความไม่เต็มใจ
"เรื่องนี้มันเริ่มขึ้นก่อนที่ฉันจะมาเป็นโวคาลอยด์ ก่อนหน้านี้ทางสังกัดโวคาลอยด์ได้มีนักร้องอยู่ด้วยกันสามคน ได้แก่โลล่า เลออน และมิเรียม ทั้งสามคนนี้เคยดังอยู่พักหนึ่ง แต่สุดท้ายก็โดนไล่ออกเพราะดังอยู่แค่พักเดียวแล้วก็เงียบไป"
"อืมๆ"
"ทั้งหมดตกอยู่ในความเครียดอย่างหนัก วันหนึ่งโลล่าได้คิดสั้นผูกคอตายไป"
"เฮือก!" สีหน้าทุกคนเริ่มซีดลงอย่างเห็นได้ชัด
"ต่อมา เลออนจึงกินยาเกินขนาด ตายตามโลล่าไปติดๆ ส่วนมิเรียม..."
"คุณมิเรียมทำไมเหรอคะ..." รินยิงคำถาม มือข้างหนึ่งจับมือของเล็นไว้แน่น
"โดดระเบียงบ้านตายไป ซึ่งบ้านหลังนั้น...ก็คือบ้านพักหลังนี้ไง!"
เปรี้ยง!
จู่ๆก็มีเสียงฟ้าผ่าดังขึ้นสนั่น จนไฟฟ้าในบ้านพักดับไป ทุกสิ่งทุกอย่างจึงตกอยู่ในความมืด
"กรี๊ด! ผีคุณมิเรียมต้องมาหลอกหลอนเราแน่ๆเลย!"
"จะบ้ารึไง! ไฟฟ้าแค่ดับเฉยๆเอง" หญิงสาวผมสั้นดุเด็กสาวผมสีเขียวอมฟ้า ข้อหาที่ทำตัวเป็นกระต่ายตื่นตูม "อย่าทำให้คนอื่นตกใจไปด้วยสิ!"
"ดูเหมือนไฟฟ้าจะลัดวงจรเพราะฟ้าผ่าเมื่อกี้แน่ๆเลยค่ะ" ลูกะที่เงียบมาโดยตลอดเอ่ยขึ้นเงียบๆ
"ช่วยไม่ได้ ฉันจะไปดูสะพานไฟสักแป๊บ เอ้า!นี่ไฟฉาย เอาไปคนละกระบอก" หญิงสาวโยนไฟฉายส่งให้อีกห้าคนที่เหลือ ก่อนจะหายเข้าไปในความมืด
"แล้วเราจะเอายังไงกันดีล่ะครับ" เล็นถามขึ้น ตัวเขาในตอนนี้ก็กลัวไม่แพ้ใครคนอื่นเหมือนกัน
"ก็รออยู่ที่นี่จนกว่าเมย์จังจะกลับมานั่นแหละ" ไคโตะพูดปลอบขวัญเล็น "แล้วก็พยายามลืมเรื่องคุณมิเรียมนั่นไปเถอะนะ ฉันว่าจริงๆแล้วมันไม่มีอะไรหรอกน่า..."
"กรี๊ด!!!"
เสียงกรีดร้องดังขึ้นจากชั้นบนของบ้านพัก มันเป็นเสียงร้องของหญิงสาวปริศนา แต่ถึงไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร ชายหญิงห้าคนที่เหลือนี้ก็ถึงกับสะดุ้งไปตามๆกัน
"ส-เสียงใคร" มิคุ
"ม-มาจากด้านบนแหละ" ริน
"น-นี่ ข้างบนนั้นมีระเบียงด้วยสินะ หมายความว่า..." เล็น
"เสียงของคุณมิเรียมเหรอ!!"
"เราขึ้นไปดูหน่อยดีกว่า!"
พูดจบชายหนุ่มก็ดึงแขนคนใกล้ตัวอย่างมิคุ พร้อมออกตัววิ่งขึ้นบันไดไปชั้นบน โดยมีฝาแฝดชายหญิงวิ่งตามหลังไปไม่ห่าง
"ม-ไม่เห็นมีใครเลย..."
ชั้นบนของด้านพักนั้นเต็มไปด้วยเครื่องเรือนต่างๆ วางกระจัดกระจายเต็มไปหมด ประตูระเบียงนั้นถูกเปิดอ้าไว้ แต่ไม่มีใครยืนอยู่บริเวณนั้นเลย มีเพียงสายลมที่พัดผ้าม่านขาดๆโบกสะบัดไปมา
"คงเป็นแค่เสียงลมล่ะมั๊ง กลับกันเถอะ"
"นี่! คุณลูกะหายไปแหละ!" รินตะโกนขึ้นพร้อมกวาดสายตามองไปรอบๆ
"เมื่อกี้ยังวิ่งตามหลังผมอยู่เลยนี่!" เล็นเริ่มมีสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด
"หรือว่าจะโดนจับตัวไปแล้ว!"
"อย่าคิดแบบนั้นสิมิคุ ทางเข้า-ออกเดียวของบ้านนี้ก็คือประตูหน้านะ เวลาจะเปิดปิดก็มีเสียงดังขนาดนั้น เราก็ต้องได้ยินบ้างสิ แต่นี่เราไม่ได้ยินกันเลยนะ" ไคโตะพยายามอธิบายด้วยเหตุผลของตัวเอง
"ทำได้สิ...ถ้าเป็นผีล่ะนะ"
"โธ่! รินก็เอากับเค้าด้วยเหรอ ผีน่ะไม่มีจริงในโลกนี้หรอกน่า!" ชักเริ่มรู้สึกเหนื่อยใจแทนคุณพี่ไอติมแล้วสิ ใช่รึเปล่าขอรับท่านผู้อ่าน
"เราออกตามหาคุณลูกะกันดีกว่า อ-อ้าว! ไฟฉายผมถ่านหมดซะแล้วสิ" แสงไฟฉายของเล็นดับลง แม้จะเคาะกี่รอบไฟก็ยังไม่กลับมา รินเองก็เช่นกัน
"ไฟฉายกระบอกเล็กซะขนาดนั้นนี่ ก็ไม่แปลกหรอกถ้าถ่านจะหมดเร็ว" มิคุ
"ใช้วิธีแยกกันตามหาดีกว่า ฉันจะไปกันมิคุ รินไปกับเล็นแล้วกัน ยืมไฟฉายฉันไปสิ" ชายหนุ่มเสนอความคิดเห็น พร้อมยื่นไฟฉายของตัวเองให้เล็น
"ระวังตัวกันด้วยนะ"
"ค่ะ/ครับ"
ความคิดเห็น