คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ความสุขที่มาหลังจากความเหนื่อยยาก
ความสุขที่มาหลังจากความเหนื่อยยาก
"เพิ่งเคยใส่ชุดประเภทนี้เป็นครั้งแรก รู้สึกตื่นเต้นสุดๆเลย!!"
ฮาสึเนะ มิคุสำรวจชุดการแสดง(ชั่วคราว)ของตัวเอง ทั้งเสื้อและกางเกงรัดรูปสีเขียว ทั้งหมวกกันน็อคที่นำมาดัดแปลงใหม่ให้ดูน่าสนใจ ล้วนเป็นสิ่งดึงดูดใจเธอทั้งสิ้น
"มิคุจัง เอานี่ไปด้วยนะ" ทีมงานคนหนึ่งนำปืนที่ใช้ในการแสดงมาให้เด็กสาว
"โห! กระบอกใหญ่น่าดูเลยนะคะ..." แต่เมื่อรับมาแล้ว ก็ต้องรู้สึกแปลกใจเพราะว่า "เอ่อ...น้ำหนักเบาจังนะคะ หรือว่าใช้วัสดุอะไรเป็นพิเศษคะ"
"แค่เอากระดาษลังมาต่อๆกัน แล้วทาสีทับเอง ไม่ได้มีอะไรพิเศษมากหรอก" คนที่ตอบคำถามนี้คือมาสเตอร์ ซึ่งยิ้มแห้งๆ "ก็แหม อยากประหยัดงบไว้ทำอย่างอื่นที่มีประโยชน์มากกว่านี้นี่"
"ฮะๆ ว่าแล้วเชียว..."
"นี่ๆ! เจ้านี่มันคืออะไรอะ!" รินส่งเสียงเอะอะโวยวาย ขณะมองวัตถุบางอย่าง ซึ่งเสียบอยู่ที่มือของตนและน้องฝาแฝด มันมีลักษณะคล้ายปลอกแขนกลมๆ ถูกทาสีด้วยสีเหลืองและดำจนดูเหมือนรังผึ้ง
"ถ-ถือว่าแก้ขัดแทนปืนลำแสงไปก่อนนะ" มาสเตอร์ตอบ
"ผมว่ามันเหมือนปืนฉีดน้ำมากกว่านะครับ" เล็นมอง 'ปืนลำแสง' อย่างเอือมๆ โดยมีเสียงสนับสนุนจากพี่สาวว่า "แต่ฉันว่ามันเหมือนปืนเป่าฟองอากาศมากกว่า"
"ก็...ดูน่ารักดีนี่" มิคุพยายามพูดรักษาน้ำใจมาสเตอร์ ผู้เหนื่อยยากจากการเตรียมของเหล่านี้(รึเปล่า?)
"พวกแกน่ะยังดี แล้วดูฉันกับเจ้านี่สิ! ยังกะไอ้มดแดงยุค 90 ซะด้วยซ้ำ!!"
เจ้าของเสียงนั้นไม่ใช่ใครอื่น นอกจากหญิงสาวในชุดสีแดง ผู้อยู่ในชุดแบบเดียวกันกับทั้งสาม แต่ดูเก่ามากกว่าเยอะ ข้างหลังเธอนั้นมีชายหนุ่มซึ่งแต่งกายไม่ต่างจากเธอนัก เพียงแค่เปลี่ยนเป็นชุดสีน้ำเงินเท่านั้น
"เนื้อผ้าใส่แล้วก็คันโคตรๆ ปีกก็ทำจากพลาสติก มีอะไรเห่ยหว่านี้อีกรึเปล่า!"
"แล้วดูปืนนี่สิ ใครเห็นคงนึกว่าเป็นของเล่นเด็กแหงๆ" ชายหนุ่มยกปืนขนาดเล็กขึ้นมาประกอบการพูด
"ไม่ต้องห่วงค่ะ หนูมีวิธีการทำให้ชุดคุณเมย์โกะดูดีขึ้นทันตา แบบไม่ต้องเสียเงินซักเหรียญเดียว" รินเดินไปใกล้ๆเมย์โกะ พร้อมจับที่คอเสื้อของเธอ
"แบบนี้ไงคะ!"
แควก!!
"น-นี่มัน...!!"
"คุณไคโตะ! กำเดาพุ่งแล้วนั่น!"
"รินจัง!! ไม่ต้องถึงขนาดนั้นก็ได้ มัน...มันลึกเกินไปแล้ว...!"
ถ้างงกับสถานการณ์ เราจะช่วยชี้แจงแถลงไขให้ เรื่องมีอยู่ว่าคางามิเนะ รินผู้มีความหวังดี ได้ฉีกคอเสื้อของเมย์โกะให้ดูลึกขึ้น แต่เหมืนมันจะลึกเกินไปหน่อยจนเห็น...เอ่อ...เอาเป็นว่ารู้ๆกันล่ะนะ! แล้วพอเฮียโตะที่มีภูมิต้านทานต่ำเห็นภาพนั้นแล้ว จึงได้เลือดกำเดาพุ่งจนไปนอนสลบเหมือดคาพื้น
...จบการรายงานเพียงเท่านี้ เข้าเรื่องกันต่อเหอะ
"ก็แหม จะได้เซอร์วิสแฟนคลับคุณเมย์โกะหน่อยนี่..."
"มีอะไรกันรึเปล่าคะ"
หญิงสาวผมสีชมพูยาวเดินออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ชุดของเธอนั้นดูแตกต่างจากทั้งห้าคนที่เหลือ ดูเป็นของดีราวกับตัดเย็บจากต่างประเทศ แต่น้อยคนนักที่รู้ว่านั่นคือของมือสอง ซึ่งมาสเตอร์ไปคุ้ยมาจากกองเสื้อผ้าเก่า...
"อ๊ะ ลูกะจัง! เสร็จแล้วเหรอจ๊ะ คับตรงไหนรึเปล่าเอ่ย"
"ค่ะ ถ้าจะคับนิดหน่อยก็ตรง..." ลูกะเอ่ยพร้อมเอามือแตะบริเวณช่วงบนของร่างกาย...
รู้สึกเหมือนแพ้อะไรซักอย่างเลยแฮะ... (มิคุ)
พระเจ้าเจ้าขา นี่คือกรรมที่ลูกได้รับจากที่กระทำไว้กับคุณเมย์โกะสินะคะ... (ริน)
เมื่อเห็นสองสาวในสภาพจิตตกสุดๆ พวกหนุ่มๆที่เหลือจึงต้องช่วยกันปลอบ "ส-สักวันเราจะ 'โต' น่านะ อย่าห่วงไปเลยนะริน...เนอะ คุณไคโตะ"
"อืมๆ! ถึงเธอจะ 'เล็ก' ไปนิด แต่ฉันก็ยัง..."
"แง้! จะตอกย้ำกันทำไม" มิคุบ่อน้ำตาแตกแล้วขอรับพี่น้อง เพราะเฮียไอติมของเราพูดไม่รู้จักคิดแท้ๆเล้ย...
"จะได้เวลาถ่ายทำแล้วนะครับ"
"ค่า! อ๊ะ!...แต่ก่อนอื่น"
เด็กสาวในชุดสีเขียวเรียกทุกคนมายืนล้อมวงกัน ยื่นมือตัวเองไว้ตรงกลาง ตามด้วยมือของคนอื่นๆวางซ้อนทับกัน
"ครั้งแรกสินะ ที่ได้อยู่พร้อมหน้ากันทุกคนแบบนี้" เมย์โกะ
"ไม่ได้ทำแบบนี้มานานแล้วเหมือนกัน ครั้งล่าสุดมันตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ" ไคโตะ
"ไคโตะพูดเหมือนตัวเองเป็นคนแก่เลย" รินพูดแซว โดยมีเล็นหัวเราะเบาๆ
"เพิ่งเคยรู้สึกอบอุ่นแบบนี้เป็นครั้งแรกเลยล่ะค่ะ" ลูกะ
"...เอาล่ะ! ถ้าอย่างนั้น 3...2...1...!!"
"โวคาลอยด์ FIGHT!!"
LINK : http://www.youtube.com/watch?v=2BszMWiD8YM (อนึ่งว่าขี้เกียจ copy เนื้อเพลง + คำแปล อย่าว่ากันนะ=w=;;)
หลายชั่วโมงต่อมา ที่ห้องพักนักแสดง...
แอ๊ด!
"ไง! เหนื่อยกันหน่อยนะทุกคน"
"มาสเตอร์!!"
"วันนี้ทุกคนเยี่ยมมากเลยนะ แล้วก็นี่รางวัล"
มาสเตอร์ยิ้มร่า ในมือถือถุงที่เต็มไปด้วยไอติมแท่ง และด้านหลังก็ยังมีทีมงานเตรียมน้ำดื่มไว้อีกหลายขวด ทั้งหมดนี้ก็เพื่อทั้งห้าคนที่ยอมเสียสละตัวเอง รับทำงานนี้จนสำเร็จไปได้ด้วยดี
"ว้าว! ผมรักมาสเตอร์ที่สุดเลย...!!"
"หยุดเลย! ไคโตะติดจะอ้อนมาสเตอร์ขอไอติมล่ะสิ! งกกินคนเดียวแบบนี้รินไม่ยอมนะ!" ว่าแล้วคุณหล่อนก็ดึงปลายผ้าพันคอยาวของไคโตะ จนเจ้าตัวแทบจะหายใจไม่ออกตาย
"ฮ่าๆ! ไม่เป็นไรน่าๆ ยังมีเหลือเฟือ ไม่ต้องแย่งกันหรอก"
"ฮ่าๆๆๆๆ!!"
บัดนี้ทั้งห้องนั้นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของทุกๆคน แม้จะเหนื่อยจากการถ่ายทำมากแค่ไหน แต่พอได้รางวัลแบบนี้ ความเหนื่อยเหล่านั้นก็เหมือนจะหายไปจนหมด
"มิคุ" ลูกะสะกิดคนข้างๆตัวเอง
"หืมม์?...อาไออ๋อ (อะไรเหรอ)" เพราะในปากยังคงอมไอติมอยู่ ทำให้เด็กสาวพูดได้ไม่ค่อยสะดวก
"ถ้าได้ร่วมงานกับเธอ...ไม่สิ ทุกคนอีกล่ะก็ คงจะดีสุดๆไปเลยนะ" หญิงสาวพูดพร้อมยิ้มเล็กน้อยอย่างอ่อนโยน
"อืม! แล้วมาร่วมงานกันอีกนะคะ" มิคุยิ้มทั้งที่ยังอมไอติมอยู่ในปาก เป็นรอยยิ้มไร้เดียงสา ของสาวน้อยช่างฝันโดยแท้จริง
ความคิดเห็น