คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : เพราะคุณคือไอดอลของเรา
เพราะคุณคือไอดอลของเรา
"คุณลูกะ! อยู่ไหนคะ!"
ฮาสึเนะ มิคุตะโกนเรียกลูกะทั่วสตูดิโอถ่ายทำ แต่ก็ไม่มีเสียงเจ้าตัวตอบกลับมา ไม่ว่าจะไปหาที่ไหนก็ไม่พบร่องรอย จนกระทั่งมาถึงห้องพักนักแสดง...
"ไม่ไหวๆ...ตะโกนจนเสียงแหบเลย" มิคุพึมพำอย่างเหนื่อยใจ ก่อนทิ้งตัวลงนั่งกับเก้าอี้ภายในห้อง หยิบขวดน้ำดื่มที่วางบนโต๊ะมาดื่ม ทำให้สายตาไปสะดุดกับนิตยสารใกล้ๆ
"หืมม์...จะว่าไปแล้ว เรายังอ่านค้างไว้เลยนี่นา..." เธอค่อยๆพลิกหน้าในนิตยสารนั้นไปมา และหยุดที่หน้าที่มีรูปหญิงสาวหน้าตาดีผู้ซึ่งเธอคุ้นเคย
"...แฟนคลับก็เยอะขนาดนี้ แล้วทำไมคุณลูกะถึง..."
ผมอยากจับมือกับคุณลูกะมากๆเลยล่ะครับ ครั้งหนึ่งในชีวิตก็ยังดี
ที่ดิฉันสอบภาษาอังกฤษผ่าน เพราะเพลงของลูกะจังแท้ๆเลย ขอบคุณนะคะ จากนักเรียนม.ปลายคนหนึ่ง
คอนเสิร์ตครั้งล่าสุดของพี่ลูกะสุดยอดมากเลยค่ะ ครั้งหน้าจะชวนเพื่อนไปดูให้ได้เลยค่ะ!
นั่นคือข้อความบางส่วนจากโปสการ์ดที่ส่งมาหาเมกุริเนะ ลูกะ มิคุพบของเหล่านี้กองอยู่ในกล่องกระดาษลัง ซึ่งวางซ่อนอยู่หลังตู้เก็บของในห้อง ข้อความทุกข้อความนั้นล้วนเขียนมาจากใจจริงทั้งหมด...เธอรู้สึกเช่นนั้น
แอ๊ด!
"ดูอะไรอยู่น่ะ"
"อ๊ะ! ม-ไม่มีอะไรค่ะ! ค-คุณลูกะ!!"
จู่ๆคนที่เธอพูดถึงก็ปรากฏตัวอยู่ด้านหลัง สีหน้าของหล่อนดูไม่ค่อยสบอารมณ์นัก ซึ่งเด็กสาวก็รู้ว่าเป็นเพราะอะไร คงเพราะตัวเองเป็นแน่
"ค-คือว่า...เอ่อ...ไปไหนมาคะ!!"
"จะรู้ไปเพื่ออะไร" ลูกะกล่าวอย่างเย็นชา ก่อนละความสนใจจากมิคุไปนั่งพักบนเก้าอี้
"นั่นสินะ...ช-ใช่แล้ว!" ในที่สุดสาวผมทวินเทลก็นึกอะไรบางอย่างออก "กลับไปซ้อมกับทุกคนเถอะนะคะ...นะ"
"ไม่ไป"
"ทำไมล่ะคะ!"
"เรื่องส่วนตัว จำเป็นที่ฉันจะต้องบอกเธอด้วยเหรอ"
"ถ้าไม่บอกแล้วฉันจะรู้ได้ไงคะ ว่าคุณลูกะไม่พอใจเรื่องอะไร ฉันจะได้ปรับปรุงตัวเองไงคะ"
"...อย่ามาชิงดีชิงเด่นฉันได้มั๊ย" จู่ๆน้ำเสียงของลูกะก็ต่ำลง นิ้วมือจิกเข้าที่กลางฝ่ามือจนสั่นระริก "อย่าทำเหมือนฉันต้องโดนทิ้งไว้ข้างหลังได้มั๊ย! พ่อกับแม่ก็ไม่เคยเหลียวแลฉันเลย คัดตัวใหม่ๆก็โดนกรรมการด่าจนเข็ด ไม่มีใครเลย...ไม่ใครคอยอยู่ข้างฉันซักคน ฉัน...ฉันไม่อยาก...ไม่อยากอยู่คนเดียวนะ...!!"
"ไม่ได้อยู่คนซักหน่อย..."
"เอ๊ะ..."
"คุณลูกะไม่ได้ตัวคนเดียวซะหน่อย! ถ้าตัวคนเดียวแล้ว...แล้วพวกแฟนๆจะส่งของแบบนี้มาเพื่ออะไรล่ะ!" มิคุยื่นโปสการ์ดในมือตัวเองให้บุคคลตรงหน้าดู
"นี่มัน..."
"ถึงตัวคุณลูกะจะอยู่ที่อังกฤษ แต่ว่าที่ญี่ปุ่นก็ไม่ได้ลืมคุณไปเลยนะคะ ทุกคนเฝ้ารอวันที่คุณกลับมาตลอด ก็เพราะว่า..."
"คุณลูกะเป็นไอดอลของทุกคน และของฉันเสมอไงล่ะคะ!"
แหมะ!
วินาทีนั้นน้ำตาของเมกุริเนะ ลูกะเอ่อล้นดวงตา และไหลลงมาตามด้านข้างใบหน้าตัวเอง...
เธอกำลังร้องไห้...
"ทำไม...ทำไมถึง..." อารมณ์โกรธ และความแค้นต่อผู้หญิงตรงหน้าเหมือนจะมลายหายไปจนสิ้น เธอเอ่ยถามทั้งๆที่ยังสะอื้นไห้อยู่
"คุณลูกะเป็นที่หนึ่งในใจของฉันค่ะ ถึงแฟนๆของคุณจะตีห่างไปจนหมด แต่ว่าฉัน...ไม่สิ พวกเราทุกคนยังอยู่ข้างคุณเสมอนะคะ"
"ฮึก...ฮือๆ...ฮือ!!"
หญิงสาวร้องไห้ราวกับว่าเธอเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง ถึงจะทำตัวแข็งแกร่งแค่ไหน แต่ยังไงก็ยังมีด้านที่อ่อนไหวเหมือนคนอื่นๆ
"กลับไปหาทุกคนกันนะคะ"
"อืม...นั่นสินะ..."
"พี่มิคุ!! คุณลูกะก็ด้วย!"
สองคนแรกที่วิ่งมารับมิคุกับลูกะคือฝาแฝดคางามิเนะ ตามมาด้วยพ่อหนุ่มผ้าพันคอยาว ผู้มีรอยยิ้มบนใบหน้าเสมอ ส่วนหญิงสาวในชุดสีแดงนั้นยืนมองอยู่ห่างๆ
"คุณลูกะจะกลับมาซ้อมกับเราเหมือนเดิมแล้วนะ" สาวน้อยผมสีเขียวน้ำทะเลพูดด้วยรอยยิ้ม แล้วจึงหันไปมองหญิงสาวผมสีชมพูด้านข้างตน "แต่ก่อนอื่น..."
"ขอโทษที่สร้างปัญหาตลอดเวลาที่ผ่านมานะคะ โดยเฉพาะคุณเมย์โกะ..."
"หืมม์?" เจ้าของชื่อยักคิ้วเล็กน้อย
"เรื่องเมื่อตอนนั้น ฉันขอโทษจากใจจริงนะคะ คุณไคโตะก็เหมือนกัน ฉัน..."
"ม-ไม่ต้องหรอกน่า! ฉันไม่ติดใจเอาโทษแล้วนี่...เนอะ! เมย์จัง" ไคโตะโบกมือพั่บๆ ก่อนหันไปขอความคิดเห็นจากเพื่อสาวตัวเอง
"ฉันจะไม่รับคำขอโทษจากเธอหรอกนะ"
"ม-เมย์จัง...!"
"ให้งานครั้งนี้เป็นตัวตัดสินเถอะ ถ้าเธอทุ่มเทกับงานนี้จริงๆ แสดงว่าเธอได้สำนึกผิดจริงๆแล้ว ฉันถึงจะรับคำขอโทษจากเธอ"
"อ-...เข้าใจแล้วค่ะ"
"ดีล่ะ! ถ้าอย่างนั้นเรามาเริ่มกันเถอะ!! แต่ก่อนอื่น...ต้องมีท่าโพสต์ประจำตัวด้วยสินะ" มิคุยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ให้กับเพื่อนพ้องของตัวเอง
"ม-ไม่เอาหรอก! อายเค้า...!"
"แหมๆ ไม่ต้องเกรงใจหรอกจ้ะ รินจัง เล็นคุง เดี๋ยวพี่สาวคนนี้จะช่วยคิดให้นะจ๊ะ"
"ไม่ได้เกรงใจซักหน่อย!!"
"ฮะๆ ฮ่าๆๆ..."
ภายใต้ความวุ่นวายชั่วครู่นั้น กลับมีหญิงสาวผมสีชมพูกำลังหัวเราะอย่างไร้เดียงสา เป็นการหัวเราะครั้งแรกของเธอ ตั้งแต่ได้กลับมาที่นี่...
ใช่แล้ว...ตอนนี้เรากำลังมีความสุขสุดๆเลยล่ะ
ความคิดเห็น